_021
Mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby próbował odsłonić w uśmiechu kości policzkowe. Troian obserwował jego wyschnięte zęby, przypominające łopaty do kopania rowów. Uniósł do ust filiżankę kawy i uprzejmie poczekał, aż sortowy Zarządca zajmie swoje stanowisko w sprawie, którą przedstawił. Byli sami. Przed rozpoczęciem rozmowy pozostali uczestnicy zostali wyproszeni. Mężczyzna nerwowo poprawiał włosy, co chwilę wracając wzrokiem do dokumentów, leżących przed nim. Schindler czekał. Nie spieszyło mu się.
- Pańska propozycja jest nie do przyjęcia. Sort nie funkcjonuje według takich zasad – powiedział w końcu, składając dłonie przed sobą i poszerzając uśmiech jeszcze trochę. Troian nie zareagował, dopijając kawę. Podłą, w jego ocenie. – Musi pan zrozumieć, panie Schindler, że jednostka sortowa nie jest jednostką osobną. Współpracujemy ze sobą. To tak zwane naczynia połączone.
- A Sort Dziewiąty? – zapytał, odstawiając filiżankę na spodek. Grzechot wydawał się niesamowicie głośny w ciszy, która zapadła. Zarządca zaczął ważyć słowa.
- Sort Dziewiąty był projektem osobnym, przeznaczonym do innych działań, na mniejszą skalę.
- Sytuacja wygląda identycznie w przypadku Sortu Zero – zauważył, zakładając nogę na nogę i odchylając się w fotelu. Siedzieli po przeciwnych stronach stołu, rozdzieleni dwunastoma metrami blatu. Rozmowie przysłuchiwały się trzydzieści dwa krzesła. Przyciemnił światło. Zarządca uniósł wzrok, ale nie powiązał tego zjawiska ze swoim rozmówcą. Już się nie uśmiechał.
- Xernagen otrzymał bardzo szczegółowy projekt. Wystarczyło go zrealizować, trzymając się wytycznych. Pański ojciec sobie z tym nie poradził – stwierdził, wyrównując kartki. – Spekulacje nas nie interesują, panie Schindler. Rząd chce zobaczyć efekty, nie raporty. – Wskazał dłonią na teczkę. Troian poprosił o jeszcze jedną kawę. Bez odzewu.
- To nie są spekulacje. Xernagen stracił Obiekt, to prawda, ale nawet gdyby go dostarczył, projekt nie zostałby oceniony pozytywnie. Rząd oczekiwał od was czegoś innego. Wyliczenia były wadliwe, a sama jednostka niestabilna. Nadwrażliwy obszar C, trudności w blokowaniu wspomnień, agresja, przebodźcowanie, rozchwianie emocjonalne, wąskie spektrum umiejętności. Nie jestem pewien, czy o to wam chodziło. – Spojrzał na Zarządcę, splatając dłonie przed sobą i opierając na nich brodę. – Ma pan przed sobą parametry Obiektu Wzorcowego, który Xernagen stworzył w oparciu o własną metodykę. Jesteśmy w stanie wyprodukować więcej Psychoników. Znacznie więcej. Procedura jest opracowywana. Czekamy na kolejny egzemplarz, lepszy od poprzedniego. – Uśmiechnął się. Myślał o swojej narzeczonej. Jej udział w badaniach mógł skrócić proces o połowę. Zabawne, że myśl o Roxanie wywołała uśmiech, którego nigdy nie było dane jej widzieć w bardziej bezpośrednich okolicznościach. Zarządca wrócił wzrokiem do dokumentów.
- Sugeruje pan, że Sort powinien anulować dług, w oparciu o obietnice i piękne słowa, panie Schindler? – zapytał, znów rozciągając wargi w idiotycznym grymasie. Błysnęły zęby, Troian odwrócił wzrok. Czuł się znudzony. Zalała ich fala czerwonego światła. Alarm gruchnął w sortowych korytarzach. Zdezorientowany Zarządca chaotycznie rozglądał się wokół, zanim wystrzelił dłonią w kierunku panelu komunikacyjnego. Przez wycie syren przedarł się archaiczny syntezator.
