Ominął plamę oleju, brudzącą szary chodnik. Wszedł między kontenery, czujnie stawiając stopy w kłębowisku śmieci, plastikowych kubków i papierowych opakowań. Pustostan po prawej stronie górował nad nim jak ponury dozorca. Po lewej miał zaplecza pasażu gastronomicznego. Smród przesmażanego, owadziego białka i spoconej skóry pracowników mieszał się z czymś ostrzejszym. Chlor i krew. Mieszanka, której nie znał. Wyszedł spomiędzy kubłów, otrzepał poły drogiego płaszcza i z niezadowoleniem zauważył smugę na nosku pantofla. Wsunął dłonie w kieszenie i czekał, wyłapując pojedyncze napięcia. Jedno, większe i naelektryzowane, zmierzało w jego stronę. Troian obrócił głowę i obejrzał swoją siostrę od butów, do czubka głowy. Zapamiętał ją bardziej zniszczoną i niestabilną. Wydawała się naelektryzowana, jakby ktoś oplótł ją drutem pod napięciem. Skupił się na pogardzie, agresji, obrzydzeniu i strachu, który wysyłała każdym neuronem organizmu. Czuł podobnie, chociaż dla Fredericy był bardziej nieprzystępny niż ktokolwiek, z kim miała styczność do tej pory. Jakby zderzała się z nieprzepuszczalną materią. Różnicą między nimi był strach. Ona bała się tego, co jej zrobił i tego, co mógł zrobić. On czuł do niej pogardę i lekceważenie, niezostawiające miejsca na lęk. Odwrócił wzrok od jej twarzy i obejrzał czarne, milczące okna pustostanu. Wiedział, że był ktoś jeszcze. Czuł inne nastawienie. Bardziej niebezpieczne i szalone. Ponownie wbił wzrok w dziewczynę, z satysfakcją zauważając, że cofnęła się o pół kroku. Drobne pięści były zaciśnięte tak samo, jak usta.
- Czego ode mnie chcesz? – Pierwsze pytanie zadała agresywnie, nie potrafiąc pohamować emocji. Nonszalancja, z jaką wysunął dłonie z kieszeni płaszcza, doprowadzała jej krew do wrzenia. Gniew opasywał głowę jak nieproszony gość.
- Zapytać, dlaczego to robisz – odpowiedział, pozostając na miejscu. W lokalu za jego plecami coś ciężkiego zwaliło się na ziemię. Oboje nie zwrócili uwagi na huk, wrzask i przekleństwa. Troian oglądał swoją siostrę, utwierdzając się w przekonaniu, że jest elementem sprawy pozbawionym wartości. Nie analizował ich podobieństwa. Więzy krwi, rodzinne sentymenty i inne bezużyteczne składowe nie wpływały na jego ocenę sytuacji. Określał jej wartość użytkową, z każdą chwilą klasyfikując dziewczynę jako śmieć.
- Żeby wiedzieć, dlaczego wy to zrobiliście. Mnie. W jakim celu i w jaki sposób. – Jej głos nie pozostawiał złudzeń. Gdyby mogła, pozwoliłaby Łowcy go zastrzelić. Fakt, że Adrian był niedaleko, gotowy reagować, w pewien sposób dodawał jej odwagi. Troian nie zmienił wyrazu twarzy.
- Twoja historia prawie mnie nie dotyczy. Nie miałem wpływu na decyzje Klemensa, ani na przebieg projektu. Wiem, w jaki sposób cię stworzono, ale nie ja wydawałem dyspozycje – mówił spokojnie, wyposażając swoje argumenty w bezlitosną logikę. W zderzeniu z chaosem w głowie Fredericy, taki dialog nie mógł prowadzić do wzajemnego zrozumienia. – Roxana przedstawiła mi twoje badania. Pomijając obszar C, miałaś poprawne parametry Obiektu Testowego. Twoja ucieczka, a w zasadzie sentymentalny błąd mojej narzeczonej, skomplikowały wiele spraw, o których nie masz pojęcia. – Uznał, że nie pozwoli jej zbyt wiele mówić. Przyszedł na spotkanie w konkretnym celu, jej zdanie nie miało dla niego znaczenia. Skrócił dystans pomiędzy nimi, powodując gwałtowne napięcie ze strony Fredericy. Poczuł impuls, żenujący i słaby. Zawrzała, kiedy się uśmiechnął. Marszczył brwi w taki sam sposób, jak ona. – Chcę, żebyś zostawiła w spokoju projekt i naukowców. Twoje działania niepotrzebnie generują straty moralne, finansowe i…
- Przestań pieprzyć o stratach moralnych, bo nie masz pojęcia, o czym mówisz – warknęła. Poczuła z jego strony coś niewielkiego, jakby utratę kontroli, nad którą szybko zapanował. – Byłeś uprzywilejowany, ale nie miałeś żadnego wpływu, co się dzieje. Co z ciebie robią. Myślisz, że nie zamówił do ciebie nadajnika? – zapytała, krzywiąc wargi w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Troian milczał, przełykając jej słowa. Skierowała jego uwagę na obszar, który do tej pory ignorował. – Nie przestanę. Nie, dopóki nie dowiem się wszystkiego. I dopóki on nie zapłaci. Tak naprawdę nie masz znaczenia. Byłeś takim samym pionkiem, jak ja. – Wydęła wargi, próbując przekonać samą siebie, że młody Schindler był błahostką. Oboje wiedzieli, że to nieprawda. Zadarł głowę w kierunku pustych okien.
