Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Eiszeit]

Wiem, trochę się czepiam, ale tak jakoś nie daje mi to spokoju

Czepiasz się, ale to rozwojowe czepialstwo. Przemyślę jeszcze ten wątek i napiszę, co zdecydowałam

---

Boisz się
Po prostu tego nie chcę.
Jesteś podległy Ograniczony składowymi
Budzik. Oddaj mi ciało.
Przez chwilę Clyton miał pewność, że ten drugi znów go nie wpuści. Zaraz potem osunął się na fotel, poddany chwilowemu bezwładowi. Zamknął oczy, odliczając do siedmiu. Nakręcany zegarek w pokoju Olka wył, siłą wynurzając go z własnej/nie własnej świadomości. Zaczynał mieć wrażenie, że dźwięk wyrobił w organizmie odruch, a odruch wzmacniał pozycję naturalnego mózgu. Stymulował.
Oparł się rękoma o blat i przez pół minuty stał nad monitorami, przyzwyczajając się do nowej pozycji. Trzy z nich wyświetlały plany hotelu, czwarty rzut na laboratorium. Ostatni podawał specyfikację systemu alarmowego i tabelę przedstawiającą rozpracowany samozapłon. Clyton wyłączył obraz, czując się tak, jakby niedawno zjadł coś nieświeżego. Wściekłe dzwonienie wwiercało się w ściany mieszkania, motywując go do ruszenia z miejsca. Poszedł do pomieszczenia obok, żeby wyłączyć budzik, przy okazji omijając dwa kartony z nowymi zakupami Fredericy. W jednym z nich był kask motocyklowy.
Na podłodze pokoju leżały robocze ciuchy Olka, uwalone smarem i pachnące czymś, co przypominało wyjątkowo podłej jakości tytoń. Od kiedy mężczyzna znalazł pracę, coraz częściej pachniało od niego w taki sposób. I coraz częściej go nie było. Z kolei Frederica dzieliła czas pomiędzy mieszkanie Łowcy i ich lokum, częściej musząc przebywać z Grossem, niż bez niego. Zostając sam, Clyton był zmuszony układać na nowo stosunki z tym drugim. Ich rozmowy nie sprawiały mu przyjemności, a największą wadą był fakt, że nie dało się ich nie słyszeć, albo zignorować. Słyszał go w swojej głowie. Wyłączył budzik.
Wrócił do salonu i otworzył drzwi balkonowe. Wyszedł na zewnątrz, czując jak palce nagich stóp podkurczają się w kontakcie z zimnymi płytkami. Było ciemno. Oparł dłonie na balustradzie i wychylił barki, żeby spojrzeć w dół. Czarny asfalt przecinały światła samochodów. Nie było wiatru, ale sucha skóra i tak była wdzięczna za chwilę względnie świeżego powietrza. Skóra. Największy narząd ludzkiego organizmu. Mózg. Najbardziej perfekcyjny organ. Serce, najbardziej…
Bezwartościowa rzecz
Nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Odwrócił się, kiedy trzasnęły drzwi łazienki. Olek patrzył na niego, energicznie wycierając włosy we frotowy ręcznik.
- Dostaniesz zapalenia płuc – stwierdził, tak samo jak za każdym razem, kiedy przyłapywał go na balkonie. Clyton nie skomentował, również tak jak za każdym razem, kiedy to słyszał. Chwilę później Rudzielec do niego dołączył, ściskając w dłoni paczkę papierosów. Częstował z przyzwyczajenia, chociaż zawsze spotykał się z odmową. Kliknęła zapalniczka, zaciągnął się dymem i odchylił głowę, widząc majaczący w oddali bilbord. Reklama obiecywała im lepsze życie w czternaście dni, ale nie wiedział, na czym miałby polegać ten błyskawiczny komfort. Zakrztusił się, słysząc pytanie blondyna, zadane tak jak zawsze. Bez rozgrzewki.
- Czy to boli, kiedy kogoś zabijasz?
W pierwszej chwili chciał odpowiedzieć nie, ale dał sobie chwilę na zastanowienie. Nie musiał szczególnie głęboko przegrzebywać głowy, żeby powrócić do czasu walk na śmierć i życie. Pamiętał trzask czaszki rozłupanej o beton. Krwi w klatce zawsze zdawało się więcej niż w rzeczywistości.
