Troian zamknął szufladę z oznaczeniem 244pQ i przeszedł w prawą stronę, mijając trzy rzędy szaf wypełnionych danymi. System świetlny przesuwał się za mężczyzną, przez co wyglądał jak aktor na pustej scenie. W archiwum było bardzo cicho.
Nie znalazł przyczyny zadłużenia Xernagenu, ani projektu, o którym mówiła mu Roxana. Wyglądało na to, że machina, której był częścią, została skrzętnie zatajona. Podejrzewał, że cały projekt koordynowała niewielka grupa osób, trzymających w tajemnicy całe przedsięwzięcie. Mimo to znalazł coś innego.
Usiadł przy biurku, położył na blacie nośnik, który wyjął z archiwalnej szuflady i zapalił lampę. Nie wstając z krzesła wyłączył system świetlny, który zaczynał drażnić mu nerwy. Uruchomił zakładowy komputer, podał hasło i wczytał dane. Potrzebował chwili, żeby zorientować się w jaki sposób posegregowano informacje. Wyglądało na to, że całe przedsięwzięcie trwało ponad siedemdziesiąt lat, a Klemens Schindler brał czynny udział tylko w ostatnim akcie tego dramatu. Troian nie miał pojęcia, że projekt S725x był aż tak rozległy. I tak tragiczny w skutkach.
S725x był autorstwa jednego z nieżyjących już dyrektorów działu cyfryzacji. Xernagen nie inwestował przesadnie dużych środków w tę komórkę, poza kilkoma latami, w których mocno rozwinął się przemysł ulepszeń cybernetycznych. Kwoty, jakie wpompowano w uruchomienie projektu były oszałamiające. Troian zrezygnował z czytania specyfikacji prototypów, chcąc jak najszybciej dostać się do konkretnych informacji na temat modelu końcowego. Znalazł. Im głębiej zapoznawał się z opisem, tym większej nabierał pewności, że coś takiego nie mogło się wydarzyć. Nie istniała firma zdolna do stworzenia sztucznej inteligencji na tak zaawansowanym poziomie. Wykreowali mózg. Narząd o mocy obliczeniowej, pozwalającej na wykonanie operacji systemowych, które przerastały możliwości sortowych researcherów. Troian już na tym etapie był pod wrażeniem, a okazało się, że to jeszcze nie koniec. Do mózgu dostrojono ciało. Mężczyzna w wieku dwudziestu sześciu lat zgłosił się do wykonania zestawu badań i refundowanego pakietu ulepszeń. Obejmowały chipowanie, tworzenie wyspecjalizowanych portów i elektrod. Wzmacnianie układów i cybernetyczne ulepszenie sieci neuronalnej. Dostrojenie siatkówki. Czujki w opuszkach palców. Troian nie był pewien, czy tego typu inicjatywę dało się zrealizować przy możliwościach technicznych, którymi dysponowali sześćdziesiąt lat temu. Uśmiechnął się przelotnie, kiedy jego wątpliwość znalazła potwierdzenie w faktach. Stworzyli pierwszy obiekt. Mężczyźnie udało się przeżyć siedem dni. Piętnaście lat później pozyskano kolejnego dawcę. Ten przeżył sześć miesięcy. W przeciągu pół roku ciało zostało doprowadzone do ruiny. Sztuczny mózg, inteligencja przerastająca wyobrażenie człowieka, narzuciła wolę, której nie powinna posiadać. Złamała człowieczeństwo, podporządkowując organizm pod własną jurysdykcję. Zaczęły się problemy.
Troian z rosnącym zainteresowaniem śledził doniesienia na temat wewnętrznych włamań do systemu. Znalazł informację o spięciach, wyciekach danych, wprowadzaniu samomutujących zabezpieczeń, przez które firma przeżyła krach finansowy, zażegnany dopiero cztery lata później. S725x miało zostać zutylizowane, ale dawca zmarł naturalnie, wydrylowany z energii i zasobów. Kolejny był wyposażony w blokady, które miały zapobiegać przejmowaniu kontroli przez inny umysł. Ten przeżył zalewie trzy miesiące, doprowadzony do skrajnego odwodnienia. Czwarty przegryzł sobie język i utopił we własnej krwi. Wtedy odkryto, że projekt może się przemieszczać. Jego wycieczka po urządzeniach firmy przyniosła kolejne straty finansowe, a on sam został określony jako wirus. Psuł wszystko, szukając pojemnika o parametrach pozwalających na swobodne pasożytowanie. Nie znalazł. Zdecydowano się na ostatnią szansę. Kolejny dawca prawie nie przypominał już człowieka, ale twórcy mieli nadzieję, że ulepszone ciało wytrzyma obciążenia. Mieli rację.