- Jeżeli przestaniesz sprawiać problemy, pozwolę ci żyć twoje byle jakie życie. Zrób coś jeszcze, a każę cię odłowić. – Spojrzał na nią, chociaż nie musiał. Reakcja, którą odebrał, mówiła wszystko. – Jesteś błędem tego projektu. Wadliwą, dysfunkcyjną, problemową jednostką. Odpadem, który należało usunąć znacznie wcześniej. Ojciec popełnił sporo błędów. Nie mam zamiaru ich powtarzać – stwierdził i się odwrócił. Wyłapał wzrokiem sylwetkę zbłąkanego psa. Zwierzę zatrzymało się kilka metrów od nich, podkuliło ogon i skamląc uciekło w kierunku ulicy. Wyczuło niezdrową energię, pulsującą między ścianami zaułka. Frederica czuła, jak drżą jej ręce, a zaciskane zęby trzeszczą. Pragnęła jego śmierci.
- Jesteś słaba. Myślę, że o tym wiesz – dodał, a potem oddalił się w kierunku ulicy. Patrząc, jak odchodził, wrośnięta w ziemię, nie mogąc się poruszyć, podświadomie przyznawała mu rację. Wpatrywała się w pusty zaułek jeszcze długo po tym, jak zniknął, niezdolna poukładać siebie samej.
Oglądając swoje dłonie, wciągała przez nozdrza papierosowy dym. Adrian się nie odzywał, dając jej przestrzeń na przyjrzenie się własnym myślom. Zaciągnął się i uniósł twarz w stronę sufitu. Siedzieli w wybitym oknie pustostanu. Za nimi ziały dziury wyłamanych drzwi, na podłodze walały się długie, próchniejące drzazgi. Dziewczyna zwiesiła nogi w niebyt rozciągający się pod nimi. Na dole migały światła lokalu gastronomicznego. Z tej wysokości wyglądał jak kartonik zapałek. Zauważyła, że Gross podaje jej papierosa i po raz kolejny go zignorowała. Usłyszała, że zmienił pozycję.
- Czasami nie ma okazji, żeby samemu decydować – odezwał się, ale nie wiedziała, czy mówił do niej, czy do siebie. Po krótkiej chwili podjął wątek, uprzednio strzelając petem w przestrzeń. – Robią człowieka według norm i standardów, ustalają jaki ma być, do czego. Potem próbują, testują, poprawiają. Jeśli nadajesz się na broń, to nią jesteś. Jeżeli nie, to cię poprawią. Może boleć, może być trudno, ale nikt nie przestanie, to nie oni czują ten ból. Masz być efektem, nie jesteś już człowiekiem. Nie masz ich praw. Stajesz się od nich niższy. Bez wartości, tylko z datą produkcji i terminem użytku. Czasami możesz umrzeć nieużyty. Czasami wyeksploatują cię do tego stopnia, żebyś sam zapomniał, czym byłeś kiedyś i nie mógł porównać, czym stałeś się teraz. – Zamilkł, kliknęła zapalniczka. Czuł, że wbijała w niego wzrok. Spojrzał w jej twarz, w ogromne, rozszerzone strachem i rezygnacją oczy. Po raz pierwszy zwrócił uwagę na ich kolor. Wysunął w jej stronę zapalonego papierosa.
- Boisz się, bo to pewnie też o tobie.
Wzięła papierosa i zaciągnęła się, nie mówiąc ani słowa. Wypalili na zmianę.
