_022
Na oślep próbowała wygrzebać ostatni żelek z paczki. Zerknęła na paski ładowania, przepływające w poprzek monitora oznaczonego trójką. Większość uwagi poświęcała rzutom z monitoringu, wyświetlonym na głównym ekranie. Clyton miał rację, mówiąc, że dostępy do wewnętrznych kamer Xernagenu są towarem deficytowym. Poza czterema, które uzyskał w ciągu dwóch lat, udało jej się zdobyć jeszcze jeden. Rzut pokazywał korytarz biurowy. Początkowo chciała go zakwalifikować jako nieprzydatny materiał, ale szybko zorientowała się, że kamera obejmuje obszar pomiędzy recepcją, a gabinetem Troiana Schindlera. Zbyt często przebywał w tym pomieszczeniu, by mogło być inaczej. Dodatkowo, kilkukrotnie gościł w nim też Roxanę. Wchodziła bez pukania.
- Cholera… - Zirytowana spojrzała na opakowanie, do tej pory bezowocnie gmerając w nim palcami. Gwałtownie uniosła wzrok, kiedy na ekran wskoczyło nowe powiadomienie. Przez chwilę myślała, że zakończył się proces ładowania, ale to nie było to. Odrzuciła od siebie szeleszczącą paczkę, w napięciu obserwując monitory. Rozświetlały się jeden po drugim, początkowo pokazując jej ten sam obraz. Rozpoczął się gigantyczny transfer. Nie rozumiała, co się dzieje, chaotycznie próbując odczytać nazwy plików.
Dostępy. Kontakty. Sieć wewnętrzna yzq277g. Serwer poufny. Skrzynki odbiorcze. Baza klientów.
Krew napłynęła jej do twarzy, żeby po chwili uciec w nogi, zostawiając ją bladą i zdrętwiałą. Poczuła uderzenie gorąca, coś nabrzmiałego na poziomie migdałków i ulotną myśl, że spełnia się jej największy koszmar. Musiała to zatrzymać. Histerycznie zaczęła uderzać w klawisze, stosując układy, których jej nauczył, tak jakby zablokowanie przesyłania danych miało odmienić rzeczywistość. Transfer trwał. Zakończył się radosnym piknięciem, a ona poczuła, że ktoś wyrwał jej wnętrze i odłożył na krzesło obok. Puste krzesło. Odwróciła głowę od monitora. Od wiadomości, która się na nim pojawiła. Zamknęła oczy, nie chciała patrzeć.
Zostawiam do wykorzystania. C.
Spuścizna. Pamiątka. Spadek. Setki słów kołatały się w nieoczekiwanie za ciasnej głowie dziewczyny. Całe jej ciało wydawało się skurczyć, niezdolne do pomieszczenia sztormu, który wybuchł pod czaszką, w piersi i w opuszkach palców. Usztywniona zabrała z biurka telefon i kartę do mieszkania. Wysłała wiadomość, naciągnęła kaptur. Wybiegła. Chciała biec, dopóki powietrze nie rozedrze jej płuc.
*~*~*
Nie mogła spać. Poddała się po czterdziestu minutach bezsensownego przekręcania z boku na bok, poprawiania poduszek, zdejmowania i naciągania kołdry. Zimno i gorąco na zmianę. Na prawej stronie niewygodnie, na wznak niewykonalnie, na lewej uciskała serce. Usiadła na materacu i przegubem odgarnęła włosy, klejące się do czoła. Było duszno. Wstała z łóżka, czując się tak, jakby miała własną orbitę. Wsunęła kapcie, założyła szlafrok i wyszła z sypialni. Troian był w firmie. Zostały dwa tygodnie do najważniejszej daty w projekcie, a on zrobił się nerwowy. Wiedziała, że chciał zaangażować ją bardziej bezpośrednio, ale ogranicznikiem był jej stan. Z brzuchem wielkości piłki plażowej, spuchniętymi nogami i coraz większym problem z motoryką, nie była tak mobilna, jak sobie tego życzył. Pracowała głównie z sypialni. Kołysząc się jak kaczka, zeszła po schodach i nawykowo zatrzymała się na ostatnim stopniu. Wyciągnęła głowę w stronę kuchni i dopiero kiedy miała pewność, że przy wyspie nikogo nie ma, poszła dalej. Blade światło przy listwach podłogowych rozpraszało cienie. Przetarła twarz dłońmi, stanęła przed lodówką i wyjęła karafkę z wodą. Nie wkroił do środka cytryny, tak jak prosiła. Poczuła gwałtowną falę sympatii do swojego narzeczonego. Wspięła się na palce i wyjęła z szafki na górze metalowe pudełko czekoladek; od kilku dni jego zawartość była sukcesywnie opróżniana. Syn w podzięce uraczył ją serią entuzjastycznych kopnięć. Uznała, że