Troian przesunął tekst niżej, tym razem z uwagą wczytując się w specyfikację. Ciało nie ulegało degeneracji. Wydawało się, że inny mózg, jest dostrojony. Wydawało się, że mają nad nim kontrolę.
Dalej była notatka mówiąca o pożarze na poziomie drugiej kondygnacji. Spaleniu uległo siedemnaście pięter. Straty finansowe oszacowano na sześć i pół miliarda Vernów, a ludzkie, na ponad dwa tysiące pracowników. Nie ustalono motywacji, która kierowała S725x. Nie odpowiadał na zadawane mu pytania, czemu wywołał spięcie instalacji, które doprowadziło do tragedii. Tego dnia Klemens Schindler podjął decyzję o utylizacji. W 2279 roku do Xernagenu został sprowadzony świeży, sortowy żołnierz. Troian wyłapał wzrokiem informację, że na jego uniformie nie było numeru, ale jeszcze nie wiedział, czy to cokolwiek znaczy. W zamian za to znalazł numer jego chipu przelewowego i znieruchomiał. Wyjął z kieszeni notes i zapisał ciąg cyfr. Potem doczytał jeszcze kilka linijek, opisujących egzekucję. S725x zginął od strzału w głowę, a dwie sekundy później miał zostać wyczyszczony przez specjalistów z podupadającej już komórki cyfrowej. Okazało się, że dwie sekundy to zbyt długo. Uległ częściowemu rozpadowi. Na trasie urządzeń, przez które przeszedł, znaleziono obce fragmenty kodu. To jednak nie zmieniało sytuacji. Projekt zniknął. Uciekł, to lepsze słowo.
Troian przez chwilę wpatrywał się w zdjęcie martwego ciała, z dziurą na środku czoła, a potem wrócił wzrokiem do numeru chipu przelewowego. Pamiętał tę sekwencję cyfr. Wyjął nośnik i wpiął inny, ten, na którym przechowywał dane z komputera Klemensa. Jedyną przydatną rzeczą okazały się dostępy do jego konta, dzięki którym mógł opłacić interwencje medyczne. Ojciec się ubezpieczył, ale jego stan nie pozwalał na leczenie konwencjonalnymi metodami. Troian wyraził zgodę na podanie chemioterapii w formie plastrów. Podobno była nieinwazyjna. Mężczyzna miał pewność tylko w kwestii, że była obrzydliwie droga. Uznał, że nie będzie opłacał leczenia z pieniędzy Xernagenu i zlecił M-0 dostanie się do prywatnych kont Klemensa. Po uzyskaniu dostępów, w historii rachunku znalazł podobny numer finansowy. Płatności dokonano około dziewięciu miesięcy wcześniej. Druga, na ten sam numer, została odroczona, a ostatecznie wycofana. Troian porównał go z ciągiem cyfr zapisanych w notesie. Były identyczne. To mogło oznaczać, że Łowca, z którym niedawno współpracował Klemens był tym samym chłopakiem, który wykonał egzekucję projektu czternaście lat temu. Młody Schindler nie miał pojęcia w jaki sposób tworzono numery finansowe Łowców i czy w ogóle dało się po nich kogokolwiek zidentyfikować. Mimo wszystko czuł, że ma jakiś trop. Zabrał nośnik i wylogował się z systemu. Schował archiwalne dane do odpowiedniej szuflady, zgasił lampę i po ciemku poszedł do wyjścia.