Mały, żałosny skurwiel. Za słaby żeby coś z niego było i za mocny do usunięcia. Z wyobraźnią. Z empatią. Gnojek bez dyscypliny. Próbował być dla nich delikatny. Dławienie fiutem pomagało na chwilę. Nie rozumiał, co znaczy gwałcić. Rozumie empirycznie. Dwanaście lat, pierwszy raz, pierwszy orgazm. Pierwsze zezwierzęcenie. Nienawiść prowokowana własnym bólem, odwet na samym sobie. Jeżeli nie ty ich, to my ciebie. Mały, głupi sukinsyn potrzebował czasu, żeby zrozumieć ten mechanizm. Obrażeń. Krwiaków. Wybitych kończyn. Nie wyobrażasz sobie, jak długo ten idiota myślał, że może być inaczej. Naiwny bachor. Nauczył się pokory. Potrafił reagować na komendy. Stawał mu na zawołanie, nie kazał na siebie czekać. Rósł, robił się starszy. One nie robiły się starsze. Najmłodsza miała osiem lat. Uwierzysz, że ten dzieciak czuł wstręt do siebie? Słaby, wymięty, naiwny do granic możliwości. Uwierzył, że naprawdę dali mu zwierzę pod opiekę. Gdybyś widział to żenujące szczęście. Coś swojego, na własność. Element ludzki. Elementarny brak logiki w rozumowaniu. Kazali połamać psu kończyny. Nie chciał łamać, to połamali jego. Palec, nie palec, stopę, przedramię. W końcu przegrał i potrzaskał mu łapy. Nauczył się go nienawidzić nauczony bólem. Ty, albo wszystko, co jest dla ciebie ważne. Wyhodujemy z ciebie socjopatę, tylko w końcu się poddaj. Na końcu nic nie boli. Będziemy działać naturalnie, bo natura zakłada odczłowieczenie. Prymitywizm. Brutalność. Skurwiel zrozumiał, że musi myśleć instynktownie. Zabijać instynktownie. Szczytować instynktownie. Jeden moment, kilka krótkich sekund, w których nie trzeba myśleć. Uzależnienie od niebytu, nie od rozkoszy, uniezależnienie od myśli, na moment. Oczy ofiar błyszczące, proszące, skamlące. Ich ból równa się brak bólu własnego. Zerowa satysfakcja. Działanie instynktowne, bronienie się agresją. Wyhodowany, mały socjopata. Sukces pedagogiczny, trzecia perełka Sortu Dziewiątego. Bez empatii, bez wyobraźni. Potrzeba na to osiemnastu lat. Ten mały, nędzny kutas nareszcie stał się kimś. Trzeba być z tego dumnym.
Poderwał się do siadu, otoczony ciemnością. Przestał oddychać. Ten dźwięk nie pasował do cichego mieszkania. Przez roletę prześwitywały kolorowe światła. Spod zmiętej, rozkopanej kołdry wystawały napięte nogi. Organizm przygotowywał ciało do ucieczki.
Ciężko uciec przed samym sobą.
Adrian Gross potarł twarz, po raz kolejny przypominając sobie, dlaczego stara się nie zasnąć.
- Czego ode mnie chcesz? – Pierwsze pytanie zadała agresywnie, nie potrafiąc pohamować emocji. Nonszalancja, z jaką wysunął dłonie z kieszeni płaszcza, doprowadzała jej krew do wrzenia. Gniew opasywał głowę jak nieproszony gość.
- Zapytać, dlaczego to robisz – odpowiedział, pozostając na miejscu. W lokalu za jego plecami coś ciężkiego zwaliło się na ziemię. Oboje nie zwrócili uwagi na huk, wrzask i przekleństwa. Troian oglądał swoją siostrę, utwierdzając się w przekonaniu, że jest elementem sprawy pozbawionym wartości. Nie analizował ich podobieństwa. Więzy krwi, rodzinne sentymenty i inne bezużyteczne składowe nie wpływały na jego ocenę sytuacji. Określał jej wartość użytkową, z każdą chwilą klasyfikując dziewczynę jako śmieć.
- Żeby wiedzieć, dlaczego wy to zrobiliście. Mnie. W jakim celu i w jaki sposób. – Jej głos nie pozostawiał złudzeń. Gdyby mogła, pozwoliłaby Łowcy go zastrzelić. Fakt, że Adrian był niedaleko, gotowy reagować, w pewien sposób dodawał jej odwagi. Troian nie zmienił wyrazu twarzy.
