03-10-2019, 09:19
_019
Troian nie tego się spodziewał. Siedząc przy łóżku ojca, wpatrzony w nowoczesny monitor przed sobą, miał wrażenie, że zderza się ze ścianą. Nie przypuszczał, że rozczarowanie będzie tak namacalne. Zrozumiał, że potrzebował go usłyszeć. Był ciekaw, jak zabrzmi jego głos, kiedy zorientuje się, że wszystko wymknęło mu się spod kontroli. Kiedy zrozumie, że przegrał własną grę.
Wrócił wzrokiem do monitora, na którym Klemens Schindler formułował myśli. Nie chcieli angażować ciała. Dużo mówili o bólu i negatywnym wpływie na regenerację rdzenia. Innym aspektem był nowotwór, który zaburzał pracę układu trawiennego i stawiał Klemensa w sytuacji, w której wolał pozostać nieprzytomny. Zależność od służb medycznych odzierała go z prywatności. Troian czekał. Zapytał, czy ojcu zaimplementowano najnowsze doniesienia. Bardzo szybko okazało się, że w istocie, zajęto się tym obszarem. Migający kursor napawał mężczyznę niezidentyfikowanym stresem. Zdarzyło się zbyt dużo. Nie wiedział, w jaki sposób obaj będą musieli kłamać, żeby uciec od konsekwencji. Zwłaszcza Klemens.
W pierwszej kolejności chcę wiedzieć, jak przebiega śledztwo w sprawie zamachu. Opublikowano nazwisko podejrzanego, ale nie dostałem informacji na temat dalszego postępowania. Nie mogą znaleźć jednego, sortowego Łowcy?
- To nie jest proste. Sort nie udostępnia informacji na temat swoich ludzi. Szukałem ich u źródła. – Troian sięgnął po szklankę z wodą. Stała na szafce nocnej, na której nie było nic poza tym. Cały pokój przypominał sterylne pudełeczko. Nadal pachniał szpitalem, tak jakby Klemens nie adaptował się do tego miejsca. Był poza nim. – Liczę, że służby posiadając nazwisko i rysopis znajdą zamachowca najdalej w tym tygodniu – stwierdził, przyglądając się nieruchomej twarzy ojca. – Dlaczego zdecydował się na atak? – zapytał. Powoli wchodzili w fazę niewygodnych odpowiedzi. W tym stanie nie potrafił odebrać nastawienia mężczyzny, a litery pojawiające się na monitorze były stabilne i bezpłciowe.
Skorzystałem z usług konkretnego Łowcy, który pracował już dla firmy. Przechwytywano nam patenty. Xernagen nie był odpowiednio zabezpieczony.
Gdyby mógł powiedzieć to na głos, najprawdopodobniej brzmiały tak, jakby obwiniał za to syna. Kursor migał. Schindler myślał. I kłamał.
Siatka zleceniodawców była szeroka i nie obejmowała jedynie działań na poziomie Sieci. Musiałem uciec się do mniej konwencjonalnych metod. Myślał, że go nie opłaciliśmy. Aplikacja cofnęła przelew, nie sprawdziłem tego.
Troian był pod wrażeniem. Klemens zręcznie dostrajał rzeczywistość do aktualnej sytuacji. Przekazywał mu łatwo weryfikowalne dane. Gdyby mężczyzna nie znał ich faktycznej historii, pewnie zaakceptowałby tę twórczość. Zastanawiał się, jak wiele razy pozornie nieistotne poszlaki posłużyły jako narzędzia manipulacji, które ojciec kierował w jego stronę. Sztuczne, ale wyglądające naturalnie. Milczał, obserwując migający kursor.
Jest też możliwość, że chodziło mu o Roxanę Gosslin. Pamiętam, że była u mnie tamtego wieczora. Nie wiedziałem dlaczego. Doniesienia prasowe szybko uzupełniły luki.
To z kolei zabrzmiałoby jak wyrzut. Możliwe, że pozwoliłby sobie na ironiczny uśmiech. Troian odstawił szklankę.
- Realizacja planu przebiegła wzorowo. Kontroluję tę kobietę. Mam dostęp do jej badań. Skończyła prace nad próbkami, na których ci zależy. Nie sądzę, że powinieneś mieć obiekcje. – Obserwował nieruchome dłonie. Przesunął wzrok niżej, na nogi ukryte pod szpitalną pościelą. Wydawały się chudsze. Zastanawiał się, jak to możliwe, że słaby, mizerny i prawie pokonany, nadal ma nad nim władzę. Sprawia, że musi się tłumaczyć. Zamknął oczy i policzył do trzech.
