Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział I.

Budzik zadzwonił o 6:30. Olek szybko zeskoczył z łóżka, gwałtownie porzucając świat marzeń sennych i dobrze pamiętając, jaki dzień się zaczyna. To był 16 lipca 2187 roku, czyli dzień, w którym Olek miał lecieć na wycieczkę do Brazylii razem ze swoją córką Anią.

Olek, a oficjalniej Aleksander Jaroszyński, był bardzo aktywnym człowiekiem. Po pierwsze, miał on pewne miejsce zatrudnienia, w odróżnieniu od ponad 80% ludzi tej epoki. Komputery tak pomyślnie zastępowały ludzi, że społeczeństwo potrzebowało znacznie mniejszej liczby pracowników, niż wynosiła liczba dorosłych osób. Każda (Każdy) osoba dostawała od państwa tak zwane podstawowe stypendium socjalne, które wystarczało na całkiem komfortowe życie, a dość nieliczne pracujące osoby miały jeszcze i wynagrodzenie.

Spostrzeżenia co do zapisu.
Ogólnie  zdania jakie budujesz, są formalnie poprawne. Brakuje jednak czegoś w stylu. Trudno to ubrać w słowa - ducha ożywiającego styl zapisu; charakterystycznego sposobu przekazywania myśli, który wiązałby tekst z konkretnym autorem. Na pewno można poprawić kilka rzeczy.
1. Zaimki osobowe (o czym już wspominałem przy stonce ziemniaczanej) - ich nadmiar szkodzi. Tak naprawdę jeśli opisujemy cały akapit działania/przeżycia tej samej osoby, to wystarczy na początku raz podać jej imię lub określenie. Czytelnik wie, że cały czas akcja dotyczy osoby wspomnianej na wstępie.
2. Używanie czasownika był/była - najlepiej tylko w ostateczności, jeśli nie da się zastosować synonimu np: zamiast:

Olek, a oficjalniej Aleksander Jaroszyński, był bardzo aktywnym człowiekiem. 

to: Olek, a oficjalniej Aleksander Jaroszyński, prowadził bardzo aktywny tryb życia.

3. Używanie słów swój/swoja/swoje - nie ma potrzeby ich stosowania, jeśli z kontekstu wynika czyje coś jest.
4. Bliskie powtórzenia - zazwyczaj nie brzmią dobrze, można je dopuszczać tylko jeśli jest to konieczne, w innych wypadkach najlepiej znaleźć synonim.

Według statystyki, częstotliwość urodzenia dzieci mało się różniła od częstotliwości śmiertelnych wypadków. Dlatego nie było potrzeby, by częstotliwość przyrost demograficzny był jakoś specjalnie regulowany (chociaż taki scenariusz był swego czasu rozważany i w razie konieczności mógł być szybko uruchomiony).
(...)
Zaś teraz, po tygodniu od 15 urodzin, czekała Anię wycieczka do słynnego rezerwatu przyrody w Brazylii. W XXII stuleciu społeczeństwo bardzo mocno się troszczyło o ekologię. Uważano, że ważne jest, by istniały dość duże restrykcyjnie chronione rezerwaty przyrody zupełnie pozbawione wpływu człowieka. Turystyka do takich rezerwatów była bardzo ograniczona i bardzo droga (uzyskane z niej pieniądze wydawano głównie na cele ekologiczne). W każdym rezerwacie nie mogło się odbywać kilka wycieczek jednocześnie, a poruszanie się turystów po rezerwacie odbywało się w restrykcyjnie wyznaczony sposób, tak by praktycznie nie oddziaływać na naturalnie zachodzące procesy. W Brazylii znajdował się największy na świecie ściśle chroniony rezerwat przyrody, który swego czasu powstał jako połączenie i rozszerzenie dotychczasowych Brazylijskich rezerwatów i obejmował prawie całe dorzecze Amazonki.

Na razie sytuacja wyglądała tak, że niektórzy nieliczni ludzie na jakimś etapie życia podejmowali decyzję o urodzeniu dziecka.
(...)
W XXII stuleciu społeczeństwo bardzo mocno się troszczyło o ekologię.

niektórzy i nieliczni to wyrażenia synonimiczne, wystarczy jedno.

Koncepcja braku starzenia się i śmiertelności tylko w wyniku wypadków jak z filmu "Wyścig z czasem". Zresztą bardzo intrygująca literacko - skoro wszyscy wyglądają młodo, trudno się połapać kto ile ma lat - mogą z tego wynikać ciekawe wątki fabularne.

Ale dodatkowo państwo w istotnym stopniu uczestniczyło w organizacji życia każdego dziecka, w tym zapewniało korepetytorów dla wykształcenia średniego

Tu trzeba przeformułować, bo wygląda jakby korepetytorzy udzielali lekcji średniemu wykształceniu, a nie dzieciom mającym osiągnąc średnie wykształcenie.