- Twoja historia prawie mnie nie dotyczy. Nie miałem wpływu na decyzje Klemensa, ani na przebieg projektu. Wiem, w jaki sposób cię stworzono, ale nie ja wydawałem dyspozycje – mówił spokojnie, wyposażając swoje argumenty w bezlitosną logikę. W zderzeniu z chaosem w głowie Fredericy, taki dialog nie mógł prowadzić do wzajemnego zrozumienia. – Roxana przedstawiła mi twoje badania. Pomijając obszar C, miałaś poprawne parametry Obiektu Testowego. Twoja ucieczka, a w zasadzie sentymentalny błąd mojej narzeczonej, skomplikowały wiele spraw, o których nie masz pojęcia. – Uznał, że nie pozwoli jej zbyt wiele mówić. Przyszedł na spotkanie w konkretnym celu, jej zdanie nie miało dla niego znaczenia. Skrócił dystans pomiędzy nimi, powodując gwałtowne napięcie ze strony Fredericy. Poczuł impuls, żenujący i słaby. Zawrzała, kiedy się uśmiechnął. Marszczył brwi w taki sam sposób, jak ona. – Chcę, żebyś zostawiła w spokoju projekt i naukowców. Twoje działania niepotrzebnie generują straty moralne, finansowe i…
- Przestań pieprzyć o stratach moralnych, bo nie masz pojęcia, o czym mówisz – warknęła. Poczuła z jego strony coś niewielkiego, jakby utratę kontroli, nad którą szybko zapanował. – Byłeś uprzywilejowany, ale nie miałeś żadnego wpływu, co się dzieje. Co z ciebie robią. Myślisz, że nie zamówił do ciebie nadajnika? – zapytała, krzywiąc wargi w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Troian milczał, przełykając jej słowa. Skierowała jego uwagę na obszar, który do tej pory ignorował. – Nie przestanę. Nie, dopóki nie dowiem się wszystkiego. I dopóki on nie zapłaci. Tak naprawdę nie masz znaczenia. Byłeś takim samym pionkiem, jak ja. – Wydęła wargi, próbując przekonać samą siebie, że młody Schindler był błahostką. Oboje wiedzieli, że to nieprawda. Zadarł głowę w kierunku pustych okien.
- Jeżeli przestaniesz sprawiać problemy, pozwolę ci żyć twoje byle jakie życie. Zrób coś jeszcze, a każę cię odłowić. – Spojrzał na nią, chociaż nie musiał. Reakcja, którą odebrał, mówiła wszystko. – Jesteś błędem tego projektu. Wadliwą, dysfunkcyjną, problemową jednostką. Odpadem, który należało usunąć znacznie wcześniej. Ojciec popełnił sporo błędów. Nie mam zamiaru ich powtarzać – stwierdził i się odwrócił. Wyłapał wzrokiem sylwetkę zbłąkanego psa. Zwierzę zatrzymało się kilka metrów od nich, podkuliło ogon i skamląc uciekło w kierunku ulicy. Wyczuło niezdrową energię, pulsującą między ścianami zaułka. Frederica czuła, jak drżą jej ręce, a zaciskane zęby trzeszczą. Pragnęła jego śmierci.
- Jesteś słaba. Myślę, że o tym wiesz – dodał, a potem oddalił się w kierunku ulicy. Patrząc, jak odchodził, wrośnięta w ziemię, nie mogąc się poruszyć, podświadomie przyznawała mu rację. Wpatrywała się w pusty zaułek jeszcze długo po tym, jak zniknął, niezdolna poukładać siebie samej.
Oglądając swoje dłonie, wciągała przez nozdrza papierosowy dym. Adrian się nie odzywał, dając jej przestrzeń na przyjrzenie się własnym myślom. Zaciągnął się i uniósł twarz w stronę sufitu. Siedzieli w wybitym oknie pustostanu. Za nimi ziały dziury wyłamanych drzwi, na podłodze walały się długie, próchniejące drzazgi. Dziewczyna zwiesiła nogi w niebyt rozciągający się pod nimi. Na dole migały światła lokalu gastronomicznego. Z tej wysokości wyglądał jak kartonik zapałek. Zauważyła, że Gross podaje jej papierosa i po raz kolejny go zignorowała. Usłyszała, że zmienił pozycję.
