Roxana przeglądała się w lustrze. Jej policzki były różowe, a rzęsy białe. Wyrzuciła do kosza waciki po demakijażu i owinęła ciało w jasny szlafrok. Przypominał kimono, szerokie rękawy wykańczał czerwony, koronkowy wzór. Przeszła boso przez salon do pokoju gościnnego i uklęknęła na łóżku. Była sama. Troian pracował w archiwum, ale poprosił, żeby nocowała w jego mieszkaniu. Umówili się na wspólne śniadanie. Wierzyła, że przez kilka godzin doprowadzi się do stanu, w którym mężczyzna nie zauważy skutków ubocznych przeprowadzonej próby. Wzór na łopatkach nie zdążył wystarczająco zblednąć, ale nie planowała, żeby tej nocy ją rozbierał.
Wyjęła białą walizkę spod łóżka i przycisnęła do zamków opuszki palców wskazujących. Sięgnęła po fiolkę, wahając się już tylko na poziomie instynktu. Pochodna hemotoksyny. Zdecydowała, że powinna zaryzykować.
Nie powinna.
Wyjęła białą walizkę spod łóżka i przycisnęła do zamków opuszki palców wskazujących. Sięgnęła po fiolkę, wahając się już tylko na poziomie instynktu. Pochodna hemotoksyny. Zdecydowała, że powinna zaryzykować.
Nie powinna.
*~*~*
Olek podniósł głowę znad obudowy piszczela. Coś było nie w porządku. Nie potrafił określić co, ale miał wrażenie, że codzienny rytm został zaburzony. Całe popołudnie skupiał się na tym, że musi porozmawiać z Clytonem na ważny dla siebie temat. Może dlatego wykazywał podwyższoną czujność i zwracał uwagę na szczegóły. Może dlatego poczuł, że coś go niepokoi. Obsunął nogawkę dresów, ale nie zawracał sobie głowy naciąganiem skarpety na mechaniczną stopę. Już wiedział, co się stało. W salonie nie zadzwonił budzik. Powinien zacząć wyć dziesięć minut temu.
Mężczyzna wyszedł z pokoju, rzucił okiem w stronę stołu, a potem na szafkę, gdzie stało urządzenie. Dwie porzucone baterie leżały obok plastikowej obudowy. Wysunął szczękę do przodu, odwracając głowę w stronę M-0. Prześwietlone, ślepe oczy nie poświęcały mu uwagi. Sukinsyn musiał wyjąć baterie kilka minut temu. Podszedł do stołu i spojrzał na blondyna zza pięciu monitorów, zaplatając ramiona na klatce piersiowej. Został zignorowany, ale zauważył nieznaczne usztywnienie karku i napięcie dłoni. Palce M-0 przestały się poruszać, kiedy Olek okrążył stół i stanął za nim. Chwycił za kabel sterczący z portu usbx na karku.
- Dobra, koniec na dzisiaj. – Jego głos brzmiał zdecydowanie. I niechętnie. Rudzielec niewiele mógł poradzić na antypatię, którą wyzwalał w nim ten drugi. Jasne oczy zamigotały, blondyn nieznacznie odwrócił głowę, uważając na kabel zaciśnięty w twardej pięści.
- Beze mnie tego nie zrobicie.
- Pewnie masz rację, ale miałeś przestrzegać systemu wymiennego. Bez niego ty nie zrobisz nic – zauważył, zastanawiając się, czy miałby w sobie tyle siły, żeby faktycznie wyszarpnąć kabel. Nie wiedział, jak taka brutalność wpłynęłaby na Clytona. Kolejne migotanie, na chwilę zza sztywnych warg wychynęły zęby. Sztuczny, upiorny grymas znikł bardzo szybko.
- To tylko pojemnik z ograniczeniami. Twór, który nie ma woli przełamania. Podlegający. Umysłowa służba. Ścierwo, takie samo jak ty i dziewczyna. Szukacie siły w czymś, w czym jej nie ma. – Olek nie miał najmniejszej ochoty tego słuchać. Głos M-0 był nienaturalny, odstawał od otoczenia i sprawiał, że mężczyzna czuł się niekomfortowo. Mocniej zacisnął pięść na kablu.
