_018
Roxana okrążyła wyspę kuchenną i po raz kolejny chwyciła za karafkę. Kontynuowała monolog, wystrzeliwując słowa w tempie, które uniemożliwiało zrozumienie kontekstu. Wzmacniała przekaz ostrą gestykulacją. Dwukrotnie zrezygnowała z nalania sobie whisky, na rzecz obrazowego wymachiwania dłonią. Troian milczał, próbując przeczekać ten popis niestabilności emocjonalnej.
- Odłowić? Odłowić?! To nie miało tak wyglądać – syknęła, znowu przechodząc dookoła wyspy. Krążyła w okolicach kuchni. Rąbnęła drzwiczkami szafki, zbyt mocno zasunęła blat, najprawdopodobniej sama nie wiedząc, czego właściwie szuka. Jej nastawienie przypominało rozbrojony granat. Zadawanie pytań wydawało się tak samo sensowne, jak spacer po polu minowym. – Miałeś szansę się porozumieć, a nie jej grozić! Myślisz, że cię posłucha? Po czymś takim? Zginą kolejni ludzie i to będzie wina twoich złych decyzji. Rozumiesz, co staram się powiedzieć?
Praktycznie jej nie słuchał. Zaczynał żałować, że opowiedział o przebiegu wczorajszej rozmowy z Fredericą. Roxana weszła w fazę odpalonej petardy, słysząc jego argumentację.
- Nie była sama…
- Tym bardziej, skoro wiesz, że nie była sama! Nie masz pojęcia, z kim może współpracować. Kręcisz się w kółko. Razem mogliście mieć odpowiedzi. Nie będę brała w tym udziału. Zniszczyłeś ostatnią szansę na współp… – urwała, czując, że traci władzę w nogach. Przed oczyma rozbłysła feeria cieni. Od niedawna tego typu stan nawiedzał ją w sytuacjach wzmożonego stresu, lub wzburzenia. Miała większe problemy z kontrolowaniem emocji. Próba opanowania tego, co działo się teraz, wydawała się niemożliwa. Nie wiedziała, czy ją złapał. Straciła świadomość, zanim upadła na podłogę.
Chwycił ją w ostatniej chwili. Objął bezwładne ciało i podtrzymał lecącą do tyłu głowę.
- Mówiłem, żebyś się nie denerwowała. – Pewniej chwycił kobietę i podniósł się na nogi. Darował sobie spacer do sypialni; ułożył Roxanę na kanapie w salonie. Wyciszył jej telefon i odłożył na ławę. Przez chwilę przyglądał się bladej twarzy. Poprawił kosmyk włosów i przesunął kciukiem po policzku. Nie czuł się komfortowo, fundując jej utraty świadomości. Mimo wszystko czasami nie widział innego rozwiązania. Nie umiał nad nią zapanować. Wiedziała zbyt mało, a mimo wszystko bardzo wyraźnie stawała w opozycji do jego planów. Nie potrafił przewidzieć, jak zareaguje, kiedy powie jej, co zamierza zrobić. Potrzebował czasu, żeby nabrać pewności, ale już teraz widział, że kierunek jego działań był dalece odmienny od wartości, którymi się kierowała. Złożył pocałunek na chłodnym czole, wstał i poprawił zapięcie marynarki. Wiedział, że kobieta będzie spała co najmniej pół godziny. Była stabilna, a on był już spóźniony. Wyszedł, przekonany, że wieczorem wszystko jej wynagrodzi.
Starał się delegować bieżące obowiązki do poszczególnych jednostek w kadrze zarządzającej średniego szczebla. Małymi krokami tworzył nową strukturę firmy, dzięki której Xernagen miał szansę stać się bardziej efektywny na polu biznesowym. Wszystkie działania, które podjął, nie zakładały powrotu głównego Dyrektora. Klemens Schindler stał się zbędną jednostką. Pracę nad składem serii wadliwych plastrów, która miała rozwiązać problem, w całości złożył na Roxanę. Kawałek po kawałku starał się kraść jej czas, który przeznaczała na sprawy własnego przedsiębiorstwa. Drobnymi działaniami budował grunt pod poważną rozmowę, w której zaproponuje, by całkowicie poświęciła się pracy dla Xernagenu. Potrzebował jej wiedzy. Podejrzewał, że nie da rady długo prowadzić biznesu lewą ręką i szybko przystanie na jego propozycję. Na scenie pozostawała Maud. Troian uważał, że jego narzeczona lepiej sprawdzi się jako udziałowiec, niż czynna twarz firmy.
