21-08-2019, 13:51
Witam.
Po rozdziale drugim. Tym razem było jeszcze więcej zwiedzania jak poprzednio. I najważniejsze bohaterowie nie byli bezmyślnymi marionetkami do popychania fabuły, albo pretekstem do pokazywania kolejnych lokacji. Fajnie się obserwuje jak z biegiem czasu bohaterka nabiera indywidualnych cech i charakteru.
Nie wiem jak to nazwać, ale jest jakaś pasja w tworzeniu wymyślonego świata, wydaje mi sie, że mega sie wczuwasz przy opisach, swoją drogą to samo zauważyłem u kolegów, gdzie były świat fantasy i utopia. U ciebie jest taki czysty cyberpunk. Wiesz też nie ma co się przejmować podobieństwami, bo popkultura, która nas otaczała czerpie z tego wszystkiego i to wszystko jest takim węzłem posłupłane, że ciężko wyczuć kto był pierwszy. Nie trzeba się nawet znać, czy obcować, po prostu czujemy, że to wszytko gdzieś już było i kojarzymy podobieństwa. Ale ludzie lubią rzeczy, które już znają, są podobne i swojskie. Można powiedzieć, że zostaje nam przefiltrować znane składniki przez naszą wrażliwość i wyobraźnię. W czasach gimnazjum jak naszły mnie filozoficzne rozmyślania, nie poparte żadnym tekstem, bo normalnie takich tekstów nie czytałem, zdawało mi się że wymyślam coś nowego. A potem na j. polskim okazywało się, że o takich rzeczach rozmyślano już tysiące lat temu. Czy ja sam wrzuciłem opow, sf, które się podobało co mnie zdziwiło, bo byłem zawiedziony brakiem u siebie oryginalności, pisałem i martwiłem się, że już to wszystko gdzieś było.
A z tekstu
"Nie odważyłaby się skorzystać z nawigacji." - Nie rozumiem dlaczego. W takim labiryncie by jej ułatwiło.
"Weszła na pierwszy stopień ruchomych schodów i zadarła głowę ku górze. Na suficie błyszczał świetlik z twardego szkła, widziała przez niego spieszących się ludzi." - To było po prostu fajne. Taki ul rozumiem.
Kwestia chipu, ten drugi cyborg jakby hakował jej kod żeby nie została namierzona po ucieczce, tylko, że skoro jej twórcy potrafili ją stworzyć, czy dać takie ciało i cybermuzg, to dali by sie tak łatwo wywieść w pole? Przydałoby się jakieś wyjaśnienie, że nie było łatwo czy coś w tym stylu, może on jest jakimś genialnym hakerem, bo kwestia, że ma taki sam chip nie znaczy, że twórcy nie umieli by stworzyć skutecznego firewalla, zabezpieczenia. A rozmowa jest bardzo fajna, buduje napięcie, że chce się autentycznie poznać tajemnice tego "punktu".
"Przez następny kwadrans obserwował, jak dziewczyna wypija gęsty płyn przez szeroką słomkę, wydając się szczęśliwa w prosty sposób, którego nie rozumiał." Też bardzo fajne zdanie, w zwięzły sposób mówisz coś o cechach dwóch postaci.
" Popsute roboty, wypaczone androidy i koślawo latające drony tworzyły tło dla niedziałających bilbordów. Było coś upiornego w rozbitych ekranach." Z dotychczasowych krajobrazów, ta kondygnacja wydaje mi się najbardziej klimatyczna.
Do zobaczenia. Będę czytał dalej.
Pozdrawiam.
Po rozdziale drugim. Tym razem było jeszcze więcej zwiedzania jak poprzednio. I najważniejsze bohaterowie nie byli bezmyślnymi marionetkami do popychania fabuły, albo pretekstem do pokazywania kolejnych lokacji. Fajnie się obserwuje jak z biegiem czasu bohaterka nabiera indywidualnych cech i charakteru.
Nie wiem jak to nazwać, ale jest jakaś pasja w tworzeniu wymyślonego świata, wydaje mi sie, że mega sie wczuwasz przy opisach, swoją drogą to samo zauważyłem u kolegów, gdzie były świat fantasy i utopia. U ciebie jest taki czysty cyberpunk. Wiesz też nie ma co się przejmować podobieństwami, bo popkultura, która nas otaczała czerpie z tego wszystkiego i to wszystko jest takim węzłem posłupłane, że ciężko wyczuć kto był pierwszy. Nie trzeba się nawet znać, czy obcować, po prostu czujemy, że to wszytko gdzieś już było i kojarzymy podobieństwa. Ale ludzie lubią rzeczy, które już znają, są podobne i swojskie. Można powiedzieć, że zostaje nam przefiltrować znane składniki przez naszą wrażliwość i wyobraźnię. W czasach gimnazjum jak naszły mnie filozoficzne rozmyślania, nie poparte żadnym tekstem, bo normalnie takich tekstów nie czytałem, zdawało mi się że wymyślam coś nowego. A potem na j. polskim okazywało się, że o takich rzeczach rozmyślano już tysiące lat temu. Czy ja sam wrzuciłem opow, sf, które się podobało co mnie zdziwiło, bo byłem zawiedziony brakiem u siebie oryginalności, pisałem i martwiłem się, że już to wszystko gdzieś było.
A z tekstu
"Nie odważyłaby się skorzystać z nawigacji." - Nie rozumiem dlaczego. W takim labiryncie by jej ułatwiło.
"Weszła na pierwszy stopień ruchomych schodów i zadarła głowę ku górze. Na suficie błyszczał świetlik z twardego szkła, widziała przez niego spieszących się ludzi." - To było po prostu fajne. Taki ul rozumiem.
Kwestia chipu, ten drugi cyborg jakby hakował jej kod żeby nie została namierzona po ucieczce, tylko, że skoro jej twórcy potrafili ją stworzyć, czy dać takie ciało i cybermuzg, to dali by sie tak łatwo wywieść w pole? Przydałoby się jakieś wyjaśnienie, że nie było łatwo czy coś w tym stylu, może on jest jakimś genialnym hakerem, bo kwestia, że ma taki sam chip nie znaczy, że twórcy nie umieli by stworzyć skutecznego firewalla, zabezpieczenia. A rozmowa jest bardzo fajna, buduje napięcie, że chce się autentycznie poznać tajemnice tego "punktu".
"Przez następny kwadrans obserwował, jak dziewczyna wypija gęsty płyn przez szeroką słomkę, wydając się szczęśliwa w prosty sposób, którego nie rozumiał." Też bardzo fajne zdanie, w zwięzły sposób mówisz coś o cechach dwóch postaci.
" Popsute roboty, wypaczone androidy i koślawo latające drony tworzyły tło dla niedziałających bilbordów. Było coś upiornego w rozbitych ekranach." Z dotychczasowych krajobrazów, ta kondygnacja wydaje mi się najbardziej klimatyczna.
Do zobaczenia. Będę czytał dalej.
Pozdrawiam.