- Liczę do dwóch.
- Upadnie.
- Złapię go. Zbędna troska – warknął. Przez chwilę był pewien, że M-0 zmusi go do działania, ale tak się nie stało. Oczy blondyna pociemniały, a on sam stał się bardziej wiotki. Opuszczony. Olek podtrzymał go za bark i pospiesznie puścił kabel, kiedy Clyton zaczął macać palcami okolicę karku. Odpiął się sam i ukrył twarz w dłoniach. Chciał zaczekać, aż obraz przed oczyma przestanie pulsować. Najgorsze były mroczki. Czasami miał wrażenie, że zdegenerowana siatkówka nie wytrzyma i pęknie. Sam nie pamiętał koloru własnych oczu. Usłyszał skrzypnięcie fotela i odwrócił twarz w stronę Olka. Mężczyzna pochylał się ku niemu.
- Jak się czujesz? Sukinsyn wyłączył budzik. Od dzisiaj będę go trzymał u siebie – stwierdził, uważnie obserwując blondyna. Rozluźnił się, kiedy Clyton pokiwał głową i sięgnął po kubek kawy. Była zimna, ale to mu nie przeszkadzało.
- Frederica nie wróciła – stwierdził, nie zapytał. Olek się nie odezwał, sam zaniepokojony tym faktem. Nie wiedział, co ustalili, ani dlaczego blondyn tak bardzo protestował. Po raz pierwszy był świadkiem głośnej wymiany zdań między nimi i pomyślał, że to dziwne, wypaczone. Przypomniał mu się moment, w którym podniósł głos na Roxanę, zaraz po wydarzeniach w Camelocie. Było mu wstyd, zwłaszcza biorąc pod uwagę, co stało się potem z medycznym raportem, na który ją namówił. Zwykle chwilę później uczucie sentymentu zastępowała ta sama zadra, przez którą zakończył ich znajomość. Powoli zdążyła się zabliźnić.
- Mówiłeś, że wiedziałbyś, gdyby coś jej się stało – zauważył, próbując podnieść go na duchu. Clyton poruszył głową, mrużąc oczy, jakby chciał powiedzieć: wiem, ale to nie pomaga. Spojrzał na Olka i spuścił wzrok na mechaniczną stopę. Mężczyzna cofnął ją pod krzesło. – Mam sprawę – zaczął, uznając, że powinien załatwić to szybciej niż później. Automatycznie przesunął dłoń na kark. Było mu niezręcznie. – Wiem, że miałem być tu tylko na chwilę. Ale z robotą wyszła chujnia, nadal nikt nie chce mnie zatrudnić. No i… – Pokręcił głową, sam jeszcze nie do końca wierząc w to, co się działo. – Rząd zablokował mi środki. Mam komunikat, że ze względu na działanie na szkodę polityki Enklawy, konto zostało zablokowane do wyjaśnienia sprawy. – Uśmiechnął się nieprzyjemnie, blizny pokrzywiły jego twarz do formy szpetnej maski. Blondyn się nie odzywał. – Wtedy jak po mnie zadzwoniłeś, byłem w warsztacie. Tylko my pracowaliśmy podczas protestu, chociaż nie braliśmy zleceń rządowych. No i mam. Trzeba było spierdalać od razu, jak cała reszta. – Zastanawiał się, co dalej. Miał trochę Vernów w gotówce. Kwotę, która wystarczy mu na tygodniowe zakupy. Zaczynał przekonywać się do pomysłu pracy na czarno. Spojrzał na blondyna, ale okazało się, że formułowanie prośby nie będzie konieczne.