Po trzech godzinach i siedmiu odrzuconych połączeniach wyłączył służbowy komputer i sięgnął do szuflady po notatnik. Jeszcze raz przenalizował zestawienie, które stworzył na przestrzeni ostatnich trzech tygodni. Biorąc pod uwagę drobne prace, które zlecał M-0 i informacje, jakie uzyskał od Roxany, nabrał ostatecznej pewności, z czym ma do czynienia. Projekt S725x powrócił jak marnotrawne dziecko. Troian nie wiedział, w jakim stanie był aktualnie, ale podejrzewał, że musiał przejąć inne ciało. Jeżeli miał rację, pojemnik, z którego korzystał, był znacznie mniej wydajny od dedykowanych prototypów tworzonych przez Xernagen. Szczątkowa specyfikacja, którą dysponował mężczyzna, pozwalała mu sądzić, że przy obecnej technologii powinni zaproponować coś o wiele lepszego. Nie był pewien, czy to wystarczająca karta przetargowa, ale uznał, że musi spróbować. Jeżeli S725x nadal było tym, czym je stworzono, wolał mieć je po swojej stronie. Spekulował, że taki ruch znacząco osłabi pozycję jego siostry i wyeliminuje ogromny obszar możliwości, jakimi mogła dysponować. Zapisał kilka najpilniejszych wyrazów i chciał zamknąć notes, ale jego uwagę przykuł zapisek w rogu. Łowca. Nadal nie poznał nazwiska człowieka, który najpierw współpracował, a potem próbował zabić Klemensa Schindlera. Podejrzewał, że Roxana mogłaby powiedzieć więcej w tej sprawie, ale uparcie zaprzeczała, lub omijała temat. Dał sobie pół minuty na analizę tego problemu, a potem wyszedł z gabinetu i skierował w kierunku wind. Po zamknięciu drzwi wpisał kod i zjechał pomiędzy piętra.
Nie wzbudzał takiego zainteresowania, jak przy pierwszej wizycie. Niezrozumienie i dezorientację zastąpił lęk. Pracownicy projektu vv5psh4 zrozumieli, że pojawił się nowy przełożony. Od kiedy Peter Dougherty zaczął konsultować z Troianem najważniejsze etapy projektu, wszystkie doprecyzowania, kto jest kim, stały się niepotrzebne. W pierwszej kolejności mężczyzna skierował się do gabinetu Naczelnika. Widząc go, Dougherty przerwał pracę nad nośnikiem, który miał przed sobą i wstał od biurka. Miał rozbiegane oczy. Patrzył na podłogę, przeskakując wzrokiem pomiędzy butami. Starał się nie konfrontować ze spojrzeniem młodego Schindlera. Troian wręczył mu notes.
- Zaznaczyłem miejsce, w którym zanotowałem specyfikację. Wszystko dotyczy projektu S725x, informacje znajdzie pan w archiwum. Chcę mieć zespół delegowany do tej sprawy. Potrzebuję wznowienia prac nad ulepszeniami zastępczego ciała. Macie tydzień na przedstawienie propozycji – powiedział, prowokując nerwowe podrygiwanie kącików ust mężczyzny. Peter potarł łysą głowę, dotknął warg i spojrzał na przełożonego z mieszanką niezrozumienia i obawy.