dalece bardziej wolałaby nadzorować maszynową ciążę, niż przeżywać własną. Na odchodne porwała jeszcze torebkę ciastek i misę owoców ze stołu, po czym obładowana, nie siląc się na elegancki chód, wróciła do sypialni. Otoczona nocnym przydziałem jedzenia sięgnęła po laptop, wpisała hasło i zalogowała się do systemu, który dopiero poznawała. Miała do nadrobienia mnóstwo treści. Z zadowoleniem odkrywała, że większość jej obserwacji i badań pokrywało się z założeniami projektu. Odnosiła wrażenie, że wszystkie elementy zajmują swoje miejsce, uzupełniając luki, których nie zdążyła załatać. Jedząc na zmianę jabłko i czekoladki, wyglądające jak małe dzieła sztuki, starała się znaleźć miejsce, w którym skończyła ostatnio. Zamiast nauki wtórnej, wolałaby zająć się przygotowaniem pierwszych prób. Ustalili, że rozpoczną adaptację Obiektu dwa tygodnie po narodzinach. Kobieta, z którą poznał ją Troian, rekomendowała zacząć po siedmiu dniach. Nie zgodzili się, odkrywając, że tak szybka ingerencja może powodować uszkodzenie obszaru C i nadwrażliwość. Chociaż taki scenariusz stanowił niewielki procent przypadków, woleli nie ryzykować. Dopiero rozpoczęto tworzenie maszyn rozpłodowych, a oni dysponowali jedynym Obiektem. Zwiesiła palce nad klawiaturą, z połową ciastka w zębach. Czasami łapała się na rozważaniach, czy gdyby sprawa dotyczyła ich syna, zgodziłaby się na to. Podejrzewała, że nie. Ale skoro nikt jej tego nie proponował, odpychała te myśli, robiąc przestrzeń dla pracy. Sięgnęła po karafkę i upuściła ją, słysząc rąbniecie drzwi wejściowych. Szkło obiło się o krawędź nocnej szafki i upadło na podłogę. Puchaty dywan ściemniał w kontakcie z wodą. Roxana odsunęła od siebie laptop i napięta próbowała wyjść z łóżka. Postawiła stopę na mokrej plamie, ale tego nie czuła. Ktoś miotał się po domu. Na pewno nie był to ojciec jej dziecka. Czujna jak zwierzę obserwowała drzwi, z sercem łopoczącym w klatce jak przerażony gołąb. Ktokolwiek to był, znał rozkład pomieszczeń. Słyszała kroki na schodach i trzask drzwi. Pierwsze łazienkowe, drugie do gabinetu. Zesztywniała i zacisnęła palce na pościeli, analizując, co powinna zrobić. Nie miała czasu. Nie dobiegłaby do zamka, który i tak nie stanowił przeszkody. Poczuła zapach elektryki, powietrze zgęstniało. Wciśnięta w poduszki zacisnęła powieki, kiedy dziewczyna wpadła do pokoju. Rąbnęły drzwi, prawie spadły z zawiasów. Otworzyła oczy, wpatrując się we Fredericę z mieszanką ulgi i przerażenia. Szybko poczuła, że ulga to bardzo naiwne uczucie. Oczy dziewczyny były przerażające. Nie została w nich ani odrobina naiwności, którą znała z początku ich współpracy. Nie było spolegliwości i desperackiej potrzeby zaufania.
- Zabiliście go. – Głos przeraził ją bardziej, niż spojrzenie. Odczołgała się dalej, opierając plecami o ramę łóżka. Czuła, że chce wtopić się w ścianę. Cokolwiek, byle zniknąć z tego pokoju. Potrząsnęła głową.
- Były komplikacje. Nie przeżył ostatniego zabiegu – mówiła prawdę. A przynajmniej taką wersję rzeczywistości, w którą uwierzyła. Taką, którą przekazał jej Troian Schindler. Czując serce walące na poziomie przełyku próbowała się nie poruszyć. Zapach przybierał na sile, miała wrażenie, że elektryzują się jej włosy, panika narastała w piersi. Zbyt łatwo mogła wyobrazić sobie przeszywający spazm w środku brzucha, który zamorduje jej syna, przejdzie wyżej i rozwali jej serce. Prawie to czuła. – Frederica, nikt tego nie chciał… – krzyknęła, kiedy eksplodowała lampa. Osłoniła się ramionami, miała szkło na piżamie i zadrapania na ramieniu. Dziewczyna miotała się po pokoju jak zwierzę w klatce, niepewna, co powinna zrobić. Miała w sobie za dużo goryczy, za dużo nienawiści. Czuła jak wypływa porami skóry, nadając jej myślom tylko jeden kierunek. Ból. Pragnienie odwetu. Jedno zdanie rozbijało się w jej świadomości, bolały ją od niego zęby.
