Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział XII.

Olek był zdecydowany wrócić do stanowczo sobie wyznaczył, że musi być w domu na urodziny Ani. Nawet jeżeli będzie miał jeszcze dużo do zrobienia na działce, bo przecież można zrobić przerwę. Nie wypada opuścić nie odwiedzić urodzin tej osoby, dzięki której właśnie powstało to laboratorium. I dalsze okoliczności mu sprzyjały tej decyzji, bo 23 czerwca Olek już zrobił już praktycznie wszystko, co chciał. Dalej Później trzeba było po prostu obserwować i czasem coś poprawiać, można z dużymi przerwami, a i Może nawet lepiej byłoby zobaczyć, jak owady poradzą sobie podczas jego dłuższej przy długiej nieobecności Olka. W tych miejscach, gdzie konieczne było okresowe dostarczanie karm, były zainstalował automaty wydające je karmy we właściwych terminach.

Olek zdecydował, że 24 czerwca jeszcze spokojnie wszystko sprawdzi i zacznie się wybierać do domu, a pojedzie do domu 25 czerwca. Wieczorem wszedł do skrzynki mejlowej, by napisać o tym Karolinie, i zobaczył w skrzynce dwie wiadomości: jedną, jak zawsze, od Karoliny i drugą od Ani, która składała mu życzenia z okazji Dnia Ojca. A rzeczywiście, Olek nawet zapomniał, że 23 czerwca to Dzień Ojca. Przy okazji przypomniał sobie też, że właśnie się zaczyna Noc Świętojańska. Wypadałoby poszukać kwiatu paproci zamiast opiekować się tymi nudnymi owadami. Szybko napisał mejle do obu swoich ulubionych dziewczyn, w których poinformował, że 25 czerwca już wreszcie przyjedzie jutro.

Wkrótce przyszła Lena.

- No co, przyniosłaś może kwiat paproci? - zażartował Olek.

- No nie, przecież jesteś biologiem, a więc i tak nie uwierzyłbyś, że to kwiat paproci. Chcę zaproponować coś bardziej realnego. Chodźmy na ognisko. Zapraszają cię moi sąsiedzi. Trochę się odprężysz. I przy okazji się zaznajomisz z moimi żonami. poznasz moje żony.

- To świetny pomysł! Tym bardziej, że właśnie skończyłem główne prace i pojutrze jadę do domu. Z zadowoleniem odwiedzę te sobótki. To dla mnie będzie świętowanie ukończenia ważnego etapu pracy.

I Olek świetnie spędził pół nocy z mieszkańcami wioski przy ognisku. 24 czerwca obudził się jeszcze później, niż zwykle, ale zdążył spokojnie wszystko sprawdzić i spakować rzeczy na wyjazd (robił to sam, bo w danych tych okolicznościach to było znacznie szybsze, niż programowanie robotów do tej sprawy; ale i tak nie bardzo im ufał robotom w kwestiach pakowania rzeczy na wyjazdy). W nocy na 25 czerwca spał dość mało; obudził się o 9:00 i odczuł dużą radość, że już wreszcie wraca do domu. Kolejnej nocy spał krótko. Wstał o 9.00 zadowolony, że wraca do domu.

Żeby szybciej przyjechać, postanowił tym razem wynająć samochód. To było bardzo proste. Stojąc przy ulicy koło działki, wszedł przez telefon na stronę wypożyczalni samochodów, wskazał, dokąd ma jechać, odczytał cenę, zrobił przelew pieniędzy, i już za kilka minut do niego podjechał samochód bez kierowcy (lokalizacja klienta była widoczna dzięki telefonowi). Można też było natomiast pójść bezpośrednio do placówki tej firmy (najbliższa była w sąsiedniej wsi), wtedy byłoby nieco taniej. A można byłoby, jak zawsze, poczekać na autobus, i wtedy byłoby znacznie taniej. Ale w tym dniu Olek nie chciał oszczędzać.