- Czasami nie ma okazji, żeby samemu decydować – odezwał się, ale nie wiedziała, czy mówił do niej, czy do siebie. Po krótkiej chwili podjął wątek, uprzednio strzelając petem w przestrzeń. – Robią człowieka według norm i standardów, ustalają jaki ma być, do czego. Potem próbują, testują, poprawiają. Jeśli nadajesz się na broń, to nią jesteś. Jeżeli nie, to cię poprawią. Może boleć, może być trudno, ale nikt nie przestanie, to nie oni czują ten ból. Masz być efektem, nie jesteś już człowiekiem. Nie masz ich praw. Stajesz się od nich niższy. Bez wartości, tylko z datą produkcji i terminem użytku. Czasami możesz umrzeć nieużyty. Czasami wyeksploatują cię do tego stopnia, żebyś sam zapomniał, czym byłeś kiedyś i nie mógł porównać, czym stałeś się teraz. – Zamilkł, kliknęła zapalniczka. Czuł, że wbijała w niego wzrok. Spojrzał w jej twarz, w ogromne, rozszerzone strachem i rezygnacją oczy. Po raz pierwszy zwrócił uwagę na ich kolor. Wysunął w jej stronę zapalonego papierosa.
- Boisz się, bo to pewnie też o tobie.
Wzięła papierosa i zaciągnęła się, nie mówiąc ani słowa. Wypalili na zmianę.
*~*~*
Mały, żałosny skurwiel. Za słaby żeby coś z niego było i za mocny do usunięcia. Z wyobraźnią. Z empatią. Gnojek bez dyscypliny. Próbował być dla nich delikatny. Dławienie fiutem pomagało na chwilę. Nie rozumiał, co znaczy gwałcić. Rozumie empirycznie. Dwanaście lat, pierwszy raz, pierwszy orgazm. Pierwsze zezwierzęcenie. Nienawiść prowokowana własnym bólem, odwet na samym sobie. Jeżeli nie ty ich, to my ciebie. Mały, głupi sukinsyn potrzebował czasu, żeby zrozumieć ten mechanizm. Obrażeń. Krwiaków. Wybitych kończyn. Nie wyobrażasz sobie, jak długo ten idiota myślał, że może być inaczej. Naiwny bachor. Nauczył się pokory. Potrafił reagować na komendy. Stawał mu na zawołanie, nie kazał na siebie czekać. Rósł, robił się starszy. One nie robiły się starsze. Najmłodsza miała osiem lat. Uwierzysz, że ten dzieciak czuł wstręt do siebie? Słaby, wymięty, naiwny do granic możliwości. Uwierzył, że naprawdę dali mu zwierzę pod opiekę. Gdybyś widział to żenujące szczęście. Coś swojego, na własność. Element ludzki. Elementarny brak logiki w rozumowaniu. Kazali połamać psu kończyny. Nie chciał łamać, to połamali jego. Palec, nie palec, stopę, przedramię. W końcu przegrał i potrzaskał mu łapy. Nauczył się go nienawidzić nauczony bólem. Ty, albo wszystko, co jest dla ciebie ważne. Wyhodujemy z ciebie socjopatę, tylko w końcu się poddaj. Na końcu nic nie boli. Będziemy działać naturalnie, bo natura zakłada odczłowieczenie. Prymitywizm. Brutalność. Skurwiel zrozumiał, że musi myśleć instynktownie. Zabijać instynktownie. Szczytować instynktownie. Jeden moment, kilka krótkich sekund, w których nie trzeba myśleć. Uzależnienie od niebytu, nie od rozkoszy, uniezależnienie od myśli, na moment. Oczy ofiar błyszczące, proszące, skamlące. Ich ból równa się brak bólu własnego. Zerowa satysfakcja. Działanie instynktowne, bronienie się agresją. Wyhodowany, mały socjopata. Sukces pedagogiczny, trzecia perełka Sortu Dziewiątego. Bez empatii, bez wyobraźni. Potrzeba na to osiemnastu lat. Ten mały, nędzny kutas nareszcie stał się kimś. Trzeba być z tego dumnym.
Poderwał się do siadu, otoczony ciemnością. Przestał oddychać. Ten dźwięk nie pasował do cichego mieszkania. Przez roletę prześwitywały kolorowe światła. Spod zmiętej, rozkopanej kołdry wystawały napięte nogi. Organizm przygotowywał ciało do ucieczki.
Ciężko uciec przed samym sobą.
Adrian Gross potarł twarz, po raz kolejny przypominając sobie, dlaczego stara się nie zasnąć.