Na jakim etapie jest komórka immunologiczna?
- Na ten moment ją rozwiązałem.
Bardzo długo nie było wiadomości zwrotnej. Mężczyzna czekał jeszcze chwilę, a potem podjął temat.
- Spełniła swoje zadanie. Generowała zbyt duże koszty. Chcę wiedzieć, jaka transakcja doprowadziła do zadłużenia, które prawie udało mi się uregulować. – To było kłamstwo. Nadal nie miał pojęcia, w jaki sposób opłacić roszczenia Sortu. Odłożył dywagacje na bok, zbyt ciekaw odpowiedzi.
Myślałem, że mam więcej czasu. Objąłeś prezesurę, ale to nie znaczyło, że wtajemniczę cię we wszystko, co dzieje się w firmie. Chciałem wprowadzać cię stopniowo. Były pewne projekty, które pociągnęły za sobą straty.
Gdyby Troian mógł odebrać jakiekolwiek emocje, byłaby to niepewność. Weszli na grząski grunt, a Klemens nie miał gotowej odpowiedzi.
- Dopóki tutaj leżysz, powinienem mieć wszystkie dane – zaczął, spoglądając na monitor z pomiarem tętna. Mężczyzna był coraz mniej stabilny. Troian nie wiedział, jaki wydatek energetyczny ponosił ustrój na rzecz tego typu komunikacji, ale był pewien, że kończy im się czas.
Już niedługo. Chciałbym, żebyś przedstawił mi najnowsze zestawienia. Znajdę sposób na rozwiązanie sprawy i przekażę ci odpowiednie wytyczne.
Protegowany. To było jedyne słowo, które weszło do jego głowy. Poczuł ukłucie protestującej dumy. Mimo wszystko się nie odezwał. Przez chwilę obaj studiowali tę sytuację, doskonale świadomi faktu, że rozsypało się zbyt wiele elementów, żeby poskładać wszystko tak, jak było.
Mógłbym życzyć ci szczęścia. To nie jest łatwa kobieta.
Młody Schindler się nie uśmiechnął. Wiadomość była przesadnie jednoznaczna. Przez chwilę odczuwał tylko wstręt. Zastanawiał się, czy miał w sobie te emocje za każdym razem, kiedy kontaktował się z ojcem. Czy były w nim zawsze, kiedy spotykali się na rozmowach. Podejrzewał, że tak. Jednak dopiero teraz potrafił je nazywać. Wstał, uznając, że trzask zamkniętych drzwi będzie wystarczającą informacją, że wizyta dobiegła końca.
Na korytarzu zatrzymał jednego z pielęgniarzy i kazał prowadzić się do lekarza nadzorującego sprawę ojca. To była krótka rozmowa, pełna profesjonalnych uśmiechów i mocnych uścisków dłoni. Mężczyzna był wdzięczny, za zdjęcie części kosztów z dedykowanej serii plastrów stabilizujących dla Klemensa Schindlera. Zapytał, kiedy może spodziewać się dostawy. Powiedział, że półtora tygodnia to bardzo dogodny termin. Dodał, że załączenie dokumentacji laboratoryjnej świadczy o wysokim standardzie Xernagenu. Wyglądał na zadowolonego. Troian również był usatysfakcjonowany. Zaczął pozbywać się problemu.
*~*~*
- Nie chcę, żebyś to robił. – Jej głos był napięty. Zaciskała pięści, czując opór w każdej komórce ciała. Jej skóra ścierpła, palce stóp poruszały się w butach na koturnie. Miała wyjść dwadzieścia minut temu. Chlasnęli ją wiadomością w twarz, pozbawiając poczucia równowagi. Przestało istnieć bezpieczeństwo. Nie było między nimi zaufania. Jak długo rozmawiali o tym, zanim się pojawiłam?
- Nie chcę.
- To jest jedyna szansa.
- Dla niego.
- Dla nas. Dla mnie. Bez tego mnie nie ma. Osobno mnie nie ma. – Clyton pochylił głowę i położył dłonie na wygolonej czaszce. Dotykał się w ten sposób coraz częściej. Jakby sprawdzał, czy wszystko jest na miejscu. Utożsamiał się z ciałem.