- Nie przeszkadza mi, że tu jesteś. Mamy wystarczająco dużo miejsca. Poszukiwania są utrudnione przez wpis w aktach. Zanotowali ci ten incydent z unikaniem zleceń podczas strajku – powiedział, a Olek poczuł, że wszystko się układa. Do tej pory nie miał o tym pojęcia. Chwilę później gwałtownie uniósł głowę, słysząc kolejne słowa Clytona. – Do klatki nie chcesz wracać. To oczywiste – zauważył blondyn i uciekł wzrokiem. Zrobiło się niezręcznie. Odbyli już poważną rozmowę na temat posiadania zbyt dużej ilości informacji. Rudzielec był pewien, że M-0 nie szukał dalej, ale czego się dowiedział, to jego. Wypuścił głośno powietrze, wyłamał sobie palce.
- Ano nie chcę. Na nowe papiery jest za wcześnie. Jutro poszukam czegoś niżej, na czarno – zdecydował. – Dzięki, że mogę zostać – dodał po chwili. Usłyszał kolejne pytanie i długo siedział nieruchomo.
- Dlaczego to robiłeś?
Blondyn mógł znać fakty, ale nie znał przyczyn. Uczucia, emocje, podbramkowe sytuacje. Wszystko głęboko ukryte w głowie, należące tylko do ciebie, niedostępne dla innych. Olek poruszył stopą, oparł ją o krzesło i podwinął nogawkę.
- Spłacałem nogę. Miałem tłuc się za duży procent, ale facet wymyślił to inaczej. Płacił mi wysrane dwa procenty od walki. Jak w to wszedłem, ciężko mi było wyjść. Spóźniłem się z dwoma ratami, bo nie zapłacił mi na czas. Dopieprzyli odsetki. – Wzruszył ramionami i postukał w tytanową obudowę kolana. – Potem znalazła mnie Roxana. Przyszła na walkę z jakimś bogatym gogusiem. To była ich pierwsza i ostatnia randka. Zobaczyła mnie w klatce, a potem dostałem zaproszenie. Zaproponowała, żebym był jej ochroniarzem. Podobno zrobiło na niej wrażenie, jak rozwaliłem facetowi pysk jego własną, dokręcaną ręką. Tam dużo gości miało ulepszone kończyny. Wiesz, więcej wygranych walk, więcej kasy. Większość blizn mam po takich egzemplarzach. To tak, jakbyś napieprzał się z robotem. – Nieoczekiwanie dotarło do niego, że się rozgadał. Odchrząknął, ale było trochę za późno, żeby uciąć temat. – Roxana płaciła mi tyle, że spokojnie spłaciłem raty. Ale musiałem jeszcze pozamykać sprawy z organizatorem. To nie jest takie proste. Gdyby Gross nie dostał na niego zlecenia, może nigdy bym z tego nie wyszedł. – Uznawał to za czysty paradoks. Chciał opuścił nogawkę, ale Clyton położył palce na piszczelu.
- Jak straciłeś nogę? – Tego nie wiedział. Po raz pierwszy doświadczał zainteresowania człowiekiem, który nie był Fredericą. Zaczął zauważać, że dowiadywanie się faktów bezpośrednio od rozmówcy sprawia mu dziwną satysfakcję. Lubił słuchać. Zabrał dłoń i patrzył na Olka, który opisywał historię z siłownikiem. Emocje. Starał się czerpać i nauczyć, tak jak nauczył się tasowania kart. To drugie było znacznie łatwiejsze, nawet z trwale okaleczonym palcem. Zamówili specjalną nakładkę, przypominającą starodawny naparstek, ale Clytonowi najbardziej brakowało czujki wbudowanej w opuszkę. Według jego wiedzy tylko Sort oferował ulepszenia tego typu, ale podejmowanie takiego ryzyka byłoby nierozsądne. Powoli cała trójka zaczynała popadać w lekką paranoję. Rozważali zmianę mieszkania. Wokół nich mnożyli się wrogowie.
