Zsiadła z motocykla, czując, że drży na całym ciele. Tym razem to nie było euforyczne rozedrganie, które odczuwała po większości przejażdżek. Adrian został na miejscu. Pocierał twarz dłońmi, które też odrobinę drżały. Usłyszał, że zaczęła iść przed siebie.
- Będziesz ją przesłuchiwać w kasku?
Zatrzymała się i zawróciła. Powiesiła kask na rączce kierownicy, nie patrząc na mężczyznę. Chwycił ją za przedramię, kiedy się odwracała. Próbowała się wyrwać, ale jej nie pozwolił. Spojrzeniem osadził ją na miejscu.
- Zadajesz pytania. Dyplomację zostawiasz dla mnie. W takim stanie nie masz prawa korzystać z tego swojego czary-mary – warknął. Kwadrans temu prawie zginęli na ulicy. Stres paraliżujący Fredericę sprawiał, że zaczynała wpływać na elektrykę wokół siebie. Samochodową również. Jednak największy problem stanowiło zaburzenie mechanizmu Grossa. Zaburzenie przy dwustu pięćdziesięciu kilometrach na liczniku. Prawie czuł, jak kilka ton pofałdowanej masy przywala motocykl z obu stron. Po prawej ciężarówka. Po lewej zabudowa traktu, którym przejeżdżali. Jeszcze nigdy nie widział kół cysterny tak blisko swojej twarzy. Ryk klaksonu dotkliwie wpłynął na nadwrażliwy słuch. Wyrzut adrenaliny nie lepiej obszedł się z łomoczącym sercem.
Szarpnął, zmuszając ją do skinięcia głową. Czuła, że wszystko idzie w złym kierunku. Wyłączenie androida też nie przebiegło gładko. Padł dopiero w momencie, kiedy wokół głowy uniosły się zwitki dymu. Śmierdziało palonymi kablami i czymś jeszcze. Jakby sztuczne tworzywo odłażące od czoła stopiło się i zagotowało.
Puścił ją i zsiadł z motocykla. Podziemny parking był cichy, prawie pusty. Wyłączona kamera nie zarejestrowała ich obecności. Ruszył w stronę klatki schodowej, prowadzącej na poziomy laboratoryjne. Czujka nie zareagowała na ruch, w ciemności musieli wspiąć się na trzeci segment. Przez wąskie szyby na półpiętrach wpadały żółte, przyćmione smugi z korytarzy. Odepchnął masywne drzwi i wszedł pierwszy. Po lewej cztery kwadraty światła padały na podłogę, wymykając się zza przeszklonej ściany laboratorium. Poza tym na korytarzu było zupełnie czarno. Po prawej stronie znajdowały się dwa mniejsze pomieszczenia, wynajęte przez tę samą kobietę; składownik i sortownia. Frederica zatrzymała się pomiędzy nimi, wciąż pozostając w cieniu. Sandra Reiss siedziała kilka metrów od nich, w pomieszczeniu naprzeciwko, pochylona nad komputerem. Adrian wszedł pierwszy.
Nie zdążyła wstać z krzesła. Chwycił ją za szyję i przewrócił razem z nim, kółka zaryły w ziemię, rysując sztuczne płytki. Żałośnie obracały się na wywalonych do góry nogach, kiedy czołgała się pod szafki. Nie zdawała sobie sprawy, że łka i piszczy. Próbowała bić, kiedy podnosił ją z podłogi. Wykręcił do tyłu wierzgające ręce i przycisnął ją plecami do siebie, obejmując przedramieniem rozkrzyczane gardło. Charknęła, kiedy ścisnął mocniej, chcąc odrobiny ciszy. Przez chwilę wierzgała, machając nogami wiszącymi kilka centymetrów nad ziemią. Znieruchomiała, gdy zobaczyła Fredericę. Dziewczyna weszła do pomieszczenia cicho, dziwnie nie pasując do chaotycznego obrazu, który rozgrywał się przed jej oczyma. Oglądała napiętą twarz, którą zapamiętała jako młodszą. Kobieta mogła mieć nie więcej niż pięćdziesiąt lat. Przekrzywione okulary spadły z jednego ucha. Wysoki czarny kok stracił na elegancji, kiedy z upięcia wylazło kilka pasm. Frederica skinęła głową, nie odwracając wzroku. Adrian postawił krzesło i dosunął do biurka, siłą zwalając kobietę na siedzisko. Prawie trzasnęły jej kolana. Próbowała odepchnąć się dłońmi od blatu, ale momentalnie złapał ją za kark. Sparaliżowana nie była w stanie reagować. Dziewczyna stała po drugiej stronie biurka, z nienaturalnie pustą głową. Nie miała pojęcia, jakie pytanie zadać. Obserwowała jak twarz kobiety wykrzywia grymas obrzydzenia, kiedy Łowca wsunął palce do jej ust, międląc wargi i język, póki nie zaczęła się krztusić. Zaczynał być znudzony.
