Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

O bliskich powtórzeniach. Przyszło mi na myśl pytanie: w jakim stopniu troszczył się o unikanie bliskich powtórzeń Lewis Carroll? Od razu odnotowałem, że nie tak aż bardzo, bo dla niego zupełnie nietypowe jest zastępowanie imienia "Alicja" określeniami w rodzaju "dziewczynka", "uczennica", "podróżniczka".

Jeden autor i jedna książka nie są reprezentatywne dla całej współczesnej literatury. 
Czytałem wielu autorów: Tolkiena, Williamsa, Protasiuka, Buncha etc. i nie zauważyłem u nich rzucających się w oczy powtórzeń.
Być może, jeśli tekst ma "flow", historia jest wciągająca i czyta się "z zapartym tchem" to i drobne błędy "ujdą w tłoku".
Co innego też używanie imienia bohatera (w długich dialogach w zasadzie nie do uniknięcia) a co innego wielokrotne powtarzanie "zwykłych" słów.

Często można spotkać takie zdanie, że bohaterzy mojej powieści wykazują zbyt mało emocji. Przypuszczam, że tak dzieje się dlatego, że wyrażanie emocji jest typowe dla beletrystyki i ludzie przyzwyczajeni do czytania oczekują dużo emocji od przedstawionych dialogów. Ale wydaje mi się, że w realnym życiu nie są rzadkie też sytuacje, gdy ludzie po prostu spokojnie coś omawiają i nie wyrażają emocji. Być może, moje utwory z tego punktu widzenia są bliższe do realnego życia. Nie zawsze mam na celu przedstawienie emocji bohaterów (choć w niektórych fragmentach przedstawiam) i dlatego często opisuję zwykłe "techniczne" dialogi.

Z innej strony, ja czasem odnosiłem wrażenie, że w niektórych utworach bohaterzy są przesadnie emocjonalni (ale tylko czasem). Chyba jestem na ogół mniej przyzwyczajony do czytania o emocjach, niż typowi czytelnicy. Można też przypuścić, że emocjonalność jest cechą typowych pisarzy i stąd pochodzi ten fakt, że w utworach fabularnych na ogół jest więcej emocji, niż w życiu.

Ludzie każdego dnia przezywają różne emocje, chyba, że mają nudne życie
"Realne życie" czytelnik ma na co dzień, więc od lektury powieści oczekuje czegoś innego - barwnych bohaterów i wciągającej historii, emocji i akcji. 
Niekiedy w dialogu nie musi "kipieć" od emocji. W wielu miejscach w mojej książce bohaterowie spokojnie rozmawiają. Myślę, że bardziej problem tkwi w "naturalności" dialogów.
Możesz pokusić się o eksperyment: wydrukuj jeden z dłuższych dialogów swojej książki w dwóch egzemplarzach. Poproś dwie osoby, by odczytały go z podziałem na role.  Słuchając ich, zastanów się, czy ten dialog brzmi naturalnie. Czy dwie rozmawiające osoby, rzeczywiście mógłby wypowiedzieć takie kwestie. Zapewne opinia osób poproszonych do eksperymentu, też dużo Ci powie.