Rozmawiali jeszcze godzinę, w międzyczasie robiąc kolację. Blondyn nadal przypalał wszystko, czego dotknął, więc jego rola ograniczała się do wyjęcia składników. W połowie posiłku wróciła Frederica. Wyglądała, jakby coś jej zaszkodziło. Według Clytona bliski kontakt z Grossem był bardziej ciężkostrawny niż jakikolwiek zepsuty produkt, ale darował sobie komentarz. Dziewczyna oświadczyła, że idzie pod prysznic. Obaj wiedzieli, że spędzi w wannie kolejne dwie godziny.
Kiedy podszedł do stołu, było po trzeciej w nocy. Ukucnął przed dziewczyną, opierając dłonie na jej gołych kolanach. Twarz Fredericy wydawała się starsza w niebieskim świetle monitorów. Spojrzała na niego, sięgnęła po kubek i przekonała się, że jest pusty.
- Ile? – Musiał o to zapytać. Odpowiedziała, a on przez moment nic nie mówił. Przeliczenie kwoty zajęło mu mniej niż sekundę, ale komentarz pozostawał poza jego zasięgiem. – Rica…to więcej, niż kosztowało to mieszkanie – zauważył, patrząc na nią z dołu. Odwróciła twarz.
- Wiem. Ale bez niego sobie nie poradzę. Rozciągnął proces w czasie, będę miała możliwość zarobienia tych pieniędzy. Biorę wszystkie zlecenia.
- Widzę. Nie wstałaś z krzesła od sześciu i pół godziny – wtrącił, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. Miał na sobie tylko spodnie, tak jak Łowca. Na tym kończyło się jakiekolwiek podobieństwo. Fredericę drażniło, że zwracała na to uwagę. A jeszcze bardziej to, ile czasu spędziła przed lustrem, na analizowaniu swoich własnych proporcji.
- Otworzyłam nową siatkę komunikacyjną. Interesantów jest wielu, nawet po odfiltrowaniu spraw, którymi ty się zajmiesz. – Nie miała doświadczenia w niektórych obszarach. Ani dostępów. Niedawno zażartował, że udostępni jej wszystkie w spadku, ale kazała mu nie mówić takich rzeczy. Uczył ją, ale wiedziała, że nigdy nie osiągnie poziomu M-0. Jego mózg nie był z tego świata.
Clyton pokręcił głową, oparł czoło na jej udzie i zrezygnowany odetchnął, potem się wyprostował.
- Zrobię ci kofeinę. – Nie umiał zakodować sobie słowa kawa. Wiedział, że namawianie Fredericy na sen nie ma sensu. Zbyt wiele razy sam odmawiał w takich sytuacjach. Podziękowała mu bladym uśmiechem, a chwilę później przyjęła nowy kubek kawy z czterema saszetkami glukozy i paczkę wysokokalorycznych przekąsek, zapewniających szybkie podniesienie poziomu cukru we krwi. Podziękowała. Obiecała, że niedługo przyjdzie.
Kiedy obudził się przed siódmą, nadal nie było jej w łóżku. Uniósł się na łokciu i spojrzał w kierunku stołu. Pracowała z połowicznie przymkniętymi oczyma. Obok niej stały cztery puste kubki, a piąty miała w dłoni.
Mężczyzna wyszedł z pokoju, rzucił okiem w stronę stołu, a potem na szafkę, gdzie stało urządzenie. Dwie porzucone baterie leżały obok plastikowej obudowy. Wysunął szczękę do przodu, odwracając głowę w stronę M-0. Prześwietlone, ślepe oczy nie poświęcały mu uwagi. Sukinsyn musiał wyjąć baterie kilka minut temu. Podszedł do stołu i spojrzał na blondyna zza pięciu monitorów, zaplatając ramiona na klatce piersiowej. Został zignorowany, ale zauważył nieznaczne usztywnienie karku i napięcie dłoni. Palce M-0 przestały się poruszać, kiedy Olek okrążył stół i stanął za nim. Chwycił za kabel sterczący z portu usbx na karku.
- Dobra, koniec na dzisiaj. – Jego głos brzmiał zdecydowanie. I niechętnie. Rudzielec niewiele mógł poradzić na antypatię, którą wyzwalał w nim ten drugi. Jasne oczy zamigotały, blondyn nieznacznie odwrócił głowę, uważając na kabel zaciśnięty w twardej pięści.