- Na czym polegała moja obdukcja? Ile wykonałaś ich wcześniej? Kto jest za to odpowiedzialny? – wystrzeliła z siebie kilka pytań na raz, kiedy supeł w jej gardle ostatecznie puścił. Podniosła wzrok na Grossa, widząc, że kręcił głową.
- Pojedynczo. Inaczej wybierze sobie najłatwiejsze – przypomniał, wycierając oślinione palce w drżący policzek kobiety. Potem pogłaskał ją po głowie, żeby za chwilę brutalnie chwycić kok. Krzyknęła, poddając się szarpnięciu.
- Na czym polegała moja obdukcja? – Frederica czuła, że się trzęsie. Od środka, jakby wszystkie mięśnie podłączono do gigantycznego kontaktu i przepuszczono przez nie prąd. Miała kwaśny smak w ustach. Suche wargi. Sandra Reiss nie odpowiadała. W zamian Łowca udzielił swojej odpowiedzi. Kółka zapiszczały, odjeżdżając w tył, kiedy kobieta przyrżnęła czołem w otwarty laptop przed sobą. Adrian poderwał jej głowę go góry i rąbnął jeszcze raz. Klawisze zaklekotały, ekran zaświniła rozmazana krew. Zapytał, czy chciałaby to powtórzyć. Zawodząc pokręciła głową. Łzy rozmazały makijaż pod oczyma, na górnej wardze lśniła wilgoć z cieknącego nosa. Zostawił ją w spokoju. Frederica czekała, nie zwracając uwagi, kiedy zaczął chodzić po laboratorium. Oglądał bibeloty.
- Użyliśmy…sk…błagam, zostawcie mn…. – wrzasnęła, kiedy znów do niej podszedł. Krzyk przeszedł w szloch. Trzęsła się na krześle, zaciskając powieki, tak jakby spodziewała się znaleźć w innym miejscu i innym czasie, kiedy otworzy oczy. Tusz wgryzał się w spojówki. – Dyrektor zamówił skaner…kory przed-przedczołowej. Skanowaliśmy korę.
- Co z zatruciem organizmu? – Kolejne pytanie zadawała z większą łatwością, niż poprzednie. Mimo to nadal stała w miejscu, bojąc się podejmować jakikolwiek ruch. Nie chciała się rozproszyć. Sandra Reiss załkała i niespokojnie poruszyła w jęczącym fotelu. Kolejne pasma włosów wymknęły się z koka i przykleiły do twarzy poklejonej krwią, smarkami i śliną, gdy potrząsnęła głową w geście zaprzeczenia.
- Tylko…tylko skaner. Proszę…proszę cię, nie wiem dużo – wyjęczała, starając się wziąć ją na litość. Z ich dwójki tylko dziewczyna wydawała się zdolna do odczuwania tego typu emocji. Do odczuwania czegokolwiek.
- Nie wykonaliście całościowych badań? – zapytała. Do tej pory miała wrażenie, że Schindler podjął decyzję o jej utylizacji na podstawie ogólnego stanu, wywołanego metabolitem, który przyjęła. Adrian miał takie samo zdanie w tym temacie. Mówił, że wyglądała jakby była martwa, nawet jeżeli wiedział, że to tylko na chwilę. Kobieta pokręciła głową. Próbowała podnieść się z krzesła, ale Gross majaczący za jej plecami jak zły omen skutecznie ją powstrzymał. Potłukł rząd buteleczek i rozpieprzył konstrukcję do sortowania próbek.
- Na czym polegało badanie, które wykonywałaś?
- Proszę…
- Mógłbyś?