Na parkingu zaskoczył go młody dziennikarz, namawiający na wywiad. Chciał komentarza w sprawie opóźnień w płatnościach, które zauważyli kontrahenci firmy. Troian odesłał go machnięciem dłoni i usiadł za kierownicą. Od kiedy wszedł w związek z Roxaną, zarówno on, jak i sprawy Xernagenu nieustannie pozostawały na świeczniku. Zignorował stłumione prośby chłopaka dobiegające zza szyby i chwilę później mógł włączyć się do ruchu. W samochodzie zazwyczaj myślał, oddając kontrolę nad jazdą bardziej instynktownym strukturom swojego mózgu. Ostatnio coraz częściej skupiał się na narzeczeństwie i na tym jak powinien ukierunkować sytuację. Kobieta miała szereg zalet. Na pierwszym miejscu stawiał jej bystrość i inteligencję. Schlebiał mu również fakt, że miała własną przestrzeń, dzięki czemu nie zamęczała go swoją osobą. To, że była przyjemna wizualnie również przemawiało na jej korzyść. Z drugiej strony nie mógł zaakceptować przeczucia, że wie coś, czego on nie wiedział. Zdawała się ukrywać wiele rzeczy i zdarzało jej się być nieprzeniknioną w sposób doprowadzający go do frustracji. Były jeszcze finanse. Narzeczeństwo z Roxaną Gosslin okazało się kosztowną inwestycją, a on aktualnie miał problem z utrzymaniem na rynku największego molocha farmaceutycznego Enklawy. Kolejnym problemem była przyszłość. Zdawał sobie sprawę, że narzeczeństwo jest stanem przechodnim i że czujne spojrzenie społeczeństwa czeka na następną, tłustą nowinkę z ich udziałem. Często czuł, że jego prywatność nie istnieje. Całował białą szyję, gdy stali na balkonie, a na poziomie jego twarzy dron unosił swój mechaniczny ryj. Czasami zastanawiał się, jakby się czuł, gdyby kobieta po prostu zniknęła z jego życia. Czy byłoby spokojniej. Początkowo na pewno zawrzałoby w mediach, ale przecież rozpad relacji to naturalna kolej rzeczy. Klemens mógłby się obudzić, kiedy będzie po wszystkim, a wtedy Troian powie mu, że bardzo dobrze zrealizował wspólny plan. Kłopotliwy pozostałby brak dostępu do jej badań i świadomość, że jest jedyną osobą zdolną zrealizować zamówienie ojca, ale coś by wymyślił. Niestety starszy Schindler stracił wiarygodność w oczach syna, przez co coraz częściej jego osoba przestawała być dobrym argumentem, przemawiającym za rezygnacją z narzeczeństwa. Mimo wszystko, nawet nie biorąc ojca pod uwagę miał własne powody, żeby zmusić Roxanę do dania mu tego, czego chciał. Zastanawiał się tylko, w jaki sposób, w obliczu takiej sytuacji, mieliby rozstać się polubownie i bez krzyku.
Wszedł do mieszkania, sądząc, że kobieta już śpi. Zaskoczyły go pozapalane światła. Zdjął marynarkę i zrobił kilka kroków w głąb salonu, zanim gwałtownie się zatrzymał. Przytłoczył go strach. Przerażenie i coś okropnego, wijącego się w nerwach. Ból. Nie jego. Czuł, że to odbierane emocje, przedzierające się z cudzej głowy. Trochę za szybko poszedł do pokoju Roxany i obrzucił wzrokiem puste pomieszczenie. Biała walizka leżała przewrócona na podłodze. Obok niej lampka i kilka bibelotów z szafki nocnej. W emocjonalnym koktajlu wypełniającym mu głowę pojawiło się coś nowego. Nadzieja. Znowu ból. Szybkim krokiem przemierzył korytarz, wołając ją po imieniu. Cisza.
Był już w swojej sypialni, na dywanie rozciągał się prostokąt białego światła. Niczego nie słyszał, ale zgroza, którą wyczuwał, stała się wyraźniejsza. Wszedł do łazienki i znieruchomiał po wdepnięciu w kałużę krwi. Było czerwono. Kobieta leżąca na podłodze przypominała skłębione, powalane posoką prześcieradło. Ślady palców rozciągnęły się na szybie kabiny i brzegu umywalki, tak jakby chwytała się ich zanim upadła, lub kiedy próbowała wstać. Zobaczył rozmazane smugi na kafelkach i na brzegu łazienkowego dywanika. Na lustrze i klapie toalety. Roxana próbowała podnieść się na kolana, ale rozjechały się pod nią, zbyt słabe, żeby ją utrzymać. Zobaczył, że ma czerwone wnętrze ud. Wargi i białka oczu. Biały szlafrok przestał być biały, końcówki włosów poskręcały się w czerwone, sztywne strąki. Uniosła twarz w jego stronę. Widział, że brała paniczne, krótkie wdechy; zakrwawione nozdrza pracowały jak u zaszczutego zwierzęcia. Zwinęła się u jego stóp, chyba próbując coś powiedzieć. Zarzęziła, zabulgotała, rozrzedzona krew z nosa i ust zachlapała jego pantofle. Chwyciła palcami nogawkę czarnych spodni i chciała wspiąć się po niej ku górze, ku niemu. Pomyślał, że z całą pewnością wolałaby umierać w bardziej elegancki sposób. Bezgłośnie rozchylała i zamykała usta, oczyma błagając go o pomoc.