- Boli – przyznał i strzepnął popiół z papierosa. Zachwiane poczucie człowieczeństwa było kiepskie dla zdrowia. Ryk klaksonu sprowokował kolejny i jeszcze jeden, na ulicy rozpoczęła się akustyczna próba sił.
- A kochać kogoś? Boli? – Kolejne pytanie. Olek spojrzał na mężczyznę, ale jego oczy wydawały się być daleko. Wsłuchiwał się w zgiełk miasta.
- Czasem boli. – Sam nie byłby zadowolony z takiej odpowiedzi. Zdusił papierosa na płytkach i chciał wracać do środka, ale po kolejnym pytaniu uznał, że zapali jeszcze jednego.
- Jak to się czuje? Z Roxaną, jak to czułeś? – Clyton lubił odpowiedzi poparte przykładami. Problem w tym, że wybrał najbardziej zagmatwany przykład, jaki był w stanie. Olek pokręcił głową.
- To chyba nie jest takie proste. – Mimowolnie podrapał się po karku. Nie był dobry w takich tematach. Zerknął na blondyna i zobaczył wzrok osoby oczekującej odpowiedzi. Prześwietlone tęczówki nie były pozbawione wyrazu i to trochę poprawiało sytuację. Wiedział, że mówi do człowieka. – Z Roxaną to była bardziej przyjaźń. A co się czuje…? Chyba troskę. Myślisz o tym kimś, chcesz spędzać z nim czas. Sprawia ci to przyjemność. Bycie obok – wymienił, czując się coraz bardziej dziwnie i niezręcznie. Clyton przez moment analizował te wytyczne, poddając się migotaniu źrenic.
- Z tego wynika, że kocham Fredericę, ciebie i interaktywną grę w statki – stwierdził i uniósł głowę, gdy Olek parsknął śmiechem.
- To trochę nie tak działa. To o czym mówisz teraz, to właśnie bardziej przyjaźń…
- Nie odbywamy ze sobą stosunków seksualnych – zauważył, czując się coraz bardziej zagubiony. Mężczyzna po raz kolejny podrapał się po karku.
- No….tak. W przyjaźni raczej tego nie ma.
- Ale mówiłeś, że z Roxaną to była przyjaźń. – Nie rozumiał. Czuł, że tajemnica miłości okaże się zbyt trudna, a jego umysł powoli się zamykał. Olek odetchnął w taki sposób, jakby ktoś położył mu na pierś tonę gruzu.
- Lubiliśmy się. Bardzo. Uprawialiśmy seks. Często. Ale to jest za mało. Czasami coś nie ma przyszłości - stwierdził i przez długą chwilę milczał. Pamiętał panikę, którą siała, kiedy jakiś dziennikarz prawie przyłapał ich na tylnym siedzeniu limuzyny. Czasem próbował sobie wyobrazić reakcję opinii publicznej na taką rewelację. Za każdym razem szybko rezygnował, dochodząc do wniosku, że zżarliby ją żywcem. – Poza tym teraz ma kogoś, kto bardziej do niej pasuje – zauważył, zapalając trzeciego papierosa. Kiedyś powiedziała mu, że są dwie rzeczy, których nie potrafi udawać  - orgazm i zakochanie. W pierwszym przypadku miał pewność, że zawsze była szczera. W drugim lubił myśleć, że też. Widział pewne podobieństwo pomiędzy spojrzeniami, których doświadczał najpierw on, a potem Troian Schindler. Były zatrzymane na zdjęciach, ale to nie znaczyło, że nie były prawdziwe.  
Clyton uśmiechnął się i zadarł głowę w stronę betonowej masy nad nimi. Zabudowane niebo. Więzienie na trzecim poziomie ich świata.
- Może kiedyś to wszystko stanie się dla mnie prostsze – stwierdził i usłyszał mechaniczny chichot tego drugiego. Rozlał się wokół głowy i zakuł w miękkie miejsca, do których rościł sobie dostęp. Olek się uśmiechnął, nie wiedząc, co dzieje się w środku blondyna. W pierwszym odruchu chciał klepnąć go między łopatki, ale się powstrzymał. Taki gest mógłby wytrząsnąć cherlawe płuca z piersi.
- Facet, masz na to mnóstwo czasu.
Nieprawda
 