Kobieta zaczęła wyć i kręcić głową. Rozbite okulary spadły na trzęsące się uda. Twarz wykrzywiona grymasem wydawała się dwa razy starsza. Adrian zatrzymał się w pół kroku, obserwując działania Fredericy. Opuścił dłoń i czekał.
- Skanowaliśmy korę przedcz…przedczołową. Obszar C…C – urwała i zaczęła błagać jeszcze bardziej zapamiętale. Umilkła, kiedy objął palcami jej gardło. Czuł jak pracuje krtań przełykająca nadmiar śliny. – Uszkodzenie obszaru C zakwalifikowało cię do ut-utylizacji – dokończyła. Dziewczyna milczała, nie zwracając Adrianowi uwagi, żeby przestał międlić palcami twarz kobiety. Reiss zakrztusiła się wymiotami, kiedy znów wsunął jej palce do gardła. Do tej pory Frederica była przekonana, że strategia Roxany się powiodła. Myślała, że podjęli decyzję o utylizacji na podstawie śmierci organizmu. Rzeczywistość okazała się trudniejsza do zaakceptowania.
- Wysłał mnie na dół, bo miałam popsuty obszar C? Jakiś pieprzony obszar spowodował, że poszłam do utylizacji? Co z resztą? – Czuła, że traci panowanie. Gross pokręcił głową, również zwracając na to uwagę. Zamrugały lampy, mechanizm zaczął trzeszczeć. Zobaczyła, jak bezgłośnie sugeruje: oddychaj. Zacisnęła pięści. – Co to jest obszar C? Co tam jest? – Domyślała się odpowiedzi. Kobieta wyjęczała, że nie wie. Potrafiła zobaczyć go na skanach i ocenić rozległość uszkodzenia, ale cała reszta była poza jej kompetencjami.
- Nie…nie pozwalał nam ze sobą rozmawiać – załkała, prostując się na krześle. Krew pod jej nosem tworzyła małe, pękające bąbelki. Zdawało się, że powoli zaczynała rozumieć swoje położenie. – Nigdy nie widziałam się z innymi…
- Kierownik projektu?
- Dougherty.
- Od kogo dostawałaś raporty dotyczące obszaru C?
- Kl-klemmer. – Kobieta przekroczyła granicę. Po zdradzeniu nazwisk, wątpliwa przyszłość wydawała się jasna, niezależnie od dalszych kroków. Klemens Schindler nie wybaczał niektórych słów. Opuściła głowę, czując się spokojniejsza. Adrian widział już takie twarze. Frederica nie.
- Ile Obiektów skanowałaś? – To było najważniejsze pytanie. Spotkało się z milczeniem. Powtórzyła je dwukrotnie, za każdym razem odbijając się od ściany. Spojrzała na Grossa, instynktownie szukając w nim oparcia. Nie zawiodła się.
Łowca sięgnął do kieszeni spodni, a potem zakrył dłonią twarz kobiety. Wepchnął jej coś do ust, prawie wybijając przy tym zęby. Zapiszczała i zaczęła walić butami w płytki. Zakrztusiła się i zarzęziła, zginając kark, gdy ją puścił. Wypluła na trzęsące się dłonie kawałek materiału. Frederica poczuła z jej strony coś potwornego. Zgrozę, która zastąpiła jakiekolwiek ludzkie odruchy. Na dłoniach Sandry Reiss leżały powalane krwią majtki z nadrukiem kreskówkowych statków kosmicznych. Siedziała kompletnie nieruchomo, nie zwracając uwagi, że Łowca obrócił krzesło w swoją stronę. Ukucnął przed nią.
- Ciekawy chłopak. Równo układa gacie w szufladach. Śpi na lewym boku – wyliczał prawie szeptem. Wycie kobiety stworzyło przerażającą przeciwwagę. Zaczęła kręcić głową, krztusząc się szlochem. Cały czas powtarzała nie. – Umrzesz tutaj. To jasne. Ale teraz możesz wybrać, czy kiedy już skończymy, skuszę się, żeby wrócić do jego pokoju. – Wpatrywał się w kobietę, wywołując jeszcze większą histerię. Chwiejna nitka śliny zwisała z rozchylonych w grymasie ust. Szeptała, że nie wierzy. Frederica podeszła do Adriana i położyła dłoń na boku jego szyi, zanim ukucnęła obok.
