Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział V.
Specjalnie tego się uczyć nie było potrzeby, bo system sterowania z pomocą klawiatury był bardzo standardowy, wszyscy w tym orientowali się. 

Specjalnie się tego uczyć nie trzeba było, (...), wszyscy się w tym orientowali. 

Ogólnie rzecz biorąc zaimek "się" stawiamy przed czasownikiem. To jego naturalna pozycja, chyba że stylistycznie pasuje w innym miejscu, co dość często się zdarza, lecz w omawianym przypadku powinien być przed czasownikami. 
Tak jak w tym przypadku "się" nieraz poprzedza nie tylko sam czasownik, ale i zaimek "tego" lub zwrot "w tym".
Jego zastosowanie w języku polskim jest bardzo "intuicyjne" i zdaje sobie sprawę, że dla osoby, dla której polski nie jest językiem ojczystym, może stanowić spore wyzwanie.

A co do meritum: to nie wygodniejszy byłby jakiś joystick niż klawiatura?

Zdarzało się wirtualnie podchodzić np. do anakondy, zbliżać się do krokodyla w trakcie wirtualnego przelatywania nad rzeką itp.

Nie trzeba dwa razy w jednym zdaniu podkreślać wirtualności zwiedzania, zwłaszcza, że w poprzednich zdaniach została także wyraźnie podkreślona.

W pewnym momencie mikrodron się zbliżył się do rodziny jaguarów (były tam samica i dwójka młodych).

I tu kolejny przykład z tym niesfornym "się". Akurat w tym przypadku lepiej brzmi gdy znajdzie się za czasownikiem.

- Piękne kotki! - zażartowała Ania.
Ona kilka razy widziała koty i miała doświadczenie w ich głaskaniu.

W zasadzie rozmnażanie zwierząt domowych było już tak samo zbędne, jak rozmnażanie ludzi, bo przy należnym nadzorze one były one nieśmiertelne (starość była łatwo leczona).

Ciekawa koncepcja. Bardzo chciałbym, by mój pies się nie starzał

Natomiast zwierzęta dzikie, jak i w dawnych czasach, starzały się i umierały, bo nikt ich nie leczył, i więc musiały się rozmnażać.

Olek był bardzo liberalnym ojcem i pozostawił to do decyzji Ani.
- No co - powiedział - masz ochotę oglądać przemoc? Uważaj na rodzaj ostrzeżenia. Rozumiem, że nie zaszkodziłby twojej psychice widok spółkujących małp czy jaguarów, ale tu jest inny rodzaj ostrzeżenia: może chodzić o to, że jaguar czy krokodyl kogoś zabija.

Rozbawił mnie ten fragment.
No bardzo liberalnie. sex - ok; violence - no

Taehou (a Olek wciąż nie ryzykował sprawdzać, czy pamięta to imię) przyłożył jakąś kartę do jakiegoś czytnika i na ekranie znów się pojawił widok lasu nad rzeczką.

Bliskie powtórzenie nieokreślonego słówka "jakieś", które jak już wspominałem należy używać tylko w ostateczności.

- O Jezu, przecież to kapibara! - zidentyfikowała zwłoki Ania.

Pisałeś o zaniku religijności, czy realne jest nawykowe zawołanie przez młodą bohaterkę "O Jezu"?

 Jaguary jej również się jej podobały, ale trudno było wybaczyć jaguarowi zabicie takiej sympatycznej istoty.

Ania zechciała zapłakać; ale nie tak aż bardzo, by nie mogła się powstrzymać.

zamiast tego "chciało się płakać" lub "poczuła napływające do oczu łzy". 

 Dla Ani typowe było dokładne przemyśliwanie zagadnień powiązanych ze zdarzeniami wywołującymi na w niej mocne wrażenia. 

- Być może, jednak musiałem powinienem zabronić ci oglądać tego jaguara - powiedział.

Duży plus za opis na konkretnych zwierzętach. Tu było co sobie wyobrazić. Z przeżyciami wewnętrznymi bohaterki już nie poszło tak dobrze, choć może umysłowość i emocjonalność ludzi przyszłości sporo będzie się różniła od współczesnej.
Dobrze też czytało się dialog między postaciami. Oczywiście też można byłoby go doszlifować, bo w moim odczuciu Ania wypowiada się zbyt "technicznie" jak na piętnastolatkę i uzupełnić o komentarze do dialogów, co bohaterowie robili w trakcie rozmowy. Aczkolwiek w dialogu nie było żadnych błędów stylistycznych czy językowych, także duży plus za tę część.
Był to najlepszy z rozdziałów jakie dotąd przeczytałem.