Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

 - Moglibyśmy wyjechać.
- Co? – Spojrzała na niego w taki sposób, jakby zaproponował jej coś wyjątkowo obscenicznego. Wytrzymał to spojrzenie.
- Do sąsiedniej Enklawy. Tak daleko nie będzie nas szukał – zauważył. Przez twarz Fredericy przemknął grymas, błysnęły obnażone zęby. W jej głowie odpaliła się migawka, jak zwykle przybierająca twarz Clytona. Tego nie potrafiła zapomnieć.  

Sam jestem ciekaw, jak wyglądają inne enklawy.

- Nie. Już ci mówiłem. Czasem są po prostu za mocni – podsumował. Był zdania, że sny chłopaków o obaleniu Rządu są majakami szaleńców. 

Coś przewidywałem w tym kierunku

Dioda nadal migała,(kropka?) ekran pokrywał widmową łuną gruzowisko wokół. 
(...)
Pracujące nozdrza filtrowały brudne powietrze, szukając ulotnej woni jeszcze żywego mięsa, które mogły(mogłyby?) zabić. 
(...)
 Wyprostowała palce, czując, jak przez jej układ nerwowy, jedno po drugim, przechodzą silne wyładowania. Miała wrażenie, że poruszają ziemią pod jej stopami. Zdrętwiały dystalne części ciała. Gross ukucnął, chowając głowę w ramionach. Fala uderzeniowa była potworna. Jakby nieoswojona, potężna energia łukiem spadła ze schodów, zmiatając wszystko, co znalazła na swojej drodze. Zdezorientowane istoty jedna po drugiej lądowały na ścianie budynku, odepchnięte czymś nadnaturalnym. W pisku wypełniającym uszy Fredericy zatracały się dźwięki pękających łbów. Wąskie światło latarki mrugało, oświetlając scenę pod nimi. Nagle przestrzeń wypełnił huk; część rumowiska obsunęła się jeszcze bardziej, waląc ciężkimi odłamkami w stworzenia, które nie zginęły poderwane w powietrze. Splątane ciała i chaotyczne skrzeki ginęły pod toną kurzu i odgłosem trzaskających kości. Konstrukcja nad ich głowami niebezpiecznie jęknęła, grożąc zawaleniem. Dziewczyna opuściła ręce a Łowca chwycił ją, zanim upadła na ziemię. Usłyszał brzęk, kiedy kolejna śruba spadła z sufitu na szczerbaty chodnik. Nie musiał patrzeć w górę. Wbiegł wyżej, trzymając ją na rękach. Była ciepła, ale na pewno w lepszym stanie, niż po większości incydentów. Miała przytomny wzrok. Mocno objęła palcami latarkę, którą jej wcisnął. Wypadł na kolejny korytarz, chaotycznie rozglądając się wokół. Chwilowa cisza i rumor za ich plecami dał mu do zrozumienia, że uciekli w ostatniej chwili. Postawił ją, dając moment na złapanie balansu. Otarła nos, spodziewając się krwi na ręku, ale tym razem to się nie wydarzyło. Skontrolowała sytuację na plecach. Boleśnie, ale płytko. Uderzyła dłonią w zacinającą się latarkę i skierowała strumień światła na twarz Adriana. 

Ładny opis walących się konstrukcji. 
W podkreślonym zdaniu wiem o co chodzi, ale brzmi mi jakoś niezgrabnie. Może wystarczy zamienić miejscami "to" i "się".

Rad byłbym zobaczyć wizualizacje potworów

Podniesione wieko nie wydało żadnego dźwięku, za to ciecz z ciężkim chlupotem wylała mu się na się na jego buty. 
(...)
Brutalny i szorstki, taki, jakiego jej (ją?) nauczył.

Budujesz potencjał na II część. Wiadomo do razu, że to będzie nowa jakość fabularna, wyższy level. Psychonicy sprzed dekad - świetny zabieg. Bardzo s-f.