- Nikt mu nie płaci za to, żeby krzywdził twoje dziecko. Dlatego jeszcze tam nie pójdzie. Ale możesz mi wierzyć, potrafię wzmocnić jego motywację – powiedziała, przyszpilając spojrzeniem rozbiegane oczy laborantki. Wstając, Łowca uśmiechnął się pod nosem. Łgała, ale to było dobre posunięcie. Dziewczyna również się wyprostowała i usiadła na biurku, uprzednio zamykając i odsuwając laptop. Nogą przekręciła krzesło w swoją stronę. Po raz pierwszy widziała tego typu twarz. Kobieta zdawała się uśmiechać, chociaż kąciki ust opadały ku dołowi. Zmrużone oczy. Rozjechane brwi. Zza podwiniętych warg wychynęły zakrwawione zęby.
- Ile Obiektów skanowałaś?
- Dwa. Uszkodzony i niedorozwinięty.
- Co się z nimi stało?
- Zutylizowane. Nie br…nie brałam udziału w dalszym post-postępowaniu – wyłkała. Przez cały czas zaciskała w palcach zakrwawione majtki. Dziewczyna zauważyła, że krew pochodzi jedynie z ust kobiety.
- Kiedykolwiek skanowałaś Troiana Schindlera? – Kolejne pytanie. Za odpowiedź wystarczyło zszokowane spojrzenie. Laborantka sztywno pokręciła głową.
- Pan prezes kazał sprzedać skaner kilka tygodni temu. Wziął ze sobą r-raport z ostatniej obdukcji – wybulgotała. Frederica patrzyła na nią przez dwadzieścia sekund. Starała się zrozumieć, co odczuwa. Czy odczuwa cokolwiek. Gross także zdawał się być pusty. Spodziewała się natłoku emocji, poplątanych i trefnych, ale przez cały czas był zaskakująco spokojny. Spojrzała na niego i skinęła głową. Odeszła od biurka i odwróciła się do drzwi. Poprosiła, żeby się śpieszył. Spełnił jej prośbę, dusząc Sandrę Reiss w zaskakująco krótkim czasie. Z powrotem założył jej potrzaskane okulary i bezwiednie zakręcił krzesłem. Trup obrócił się trzykrotnie, przy ostatnim okrążeniu bezwładnie zsuwając z siedziska.
Adrian podszedł do Fredericy i polecił, żeby poinformowała hakera. Czując jakby jej palce były z gumy, wysłała wiadomość do M-0. Wychodząc z laboratorium miała wrażenie, że stopy nie dotykają podłogi. Wybuch wstrząsnął budynkiem, gdy byli na parkingu. Przez chwilę stała z głową zadartą w kierunku sufitu. Potem założyła kask i usiadła na motocyklu.
Stali oparci o odrapaną ścianę. Papka sosu i modyfikowanej rzodkwi wypadła z mokrego papieru i plasnęła obok butów Adriana. Inaczej złapał rozwaloną kanapkę. Podły posiłek z równie podłej budy musiał mu wystarczyć na resztę nocy. Spojrzał na dziewczynę, która tępo gapiła się w budynek przed sobą. Nie chciała jeść. Miała supeł w żołądku. Odwrócił za nią głowę, kiedy odeszła na stronę. Usłyszał, że rzyga pomiędzy kontenery.
Oparła dłonie na kolanach i odczekała, aż minie ostatnia wywrotka w obolałym brzuchu. Miała poczucie, że jej jelita ścisnęły się w ciasne węzły, a przełyk skurczył na wzór cienkiego sznurka. Chwiejnie wróciła do mężczyzny. Już nie jadł. Odpalił papierosa i wyciągnął w jej stronę. Pokręciła głową, obejmując ramiona. Zaciskała palce na łokciach.
- Przejdzie – stwierdził, zadzierając głowę i wydmuchując dym. Stłumiony ryk klaksonu dotarł do zaułka, w którym stali. Frederica patrzyła na swoje buty.
- Nic nie czujesz, kiedy to robisz – podzieliła się z nim swoją obserwacją. – Jak? – zapytała. Wzruszył ramionami i strzepnął popiół.
- Do tego mnie wyhodowali.
- Dziewiątka? – Nie odpowiedział. Wypalił papierosa i strzelił petem pomiędzy kubły z odpadami.