Wsiadł więc do samochodu, który powiózł go do domu. Przy potrzebie W razie potrzeby można było trochę zmieniać domyślną zachowanie się trasę samochodu, ale Olek nic nie zmieniał i nawet nie bardzo patrzył, co się dzieje na drodze. Był zajęty marzeniami o domu. W tym zaczął myśleć, Zastanawiał się, co tym razem podarować Ani na urodziny. Przypomniał sobie swoje ostatnie urodziny, które obchodził po dwóch dniach od tamtego niepomyślnego dla niego posiedzenia Komisji ds. Środowiska. Ania wtedy podarowała mu kilka obrazków przedstawiających widoki z ich lipcowej podróży do Brazylii. To już było tradycją: w każdym tym roku, kiedy Olek organizował dla Ani szczególną wycieczkę urodzinową, Ania darowała mu na urodziny Olkowi obrazki dotyczące tej wycieczki. Rysowała je ołówkiem i kredkami. Dobrze umiała rysować, nawet z pamięci. Nawet swego czasu, w wieku 5 lat, narysowała widoki antarktyczne bardzo dobrze jak na 5-letnie dziecko.

Olkowi przyszło na myśl, że on również może podarować Ani jakiś obrazek (Olek też nieźle umiał rysować, choć nie aż tak doskonale, jak Ania). Zaczął wymyślać, co dokładnie tam narysować. Już prawie wymyślił, kiedy zobaczył, że już prawie przyjechał. Zanim zdążył wymyślić, co narysować, autonomiczny samochód podwiózł go pod dom. Samochód zatrzymał się koło bloku Olka. Olek wysiadł, i samochód odjechał, kierując się do najbliższej placówki swojej wypożyczalni. Olek w podniesionym nastroju uniesienia szybko wszedł do bloku i pobiegł schodami na 3 piętro. po schodach. Na 3. piętro nigdy nie jeździł windą. Tym bardziej nie lubił jeździć windą w sytuacjach, gdy się spieszył, bo się bał, że winda utkwi. utknie

To windy były tak awaryjne, że było to realne zagrożenie?

Otworzył drzwi kluczem. Karolina i Ania usłyszały dźwięk klucza i z dużą radością wybiegły do Olka. Powitanie było bardzo radosne. Przecież Olek nie był w domu prawie 3 miesiące, czyli chyba dłużej, niż kiedykolwiek w życiu.

Zbędnie rozwleczony opis. Może tak:
Gdy Karolina i Ania usłyszały dźwięk klucza, poderwały się z miejsc. Powitanie było bardzo radosne, gdyż nie widzieli się prawie 3 miesiące.

9 lipca, kiedy Ania osiągnęła wiek 16 lat, Olek podarował jej pewien symboliczny obrazek. W dolnej części obrazka był przedstawiony widok trochę podobny do tych z brazylijskiego rezerwatu, ale z wieloma różnymi zwierzętami, które się zachowywały nietypowo, bo bardzo pokojowo; np. wilk miło przytulał zająca. (   od razu przypomniała mi się bajka "Wilk i Zając")   Zaś w górnej części obrazka widniała była przedstawiona dziewczyna, która siedziała na tronie i miała koronę na głowie. Obok było napisano: "Ania Michalska, królowa zwierząt". Olkowi się udało osiągnąć dość niezłe podobieństwo między twarzą narysowanej dziewczyny a realną twarzą Ani, ale bez napisu można byłoby wątpić, czy to ma być właśnie Ania.

10 lipca, dojadając słodkie kulki, pozostałe po imprezie urodzinowej, Ania raptem zapytała Olka:

- A czy mogę odwiedzić to twoje laboratorium?

- Oczywiście, jeżeli to dla ciebie interesujące będzie ci tam ciekawie - odpowiedział Olek. - Mogę wziąć cię tam, kiedy pojadę następnym razem. Możesz nawet kilka razy tam przenocować. Teraz mogę poświęcać dużo uwagi gościom, bo już nie mam tam dużo pracy.

- Świetnie! Ciekawie mi byłoby Chciałabym pomieszkać tam kilka dni. Przecież kiedyś wielu ludzi mieszkało w takich budynkach. Chcę dokładnie odczuć, jak to wyglądało.

- Ale w rzeczywistości odczujesz, jak to wyglądało i wygląda dla takich niewielu dziwaków, jak właściciel mojej działki - sprecyzował Olek.

