Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział IV.

W nocy uniwersalot pod nadzorem przewodniczki przeleciał do pewnego miejsca nad terenem restrykcyjnie chronionym i zawisł tam. 

W nocy uniwersalot pod nadzorem przewodniczki przeleciał nad terenem restrykcyjnie chronionym do pewnego miejsca i zawisł tam. 

 Przecież można pozostawać tamże, gdzie podróżnicy spacerowali 17 lipca, a wysłać mikrodron do wybranego terenu, który podlega oglądaniu.

W długiej drodze mikrodron całkiem mógł zostać zniszczony; i co, wysyłać inny w taką samą długą drogę z takim samym ryzykiem?

Produkcja takich drobnych urządzeń powinna być masowa, a więc i jednostkowy koszt takiego urządzenia niski - jak pudełka zapałek. 
Dlatego co za problem wysłać całą garść takich urządzonek, traktowanych nawet jako jednorazowego użytku?

Dla oglądania nowego miejsca (nawet na odległości zaledwie kilku kilometrów) już robiono kolejny przelot i wypuszczano kolejny mikrodron (może być i ten sam, jeśli przetrwa i zdąży się naładować).

Myślę, że w XXII wieku dobrze byłaby rozwinięta technologia bezprzewodowego ładowania nawet na większe odległości, co oznaczałoby, że w ogóle jest ono niepotrzebne, bo komputer pokładowy na bieżąco "doładowywałby" mikrodrony w trakcie ich pracy. Co nawet fabularnie rozwiązywałoby sprawę wysyłania ich na dalekie odległości - po prostu mogłyby pracować tylko w określonym dystansie od statku-matki.

Ale z tej usługi zrezygnowano, bo mikrodrony z takimi detektorami były znacznie droższe, a wycieczka nie była znacznie ciekawsza, niż kiedy tej usługi nie ma.

To nie jest przekonujące. Kamera od kamery na podczerwień aż tak bardzo się nie różni - chodzi tylko o zakres odbieranych fal. Wyższy koszt może wynikać tylko z mniejszej skali produkcji takich urządzeń - ze względu na mniejszy na nie popyt.

Jedyne, co nie było symulowane odtwarzane, to odczucie dotykania dotyku palców do kamieni; dość niezwykle dla kogoś, kto nie miał podobnych doświadczeń, ale w XXII wieku wszyscy byli przyzwyczajeni do niewyczuwalnych dotykiem mocnych  nieodczuwalnej na dotyk mocnej wizualizacji.

Podejrzewam, że przy w miarę częstym uczestnictwie w takich symulacjach, mózg sam wytwarzałby bodźce odpowiadające w pewnym stopniu dotykowi, tak, że człowiek miałby wrażenie w opuszkach palców, że dotyka czegoś materialnego.

Po drugie, były fizycznie niemożliwe ruchy sprzeczne z zasadami gry.

Obecnie w komputerowych wersjach szachów czy innych gier też algorytm nie pozwala na ruchy sprzeczne z zasadami

Wreszcie przyszedł ten moment, kiedy za oknem zrobiło się dość jasno i z uniwersalotu został wypuszczony mikrodron. Zaczynały się niesamowicie ciekawe obserwacje.   , umożliwiając (niesamowicie) ciekawe obserwacje.

Ten etap wycieczki był poświęcony zaznajomieniu z trybem życia niektórych gatunków zwierząt. Podróżnicy obserwowali wybrane fragmenty z życia codziennego tych zwierząt. Większość obserwowanych gatunków należała do gromady ssaków, ale były też owady, gady, płazy i ptaki. Ciekawie, że nie obserwowano zwierząt wyraźnie drapieżnych. Najbardziej drapieżne z tych obserwowanych sporadycznie łapały i zjadały drobne gryzonie, przy czym mikrodron nie pokazywał, jak one to robią. W niektórych przypadkach pokazywano odżywianie się niewielkimi rybami. Ale z reguły obserwowane drapieżnictwo przedstawiało sobą jadanie owadów (co wyglądało najbardziej drapieżnie w tych przypadkach, kiedy jedne owady polowały na inne owady). Obserwowano też dużo całkiem roślinożernych gatunków. Chyba program był celowo dobrany tak, by nie szokować turystów okrutnością zwierząt.

Czytając ten fragment nie wyobraziłem sobie niczego. Jest zbyt ogólny. Gdybyś opisał konkretne przypadki, wymienił nazwy zwierząt zjadających ryby czy gryzonie (jakie gryzonie?). Trzeba byłoby ten fragment uwiarygodnić pod względem biologicznym, bo sprawia wrażenie, że autor nie ma pojęcia jakie gatunki żyją w amazońskiej dżungli, więc jak ognia unika wymienienia konkretnych nazw.

 Podczas każdej przerwy uniwersalot trochę przelatał nieco się przemieszczał, by zawisnąć nad nieco innym terenem.

Spędzenie dwóch dni z rzędu w środku uniwersalotu nie było męczące trudne: wentylacja działała świetnie, a wrażenia od wycieczki były takie mocne, że życzenie opuszczenia pojazdu po prostu nie przychodziło na myśl na myśl nie przychodziło opuszczenie pojazdu (tym bardziej, że wystarczało założyć wirtualne okulary, by się poczuć się jak na łonie natury). Chciało się natomiast dalej i dalej kontynuować ten sam tryb wycieczki.

 Dlatego na 20 lipca było zaplanowane zaplanowano wyjście do jednego z wybranych podczas rezerwacji przez turystów  brazylijskich miast: Dla odmiany to było wyjście do brazylijskiego miasta. Jeszcze podczas rezerwowania podróży turyści mieli wybór, które miasto odwiedzić; do wyboru były Brasília, Rio de Janeiro, São Paulo. Olek i Ania Wybrali Brasílię, czyli stolicę Brazylii, mającą bardzo oryginalne historię i architekturę.

Ale łatwo można było dostrzec wśród nich figurkę (sylwetkę; kształt) przypominającą samolot, która i była Brasílią. w który układała się Brasilia.

Tak i zrobili: wylądowali na szosie w kilku kilometrach kilka kilometrów od najbliższego miasta.

Przecież stanie na ziemi nie potrzebuje zużywania zużywa energii, w odróżnieniu od wiszenia w powietrzu.

Żeby się nie nudzić do początku w oczekiwaniu na oglądanie miasta, Olek i Ania musieli znów zagrać w jakąś grę. Tym razem wybrali grę w okręty. Zorganizowali grę z pomocą swoich dwóch niewielkich tabletów. I właśnie w tej chwili, kiedy Ania wygrała, przewodnik poinformował, że mogą już można zaczynać jechać. W tym przypadku było znacznie łatwiej właśnie jechać po szosie, niż lecieć. W drodze przewodnik trochę opowiadał o niektórych obiektach, koło których przejeżdżanoli, zwłaszcza kiedy już jechano po miastach jechali przez miasta. I wreszcie wjechali dotarli do Brasílii.

Pod wieczór wreszcie się zaczął powrotny lot wrócili do rezerwatu.

Pozdrawiam