- Kto następny?
- Klemmer. – Była tego pewna. Gross skinął głową i poszedł w stronę motocykla. Poszła za nim.
- Będziesz ją przesłuchiwać w kasku?
Zatrzymała się i zawróciła. Powiesiła kask na rączce kierownicy, nie patrząc na mężczyznę. Chwycił ją za przedramię, kiedy się odwracała. Próbowała się wyrwać, ale jej nie pozwolił. Spojrzeniem osadził ją na miejscu.
- Zadajesz pytania. Dyplomację zostawiasz dla mnie. W takim stanie nie masz prawa korzystać z tego swojego czary-mary – warknął. Kwadrans temu prawie zginęli na ulicy. Stres paraliżujący Fredericę sprawiał, że zaczynała wpływać na elektrykę wokół siebie. Samochodową również. Jednak największy problem stanowiło zaburzenie mechanizmu Grossa. Zaburzenie przy dwustu pięćdziesięciu kilometrach na liczniku. Prawie czuł, jak kilka ton pofałdowanej masy przywala motocykl z obu stron. Po prawej ciężarówka. Po lewej zabudowa traktu, którym przejeżdżali. Jeszcze nigdy nie widział kół cysterny tak blisko swojej twarzy. Ryk klaksonu dotkliwie wpłynął na nadwrażliwy słuch. Wyrzut adrenaliny nie lepiej obszedł się z łomoczącym sercem.
Szarpnął, zmuszając ją do skinięcia głową. Czuła, że wszystko idzie w złym kierunku. Wyłączenie androida też nie przebiegło gładko. Padł dopiero w momencie, kiedy wokół głowy uniosły się zwitki dymu. Śmierdziało palonymi kablami i czymś jeszcze. Jakby sztuczne tworzywo odłażące od czoła stopiło się i zagotowało.
Puścił ją i zsiadł z motocykla. Podziemny parking był cichy, prawie pusty. Wyłączona kamera nie zarejestrowała ich obecności. Ruszył w stronę klatki schodowej, prowadzącej na poziomy laboratoryjne. Czujka nie zareagowała na ruch, w ciemności musieli wspiąć się na trzeci segment. Przez wąskie szyby na półpiętrach wpadały żółte, przyćmione smugi z korytarzy. Odepchnął masywne drzwi i wszedł pierwszy. Po lewej cztery kwadraty światła padały na podłogę, wymykając się zza przeszklonej ściany laboratorium. Poza tym na korytarzu było zupełnie czarno. Po prawej stronie znajdowały się dwa mniejsze pomieszczenia, wynajęte przez tę samą kobietę; składownik i sortownia. Frederica zatrzymała się pomiędzy nimi, wciąż pozostając w cieniu. Sandra Reiss siedziała kilka metrów od nich, w pomieszczeniu naprzeciwko, pochylona nad komputerem. Adrian wszedł pierwszy.
Nie zdążyła wstać z krzesła. Chwycił ją za szyję i przewrócił razem z nim, kółka zaryły w ziemię, rysując sztuczne płytki. Żałośnie obracały się na wywalonych do góry nogach, kiedy czołgała się pod szafki. Nie zdawała sobie sprawy, że łka i piszczy. Próbowała bić, kiedy podnosił ją z podłogi. Wykręcił do tyłu wierzgające ręce i przycisnął ją plecami do siebie, obejmując przedramieniem rozkrzyczane gardło. Charknęła, kiedy ścisnął mocniej, chcąc odrobiny ciszy. Przez chwilę wierzgała, machając nogami wiszącymi kilka centymetrów nad ziemią. Znieruchomiała, gdy zobaczyła Fredericę. Dziewczyna weszła do pomieszczenia cicho, dziwnie nie pasując do chaotycznego obrazu, który rozgrywał się przed jej oczyma. Oglądała napiętą twarz, którą zapamiętała jako młodszą. Kobieta mogła mieć nie więcej niż pięćdziesiąt lat. Przekrzywione okulary spadły z jednego ucha. Wysoki czarny kok stracił na elegancji, kiedy z upięcia wylazło kilka pasm. Frederica skinęła głową, nie odwracając wzroku. Adrian postawił krzesło i dosunął do biurka, siłą zwalając kobietę na siedzisko. Prawie trzasnęły jej kolana. Próbowała odepchnąć się dłońmi od blatu, ale momentalnie złapał ją za kark. Sparaliżowana nie była w stanie reagować. Dziewczyna stała po drugiej stronie biurka, z nienaturalnie pustą głową. Nie miała pojęcia, jakie pytanie zadać. Obserwowała jak twarz kobiety wykrzywia grymas obrzydzenia, kiedy Łowca wsunął palce do jej ust, międląc wargi i język, póki nie zaczęła się krztusić. Zaczynał być znudzony.
