Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

- Jestem zobowiązany – stwierdził, nie podnosząc wzroku na mężczyznę. Zagryzał dolną wargę, formułując wypowiedź. Nie wiedział, czy chce to usłyszeć. – Podejrzewam, że to przeze mnie nie może odzyskać pełni umiejętności. Nasza poprzednia próba ją uszkodziła. Źle oceniłem szanse. Działałem za szybko, bo chciałem się dowiedzieć, co pamięta. Ładunek był zbyt duży. Wstrząs zbyt mocny. – Zamilkł. Podejrzenie brzmiało gorzej, niż przewidywał. Poczuł na sobie ciężar odpowiedzialności. Ani słowa Olka, ani jakiekolwiek inne, nie były w stanie go zdjąć. Rudzielec nie miał dosyć. 

Chyba niepotrzebnie obarcza się odpowiedzialnością. Pierwsza naukowiec, którą zlikwidowali, stwierdziła, że była uszkodzona jeszcze wcześniej z tego co pamiętam.

Przemierzając zacieniony salon, dziewczyna czuła jej perfumy. Drogie i ciężkie, unosiły się w mieszkaniu jak lepka chmura. Znalazła kobietę w jadalni, odwróconą w stronę blatu. Wąska łuna światła pod okapem odbijała się w butelce wina i kieliszku. Rękawy marynarki miała podciągnięte pod łokcie, odsłaniając żylaste nadgarstki. Światło zamrugało i zgasło, a kobieta na chwilę przerwała wykonywane czynności. Zacisnęła wargi, rozluźniła twarz, ujęła kieliszek w palce i odwróciła się w stronę Fredericy. 

Ładny opis lokalizacji.

 Skowyt uwiązł(nadliczbowa spacja)  w jej piersi. 

- Ćwiczyłam – wyjaśniła i odsunęła się od niego. Ponownie ją zatrzymał, gdy chciała się wycofać. Zacisnęła usta i tym razem się wyszarpnęła. – Mówię, że ćwiczyłam – syknęła. Rozpoznawał w niej zmianę. Jej mowa ciała była inna. Jakby obrazy, które zobaczyła, odcisnęły się na jej fizyczności. Zaciskała wargi, patrząc na niego w taki sposób, że poczuł się niepewnie.  
- Co. 
- Zastanawiam się, kto ci to zrobił. – Odwróciła się i poszła w kierunku wyjścia. Musiała minąć chwila, zanim do niej dołączył.  

Tu nie jestem pewien, kto wypowiada dwie ostatnie kwestię. Jeśli brać pod uwagę rozdzielność akapitów, to ostatnie zdanie należy do dziewczyny.
No i czy po "co" miał być pytajnik?

Tak jak dawno temu przewidziałem, produkują broń super-żołnierzy. Zaskoczeniem pewnym jest, że to nie Troian był głównym projektem. Klemens "majstrował" go na boku dla samego siebie (z jednej strony to oczywiste, skoro funkcjonował jako jego syn i osoba publiczna, że ukrył przed rządem, że zrobił egzemplarz dla siebie). Zaś Federica miała być prototypem dla rządu, więc wobec niej nie było żadnych sentymentów. 
Przed strzelaniną Klemens chyba rozważał zrobienie z Troiana obiektu testowego.
Inna kwestia to na skalę czasową - dzieci z próbówki zanim dorosną to kilkanaście lat, ale widać rząd liczy się z tym, że nad użyteczną bronią trzeba długo pracować.
Coś mi się zdaje, że z kolejnym naukowcem już nie będzie tak łatwo.

Pozdrawiam i wypatruje kolejnej części.