- Ty stamtąd nie wyjdziesz. – W głosie dziewczyny był lęk. I pewność. Nie miała złudzeń. Kręciła głową w geście zaprzeczenia, szukając oparcia w Olku, siedzącym na kanapie. Mężczyzna jej nie pomógł. Wpatrywał się w protezę stopy, co jakiś czas zerkając na Clytona. Zaśmiała się, nerwowo i całkowicie pusto. Pomyślała, że kolejny idiota idzie do miejsca, którego wszyscy powinni unikać. Konfrontacja była zbyt ryzykowna. – Nie wiesz, czego będzie chciał w zamian. Wie, że ze mną pracujesz. – Kolejny argument, który miał skończyć to szaleństwo. Nie zadziałał.
- Nie wiemy, ile mówiła mu Roxana. Sama też wie niewiele. On myśli, że jestem tylko maszyną. – Clyton wyprostował się na krześle. Siedział prawie na środku pomieszczenia, po drugiej stronie biurka, tyłem do monitorów. Tworzyli trójkąt, w małym salonie będąc od siebie dalej, niż kiedykolwiek przedtem. Frederica po raz kolejny pokręciła głową.
- Radziłeś sobie bez tego. Możesz spróbować na własną rękę. – Wiedziała, że przegrywa. Podjęli już decyzję, a jej przy tym nie było. Jej zdanie stawało się nieistotne wprost proporcjonalnie do czasu, jaki poświęcała rozpadającej się relacji. Coś przegapiła. Jakiś moment. – Mówiliście, że nie może przejść do innego ciała. – Jej krtań nabrzmiała desperacją. Blondyn nie spuszczał z niej wzroku. Jedno oko zamigotało, drugie pozostawało puste.
- Przechodząc, rozpadnie się jeszcze bardziej – zgodził się Clyton, cały czas obserwując Fredericę. Jej protest go przerażał. Pokazywał, jak bardzo rozwinęła się w kierunku człowieczeństwa, które jemu wciąż wymykało się z rąk. Liczył, że propozycja Schindlera coś naprawi. – Jeżeli moje ciało będzie w stanie spełnić oczekiwania wspólnego umysłu, będziemy w stanie pogodzić interesy. Ta sytuacja trwa zbyt długo. Jesteśmy jedno. – Wypowiedzenie ostatnich słów wiele go kosztowało. M-0 milczał, przysłuchując się ich rozmowie, wszyty w podstawę jego świadomości. I charakteru. Clyton nie potrafił ocenić, kiedy jest sam dla siebie. Czy kiedykolwiek rozpoznał taki stan.
- Dasz mu więcej swobody. Będzie silniejszy.
- I tak robi, co chce. – Olek odezwał się po raz pierwszy w tej rozmowie. Wyglądał na zmęczonego. Potarł twarz szerokimi dłońmi i klepnął się w udo tak, jakby chciał skończyć temat. – Jeżeli jest szansa, żeby Clyton się z nim dogadał, to trzeba z niej skorzystać. – Dziewczyna zaśmiała się z czystym niedowierzaniem i pokręciła głową. Nie ruszała się z miejsca, chociaż czuła potrzebę ruchu. Coś rozpychało ją od środka.
- Skąd taka zmiana? Niedawno próbowaliśmy trzymać go na dystans…
- Będzie mnie krzywdził. – Clyton poruszył palcami, ukrytymi pod opatrunkiem. – Szukał tego przez całe życie. Jeżeli odmówię, nie przestanie mnie dręczyć.
- Ale on…
- On nie czuje bólu. Jemu jest wszystko jedno. – Zrozumiała, że się poddał. Rozumiałaby więcej, gdyby słyszała w głowie to, co słyszał on.
Zabiję cię we śnie Zabiję gdy będziesz czuł Zostawię cię a twoja głowa pęknie
Te szepty towarzyszyły mu nocami. Dziewczyna próbowała zrobić krok naprzód, cofnęła się, stanęła w miejscu. Wpatrywała się w mężczyznę z protestem w zaciśniętych pięściach. Nieznacznie pokręciła głową, wiedząc, że wszystko już przegłosowane. Nie patrzyła na Olka. Clyton wstał i wrócił do biurka, żeby rozpocząć pracę. Musiał przygotować się do wizyty.
- Zawiozę cię na miejsce. – Słowa Olka były gdzieś poza nią. Słyszała, chociaż była kompletnie nieobecna.
*~*~*