- Na czym polegała moja obdukcja? Ile wykonałaś ich wcześniej? Kto jest za to odpowiedzialny? – wystrzeliła z siebie kilka pytań na raz, kiedy supeł w jej gardle ostatecznie puścił. Podniosła wzrok na Grossa, widząc, że kręcił głową.
- Pojedynczo. Inaczej wybierze sobie najłatwiejsze – przypomniał, wycierając oślinione palce w drżący policzek kobiety. Potem pogłaskał ją po głowie, żeby za chwilę brutalnie chwycić kok. Krzyknęła, poddając się szarpnięciu.
- Na czym polegała moja obdukcja? – Frederica czuła, że się trzęsie. Od środka, jakby wszystkie mięśnie podłączono do gigantycznego kontaktu i przepuszczono przez nie prąd. Miała kwaśny smak w ustach. Suche wargi. Sandra Reiss nie odpowiadała. W zamian Łowca udzielił swojej odpowiedzi. Kółka zapiszczały, odjeżdżając w tył, kiedy kobieta przyrżnęła czołem w otwarty laptop przed sobą. Adrian poderwał jej głowę go góry i rąbnął jeszcze raz. Klawisze zaklekotały, ekran zaświniła rozmazana krew. Zapytał, czy chciałaby to powtórzyć. Zawodząc pokręciła głową. Łzy rozmazały makijaż pod oczyma, na górnej wardze lśniła wilgoć z cieknącego nosa. Zostawił ją w spokoju. Frederica czekała, nie zwracając uwagi, kiedy zaczął chodzić po laboratorium. Oglądał bibeloty.
- Użyliśmy…sk…błagam, zostawcie mn…. – wrzasnęła, kiedy znów do niej podszedł. Krzyk przeszedł w szloch. Trzęsła się na krześle, zaciskając powieki, tak jakby spodziewała się znaleźć w innym miejscu i innym czasie, kiedy otworzy oczy. Tusz wgryzał się w spojówki. – Dyrektor zamówił skaner…kory przed-przedczołowej. Skanowaliśmy korę.
- Co z zatruciem organizmu? – Kolejne pytanie zadawała z większą łatwością, niż poprzednie. Mimo to nadal stała w miejscu, bojąc się podejmować jakikolwiek ruch. Nie chciała się rozproszyć. Sandra Reiss załkała i niespokojnie poruszyła w jęczącym fotelu. Kolejne pasma włosów wymknęły się z koka i przykleiły do twarzy poklejonej krwią, smarkami i śliną, gdy potrząsnęła głową w geście zaprzeczenia.
- Tylko…tylko skaner. Proszę…proszę cię, nie wiem dużo – wyjęczała, starając się wziąć ją na litość. Z ich dwójki tylko dziewczyna wydawała się zdolna do odczuwania tego typu emocji. Do odczuwania czegokolwiek.
- Nie wykonaliście całościowych badań? – zapytała. Do tej pory miała wrażenie, że Schindler podjął decyzję o jej utylizacji na podstawie ogólnego stanu, wywołanego metabolitem, który przyjęła. Adrian miał takie samo zdanie w tym temacie. Mówił, że wyglądała jakby była martwa, nawet jeżeli wiedział, że to tylko na chwilę. Kobieta pokręciła głową. Próbowała podnieść się z krzesła, ale Gross majaczący za jej plecami jak zły omen skutecznie ją powstrzymał. Potłukł rząd buteleczek i rozpieprzył konstrukcję do sortowania próbek.
- Na czym polegało badanie, które wykonywałaś?
- Proszę…
- Mógłbyś?
Kobieta zaczęła wyć i kręcić głową. Rozbite okulary spadły na trzęsące się uda. Twarz wykrzywiona grymasem wydawała się dwa razy starsza. Adrian zatrzymał się w pół kroku, obserwując działania Fredericy. Opuścił dłoń i czekał.
