10-08-2019, 14:58
Witam.
Po rozdziale pierwszym.(Po przerwie, która nastąpiła).
Trzecia w kolejce powieść za którą się wziąłem. O ile muszę się przyznać wydała mi się najmniej atrakcyjna, czy przykuwająca uwagę, okazała się napisana z takim wyczuciem (na razie), że się pozytywnie zdziwiłem. Posiada też coś co poprzednicy nie mieli, bardzo dobrze napisany początek. Powieść wystartowała idealnie. O ile u poprzedników kwestie kto, gdzie z kim, gdzie ja (jako czytelnik) wogule jestem, do jakiego bohatera się przyczepić, żeby z nim poznawać. No tam to było problematyczne, i z czasem dopiero zacząłem się wczuwać. U ciebie przedstawiony świat fajnie łączy się z akcją, a poznawanie bohaterów od razu zaciekawia i nie budzi pomieszania, pewnie, że też czuję się zagubiony, ale czuć, że to jest z rozmysłem. Też świat jest przedstawiony tak, że zagubienie jest na miejscu. Kolejny dobry pomysł, to bohaterka bez pamięci, poznajemy fabułę wraz nią, wszechwiedni narrator nie zarzuca nas technikaliami. Wydaje mi się takie naturalne, że narrator nie jest wszystkowiedzący. Dużo ciekawsze jest poznawać powieść jakby z biegiem akcji. Miasto przyszłości jest obce, wrogie, nieludzkie. Ciężko też z kimś sympatyzować, wszyscy są zdehumanizowani. Bardzo ponura wizja przyszłości, ale chyba najbardziej prawdopodobna. Powiedzieć, że podoba mi się taka wizja, to "podoba" jest zdecydowanie złym słowem, ale jakoś jest to przekonujące, że staniemy się wyobcowani, samotni i odrzuceni. Tak jakbyśmy jako ludzkość zaczęli dzielić na oddzielne gatunki, gdzie coraz trudniej ze sobą się komunikować, cała kastowość i postępowanie z biednymi, bardzo z faszystami się to kojarzyło. Pewnie, że przy rozpadzie społeczeństwa znowu wszystko co najgorsze może wypłynąć.
Mam wątpliwości odnośnie niektórych wątków.
" Malutkie źrenice były przykryte niematerialną szarą błoną, należąc w tym konkretnym momencie do maszyny." Brzmi trochę jak oksymoron, ma przymioty materialne - jest błoną i jest szara, przynależy do maszyny ale jest niematerialna. Rozumiem poprostu, że ten wizjer to hologram?
" Ominęła je i zarejestrowała informację, że prąd przepływający w neuronach wytrzymuje więcej niż ten w kablach." Nie rozumiem tej sceny trochę. Jakoś umkło mi w jaki sposób ten stary oblech zginął. W sprawie prądu chodzi o natężenie? Neurony w mózgu większe napięcie wytrzymają jak przewody w kablach? Bardziej by pasowało na odwrót, szara masa jest z natury bardzo delikatna.
" Duncan McGregor, Łowca." - Ridley Scott kogoś pozwie. Żart, ale nawiązanie z "Blade Runner" od razu się narzuca. A dalej następują bardzo fajne, żywe dialogi.
" Mikroświatem potrafią wstrząsnąć z pozoru małe rzeczy." Też nie do końca zrozumiałem. Takie zdziwienie bardziej, by pasowało jakby mała rzecz wstrząsła Makroświatem. Na razie początek więc ciężko coś wywnioskować, później może się dużo zmienić ale widzę też jeden minus i jeden plus. Starając się patrzeć jakby potencjalny wydawca chciałby wydać debiut.
Bo widzisz z jednej strony wkrada się wtórność. Nie zawsze jest to wada, bo ludzie lubią rzeczy, które znają, wystarczy spojrzeć się na powieści, co dobrze się sprzedają. Mnie jednak za bardzo narzucały się w oczy skojarzenia. Być może na sf patrze inaczej jak np, na fantasy, której czytam mało, a sf dużo od dziecka czytam. Początek to J"ohny Mnemonic", gdzie gość identycznie szperał po sieci. Dałoby się wyczuć Ghost in the Shell itd. Przykładów byłoby dużo. Główna bohaterka, spodobało mi się rozwiązanie, że z nią idziemy w fabułę, ale też niedawno obejrzałem film "Alita", i znowu od skojarzeń nie mogę się uwolnić.
Bardzo podoba mi się sposób opisywania rzeczywistości. To właśnie nie bohaterzy, czy historia tej powieści trzymają mnie przy czytaniu, tylko atmosfera i klimat. Momentami zdarzają się naprawdę piękne zdania.
"Wtopiła się głęboko w labirynt ciasnych ulic rozświetlony migoczącymi ślepiami neonów, po chwili znikając w kłębach pary i dymu zanieczyszczeń. Gdyby ktoś spojrzał na nią z góry nie mógłby pozbyć się wrażenia, że widzi przed sobą samotnego, przerażonego szczura zagubionego w sieci kanałów. Miejski moloch otworzył przed nią swoje usta, żeby wreszcie ją połknąć." - Dokładnie tak się czułem przy czytaniu. Pochłonęła mnie atmosfera miasta, tak, że chce się jeszcze pochodzić po nim. Będę wracał co rozdział. Mam nadzieję, że jakoś pomogę.
