Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział XVI.

W czerwcu 2190 roku Olek zapytał Anię:

- Czy chcesz tym razem jakiejś szczególnej podróży po swoich urodzinach? Choć to nie jubileusz, ale coś nawet jeszcze bardziej wyjątkowego: osiemnaście lat. Będziesz pełnoletnia.

- A jakoś już nie chce mi się podróżować - odpowiedziała Ania. - Być może, właśnie dlatego, że staję się dorosła. Tak sobie myślę, że nic się nie zmienia od tego, że wprowadzam swoje ciało do jakiejś pewnej przestrzeni. Przy czym z reguły tę przestrzeń można obejrzeć przez Internet.

- No jasne. Odziedziczyłaś to po mamie.

- Ale wiesz, jednak mam pomysł. Mogę znów odwiedzić twoje byłe laboratorium. Przecież tam teraz jest muzeum.

- O tak, muzeum. Lena Zając nim kieruje. Bardzo aktywnie tym się zajęła. Chyba pamiętasz, że wysłałem jej swoje pliki laboratoryjne.

- Tak, oczywiście. To co, pojedziemy tam po moich urodzinach?

- Chętnie!

To dobry przykład nienaturalnego dialogu. W bardziej realnej wersji mógłby brzmieć tak:

Rozdział XVI.

W czerwcu 2190 roku Olek zapytał Anię:

- Czy chciałabyś się udać w jakąś szczególną podróż po swoich urodzinach? Choć to nie jubileusz, ale coś nawet jeszcze bardziej wyjątkowego: osiemnaście lat. Będziesz pełnoletnia.

- Chyba wyrosłam już z podróżowania, tato - odpowiedziała Ania. - Wydaje mi się, że to bez znaczenia czy fizycznie znajdę się w jakimś miejscu, czy obejrzę je przez internet.

- Widzę, że stajesz się jak mama.

- Ale wiesz, w jedno miejsce chętnie bym się wybrała. Ciekawie byłoby odwiedzić twoje byłe laboratorium. Jest tam teraz muzeum, prawda?

- O tak, muzeum. Lena Zając nim kieruje. Bardzo aktywnie tym się zajęła. Pewnie pamiętasz, że wysłałem jej swoje pliki laboratoryjne.

- Tak, pamiętam. To co, pojedziemy tam po moich urodzinach?

- Oczywiście, skarbie. To będzie sama przyjemność.

Emocji tyle samo, ale realizm i naturalizm wzrósł. Nie sądzisz?

Wycieczka się zaczęła się od odwiedzenia działki, która zamiast realnych stref zawierała tabliczki oznaczające granice tych stref, niczym oznaczenia granic miejscowości na szosach. Na każdej takiej tabliczce widniała nazwa i rysunek konkretnego zwierzęcia. była napisana nazwa odpowiedniego drobnego zwierzęcia i był przedstawiony wizerunek tego zwierzęcia. Olek stwierdził, że Lena nic nie pomyliła; ale to nie było dziwne, bo ona posiadała dokładne informacje, które jej wysłał wysłane jej przez Olka. Potem Lena pokazywała zdjęcia i filmy oraz opowiadała o niektórych ciekawostkach ciekawych faktach. Dla Ani to było interesujące ciekawe, bo wcześniej ona nie zadawała swojemu tacie tak wielu pytań i teraz uzyskała od Leny dużo nowych informacji. Natomiast Olek, oczywiście, był doskonale obeznany w temacie, ale bardzo ciekawe mu było spojrzeć na to, jak jego praca została przez kogoś przerobiona przez kogoś na materiał do wycieczki.

(...)

- Ale my nie jemy! - powiedziała Ania. - Ludzkość powinna stopniowo przejść na wegetarianizmu, a potem, być może, mając lepsze narzędzia, potrafi ulepszyć życie wszystkich zwierząt. Sądzę, że to naturalna kontynuacja udoskonalenia społeczeństwa. Kiedyś zwalczano dyskryminację ze względu na rasę i płeć, potem ze względu na orientację seksualną, potem ze względu na gatunek w ramach kręgowców; nadchodzi kolej na inne gatunki zwierząt.

W zasadzie dopiero teraz dotarło do mnie, jak nieopłacalna i nierozsądna jest izolacja i dokarmianie różnych gatunków zwierząt.
Jest o wiele prostsze i tańsze (jak na realia Twojego świata) rozwiązanie - inżynieria genetyczna. 
Odosobnione drapieżniki i tak musiałyby być dokarmiane (koszty) specjalnymi preparatami, które zapewniałyby im składniki odżywcze i jeszcze im smakowały (koszty). Skoro i tak nie jadłyby mięsa to prościej byłoby przeprogramować je genetycznie na roślinożerność. Zajęłoby to trochę czasu, ale po kilku pokoleniach zostałyby już tylko zmodyfikowane drapieżniki roślinożerne. I nie trzeba by było utrzymywać kosztownego systemu odstraszaczy i dokarmiania. Wszystkie zwierzęta mogłyby żyć razem w niezakłóconym ekosystemie, w naturalnych warunkach.