- Skanowaliśmy korę przedcz…przedczołową. Obszar C…C – urwała i zaczęła błagać jeszcze bardziej zapamiętale. Umilkła, kiedy objął palcami jej gardło. Czuł jak pracuje krtań przełykająca nadmiar śliny. – Uszkodzenie obszaru C zakwalifikowało cię do ut-utylizacji – dokończyła. Dziewczyna milczała, nie zwracając Adrianowi uwagi, żeby przestał międlić palcami twarz kobiety. Reiss zakrztusiła się wymiotami, kiedy znów wsunął jej palce do gardła. Do tej pory Frederica była przekonana, że strategia Roxany się powiodła. Myślała, że podjęli decyzję o utylizacji na podstawie śmierci organizmu. Rzeczywistość okazała się trudniejsza do zaakceptowania.
- Wysłał mnie na dół, bo miałam popsuty obszar C? Jakiś pieprzony obszar spowodował, że poszłam do utylizacji? Co z resztą? – Czuła, że traci panowanie. Gross pokręcił głową, również zwracając na to uwagę. Zamrugały lampy, mechanizm zaczął trzeszczeć. Zobaczyła, jak bezgłośnie sugeruje: oddychaj. Zacisnęła pięści. – Co to jest obszar C? Co tam jest? – Domyślała się odpowiedzi. Kobieta wyjęczała, że nie wie. Potrafiła zobaczyć go na skanach i ocenić rozległość uszkodzenia, ale cała reszta była poza jej kompetencjami.
- Nie…nie pozwalał nam ze sobą rozmawiać – załkała, prostując się na krześle. Krew pod jej nosem tworzyła małe, pękające bąbelki. Zdawało się, że powoli zaczynała rozumieć swoje położenie. – Nigdy nie widziałam się z innymi…
- Kierownik projektu?
- Dougherty.
- Od kogo dostawałaś raporty dotyczące obszaru C?
- Kl-klemmer. – Kobieta przekroczyła granicę. Po zdradzeniu nazwisk, wątpliwa przyszłość wydawała się jasna, niezależnie od dalszych kroków. Klemens Schindler nie wybaczał niektórych słów. Opuściła głowę, czując się spokojniejsza. Adrian widział już takie twarze. Frederica nie.
- Ile Obiektów skanowałaś? – To było najważniejsze pytanie. Spotkało się z milczeniem. Powtórzyła je dwukrotnie, za każdym razem odbijając się od ściany. Spojrzała na Grossa, instynktownie szukając w nim oparcia. Nie zawiodła się.
Łowca sięgnął do kieszeni spodni, a potem zakrył dłonią twarz kobiety. Wepchnął jej coś do ust, prawie wybijając przy tym zęby. Zapiszczała i zaczęła walić butami w płytki. Zakrztusiła się i zarzęziła, zginając kark, gdy ją puścił. Wypluła na trzęsące się dłonie kawałek materiału. Frederica poczuła z jej strony coś potwornego. Zgrozę, która zastąpiła jakiekolwiek ludzkie odruchy. Na dłoniach Sandry Reiss leżały powalane krwią majtki z nadrukiem kreskówkowych statków kosmicznych. Siedziała kompletnie nieruchomo, nie zwracając uwagi, że Łowca obrócił krzesło w swoją stronę. Ukucnął przed nią.
- Ciekawy chłopak. Równo układa gacie w szufladach. Śpi na lewym boku – wyliczał prawie szeptem. Wycie kobiety stworzyło przerażającą przeciwwagę. Zaczęła kręcić głową, krztusząc się szlochem. Cały czas powtarzała nie. – Umrzesz tutaj. To jasne. Ale teraz możesz wybrać, czy kiedy już skończymy, skuszę się, żeby wrócić do jego pokoju. – Wpatrywał się w kobietę, wywołując jeszcze większą histerię. Chwiejna nitka śliny zwisała z rozchylonych w grymasie ust. Szeptała, że nie wierzy. Frederica podeszła do Adriana i położyła dłoń na boku jego szyi, zanim ukucnęła obok.