*~*~*

 
Troian siedział w gabinecie Roxany, analizując treść raportów, które mu przekazała. Co jakiś czas gładził palcami łeb kobry przelewającej się przez biurko. Głównie w momentach, kiedy gad dopominał się o pieszczotę natarczywym sykiem. W pomieszczeniu było gorąco. Rozpiął pierwszy guzik koszuli i jeszcze raz przejrzał najistotniejsze informacje, które podkreślił w tekście. Rozległy opis dysfunkcji ustrojowych i degeneracji układów w organizmie _0046 wydał mu się niepokojący. Sam nie odczuwał żadnego z wymienionych objawów, co sprawiało, że coraz bardziej zależało mu na uzasadnieniu różnic między nim, a dziewczyną. Miał świadomość, że proces jego adaptacji wyglądał inaczej. I że rozpoczął się tuż po narodzinach. Nigdy nie zastanawiał się nad osobą swojej matki, przyjmując wyjaśnienie, że rozstała się z ojcem zaraz po urodzeniu syna. Krótki research wystarczył, aby nabrać pewności, że dane kobiety były w stu procentach wirtualne. Osoba pani Schindler w rzeczywistości nie istniała. To pozwoliło im przypuszczać, że Klemens korzystał z usług pracownic rozpłodowych, albo dysponował sztucznym układem rozrodczym. W każdej z opcji pozostawało nadrzędne pytanie: w której komórce Xernagenu mieściły się laboratoria poświęcone projektowi. Troian nie wiedział, jak nazywało się całe przedsięwzięcie. Zrobił wycieczkę po całym przedsiębiorstwie, ale nigdzie nie znalazł śladów zatajonej działalności. Musiało być coś jeszcze. Coś, o czym nie wiedzieli.
Roxana weszła do gabinetu, niosąc w dłoni walizkę. Wspólnie ustalili, że na jakiś czas zrobi przerwę od przyjmowania trucizn. Ostatnia sytuacja była wystarczająco wyraźną manifestacją podupadającego organizmu.
- Jesteś gotowy? – zapytała, podchodząc do jednego z blatów. Otworzyła wieczko i wyjęła zawartość na podświetlony pulpit. Nie miała na sobie fartucha. Zeszli na dół tylko po to, żeby podać mężczyźnie środki zdejmujące kolejną z blokad pamięciowych. Dzisiejsza próba była wyposażona w substancję spowalniającą jej działanie; musieli odsunąć w czasie nieprzyjemne efekty uboczne. Najdalej za dwie godziny mieli być na towarzyskim spotkaniu z Dyrektorem Rządowego Sektora Farmakologicznego. Troian szukał niszy, dzięki której mógłby poprawić sytuację finansową firmy. Wydawało mu się, że znalazł jedną z nich. I nie chodziło o nadchodzące spotkanie. Odłożył raporty, podszedł do kobiety i objął ramionami wąską talię.
- Prawie. Chcę z tobą o czymś porozmawiać – zaczął. Odwróciła się twarzą do niego, zadając pytanie oczyma. – Jest obszar, w którym twoja pomoc może okazać się nieoceniona. – Zastanawiał się, jak ubrać w słowa propozycję. Zdecydował się na wzmocnienie przekazu, odwołując się do niedawnych nieprzyjemności, jakie spotkały kobietę. – Po ostatnim skandalu z Mirandą, nie byłoby niczym dziwnym, gdybyś wprowadziła klauzulę o nie wnoszeniu narkotyków na teren przedsiębiorstwa. – Zanim dokończył zdanie, kobieta pokręciła głową.
- Troian, mówiłam ci jak to wygląda. Stracę trzy czwarte klientów po wprowadzeniu tego typu regulacji. – Zamilkła, kiedy położył palec na jej wargach.
- Jeszcze nie skończyłem – stwierdził i opuścił dłoń. – Rozumiem znaczenie dostępności tego typu środków w twojej firmie. Regulacja nie dotyczyłaby twardego zakazu. Klienci mogliby kupić dobrej jakości narkotyki na miejscu. Takie, które nie doprowadzą do sytuacji, która miała miejsce ostatnio. Masz flagowy argument, żeby wprowadzić taką zmianę. Nie chcesz więcej martwych pracownic. Wszyscy to zrozumieją. A media poprą – stwierdził. Uniosła głowę i zmrużyła oczy, próbując dojść do sedna tej propozycji.
- Xernagen będzie dostarczał te środki – stwierdziła. Skinął głową, zadowolony z jej bystrości.
- Będzie ich jedynym dostawcą. Oczywiście zapewnię ci pełen wgląd w skład i stężenie substancji aktywnych. Kwestie finansowe pozostaną do ustalenia. – Czekał. Roxana spuściła wzrok, przez moment szacując w głowie potencjalny przychód. Dla siebie i dla niego.
- Cena musi być konkurencyjna. Skoro klienci mają płacić w firmie za coś więcej niż za dziewczęta, niech im się to opłaca. Dodatkowo, ten środek musi wywoływać lepsze doznania, niż jakikolwiek inny. Chcę dostać pełną dokumentację laboratoryjną. – Spojrzała na niego. Skinął głową, zgadzając się na te warunki.
- Najdalej za dwa dni przedstawię ci konkretny skład i proponowane ustalenia finansowe. Będziemy mogli negocjować – dodał, nie chcąc, żeby w tym zakresie występowały jakieś niejasności. Zgodziła się skinieniem głowy i wysunęła z jego ramion.
- Dopiero mając konkrety będę mogła udzielić ostatecznej odpowiedzi – zastrzegła i podeszła do biurka, żeby schować raporty. Podążył za nią. Przestała pakować dokumenty do teczki, kiedy wsunął dłoń w białe włosy i pocałował miejsce tuż pod uchem. Przymknęła oczy, niekontrolowanie unosząc kąciki ust. – Mamy próbę do zrealizowania, panie Schindler – przypomniała.
- Próbę, po której będę wyłączony z aktywności na najbliższy tydzień – zauważył. Argument był na tyle logiczny, że więcej nie protestowała.
 

*~*~*