 O oceanach jeszcze nawet nie myślano rozpatrywano.
(...)
A teraz wróćmy do nieco wcześniejszych czasów, o przeciwnych warunkach pogodowych: do tych szczęśliwych dla Olka styczniowych dni, kiedy jego propozycja błyszcząco (trochę dziwnie brzmi ten przymiotnik w tym kontekście) zwyciężała w Europarlamencie. Jak tylko deputowani poznali wyniki badań przez komputer propozycji o Puszczy Białowieskiej, kilkoro członków Komisji ds. Środowiska nominowało Olka na Pokojową Nagrodę Nobla, ale oni mu o tym nie powiedzieli.
(...)
Natomiast Pokojowej Nagrody Nobla nie wolno było tak po prostu znieść, właśnie dlatego, że jej zniesienie złamałoby testament Nobla. Tak więc, ta nagroda po prostu powoli zanikała nieco zanikła. W większości lat Coraz częściej nikomu jej nie przyznawano i nawet nikogo nie nominowano. Z czasem przyznanie Pokojowego Nobla stało się prawdziwą rzadkością. Ale sporadycznie się zdarzało, że w jakimś roku ktoś uzyskiwał Pokojowego Nobla. 
(...)
Olek od jakiegoś momentu spodziewał się rozumiał, że chyba czeka go Pokojowy Nobel.
(...)

Dowiedział się o tym od kolegi, kiedy się znajdował w Brukseli i . Ten kolega po prostu zdążył obejrzeć wiadomości wcześniej, niż Olek. Po kilkunastu minutach, wciąż pod wrażeniem dużego zaskoczenia, chciał napisać SMS do domu, ale zobaczył, że natomiast już otrzymał od rodziny z domu SMS z gratulacjami. Tak więc, 10 grudnia, czyli niedługo po zakończeniu posiedzeń plenarnych, musiał być w Oslo na uroczystości z okazji wręczenia tej nagrody.

Kiedy wrócił do domu z Brukseli, zaczął omawiać z Karoliną i Anią, czy pojadą one z nim do Oslo. Ania zgodziła się od razu się zgodziła, Karolina po krótkim namyśle trochę pomyślała i też się zgodziła. Przecież to nie po prostu podróż, a bardzo ważne zdarzenie w życiu męża. Na uroczystościach noblowskich zapewniano miejsca dla maksymalnie 9 osób, których przywiezie ze sobą laureat. Dlatego potem zdecydowali dołączyć też niektórzy inni krewni, w tym rodzice Olka i rodzice Karoliny, o których wcześniej nie wspominaliśmy. Mieszkali w innej części Kielc i dość nieczęsto rzadko komunikowali się z dziećmi. Ciekawe jednak, że rodzice Karoliny mieszkali niedaleko od rodziców Olka.
(...)

Kiedy w październiku 2153 roku 15-letnia wówczas Karolina zaczęła rozwijać stosunki z 22-letnim Olkiem, od razu odczuła, że to jest właśnie ten człowiek, z którym chce żyć zawsze (pod warunkiem związku otwartego). Rodzice, inni krewni i znajomi przypuszczali, że to tylko tymczasowe naiwne odczucie, spowodowane bardzo młodym wiekiem. Karolina i sama też tak przypuszczała i dlatego nawet po osiągnięciu pełnoletności nie chciała szybko zawierać ślubu. Ale z każdym rokiem ich związek robił się coraz mocniejszy i coraz bardziej harmonijny. I wydawało się, że nawet częsta nieobecność Olka w Kielcach tylko wzmacnia ich miłość.

Olek po uzyskaniu wykształcenia wyższego cały czas miał jakieś zatrudnienie: najpierw jako korepetytor z biologii, potem jako poseł na Sejm, a potem jako europoseł. W 2162 roku Olek kupił mieszkanie i zaproponował Karolinie wspólne zamieszkanie na stałe mieszkać z nim w tym mieszkaniu. Karolina się zgodziła, a dodatkowo wreszcie zgodziła się wyjść za mąż za Olka. Ślub był bardzo uroczysty; odbył się 9 lipca 2163 roku. Później małżonkowie zechcieli mieć dziecko. Ania urodziła się dokładnie w 9. rocznicę zawarcia ślubu przez jej rodziców. Niektórzy wtedy żartowali, że na tym przykładzie widać, jak zwolniło tempo życia: kiedyś dziecko się rodziło po 9 miesiącach od ślubu, a teraz po 9 latach. Ale tempo życia rzeczywiście zwolniło w porównaniu z minionymi wiekami, w tym sensie, że człowiek nie musiał się śpieszyć, bo zamiast człowieka szybko pracowały komputery.

Teraz to często dziecko jest kilka miesięcy przed ślubem

Pozdrawiam