A na urodziny Ani (9 lipca) zawsze odbywała się duża impreza; przy czym w tych latach, kiedy urodziny były jubileuszowe, Olek organizował dla Ani jakąś szczególną daleką wycieczkę, która się odbywała po kilku dniach od urodzin. (nieistotny szczegół) Mianowicie, gdy miała 5 lat wybrali się na Antarktydę, a w wieku 10 lat na Księżyc (turystyka kosmiczna była już bardzo rozwinięta, ale wciąż bardzo droga).

Unia nie widziała przyczyn argumentów, by sprzeciwiać się takiemu globalnemu rozszerzeniu, oby tylko każdy wstępujący kraj spełniał niezbędne kryteria.

Tylko trochę przeszkadzał Pewną barierę stanowił gwałtowny wzrost liczby oficjalnych języków unijnych i potrzeba tłumaczyć wszystkie oficjalne dokumenty na wszystkie te języki   tłumaczenia wszystkich oficjalnych dokumentów na te języki.

W szkołach zostały wprowadzone obowiązkowe lekcje z tego wspaniałego sztucznego języka, było zachęcane też uczenie się esperanto wśród dorosłych.  Odbywały się również kursy dla dorosłych.

Ale w wieku XXII kwestie językowe już nie były istotne, bo tłumaczenie komputerowe już było bardzo doskonałe i całkiem wygodne. Rozmawiając z kimś przez Internet czy przez telefon, odbiorca po prostu słyszał jego wypowiedź w tym języku, który wybrał sobie w ustawieniach.

A ewolucja globalnej sieci przez 200 lat?

Nawet w tym dniu, kiedy Olek i Ania musieli się obudzić o 6:30, Karolina obudziła się wstała znacznie wcześniej od nich. Ona była "skowronkiem" i zwykle budziła się około 5:00. Karolina lubiła, póki wszyscy śpią, układać pasjanse na ekranie komputera.

Czemuś kręciła ją ta stara już mało popularna zabawa, ale jednocześnie czemuś wydawała się niestosowna do popołudnia czy wieczoru.

"czemuś" to słowo w celowniku. Nie pasuje w tym kontekście. Najlepiej zamienić na "z jakiegoś powodu"

W XXII wieku ludzie nie musieli bardzo się przejmować gospodarstwem domowym: prawie wszystkie czynności wykonywały roboty. Tylko od czasu do czasu ludzie trochę się wtrącali do tej sfery, żeby coś przeprogramować lub naprawić. No, i jeszcze podczas kupowania czegoś człowiek miał pokwitować odbiór, choć zazwyczaj robot zamawiał zakup przez Internet  i przynosił do domu też robot (tylko już ten należący do sprzedawcy). Roboty codziennie przygotowywały i podawały ludziom jedzenie według menu, którego można było nawet nie zamawiać układać, a zadowalać się tym, co roboty ułożą automatycznie. (...)
Karolina właśnie bardzo interesowała się kwestiami kulinarnymi i lubiła programować menu. Olek był do tego dość obojętny. Olkowi było to obojętne. Karolina często proponowała mężowi i córce skosztowanie jakiegoś egzotycznego dania. Z reguły Ani podobały się takie dania propozycje, a Olkowi nie bardzo, zwłaszcza jeżeli one zawierały dużo różnych komponentów składników; Olek lubił jedzenie proste i zrozumiałe. (zrozumiałe?)
(...)

 Interes Zainteresowanie do podróży podróżami utrzymywało się u niej tylko w wieku dziecięcym.
(...)

Byli też tacy ludzie, którzy lubili jeździć raczej rowerami niż samochodami, choć zwykle również je wynajmowali, a nie posiadali własnego roweru. 

(chociaż niektóre wyczuwalne kawałki jedzenia, tkwiące między zębami, Ania wyjmowała nicią dentystyczną, zanim ssać cukierek przed ssaniem cukierka). 

Od tego momentu nie wynotowywuję już zbędnych zaimków (on, ona)

Nawet gdyby Ania myła zęby tak samo, jak Olek, ona łatwo mogłaby to robić jednocześnie z Olkiem, bo w mieszkaniu były dwie łazienki (a dokładniej, jedna właściwie łazienka, jedna właściwie toaleta i jedna łazienka połączona z toaletą). Posiadanie kilku łazienek było w XXII wieku całkiem zwykłym zjawiskiem; tak było w około 70% mieszkań UE. Jeszcze mieszkanie Michalskich i Jaroszyńskiego zawierało 4 pokoje, dość dużą kuchnię i przedpokój w postaci długiego korytarza, z którego prowadziły osobne drzwi do każdego z 8 wspomnianych wyżej pomieszczeń.

Sporo szczegółów nie mających związku z fabułą.

(chociaż niektóre wyczuwalne kawałki jedzenia, tkwiące między zębami, Ania wyjmowała nicią dentystyczną, zanim ssać cukierek przed ssaniem cukierka). 