- Awaria systemu natryskowego w Sorcie Piątym, poparzone dziewczęta. Wybuch materiałów ćwiczeniowych, Sort Ósmy, dezorganizacja, należy przenieść rekrutów do innego sektora. Awaria na pętli komunikacyjnej w obszarze siedemnastym, zablokowano przejścia. Temperatura w Sorcie Trzecim osiągnęła parametr krytyczny, powtarzam, parametr krytyczny. Awaria sprzętów, powtarzam, awaria sprzętów. Zalecana procedura siódma, paragraf trzeci przez dwanaście, ustęp drugi, powtarzam…. – Mężczyzna bardzo powoli podniósł wzrok. Wpatrywał się w Troiana i mniej niż dwie sekundy zajęło mu, żeby zrozumieć. Młody Schindler oglądał swoje dłonie. Nie odezwał się, dopóki nie ucichł ryk alarmu.
- To nie pierwszy raz, kiedy nasz produkt powoduje awarie na waszym podwórku – stwierdził, myśląc o skali rozmachu, którą zaprezentował S725x. Oczy Zarządcy pokazały, że cofnął się o czternaście lat. Do tej pory Sort żył przekonaniem, że zabezpieczyli się na powtórkę. To było błędne przekonanie. Świadomość, że Xernagen na powrót dysponuje tak potężnym narzędziem nie była pokrzepiająca. Fakt, że główne zagadnienia, które Schindler prezentował na tym spotkaniu dotyczyły czegoś jeszcze bardziej niebezpiecznego, również. Wrócił wzrokiem do dokumentów, mając wrażenie, że czyta je na innym poziomie świadomości. Łączył fakty. Rozumiał.
- Mam przed sobą pańskie parametry, prawda? – zapytał. Jego głos przestał być głosem dominanta. Niepewnie uniósł kartki, jeszcze raz zapoznając się z raportem. Nie musiał poznawać odpowiedzi. – Skąd miał pan mapy Sortu? – To pytanie zadał jedynie z ciekawości.
- Researcher z Trójki. W systemie figurujemy jako naczynia połączone, prawa? – zapytał Troian, obserwując oczy przebiegające po linijkach tekstu. Twarz mężczyzny stężała, poruszył szczęką i odsunął od siebie teczkę. Nie musiał wiedzieć, że został poczęstowany łgarstwem. Gdyby nie android z zachowaną historią przesyłania danych, młody Schindler nigdy nie dowiedziałby się o mapach. – Xernagen wywiązał się z projektu. Stworzył Obiekt Wzorcowy, na podstawie metodyki, którą ulepszył. Zmiany są tak rozległe, że swobodnie możemy nazwać się jej autorem. Rząd nie powinien mieć z tym problemu. Dodatkowo, od dzisiaj będę raportował bezpośrednio. Nie musisz być łącznikiem. Projekt Psychonik będzie prowadzony jedynie z ramienia Sortu Zero – oświadczył, podnosząc się z miejsca. Zarządca się nie poruszył. Obserwował drastycznie wrastającą liczbę raportów alarmowych w rogu urządzenia komunikacyjnego. Mieli sporo rzeczy do posprzątania. Troian nie wydawał się zniechęcony. – Liczę, że przygotujecie odpowiednie dokumenty. Wyślijcie je na adres mojego nośnika – polecił i wyciągnął rękę, której mężczyzna nie uścisnął. Dotknął panelu na środku urządzenia, żeby odtworzyć pozostałe nagrania dotyczące awarii. Ich treść beznadziejnie omijała jego świadomość, odbijając się od rzędu zakluczonych szaf i surowych ścian sali obrad.
- Po prostu niech pan wyjdzie.
Schindler wyszedł. Zabrał ze sobą kontrolę sytuacji.