- Oczywiście, panie prez… panie dyrektorze, ale mały Psychonik…
- Rośnie – uciął Troian i wymownie spojrzał na notes. – Ta sprawa ma rangę priorytetu, panie Dougherty. Przez najbliższe miesiące projekt vv5psh4 wymaga jedynie kontroli. Tym zajmuje się dział obserwacji i interwencji. – Przez chwilę patrzył na Naczelnika, oczekując dalszej argumentacji, ale napotkał tylko spolegliwe spojrzenie. Wyszedł z gabinetu i przemierzył sieć korytarzy, odpowiadając na zwyczajowe powitania laborantów. Wszedł do ostatniego laboratorium, używając kodu, który udostępniła mu kobieta. Nie było jej w środku. Przy biurku zastał kilka teczek, niedopitą filiżankę kawy i porozrzucane nośniki. Przeszedł przez pomieszczenie i rozkodował drugie drzwi. Znalazł ją, zasłuchaną w miarowe tętno płynące z monitorów. Zauważył na jej twarzy tą samą mieszankę rozrzewnienia i nadziei, którą zakładała, patrząc na niego. Początkowo nie zarejestrowała jego obecności, zajęta mierzeniem parametrów płodu. Maszyna umożliwiała szybkie pobranie raportu na temat rozwoju i możliwych nieprawidłowości. Stanął obok kobiety, nie potrafiąc oderwać wzroku od poruszającego się keloidu. Świadomość, że gdzieś głębiej, ukryte przed jego spojrzeniem wzrasta coś niezwykłego, była niepokojąca.
- Troian – odezwała się, nie odrywając wzroku od urządzenia. Wymienili grzecznościowe powitania. W głosie kobiety słyszał mocne napięcie. Wciąż nie udzielił odpowiedzi, co zamierza zrobić z cudem, który miał przed oczyma. Poprosił o rozmowę w gabinecie. Formułowanie myśli w pobliżu tej istoty było trudniejsze niż przypuszczał.
- Rozwija się prawidłowo. Będzie silną dziewczyną. – Kobieta uniosła do ust filiżankę. Troian nie wypił swojej kawy, zajęty oglądaniem raportów. Stukał palcami w blat biurka, analizując pytania przychodzące mu na myśl.
- Dlaczego Xernagen zrezygnował z normalnego rozwoju płodu? – zapytał, podnosząc wzrok na kobietę. Uśmiechnęła się smutno i bezradnie.
- Mieliśmy ograniczone możliwości kontroli. Na późniejszym etapie zaszła konieczność stymulowania płodu środkami, które okazywały się toksyczne dla organizmu matki. Wiele rozpłodowych tego nie przeżywało – zasępiła się, poprawiając upięcie koczka. – Nie udało nam się skrócić cyklu płodowego przy użyciu maszyn. Płód rozwija się dziewięć miesięcy, a możemy rozwijać tylko jeden. Można mieć wątpliwości, czy zmiana była dobra. Na pewno była konieczna. – Pokiwała głową, jakby chciała potwierdzić to, co przed chwilą powiedziała i splotła dłonie na kolanach. Długo milczała, przeżuwając w ustach uwagę, którą powinna wyartykułować. – Twoja narzeczona to bardzo zdolny naukowiec, Troian. Dzięki jej próbkom udało nam się zrobić szerokie postępy. Widać je w twoim profilu, ale profil _0046 też udało się nimi ustabilizować. Niestety, była zbyt zniszczona, zanim wdrożyliśmy środki zaradcze. Możliwe, że udałoby się cofnąć patologiczne zmiany, ale zniknęła. Jestem ciekawa, czy ona jeszcze żyje. – Zamilkła. Za każdym razem, kiedy mówiła o Frederice, albo o nim, Troian miał wrażenie, jakby słuchał matki opowiadającej o swoich dzieciach. Nigdy jej o to nie zapytał. Sięgnął po filiżankę i skinął głową.