- Beze mnie tego nie zrobicie.
- Pewnie masz rację, ale miałeś przestrzegać systemu wymiennego. Bez niego ty nie zrobisz nic – zauważył, zastanawiając się, czy miałby w sobie tyle siły, żeby faktycznie wyszarpnąć kabel. Nie wiedział, jak taka brutalność wpłynęłaby na Clytona. Kolejne migotanie, na chwilę zza sztywnych warg wychynęły zęby. Sztuczny, upiorny grymas znikł bardzo szybko.
- To tylko pojemnik z ograniczeniami. Twór, który nie ma woli przełamania. Podlegający. Umysłowa służba. Ścierwo, takie samo jak ty i dziewczyna. Szukacie siły w czymś, w czym jej nie ma. – Olek nie miał najmniejszej ochoty tego słuchać. Głos M-0 był nienaturalny, odstawał od otoczenia i sprawiał, że mężczyzna czuł się niekomfortowo. Mocniej zacisnął pięść na kablu.
- Liczę do dwóch.
- Upadnie.
- Złapię go. Zbędna troska – warknął. Przez chwilę był pewien, że M-0 zmusi go do działania, ale tak się nie stało. Oczy blondyna pociemniały, a on sam stał się bardziej wiotki. Opuszczony. Olek podtrzymał go za bark i pospiesznie puścił kabel, kiedy Clyton zaczął macać palcami okolicę karku. Odpiął się sam i ukrył twarz w dłoniach. Chciał zaczekać, aż obraz przed oczyma przestanie pulsować. Najgorsze były mroczki. Czasami miał wrażenie, że zdegenerowana siatkówka nie wytrzyma i pęknie. Sam nie pamiętał koloru własnych oczu. Usłyszał skrzypnięcie fotela i odwrócił twarz w stronę Olka. Mężczyzna pochylał się ku niemu.
- Jak się czujesz? Sukinsyn wyłączył budzik. Od dzisiaj będę go trzymał u siebie – stwierdził, uważnie obserwując blondyna. Rozluźnił się, kiedy Clyton pokiwał głową i sięgnął po kubek kawy. Była zimna, ale to mu nie przeszkadzało.
- Frederica nie wróciła – stwierdził, nie zapytał. Olek się nie odezwał, sam zaniepokojony tym faktem. Nie wiedział, co ustalili, ani dlaczego blondyn tak bardzo protestował. Po raz pierwszy był świadkiem głośnej wymiany zdań między nimi i pomyślał, że to dziwne, wypaczone. Przypomniał mu się moment, w którym podniósł głos na Roxanę, zaraz po wydarzeniach w Camelocie. Było mu wstyd, zwłaszcza biorąc pod uwagę, co stało się potem z medycznym raportem, na który ją namówił. Zwykle chwilę później uczucie sentymentu zastępowała ta sama zadra, przez którą zakończył ich znajomość. Powoli zdążyła się zabliźnić.
- Mówiłeś, że wiedziałbyś, gdyby coś jej się stało – zauważył, próbując podnieść go na duchu. Clyton poruszył głową, mrużąc oczy, jakby chciał powiedzieć: wiem, ale to nie pomaga. Spojrzał na Olka i spuścił wzrok na mechaniczną stopę. Mężczyzna cofnął ją pod krzesło. – Mam sprawę – zaczął, uznając, że powinien załatwić to szybciej niż później. Automatycznie przesunął dłoń na kark. Było mu niezręcznie. – Wiem, że miałem być tu tylko na chwilę. Ale z robotą wyszła chujnia, nadal nikt nie chce mnie zatrudnić. No i… – Pokręcił głową, sam jeszcze nie do końca wierząc w to, co się działo. – Rząd zablokował mi środki. Mam komunikat, że ze względu na działanie na szkodę polityki Enklawy, konto zostało zablokowane do wyjaśnienia sprawy. – Uśmiechnął się nieprzyjemnie, blizny pokrzywiły jego twarz do formy szpetnej maski. Blondyn się nie odzywał. – Wtedy jak po mnie zadzwoniłeś, byłem w warsztacie. Tylko my pracowaliśmy podczas protestu, chociaż nie braliśmy zleceń rządowych. No i mam. Trzeba było spierdalać od razu, jak cała reszta. – Zastanawiał się, co dalej. Miał trochę Vernów w gotówce. Kwotę, która wystarczy mu na tygodniowe zakupy. Zaczynał przekonywać się do pomysłu pracy na czarno. Spojrzał na blondyna, ale okazało się, że formułowanie prośby nie będzie konieczne.