Nie ruszył się z miejsca.
Nie znalazł przyczyny zadłużenia Xernagenu, ani projektu, o którym mówiła mu Roxana. Wyglądało na to, że machina, której był częścią, została skrzętnie zatajona. Podejrzewał, że cały projekt koordynowała niewielka grupa osób, trzymających w tajemnicy całe przedsięwzięcie. Mimo to znalazł coś innego.
Usiadł przy biurku, położył na blacie nośnik, który wyjął z archiwalnej szuflady i zapalił lampę. Nie wstając z krzesła wyłączył system świetlny, który zaczynał drażnić mu nerwy. Uruchomił zakładowy komputer, podał hasło i wczytał dane. Potrzebował chwili, żeby zorientować się w jaki sposób posegregowano informacje. Wyglądało na to, że całe przedsięwzięcie trwało ponad siedemdziesiąt lat, a Klemens Schindler brał czynny udział tylko w ostatnim akcie tego dramatu. Troian nie miał pojęcia, że projekt S725x był aż tak rozległy. I tak tragiczny w skutkach.
S725x był autorstwa jednego z nieżyjących już dyrektorów działu cyfryzacji. Xernagen nie inwestował przesadnie dużych środków w tę komórkę, poza kilkoma latami, w których mocno rozwinął się przemysł ulepszeń cybernetycznych. Kwoty, jakie wpompowano w uruchomienie projektu były oszałamiające. Troian zrezygnował z czytania specyfikacji prototypów, chcąc jak najszybciej dostać się do konkretnych informacji na temat modelu końcowego. Znalazł. Im głębiej zapoznawał się z opisem, tym większej nabierał pewności, że coś takiego nie mogło się wydarzyć. Nie istniała firma zdolna do stworzenia sztucznej inteligencji na tak zaawansowanym poziomie. Wykreowali mózg. Narząd o mocy obliczeniowej, pozwalającej na wykonanie operacji systemowych, które przerastały możliwości sortowych researcherów. Troian już na tym etapie był pod wrażeniem, a okazało się, że to jeszcze nie koniec. Do mózgu dostrojono ciało. Mężczyzna w wieku dwudziestu sześciu lat zgłosił się do wykonania zestawu badań i refundowanego pakietu ulepszeń. Obejmowały chipowanie, tworzenie wyspecjalizowanych portów i elektrod. Wzmacnianie układów i cybernetyczne ulepszenie sieci neuronalnej. Dostrojenie siatkówki. Czujki w opuszkach palców. Troian nie był pewien, czy tego typu inicjatywę dało się zrealizować przy możliwościach technicznych, którymi dysponowali sześćdziesiąt lat temu. Uśmiechnął się przelotnie, kiedy jego wątpliwość znalazła potwierdzenie w faktach. Stworzyli pierwszy obiekt. Mężczyźnie udało się przeżyć siedem dni. Piętnaście lat później pozyskano kolejnego dawcę. Ten przeżył sześć miesięcy. W przeciągu pół roku ciało zostało doprowadzone do ruiny. Sztuczny mózg, inteligencja przerastająca wyobrażenie człowieka, narzuciła wolę, której nie powinna posiadać. Złamała człowieczeństwo, podporządkowując organizm pod własną jurysdykcję. Zaczęły się problemy.
Troian z rosnącym zainteresowaniem śledził doniesienia na temat wewnętrznych włamań do systemu. Znalazł informację o spięciach, wyciekach danych, wprowadzaniu samomutujących zabezpieczeń, przez które firma przeżyła krach finansowy, zażegnany dopiero cztery lata później. S725x miało zostać zutylizowane, ale dawca zmarł naturalnie, wydrylowany z energii i zasobów. Kolejny był wyposażony w blokady, które miały zapobiegać przejmowaniu kontroli przez inny umysł. Ten przeżył zalewie trzy miesiące, doprowadzony do skrajnego odwodnienia. Czwarty przegryzł sobie język i utopił we własnej krwi. Wtedy odkryto, że projekt może się przemieszczać. Jego wycieczka po urządzeniach firmy przyniosła kolejne straty finansowe, a on sam został określony jako wirus. Psuł wszystko, szukając pojemnika o parametrach pozwalających na swobodne pasożytowanie. Nie znalazł. Zdecydowano się na ostatnią szansę. Kolejny dawca prawie nie przypominał już człowieka, ale twórcy mieli nadzieję, że ulepszone ciało wytrzyma obciążenia. Mieli rację.