- Nikt mu nie płaci za to, żeby krzywdził twoje dziecko. Dlatego jeszcze tam nie pójdzie. Ale możesz mi wierzyć, potrafię wzmocnić jego motywację – powiedziała, przyszpilając spojrzeniem rozbiegane oczy laborantki. Wstając, Łowca uśmiechnął się pod nosem. Łgała, ale to było dobre posunięcie. Dziewczyna również się wyprostowała i usiadła na biurku, uprzednio zamykając i odsuwając laptop. Nogą przekręciła krzesło w swoją stronę. Po raz pierwszy widziała tego typu twarz. Kobieta zdawała się uśmiechać, chociaż kąciki ust opadały ku dołowi. Zmrużone oczy. Rozjechane brwi. Zza podwiniętych warg wychynęły zakrwawione zęby.
- Ile Obiektów skanowałaś?
- Dwa. Uszkodzony i niedorozwinięty.
- Co się z nimi stało?
- Zutylizowane. Nie br…nie brałam udziału w dalszym post-postępowaniu – wyłkała. Przez cały czas zaciskała w palcach zakrwawione majtki. Dziewczyna zauważyła, że krew pochodzi jedynie z ust kobiety.
- Kiedykolwiek skanowałaś Troiana Schindlera? – Kolejne pytanie. Za odpowiedź wystarczyło zszokowane spojrzenie. Laborantka sztywno pokręciła głową.
- Pan prezes kazał sprzedać skaner kilka tygodni temu. Wziął ze sobą r-raport z ostatniej obdukcji – wybulgotała. Frederica patrzyła na nią przez dwadzieścia sekund. Starała się zrozumieć, co odczuwa. Czy odczuwa cokolwiek. Gross także zdawał się być pusty. Spodziewała się natłoku emocji, poplątanych i trefnych, ale przez cały czas był zaskakująco spokojny. Spojrzała na niego i skinęła głową. Odeszła od biurka i odwróciła się do drzwi. Poprosiła, żeby się śpieszył. Spełnił jej prośbę, dusząc Sandrę Reiss w zaskakująco krótkim czasie. Z powrotem założył jej potrzaskane okulary i bezwiednie zakręcił krzesłem. Trup obrócił się trzykrotnie, przy ostatnim okrążeniu bezwładnie zsuwając z siedziska.
Adrian podszedł do Fredericy i polecił, żeby poinformowała hakera. Czując jakby jej palce były z gumy, wysłała wiadomość do M-0. Wychodząc z laboratorium miała wrażenie, że stopy nie dotykają podłogi. Wybuch wstrząsnął budynkiem, gdy byli na parkingu. Przez chwilę stała z głową zadartą w kierunku sufitu. Potem założyła kask i usiadła na motocyklu.
Stali oparci o odrapaną ścianę. Papka sosu i modyfikowanej rzodkwi wypadła z mokrego papieru i plasnęła obok butów Adriana. Inaczej złapał rozwaloną kanapkę. Podły posiłek z równie podłej budy musiał mu wystarczyć na resztę nocy. Spojrzał na dziewczynę, która tępo gapiła się w budynek przed sobą. Nie chciała jeść. Miała supeł w żołądku. Odwrócił za nią głowę, kiedy odeszła na stronę. Usłyszał, że rzyga pomiędzy kontenery.
Oparła dłonie na kolanach i odczekała, aż minie ostatnia wywrotka w obolałym brzuchu. Miała poczucie, że jej jelita ścisnęły się w ciasne węzły, a przełyk skurczył na wzór cienkiego sznurka. Chwiejnie wróciła do mężczyzny. Już nie jadł. Odpalił papierosa i wyciągnął w jej stronę. Pokręciła głową, obejmując ramiona. Zaciskała palce na łokciach.
- Przejdzie – stwierdził, zadzierając głowę i wydmuchując dym. Stłumiony ryk klaksonu dotarł do zaułka, w którym stali. Frederica patrzyła na swoje buty.
- Nic nie czujesz, kiedy to robisz – podzieliła się z nim swoją obserwacją. – Jak? – zapytała. Wzruszył ramionami i strzepnął popiół.
- Do tego mnie wyhodowali.
- Dziewiątka? – Nie odpowiedział. Wypalił papierosa i strzelił petem pomiędzy kubły z odpadami.
- Kto następny?
- Klemmer. – Była tego pewna. Gross skinął głową i poszedł w stronę motocykla. Poszła za nim.