- Nie przeszkadza mi, że tu jesteś. Mamy wystarczająco dużo miejsca. Poszukiwania są utrudnione przez wpis w aktach. Zanotowali ci ten incydent z unikaniem zleceń podczas strajku – powiedział, a Olek poczuł, że wszystko się układa. Do tej pory nie miał o tym pojęcia. Chwilę później gwałtownie uniósł głowę, słysząc kolejne słowa Clytona. – Do klatki nie chcesz wracać. To oczywiste – zauważył blondyn i uciekł wzrokiem. Zrobiło się niezręcznie. Odbyli już poważną rozmowę na temat posiadania zbyt dużej ilości informacji. Rudzielec był pewien, że M-0 nie szukał dalej, ale czego się dowiedział, to jego. Wypuścił głośno powietrze, wyłamał sobie palce.
- Ano nie chcę. Na nowe papiery jest za wcześnie. Jutro poszukam czegoś niżej, na czarno – zdecydował. – Dzięki, że mogę zostać – dodał po chwili. Usłyszał kolejne pytanie i długo siedział nieruchomo.
- Dlaczego to robiłeś?
Blondyn mógł znać fakty, ale nie znał przyczyn. Uczucia, emocje, podbramkowe sytuacje. Wszystko głęboko ukryte w głowie, należące tylko do ciebie, niedostępne dla innych. Olek poruszył stopą, oparł ją o krzesło i podwinął nogawkę.
- Spłacałem nogę. Miałem tłuc się za duży procent, ale facet wymyślił to inaczej. Płacił mi wysrane dwa procenty od walki. Jak w to wszedłem, ciężko mi było wyjść. Spóźniłem się z dwoma ratami, bo nie zapłacił mi na czas. Dopieprzyli odsetki. – Wzruszył ramionami i postukał w tytanową obudowę kolana. – Potem znalazła mnie Roxana. Przyszła na walkę z jakimś bogatym gogusiem. To była ich pierwsza i ostatnia randka. Zobaczyła mnie w klatce, a potem dostałem zaproszenie. Zaproponowała, żebym był jej ochroniarzem. Podobno zrobiło na niej wrażenie, jak rozwaliłem facetowi pysk jego własną, dokręcaną ręką. Tam dużo gości miało ulepszone kończyny. Wiesz, więcej wygranych walk, więcej kasy. Większość blizn mam po takich egzemplarzach. To tak, jakbyś napieprzał się z robotem. – Nieoczekiwanie dotarło do niego, że się rozgadał. Odchrząknął, ale było trochę za późno, żeby uciąć temat. – Roxana płaciła mi tyle, że spokojnie spłaciłem raty. Ale musiałem jeszcze pozamykać sprawy z organizatorem. To nie jest takie proste. Gdyby Gross nie dostał na niego zlecenia, może nigdy bym z tego nie wyszedł. – Uznawał to za czysty paradoks. Chciał opuścił nogawkę, ale Clyton położył palce na piszczelu.