Troian przesunął tekst niżej, tym razem z uwagą wczytując się w specyfikację. Ciało nie ulegało degeneracji. Wydawało się, że inny mózg, jest dostrojony. Wydawało się, że mają nad nim kontrolę.
Dalej była notatka mówiąca o pożarze na poziomie drugiej kondygnacji. Spaleniu uległo siedemnaście pięter. Straty finansowe oszacowano na sześć i pół miliarda Vernów, a ludzkie, na ponad dwa tysiące pracowników. Nie ustalono motywacji, która kierowała S725x. Nie odpowiadał na zadawane mu pytania, czemu wywołał spięcie instalacji, które doprowadziło do tragedii. Tego dnia Klemens Schindler podjął decyzję o utylizacji. W 2279 roku do Xernagenu został sprowadzony świeży, sortowy żołnierz. Troian wyłapał wzrokiem informację, że na jego uniformie nie było numeru, ale jeszcze nie wiedział, czy to cokolwiek znaczy. W zamian za to znalazł numer jego chipu przelewowego i znieruchomiał. Wyjął z kieszeni notes i zapisał ciąg cyfr. Potem doczytał jeszcze kilka linijek, opisujących egzekucję. S725x zginął od strzału w głowę, a dwie sekundy później miał zostać wyczyszczony przez specjalistów z podupadającej już komórki cyfrowej. Okazało się, że dwie sekundy to zbyt długo. Uległ częściowemu rozpadowi. Na trasie urządzeń, przez które przeszedł, znaleziono obce fragmenty kodu. To jednak nie zmieniało sytuacji. Projekt zniknął. Uciekł, to lepsze słowo.
Troian przez chwilę wpatrywał się w zdjęcie martwego ciała, z dziurą na środku czoła, a potem wrócił wzrokiem do numeru chipu przelewowego. Pamiętał tę sekwencję cyfr. Wyjął nośnik i wpiął inny, ten, na którym przechowywał dane z komputera Klemensa. Jedyną przydatną rzeczą okazały się dostępy do jego konta, dzięki którym mógł opłacić interwencje medyczne. Ojciec się ubezpieczył, ale jego stan nie pozwalał na leczenie konwencjonalnymi metodami. Troian wyraził zgodę na podanie chemioterapii w formie plastrów. Podobno była nieinwazyjna. Mężczyzna miał pewność tylko w kwestii, że była obrzydliwie droga. Uznał, że nie będzie opłacał leczenia z pieniędzy Xernagenu i zlecił M-0 dostanie się do prywatnych kont Klemensa. Po uzyskaniu dostępów, w historii rachunku znalazł podobny numer finansowy. Płatności dokonano około dziewięciu miesięcy wcześniej. Druga, na ten sam numer, została odroczona, a ostatecznie wycofana. Troian porównał go z ciągiem cyfr zapisanych w notesie. Były identyczne. To mogło oznaczać, że Łowca, z którym niedawno współpracował Klemens był tym samym chłopakiem, który wykonał egzekucję projektu czternaście lat temu. Młody Schindler nie miał pojęcia w jaki sposób tworzono numery finansowe Łowców i czy w ogóle dało się po nich kogokolwiek zidentyfikować. Mimo wszystko czuł, że ma jakiś trop. Zabrał nośnik i wylogował się z systemu. Schował archiwalne dane do odpowiedniej szuflady, zgasił lampę i po ciemku poszedł do wyjścia.