Ania podeszła do okna i zobaczyła obserwowała, jak uniwersalot wylądował ląduje na pobliskiej ulicy. Chyba to faktycznie był właśnie ten uniwersalot, którym oni mieli lecieć do Brazylii. Uniwersaloty przedstawiały sobą z wyglądu wyglądały na niezgrabne konstrukcje, z których sterczały różne śmigła i dysze bardzo różnych wielkości. Skomplikowany system tych śmigieł i dysz pozwalał wykonywać praktycznie jakiekolwiek manewry w powietrzu i dlatego uniwersaloty miały wszystkie zalety zarówno śmigłowców, jak i samolotów. Miały one też stosunkowo niewielkie skrzydła, nie odgrywające tak dużej roli, jak w samolotach, ale znacznie ułatwiające manewry; zwłaszcza ważne było, że uniwersalot w niektórych sytuacjach machał tymi skrzydłami, jak ptak. Mógł on też jeździć, jak zwykły samochód (i miał koła, które czasem były nazywane podwoziem przez niektórych staromodnych wielbicieli lotnictwa).

Ten uniwersalot, którym mieli lecieć nasi bohaterowie, był niewielki, bo przeznaczony dla 4 osób. Rozmiarem był on zbliżony do dużego autobusu. Oprócz miejsc dla dwóch pasażerów i dwóch członków załogi (z możliwością przekształcania foteli w łóżka), były tam łazienka i pomieszczenie techniczne (w którym m.in. roboty przygotowywały jedzenie) oraz dużo miejsca zajmowały urządzenia niezbędne do prawidłowego działania uniwersalotu. Jak prawie wszystkie ówczesne środki lokomocji, uniwersaloty wykorzystywały energię elektryczną; miały one akumulatory automatycznie ładujące się od światła słonecznego (choć przy potrzebie mogły być ładowane też od zwykłego gniazdka elektrycznego). (nie prościej ogniwa słoneczne ?)

Potem wszyscy, w tym Karolina jako osoba żegnająca podróżników, zeszli na dół, wyszli z bloku i podeszli do uniwersalotu. Przewodnik otworzył pilotem drzwi tego statku powietrznego.

To przekład zbędnego rozpisania każdej czynności, które są oczywiste dla czytelnika a niepotrzebnie rozpychają tekst. 

 Olek i Ania ciepło żegnali Karolinę. Olek m.in. powiedział:

- Spodziewam się, że będziesz miała wspaniałych kochanków, póki nas nie będzie.

- Chyba tak - odpowiedziała Karolina.

Być może, Czytelnik z XXI wieku pomyśli, że to oni tak żartowali. Nie, to nie były żarty. Po prostu małżeństwo Olka i Karoliny było otwarte, jak 65% ówczesnych małżeństw UE. W takich małżeństwach żaden z małżonków nie miał nic przeciwko temu, by inny małżonek czasem miał kontakty seksualne z kimś innym (zwłaszcza gdy małżonkowie znajdują się daleko od siebie)

"małżeństwo otwarte" to oksymoron. Małżeństwo zakłada wierność. Otwarty może być związek. A więc jest w beczce miodu łyżka dziegciu


Fabularnie to do 22 wieku, by powstała powszechna szczęśliwość o której piszesz, oczekiwałbym powstania jednego światowego rządu (zniesienie państw narodowych, brak wojen, środki ze zbrojeń przeznaczone na technologiczny rozwój ludzkości). Choć tu na przeciw wychodzi twoja koncepcja UE.

Sprawa oczywista, że na początku trzeba podać garść informacji o funkcjonowaniu świata powieści, ale najlepiej jak wynikają one przy okazji przygód bohaterów, wtedy są łatwiejsze do przyswojenia przez czytelnika. np:

Wszyscy mieli też specjalne okulary ze słuchawkami, potocznie nazywane "poligloty". Będąc w tych okularach, człowiek koło każdego napisu w języku obcym widział jego tłumaczenie na język wybrany w ustawieniach, i była tłumaczona też każda usłyszana wypowiedź w języku obcym. Co do tego ostatniego, to można było wybierać różne ustawienia: albo po prostu słyszeć wypowiedź tylko w wybranym języku; albo słyszeć tak oryginalny dźwięk, jak i tłumaczenie; albo słyszeć oryginalny dźwięk i widzieć pisemne tłumaczenie. Jednak rozmowy między obywatelami różnych krajów UE nie potrzebowały poliglotów: wygodniej było rozmawiać w języku esperanto, niż zakładać poligloty.

Zamiast to opisywać, może lepiej byłoby pokazać w jakiejś scenie bohaterów używających tych urządzeń? I wtedy, zamiast być suchą informacją o funkcjonowaniu świata, o którym czytelnik zaraz zapomni, będzie fabularnym smaczkiem mającym wpływ na przebieg zdarzeń i urealniającym historię.

Zdecydowanie zbyt długi i szczegółowy opis świata jedynie niekiedy przetykany prozaicznymi czynnościami bohaterów (zjedli śniadanie, umyli zęby). Można opisywać prozaiczne czynności, ale niech futurystyczne szczegóły będą w tle - niech wychodzą między wierszami.

Fabuły jako takiej i charakteru postaci było tu niewiele (te najczęściej wykuwają się w dialogach) - Można to było rozegrać inaczej ale rozumiem "prawo I rozdziału" - który ma za zadanie wprowadzić w realia świata. Zobaczymy jak będzie dalej.