*~*~*
Zatrzymał się na podeście, kilka kroków od wejścia. Przez ściany elipsy zauważył, że M-0 leży na ziemi. Miał otwarte oczy, złączone nogi i ramiona rozłożone na boki. Troian wszedł do środka, nie komentując tego widoku. Prześwietlone kule wpatrywały się w sufit sali badawczej, w rzeczywistości widząc coś innego. Mężczyzna nie miał pojęcia, nad czym aktualnie pracował nadrzędny pacjent Xernagenu, ale podejrzewał, że to coś fascynującego. Zauważył, że w przedramiona wbudowano już nowe porty. Po cztery na każdym z nich, okrągłe. Czarne i lśniące, przypominały napęczniałe żuki. Jego czaszka wciąż była naga. U jej podstawy odcisnęła się krawędź czepca, w którym przygotowywano go do najważniejszej operacji na otwartym mózgu. M-0 czekał. Clyton był przerażony.
Troian obejrzał parametry na monitorze i z zadowoleniem uznał, że są lepsze, niż ostatnio. Organizm blondyna stawał się bardziej wytrzymały. Wpiął w główną stację nośnik informacyjny, wpisał kod i odwrócił się w stronę leżącego. Zauważył, że jego oczy rozbłysły, kiedy nowy strumień danych zaatakował mózg. M-0 rozchylił usta.
- Co to jest? – zapytał, nie zmieniając pozycji. Wyładowania na ścianach elipsy przepływały łagodniej. Schindler przysunął sobie krzesło, siadając dwa metry od niego. Obserwował mikro ruchy palców. Zniekształcone opuszki były zaczerwienione na końcówkach.
- Model maszyny, w której można rozwinąć i skontrolować płód. Przesłałem ci specyfikację. Drugi plik – wyjaśnił i znów jego uwagę przykuło gwałtowne rozjaśnienie oczu. Blondyn odwrócił głowę w jego stronę. Troian czuł się nieswojo pod tym spojrzeniem, bo zawsze miał wrażenie, że patrzyło przez niego.
- To stara maszyna. Droga – ocenił. – Mało wydajna – dodał, wymawiając na głos myśli Schindlera. Mężczyzna skinął głową.
- Potrzebuję innego modelu. Programu, który pozwoli na szybszą i wydajniejszą pracę. Takiego, który da się skopiować. To będzie duży projekt.
- Jak duży?
- Jeszcze nie wiem – skłamał.
- Od tego zależy dzielność kodu. To będzie droga maszyna. Bardzo droga. – Jego oczy zamigotały, głowa wróciła do poprzedniej pozycji. Dłonie drgnęły. – Powinna być mniejsza. I bardziej intuicyjna. Nie zdążę zaprojektować takiego modelu. To dodatkowe tygodnie pracy, pomijając stworzenie zabezpieczeń sieci przedsiębiorstwa – wybrzęczał, analizując dokładne parametry docelowe. Przerwał proces, słysząc odpowiedź Schindlera.
- Zajmij się tym w pierwszej kolejności. Zabezpieczenia mogą jeszcze poczekać. Będziesz potrzebował trochę czasu, zanim dojdziesz do pełnej sprawności po zabiegu. Jest bardzo inwazyjny, wiesz o tym – powiedział, przybierając ton przeznaczony do zbywania pacjenta. Delikatny, jakby nic się nie stało. Przecież rozmawiali o oczywistościach. Wstał i poszedł do wyjścia. Clyton usiadł, opierając dłonie na udach. Wpatrywał się w jego plecy.
- Troian. Ja chcę wrócić do domu – powiedział. Mężczyzna się zatrzymał. Może mu się wydawało, ale usłyszał w jego głosie coś innego. Może to była rozpacz, albo strach. A może logiczne wyciąganie wniosków z sytuacji, w której się znalazł. Połowicznie odwrócił głowę.
- Ja też, dlatego porozmawiamy o tym innym razem. Zajmij się pracą – pożegnał go i wyszedł z pomieszczenia.
M-0 siedział w tym samym miejscu, na wylot przeszywając oczyma oddalającą się sylwetkę. Troian czuł jego wzrok pod skórą.
*~*~*