- To prawda. Udało jej się opracować nową metodykę, zleconą przez ojca. Podejrzewam, że nikt inny nie będzie w stanie jej odwzorować – stwierdził, czując na sobie czujniejszy wzrok kobiety. – Roxana długo nie wiedziała, nad czym pracuje. Dopiero przy ostatnich badaniach została wtajemniczona. Mimo wszystko, tematyka projektu kłóci się z jej pojmowaniem świata. Odmówiła dalszych prac – przyznał i skonfrontował się ze wzrokiem starszej laborantki. Ku jego zaskoczeniu, kobieta była uśmiechnięta.
- Może powinieneś zmienić jej perspektywę. Wpłynąć na nią. Byłaby bardzo cenna, gdybyś… zdecydował się kontynuować ten projekt – mówiła ostrożnie, nie chcąc dać się przyłapać na sugestii. Troian natychmiast wychwytywał wszystkie manipulacje, ale im nie podlegał.
- W wielu obszarach. Podejrzewam, że dzięki współpracy bylibyśmy w stanie skrócić cykl inkubatoryjny – stwierdził, zdając sobie sprawę, że udziela szczątkowej odpowiedzi na pytanie, które najbardziej interesowało kobietę. Nie zapytała wprost, ale jej uśmiech stał się szerszy. Troian pomyślał, że prawie promieniała.
- Popracuj nad nią. Widziałam, jak na ciebie patrzy. Sądzę, że jest podatna – stwierdziła, budząc w nim poczucie winy, o którym zdążył już zapomnieć. Czuł, że powinien jeszcze trochę poczekać. Na sprzyjające okoliczności, albo olśnienie, które podpowie mu, jak powinien z nią porozmawiać. Dopił kawę i pożegnał kobietę, nie protestując, kiedy objęła go przed wyjściem.
*~*~*
Zdjął plastikowe wieczko z kubka. Nie znosił pić kawy przez otwory, które gwarantowały poparzenie ust. Dziewczyna nie miała tego problemu, pociągając koktajl przez szeroką słomkę. Czuła, że bazę stanowił kartonowy sok, a mango było niedojrzałe, kwaśne i modyfikowane. Mimo wszystko dopiła napój. Obok niej stała papierowa torebka z suszonymi owocami. Ludzkie głosy wypełniające kawiarnię i tłum oczekujących na zamówienie niedaleko lady, trochę ją rozpraszały. Obejrzała się w stronę dużych okien, spojrzała na Adriana i wróciła wzrokiem do telefonu. Łowca był nieswój. Odpowiadał na pytania związane ze zleceniem i tylko na te. Zauważyła, że ogryzał brzegi papierowego kubka. Nie kontrolował gestów, mnąc w dłoni plastikowe wieczko. Nie chciał spotykać się w mieszkaniu.
- Myślę, że będziesz musiał sprawdzić naszą strategię bezpośrednio przed zleceniem. Stali się ostrożniejsi. Schindler na pewno zatroszczy się o to, żeby nie stracić więcej ludzi. – Nie miała złudzeń. Niedawna rozmowa z bratem bardzo dosadnie określiła rolę, jaką jej przypisał. Uznała, że jeszcze go zaskoczy, ale powinna stawiać wyważone kroki. Gross skinął głową, nie patrząc na rzuty budynku, które mu pokazała.
- Sprawdzę na miejscu. Maksymalnie kwadrans przed robotą ogarnij systemy alarmowe. Chcę wiedzieć, że wszystko jest wyłączone – polecił. Spojrzał na dno kubka i go od siebie odsunął. Frederica obserwowała jego dłonie.
- Stresujesz się tym, że Schindler może cię szukać? Nie odwołali służb. Nadal polują na zamachowca. – Starała się zrozumieć, skąd jego nastawienie. Pokręcił głową.
- Próbowali mnie szukać lepsi od nich – stwierdził. Rozejrzał się, zastanawiając, jak długo będą tutaj siedzieć. Chciał iść na oględziny. Działać, żeby nie musieć myśleć. – Nawet jeżeli biała suka powiedziała mu, jak mam na nazwisko. – Nie miał pewności, ale przewidywał, że sprzedała narzeczonemu kilka informacji.
- Ona ma na imię Roxana. – Frederica zmarszczyła brwi. Adrian się do niej uśmiechnął.