- Jak straciłeś nogę? – Tego nie wiedział. Po raz pierwszy doświadczał zainteresowania człowiekiem, który nie był Fredericą. Zaczął zauważać, że dowiadywanie się faktów bezpośrednio od rozmówcy sprawia mu dziwną satysfakcję. Lubił słuchać. Zabrał dłoń i patrzył na Olka, który opisywał historię z siłownikiem. Emocje. Starał się czerpać i nauczyć, tak jak nauczył się tasowania kart. To drugie było znacznie łatwiejsze, nawet z trwale okaleczonym palcem. Zamówili specjalną nakładkę, przypominającą starodawny naparstek, ale Clytonowi najbardziej brakowało czujki wbudowanej w opuszkę. Według jego wiedzy tylko Sort oferował ulepszenia tego typu, ale podejmowanie takiego ryzyka byłoby nierozsądne. Powoli cała trójka zaczynała popadać w lekką paranoję. Rozważali zmianę mieszkania. Wokół nich mnożyli się wrogowie.
Rozmawiali jeszcze godzinę, w międzyczasie robiąc kolację. Blondyn nadal przypalał wszystko, czego dotknął, więc jego rola ograniczała się do wyjęcia składników. W połowie posiłku wróciła Frederica. Wyglądała, jakby coś jej zaszkodziło. Według Clytona bliski kontakt z Grossem był bardziej ciężkostrawny niż jakikolwiek zepsuty produkt, ale darował sobie komentarz. Dziewczyna oświadczyła, że idzie pod prysznic. Obaj wiedzieli, że spędzi w wannie kolejne dwie godziny.
Kiedy podszedł do stołu, było po trzeciej w nocy. Ukucnął przed dziewczyną, opierając dłonie na jej gołych kolanach. Twarz Fredericy wydawała się starsza w niebieskim świetle monitorów. Spojrzała na niego, sięgnęła po kubek i przekonała się, że jest pusty.
- Ile? – Musiał o to zapytać. Odpowiedziała, a on przez moment nic nie mówił. Przeliczenie kwoty zajęło mu mniej niż sekundę, ale komentarz pozostawał poza jego zasięgiem. – Rica…to więcej, niż kosztowało to mieszkanie – zauważył, patrząc na nią z dołu. Odwróciła twarz.
- Wiem. Ale bez niego sobie nie poradzę. Rozciągnął proces w czasie, będę miała możliwość zarobienia tych pieniędzy. Biorę wszystkie zlecenia.
- Widzę. Nie wstałaś z krzesła od sześciu i pół godziny – wtrącił, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. Miał na sobie tylko spodnie, tak jak Łowca. Na tym kończyło się jakiekolwiek podobieństwo. Fredericę drażniło, że zwracała na to uwagę. A jeszcze bardziej to, ile czasu spędziła przed lustrem, na analizowaniu swoich własnych proporcji.
- Otworzyłam nową siatkę komunikacyjną. Interesantów jest wielu, nawet po odfiltrowaniu spraw, którymi ty się zajmiesz. – Nie miała doświadczenia w niektórych obszarach. Ani dostępów. Niedawno zażartował, że udostępni jej wszystkie w spadku, ale kazała mu nie mówić takich rzeczy. Uczył ją, ale wiedziała, że nigdy nie osiągnie poziomu M-0. Jego mózg nie był z tego świata.
Clyton pokręcił głową, oparł czoło na jej udzie i zrezygnowany odetchnął, potem się wyprostował.
- Zrobię ci kofeinę. – Nie umiał zakodować sobie słowa kawa. Wiedział, że namawianie Fredericy na sen nie ma sensu. Zbyt wiele razy sam odmawiał w takich sytuacjach. Podziękowała mu bladym uśmiechem, a chwilę później przyjęła nowy kubek kawy z czterema saszetkami glukozy i paczkę wysokokalorycznych przekąsek, zapewniających szybkie podniesienie poziomu cukru we krwi. Podziękowała. Obiecała, że niedługo przyjdzie.
Kiedy obudził się przed siódmą, nadal nie było jej w łóżku. Uniósł się na łokciu i spojrzał w kierunku stołu. Pracowała z połowicznie przymkniętymi oczyma. Obok niej stały cztery puste kubki, a piąty miała w dłoni.
*~*~*