_014
Mężczyzna wezwał gestem kelnera, żeby zamówić inny utwór. Akustyczny zespół, złożony z trzech mężczyzn i jednej kobiety, prezentował szeroką gamę umiejętności, ale Troian uznał, że flecistka ma zbyt słyszalny problem z wysokimi dźwiękami. Pracownik skłonił się nisko i oddalił, żeby przekazać dyspozycję. Schindler doceniał, że muzyka była prawdziwa i dopuszczał drobne potknięcia wynikające z tego faktu. Jednocześnie wychodził z założenia, że nie płaci siedmiuset Vernów za kolację, żeby słuchać stylizowanych hologramów i chciał dostać jakość, za którą uiszczał gigantyczny rachunek. Swoją drogą, siedemset Vernów nieoczekiwanie zaczęło być kwotą mającą jakieś znaczenie.
Restauracja do której zaprosił Roxanę, wisiała pomiędzy trzema wieżowcami jednego z prywatnych przedsiębiorstw gastronomicznych. Była zbudowana na planie elipsy i składała się z platform wznoszonych piętrami na rotundzie. Każda z nich była wyposażona w podwójną, szklaną podłogę, pod którą przepływała woda. Sztucznie wprawiana w ruch docierała do półkolistych krawędzi platformy i spadała, tworząc lśniący wodospad. Poziomy restauracji nie zachodziły na siebie, ale stanowiły przemyślaną całość, z daleka przypominając obserwatorom roziskrzone kaskady. Troian wybrał miejsce na samej górze, w środku, żeby mogli podziwiać widok rozpięty wokół nich. Na każdej platformie znajdował się tylko jeden stolik, przypisany do niego kelner i zespół, w formie dodatkowo płatnej usługi. Refleksy wody przepływającej pod szklaną podłogą rzucały rozedrgane cienie na twarze jego i Roxany.
Spojrzał na swoją narzeczoną, która w zamyśleniu przesuwała widelec pomiędzy krewetkami, oszczędnie ułożonymi na mięsistej podszewce z zieleniny. Pozwijane i lśniące od oliwy wyglądały jak drobne pączki róży. Czuł, że kobieta nie była w najlepszym nastroju, dlatego postanowił dać jej przestrzeń. Zamówił białe wino, zapytał ją o deser, ale poprosiła, żeby sam coś wybrał. Przez chwilę obserwował ją w milczeniu, skupiając uwagę na kreacji. Liliowe koronki opinały białe ciało, zasłaniając tylko najbardziej strategiczne miejsca. Troian uznał, że to przewrotne, jak wiele, z reguły, jego narzeczona pokazywała światu na ich wspólnych kolacjach, a jak niewiele jemu, kiedy byli sami. Zwrócił uwagę na jej paznokcie, różowe i znacznie krótsze niż zazwyczaj. Powiedziała, że jeden z nich się złamał, więc manikiurzystka musiała wyrównać pozostałe. Uniosła głowę, kiedy zmieniła się muzyka.
- To bardzo ładny utwór. Masz go na półce – zauważyła, a on skinął głową.
- Zdążyłaś zapoznać się z kolekcją płyt – skomentował i sięgnął po butelkę, żeby dolać jej wina. Chciał w jakiś sposób podtrzymać rozmowę, ale go uprzedziła. Wydawało mu się, że to zdanie narastało w niej przez cały wieczór.
- Nie będą kontynuowali sprawy – powiedziała i spojrzała na mężczyznę, skinieniem głowy dziękując za trunek. Skomentował, że to bardzo dobra wiadomość. Przytaknęła, ale pozostawała zamyślona.
- Co stało się z tą dziewczyną? – zapytał. Roxana roztarła na talerzu miniaturową kropkę sosu z kantalupy.
- Z Mirandą, tak miała na imię. Po badaniach krwi i oględzinach ciała lekarz zakładowy stwierdził przedawkowanie środków psychoaktywnych. Tego dnia pracowała, miała sześciu klientów. Oceniono, że przed śmiercią odbyła stosunek seksualny. To nic niecodziennego, biorąc pod uwagę charakter jej zatrudnienia. Zażywała pochodną amfetaminy. Laborant ocenił, że to nowy produkt, trzykrotnie przekraczający intensywnością działanie metadonu. Silnie toksyczny, w formie proszku – wyjaśniła i zamilkła, żeby w końcu spróbować dania, które dla niej zamówił. Nie napomknęła, że wystawiona przez laboranta ocena toksykologiczna, kosztowała ją sto pięćdziesiąt tysięcy Vernów. Potrzebowała kolejnych trzystu, żeby kryminolog zrezygnował z przekazania próbek do wewnętrznych laboratoriów Rządu. Po pierwszym kęsie uśmiechnęła się do mężczyzny z aprobatą, ale to wciąż był blady uśmiech. Troian czekał na ciąg dalszy, zajmując się białą truflą otoczoną zwitkami makaronu. – Początkowo lekarz zakładowy podejrzewał, że zażyła narkotyk przed pójściem do klientki. Ocenił, że wcierała go w policzki i dziąsła. Dalsze oględziny wykazały, że musiały zażywać tę substancję razem.