Podpinana pod okazałą maszynerię(przecinek?) wpatrywała się w wąskie przeszklenie na drzwiach. 
(...)
Upewniał się kilkukrotnie(przecinek?) czy sprzęt, który odebrał, rzeczywiście był dobrym sprzętem, ale wolał sprawdzić ponownie. 
(...)
Przekroczył powyginane elementy torów i butwiejące wysypisko maszyn, skręcając na ostatnią prostą. Poruszał się motocyklem tylko w obrębie trzeciej kondygnacji. Niżej nie było sensu. Poprawił papierową torbę, do której android zapakował mu jabłka, stanowiące tego dnia nadrzędną potrzebę Fredericy. Przy okazji z jego ramienia zleciał inny bagaż, obijając się o broń wiszącą u pasa. Zaklął i szarpnął torbę, żeby wróciła na swoje miejsce. Kula trafiła w jego prawe oko, czysto i precyzyjnie. Odrzucona do tyłu głowa pociągnęła za sobą resztę. Był martwy, zanim zdążył upaść na chodnik. 
Mężczyzna siedzący w oknie pustostanu schował broń. Niespiesznie pokonał półpiętro, chwytając poręcz przy spiralnych schodach. Podszedł do ciała, omijając rozrzucone jabłka. Pochylił się nad swoim podopiecznym, żeby z bliska obejrzeć wyraz zaskoczenia na jego twarzy. Szorstkim gestem sprawdził milczący puls. Chwycił rękaw Adriana i poderwał bezwładne ramię. Kliknęła zaciskana opaska z cyber-skóry. Wszystko było na swoim miejscu. 

No tego się nie spodziewałem. Resocjalizacja nie sprawiła bym zaczął lubić tę postać (choć doprowadziła do pewnej równowagi w odbiorze), ale spodziewałem się bardziej "epickiego" odejścia, choć z pewnością jest zaskakujące, co też jest zaletą. Z drugiej strony całkiem "naturalna" w brutalnym świecie powieści.
Naprawdę byłem ciekaw, jak potoczy się dalsza "resocjalizacja". Więc pod tym względem trochę szkoda.
No i żal mi głównej bohaterki, która w niewielkim odstępie czasu traci dwie osoby, na których jej zależało.

- Długofalowy projekt socjalny, obejmujący ulepszenia cybernetyczne dla mieszkańców sąsiednich Enklaw – zaprezentował. Spojrzeli na niego tak, jakby stracił rozum. Niektórzy jawnie wywrócili oczyma lub kręcili głowami, szepcząc między sobą niepochlebne komentarze w jego kierunku. Tylko naczelnik przyglądał się jego oczom, starając się zrozumieć, czy na pewno wyraźnie dostrzegł drugie dno. 
- Porozmawiamy o tym na kolejnym spotkaniu, panie Schindler. – Rudowłosa kobieta od idiotycznych pytań podniosła się z miejsca, dając tym samym sygnał innym urzędnikom. Naczelnik wstał na końcu, niespiesznie, jakby czekał, aż zostaną w pokoju sami. Zatrzymał Troiana przy drzwiach, spoglądając w stronę korytarza wypełnionego ludźmi. 
- Ten projekt potrwałby kilka lat, panie Schindler – zauważył. Mężczyzna skinął głową, odczytując nastawienie rozmówcy. Ciekawość. Podziw. Chęć. 
- To prawda. Podobnego czasu potrzebujemy na rozwój Psychoników – stwierdził. Widział, że jego rozmówca zrozumiał. Poznał po szerokim uśmiechu i dłoni wyciągniętej w swoim kierunku. Uścisnął ją. Byli już prawie za drzwiami, gdy mężczyzna znów go zatrzymał. 
- Nie myślał pan o karierze rządowej, panie Schindler? 
Uśmiechnął się, czując, że spotkanie przebiegło dokładnie tak, jak zaplanował. 

Pierwszy raz objawia się rząd. Bez nazywania osób, bardzo sprawnie poszedł opis. Wiadomo kto kim jest, pomimo braku imion. Wyszło wiarygodnie.
Przebiegle. Naszpikować sąsiadów elektroniką a potem wykończyć ich psychonikami.

Ostatni rozdział taki jak powinien być - nieco podsumowania i dobra zapowiedź mocnej kontynuacji podnoszącej rozgrywkę na wyższy poziom.

Pozdrawiam