Trzeba zauważyć, że Olek wspomniał o rzece, bo zapomniał o studniach. Choć studnie były znane Olkowi z niektórych utworów literackich i informacji historycznych, ale one go nie bardzo interesowały i w trakcie tej rozmowy nie przyszło mu na myśl, że kiedyś właśnie studnie były najbardziej typowym źródłem wody. Co prawda, w roku 2188 również istniały niektóre studnie, będące źródłem niektórych rodzajów wody mineralnej lub częścią instalacji wodociągowych, ale to były techniczne szczegóły ze sfery, która Olka nie interesowała.

To skąd brali wodę pitną? Musiały być jakieś ujęcia.

- Zaraz zobaczymy - powiedziała Ania i zaczęła oglądać drzewa. - No oczywiście! - krzyknęła wkrótce. - Oto jest papierówka, i jabłka są całkiem dojrzałe, co najmniej niektóre. Chcę je jeść! Trzeba zaprogramować robota do zbierania jabłek.

Oczywiście, w budynku był taki robot. Ania dość długo studiowała, jak on działa, ale wreszcie zrozumiała wszystko, czego potrzebowała.

- Ależ starożytna maszyna! - narzekała.

- Jeśli chodzi o prawdziwą starożytność - sprecyzował Olek - to musiałabyś się obejść bez robota, a sama pozbierać jabłka pod drzewem, a potem wleźć na drzewo i akuratnie pozrywać dojrzałe jabłka z gałęzi.

Nie ma to jak utrudniać sobie życie
A wystarczyło wyciągnąć rękę i zerwać

- No dobra! - powiedziała Ania. - Ale ponieważ wiem, że ty, jak i ja, nie będziemy uprawiać takich ekstremalnych ćwiczeń, to zaprogramuję ci zbieranie jabłek na cały rok. Robot będzie stopniowo zbierał dojrzałe jabłka wszystkich odmian i składał każdą odmianę w najlepszym dla niej miejscu. Możemy potem stopniowo zabierać do domu też zimowe jabłka.

Olek nie był temu przeciwny, choć, szczerze mówiąc, już zaczął postrzegać te jabłka jako nieco zbędny kłopot, odwracający uwagę od głównego zajęcia.

Ania spędziła w laboratorium trzy noce. Od czasu do czasu oglądała coś na działce i zadawała Olkowi pytania. Ale większość czasu poświęcała na inne zajęcia. W jakimś pewnym momencie przyszły jej na myśl wspomnienia, jak w dzieciństwie lubiła patrzyć na obserwować owady. Bywało np., że dużo minut długo stała nad muchą koło muchy, uważnie oglądając części jej ciała tej muchy i obserwując, jej zachowanie co ta mucha robi. Dobrze pamiętała, że czasem mucha się umywała łapką, niczym kot, którego miała szczęście zobaczyć wcześniej, niż po raz pierwszy tak dokładnie obserwowała muchę. Pomyślała teraz, że chyba znalazłaby na tej działce dużo ciekawych rzeczy do obserwacji, gdyby tata zajął się tą sprawą o kilka lat wcześniej, kiedy była mała i lubiła dokładnie oglądać owady.

Za to teraz lubiła robić co innego: oglądać okolicę miejscowość. Od jakiegoś czasu Ania lubiła przy okazji odwiedzenia jakichś nieznanych jej terenów dokładnie je oglądać te tereny, zapamiętując odpowiednie informacje geograficzne. Dlatego Ania dużo chodziła po uliczkach tej wsi i nawet wchodziła do sąsiednich wsi. A przechodząc koło bloków, zwracała uwagę, ile tam jest pięter.

Tymczasem Olek robił niektóre dodatkowe badania, których opisywaniem nie będziemy nudzić Czytelnika. Ale tych badań nie było wiele i dlatego pozostawało dużo czasu na rozrywki. Dużo siedział w Internecie, w tym obejrzał kilka nowych filmów i przeczytał kolejną powieść fantastyczną pewnego tureckiego autora, którego twórczość uważnie śledził w ostatnich latach. Czasem też grał w różne gry z Anią. A w jedną z tych trzech nocy z Olkiem była Lena (oczywiście, obecność Ani im nie przeszkadzała, bo budynek miał 5 pokoi). Olek i Ania przekonali Lenę, by zjadła kilka jabłek i jeszcze kilkadziesiąt zabrała do domu. Prosili też poczęstować by poczęstowała tymi jabłkami właściciela działki Piotra Kamieńskiego, który mieszkał na tym samym w tejże klatce i na tymże piętrze, co Lena.