Na parkingu zaskoczył go młody dziennikarz, namawiający na wywiad. Chciał komentarza w sprawie opóźnień w płatnościach, które zauważyli kontrahenci firmy. Troian odesłał go machnięciem dłoni i usiadł za kierownicą. Od kiedy wszedł w związek z Roxaną, zarówno on, jak i sprawy Xernagenu nieustannie pozostawały na świeczniku. Zignorował stłumione prośby chłopaka dobiegające zza szyby i chwilę później mógł włączyć się do ruchu. W samochodzie zazwyczaj myślał, oddając kontrolę nad jazdą bardziej instynktownym strukturom swojego mózgu. Ostatnio coraz częściej skupiał się na narzeczeństwie i na tym jak powinien ukierunkować sytuację. Kobieta miała szereg zalet. Na pierwszym miejscu stawiał jej bystrość i inteligencję. Schlebiał mu również fakt, że miała własną przestrzeń, dzięki czemu nie zamęczała go swoją osobą. To, że była przyjemna wizualnie również przemawiało na jej korzyść. Z drugiej strony nie mógł zaakceptować przeczucia, że wie coś, czego on nie wiedział. Zdawała się ukrywać wiele rzeczy i zdarzało jej się być nieprzeniknioną w sposób doprowadzający go do frustracji. Były jeszcze finanse. Narzeczeństwo z Roxaną Gosslin okazało się kosztowną inwestycją, a on aktualnie miał problem z utrzymaniem na rynku największego molocha farmaceutycznego Enklawy. Kolejnym problemem była przyszłość. Zdawał sobie sprawę, że narzeczeństwo jest stanem przechodnim i że czujne spojrzenie społeczeństwa czeka na następną, tłustą nowinkę z ich udziałem. Często czuł, że jego prywatność nie istnieje. Całował białą szyję, gdy stali na balkonie, a na poziomie jego twarzy dron unosił swój mechaniczny ryj. Czasami zastanawiał się, jakby się czuł, gdyby kobieta po prostu zniknęła z jego życia. Czy byłoby spokojniej. Początkowo na pewno zawrzałoby w mediach, ale przecież rozpad relacji to naturalna kolej rzeczy. Klemens mógłby się obudzić, kiedy będzie po wszystkim, a wtedy Troian powie mu, że bardzo dobrze zrealizował wspólny plan. Kłopotliwy pozostałby brak dostępu do jej badań i świadomość, że jest jedyną osobą zdolną zrealizować zamówienie ojca, ale coś by wymyślił. Niestety starszy Schindler stracił wiarygodność w oczach syna, przez co coraz częściej jego osoba przestawała być dobrym argumentem, przemawiającym za rezygnacją z narzeczeństwa. Mimo wszystko, nawet nie biorąc ojca pod uwagę miał własne powody, żeby zmusić Roxanę do dania mu tego, czego chciał. Zastanawiał się tylko, w jaki sposób, w obliczu takiej sytuacji, mieliby rozstać się polubownie i bez krzyku.
Wszedł do mieszkania, sądząc, że kobieta już śpi. Zaskoczyły go pozapalane światła. Zdjął marynarkę i zrobił kilka kroków w głąb salonu, zanim gwałtownie się zatrzymał. Przytłoczył go strach. Przerażenie i coś okropnego, wijącego się w nerwach. Ból. Nie jego. Czuł, że to odbierane emocje, przedzierające się z cudzej głowy. Trochę za szybko poszedł do pokoju Roxany i obrzucił wzrokiem puste pomieszczenie. Biała walizka leżała przewrócona na podłodze. Obok niej lampka i kilka bibelotów z szafki nocnej. W emocjonalnym koktajlu wypełniającym mu głowę pojawiło się coś nowego. Nadzieja. Znowu ból. Szybkim krokiem przemierzył korytarz, wołając ją po imieniu. Cisza.
Był już w swojej sypialni, na dywanie rozciągał się prostokąt białego światła. Niczego nie słyszał, ale zgroza, którą wyczuwał, stała się wyraźniejsza. Wszedł do łazienki i znieruchomiał po wdepnięciu w kałużę krwi. Było czerwono. Kobieta leżąca na podłodze przypominała skłębione, powalane posoką prześcieradło. Ślady palców rozciągnęły się na szybie kabiny i brzegu umywalki, tak jakby chwytała się ich zanim upadła, lub kiedy próbowała wstać. Zobaczył rozmazane smugi na kafelkach i na brzegu łazienkowego dywanika. Na lustrze i klapie toalety. Roxana próbowała podnieść się na kolana, ale rozjechały się pod nią, zbyt słabe, żeby ją utrzymać. Zobaczył, że ma czerwone wnętrze ud. Wargi i białka oczu. Biały szlafrok przestał być biały, końcówki włosów poskręcały się w czerwone, sztywne strąki. Uniosła twarz w jego stronę. Widział, że brała paniczne, krótkie wdechy; zakrwawione nozdrza pracowały jak u zaszczutego zwierzęcia. Zwinęła się u jego stóp, chyba próbując coś powiedzieć. Zarzęziła, zabulgotała, rozrzedzona krew z nosa i ust zachlapała jego pantofle. Chwyciła palcami nogawkę czarnych spodni i chciała wspiąć się po niej ku górze, ku niemu. Pomyślał, że z całą pewnością wolałaby umierać w bardziej elegancki sposób. Bezgłośnie rozchylała i zamykała usta, oczyma błagając go o pomoc.
Nie ruszył się z miejsca.
*~*~*