Pozdrawiam.
Po rozdziale pierwszym.(Po przerwie, która nastąpiła).
Trzecia w kolejce powieść za którą się wziąłem. O ile muszę się przyznać wydała mi się najmniej atrakcyjna, czy przykuwająca uwagę, okazała się napisana z takim wyczuciem (na razie), że się pozytywnie zdziwiłem. Posiada też coś co poprzednicy nie mieli, bardzo dobrze napisany początek. Powieść wystartowała idealnie. O ile u poprzedników kwestie kto, gdzie z kim, gdzie ja (jako czytelnik) wogule jestem, do jakiego bohatera się przyczepić, żeby z nim poznawać. No tam to było problematyczne, i z czasem dopiero zacząłem się wczuwać. U ciebie przedstawiony świat fajnie łączy się z akcją, a poznawanie bohaterów od razu zaciekawia i nie budzi pomieszania, pewnie, że też czuję się zagubiony, ale czuć, że to jest z rozmysłem. Też świat jest przedstawiony tak, że zagubienie jest na miejscu. Kolejny dobry pomysł, to bohaterka bez pamięci, poznajemy fabułę wraz nią, wszechwiedni narrator nie zarzuca nas technikaliami. Wydaje mi się takie naturalne, że narrator nie jest wszystkowiedzący. Dużo ciekawsze jest poznawać powieść jakby z biegiem akcji. Miasto przyszłości jest obce, wrogie, nieludzkie. Ciężko też z kimś sympatyzować, wszyscy są zdehumanizowani. Bardzo ponura wizja przyszłości, ale chyba najbardziej prawdopodobna. Powiedzieć, że podoba mi się taka wizja, to "podoba" jest zdecydowanie złym słowem, ale jakoś jest to przekonujące, że staniemy się wyobcowani, samotni i odrzuceni. Tak jakbyśmy jako ludzkość zaczęli dzielić na oddzielne gatunki, gdzie coraz trudniej ze sobą się komunikować, cała kastowość i postępowanie z biednymi, bardzo z faszystami się to kojarzyło. Pewnie, że przy rozpadzie społeczeństwa znowu wszystko co najgorsze może wypłynąć.
Mam wątpliwości odnośnie niektórych wątków.
" Malutkie źrenice były przykryte niematerialną szarą błoną, należąc w tym konkretnym momencie do maszyny." Brzmi trochę jak oksymoron, ma przymioty materialne - jest błoną i jest szara, przynależy do maszyny ale jest niematerialna. Rozumiem poprostu, że ten wizjer to hologram?
" Ominęła je i zarejestrowała informację, że prąd przepływający w neuronach wytrzymuje więcej niż ten w kablach." Nie rozumiem tej sceny trochę. Jakoś umkło mi w jaki sposób ten stary oblech zginął. W sprawie prądu chodzi o natężenie? Neurony w mózgu większe napięcie wytrzymają jak przewody w kablach? Bardziej by pasowało na odwrót, szara masa jest z natury bardzo delikatna.
" Duncan McGregor, Łowca." - Ridley Scott kogoś pozwie. Żart, ale nawiązanie z "Blade Runner" od razu się narzuca. A dalej następują bardzo fajne, żywe dialogi.
" Mikroświatem potrafią wstrząsnąć z pozoru małe rzeczy." Też nie do końca zrozumiałem. Takie zdziwienie bardziej, by pasowało jakby mała rzecz wstrząsła Makroświatem. Na razie początek więc ciężko coś wywnioskować, później może się dużo zmienić ale widzę też jeden minus i jeden plus. Starając się patrzeć jakby potencjalny wydawca chciałby wydać debiut.
Bo widzisz z jednej strony wkrada się wtórność. Nie zawsze jest to wada, bo ludzie lubią rzeczy, które znają, wystarczy spojrzeć się na powieści, co dobrze się sprzedają. Mnie jednak za bardzo narzucały się w oczy skojarzenia. Być może na sf patrze inaczej jak np, na fantasy, której czytam mało, a sf dużo od dziecka czytam. Początek to J"ohny Mnemonic", gdzie gość identycznie szperał po sieci. Dałoby się wyczuć Ghost in the Shell itd. Przykładów byłoby dużo. Główna bohaterka, spodobało mi się rozwiązanie, że z nią idziemy w fabułę, ale też niedawno obejrzałem film "Alita", i znowu od skojarzeń nie mogę się uwolnić.
Bardzo podoba mi się sposób opisywania rzeczywistości. To właśnie nie bohaterzy, czy historia tej powieści trzymają mnie przy czytaniu, tylko atmosfera i klimat. Momentami zdarzają się naprawdę piękne zdania.
"Wtopiła się głęboko w labirynt ciasnych ulic rozświetlony migoczącymi ślepiami neonów, po chwili znikając w kłębach pary i dymu zanieczyszczeń. Gdyby ktoś spojrzał na nią z góry nie mógłby pozbyć się wrażenia, że widzi przed sobą samotnego, przerażonego szczura zagubionego w sieci kanałów. Miejski moloch otworzył przed nią swoje usta, żeby wreszcie ją połknąć." - Dokładnie tak się czułem przy czytaniu. Pochłonęła mnie atmosfera miasta, tak, że chce się jeszcze pochodzić po nim. Będę wracał co rozdział. Mam nadzieję, że jakoś pomogę.
Pozdrawiam.