Chciałabym, żeby twoje dziecko umarło.
Spojrzała na Roxanę z desperacją, czując, że potrzebuje dać upust emocjom tak, jak ona. Widziała łzy cieknące po twarzy kobiety, które wyzwalały jeszcze większą agresję. Sama tak nie umiała. Nie potrafiła oswoić skali bólu, który rozrywał ją od środka. Zaciskając pięści krążyła po pokoju, niepewna, kto powinien odpowiedzieć za stratę, którą poniosła. Za krzywdę. Podeszła bliżej, powodując histeryczne zachłyśnięcie powietrzem.
- Kłamiesz. Kłamiesz tak samo jak on – wysyczała. – Widziałaś jego ciało? – Kolejne potrząśnięcie głową dało jej pewność, że Roxana powie wszystko, żeby wydostać się z tej sytuacji. Może naprawdę chciała pomóc, albo faktycznie nie wiedziała. To nie zmieniało niczego w nastawieniu dziewczyny. Spojrzała na jej łzy, na zaciśnięte dłonie. Na brzuch, w którym rosło dziecko potwora, którego lżyła najgorszymi słowami, jakie znała. Przez jedną, krótką chwilę zapragnęła ją zabić. Tak jak szereg naukowców, ignorując opór i fakt, że pewnie chciałaby żyć tak samo, jak oni. Ta myśl ją przeraziła i uspokoiła jednocześnie. Wiedziała, że tego nie zrobi. Zrozumiała, że musi wyjść. – Odpowie za to – obiecała. Nie była pewna jak, ale wiedziała, że nie odpuści. Tym razem nie chodziło tylko o nią. Zabawne, że poczuła się bardziej zdeterminowana. Wyszła, zostawiając otwarte drzwi. Czerń ziała z nich jak z wnętrza upiornych ust. Roxana zamknęła oczy i zacisnęła zęby. Objęła się ramionami, filtrując powietrze zbyt gwałtownie. Musiała się uspokoić i unormować tętno. Na oślep szukała telefonu pod poduszką.
Frederica wypadła z budynku, zajęta układaniem scenariusza, którego ostatnim elementem był trup Schindlera. Wystrzeliła z klatki schodowej, zbiegła po schodach na parking i bez słowa odebrała od Łowcy kask. Zacisnęła pasek pod brodą.
- Szukaj Petera Dougherty’ego – poleciła. Adrian się nie poruszył. Widział, że drżała od końcówek włosów po palce stóp. Dynamiczna agresja.
- Mała. Czasami naprawdę nie ma sensu. Mogą być po prostu za mocni – powiedział, możliwe, że ryzykując bardzo wiele. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, w którym poza sztormem widział zaczątki analitycznego myślenia.
- Po prostu go znajdź.
Prosiła, więc znalazł.
*~*~*
Olek otworzył torbę, potem szafę. Za dziesięć minut opróżnił szuflady. Przeszedł do kuchni i zabrał shaker, nie patrząc w stronę biurka. Miał wrażenie, że jego oczy stają się nieruchome, kiedy pokonywał trasę pokój – salon. Zapiął wszystkie błyskawiczne zamki, wcisnął w boczną kieszeń zabłąkaną parę zrolowanych skarpet, wsunął w spodnie kilka żetonów, które wygrzebał spod komody. Neon rozświetlał pusty pokój na fioletowo. Zasłonił rolety, obrzucił wzrokiem przestrzeń. Sięgnął po budzik i schował go do szuflady. Gdyby znów przegrał, siedziałby na brzegu łóżka i gapił się w tarczę zegarka następne dwie godziny. Zarzucił torbę na ramię, poprawił sznurówki adidasów. Wyszedł z pokoju. Kolorowe poduszki na kanapie wyglądały jak z magazynu. Widział wszystko wyraźniej, tak jakby jego umysł próbował zapamiętać każdy szczegół. Wreszcie, potwierdzając prawo nieuchronności, spojrzał w stronę biurka. Pięć monitorów, puste krzesła. Wytarta podkładka i archaiczna klawiatura. Czasami myślał, że zwariuje od tego klekotania. Wiązka kabli na skrzynce komputera złączona w jeden port. Nie migała ani jedna dioda. Maszyny były ciche, jak skorupy, w których zabrakło ich istoty. Olek poprawił torbę, pochylił głowę i wyszedł z mieszkania. Pękł w autobusie, łapiąc się na tym, że znowu zerka na ekran telefonu, w oczekiwaniu na projekcję.
*~*~*