- Oczywiście. Możesz mi powiedzieć, dlaczego zakończyłaś lukratywną współpracę z panią Gosslin?
- Przestań. – Skrzywiła się. Nie miała ochoty na tę grę, w którą był znacznie lepszy od niej. Sarkazm, ironia i przytyki były obszarem, który wymagał nadrobienia. Ugryzła słomkę, wysiorbała końcówkę soku i odsunęła od siebie szklankę. Nie wiedziała, dlaczego patrzył na nią w taki sposób, ale średnio jej się to podobało.
- Więc? – ponaglił ją, odwracając wzrok od warg na wytuszowane rzęsy. Podobał mu się postęp. Frederica spojrzała na swoje dłonie, wzruszyła ramionami.
- Pokochała Troiana Schindlera – stwierdziła bezbarwnie, opierając policzek na przegubie. Dojrzała do tego, żeby nie winić kobiety za swoją sytuację. Widziała dużo filmów o miłości, z których nauczyła się, że zakochani ludzie podejmują idiotyczne, nieracjonalne działania. Niczego więcej. W gruncie rzeczy dotarło do niej, że albinoska w końcu trafiła na kogoś mocniejszego od siebie. Zauważyła, że Łowca kładzie na blacie kilka żetonów i zsunęła się z krzesła. Schowała telefon do kieszeni, zabrała torebkę i poszła za nim do wyjścia. Kawiarnia mogła być jedną z lepszych na tym osiedlu mieszkalnym, ale jej otoczenie wciąż stanowiły zaułki, kontenery i zasikane płyty. W powietrzu unosiła się para, prześwietlana migającymi neonami. Bilbord rozciągnięty nad placem, gdzie zaparkowali motocykl, atakował jej oczy feerią barw. Reklama wyglądała jak barwny klip muzyczny. Spomiędzy kontenerów wylazł pies. Widocznie spędzał pod lokalem większość czasu, bo podszedł do dziewczyny, leniwie machając wyliniałym ogonem. Do tej pory widziała jedynie płochliwe, dzikie osobniki. Zaskoczyła ją ufność, z jaką zwierzę trąciło nosem papierową torbę. Zawahała się, ale sięgnęła do środka i rzuciła mu wysuszony kawałek jabłka. Kłapnął pysk, pies chwycił mało satysfakcjonującą zdobycz i nagrodził dziewczynę radosnym merdaniem. Uśmiechnęła się, kiedy zaczął podbijać jej dłoń pyskiem, domagając się pieszczot.
- Widziałeś, w ogóle się nie boi… - Wciąż uśmiechnięta odwróciła głowę w kierunku Adriana. Mężczyzna był w połowie drogi na plac parkingowy. Zmarszczyła brwi, odgoniła psa delikatnym gestem i rzuciła mu papierową torbę. Musiała przyspieszyć kroku, żeby zrównać się z Łowcą. Nie zapytała, co mu jest. Była zbyt wstrząśnięta nastawieniem, które od niego odebrała. Dużo agresji. Bólu. Wstyd i poczucie winy. Nie przypominała sobie, żeby czuł w taki sposób kiedykolwiek przedtem. Podał jej kask. – O co chodzi? – zaryzykowała pytanie, chociaż wyraz twarzy mężczyzny nie zachęcał do jakichkolwiek interakcji.
- O nic. Jedziemy – rzucił, przezornie oglądając skrzynkę motocykla.
- Adrian. – Znieruchomiał. Nieczęsto słyszał swoje imię, a od dziewczyny nigdy. Wyprostował się, oparł dłonie na kierownicy. Spojrzał na nią. Pod zniecierpliwieniem było coś jeszcze.
- Po prostu kurewsko nie lubię psów, w porządku? – zapytał, patrząc na nią w sposób, który skutecznie zniechęcił ją do odpowiedzi. Bez słowa usiadła za nim. Z zaskoczeniem poczuła, że stał się spięty, gdy objęła go w pasie. Nie zapytała.
*~*~*