- Musiały?
- Spotkała się z kobietą. Tak jak mówiłam, na jej ciele były ślady penetracji, ale to nie była penetracja charakterystyczna dla zwyczajnego stosunku. Część narkotyku została wtarta w błonę śluzową pochwy i odbytu. – Roxana urwała i sięgnęła po wino. Troian zatrzymał widelec w połowie drogi do ust.
- To interesujące – stwierdził. – Chodzi o siłę i szybkość przyswajania, prawda?
- Tak. Podanie narkotyku doodbytniczo ominęło krążenie wątrobowe. To był najprawdopodobniej moment przedawkowania. Miranda zmarła niedługo po tym, kiedy klientka wyszła. A raczej kiedy ją zabrano, kobieta nie trzymała się na nogach, co zdarza się dość często – wyjaśniła, mężczyzna uniósł brew.
- Nie podejrzewałbym tak ekskluzywnego miejsca o narkotykowe ekscesy – przyznał. Roxana lekko się uśmiechnęła.
- Skarbie, mamy wolny rynek narkotykowy. Dopóki Rząd będzie zarabiał na nim tyle, ile zarabia teraz, nikt nie wprowadzi regulacji. Naszych dziewcząt nie można zmusić do czegokolwiek, ale wiele z nich zgadza się na przyjęcie substancji psychoaktywnych. Wtedy klienci tracą poczucie czasu, a one mogą zarobić większą kwotę – wyjaśniła i sięgnęła po kolejną krewetkę.
- Nie chcieli przesłuchać tej klientki? – zapytał, jak zwykle trzeźwo oceniając sytuację. Uniósł brew, kiedy kobieta się zaśmiała.
- Nie mają prawa. Nie bylibyśmy najbardziej pożądanym domem rozkoszy w Enklawie, gdybyśmy nie dbali o prywatność naszych klientów. Pan Gosslin zajął się tym kilkanaście lat temu. Dopóki nie wystosują pozwu, nie mamy obowiązku udzielić im personaliów osoby, z którą była dziewczyna, mam na to odpowiednie regulacje i oni o tym wiedzą. Zgodziłam się na pokazanie systemu kadrowego, ale to wydawało się bez znaczenia. – Po zobaczeniu statusu Mirandy kryminolog nie widział dalszego sensu w drążeniu sytuacji. Zapytał Roxanę, czy takie rzeczy się zdarzają. Powiedziała, że starają się minimalizować ryzyko, a ostatni tego typu przypadek miał miejsce dziewięć lat temu. Potem odprowadziła go do drzwi, obdarzając uśmiechem, któremu w końcu uległ i przestał być długoterminowym problemem.
- W porządku, co w sytuacji, kiedy jednak ktoś wystosuje pozew? – Schindler po pierwsze był zaciekawiony tematem, a po drugie zadowolony z faktu, że kobieta wreszcie coś mówi. Pokręciła głową.
-Troian, kto? To była prostytutka. Ani finanse, ani znajomości, nie stało za nią nic, co mogłoby sprowokować poruszenie. Zatrudniłam ją cztery lata temu, można powiedzieć, że zabrałam z ulicy. To była piękna dziewczyna, robiła cuda w łóżku, ale to wszystko. – Jej głos brzmiał chłodno i profesjonalnie. Teraz, kiedy widmo skandalu przestało nad nią wisieć, żal związany ze stratą pracownicy musiał zejść na bok, robiąc miejsce bardziej palącym potrzebom. Czym innym był żal za człowiekiem, umierającym z powodu jej niedopatrzenia. Zamrugała, słysząc następne pytanie mężczyzny.
- Kobiety pociągają cię seksualnie, pani Gosslin?
- Ty mnie pociągasz seksualnie, panie Schindler – odpowiedziała, uznając ten absurd za wyzwanie. Poczuł, że dotknęła obcasem jego piszczela i nie odwrócił wzroku.
- To dlatego przez następne trzy dni nie będziesz spała ze mną w łóżku? – zapytał, po raz kolejny wypominając jej terminarz. Uznała, że nie ma na to siły i sięgnęła po wino. Ostatnio zdążyła poznać uczucie jego dłoni na swoim ciele i za nimi zatęsknić. Z kolei jemu podobały się twarde, blade sutki i sposób w jaki rozchylała wargi, kiedy całował biały brzuch. Upojny moment przerwał im telefon ze szpitala, mężczyzna usłyszał, że u jego ojca wykryto nowotwór wielkości piłki golfowej i przez resztę nocy milczał, siedząc samotnie w gabinecie. Roxana milczała razem z nim, sama w łóżku, do którego nie wrócił.
- Jak stoją sprawy finansowe? Udało ci się coś znaleźć? – zmieniła temat, widząc, że przez moment był myślami gdzie indziej. Przy okazji informowania jej o wyprzedaniu komórki, w której do niedawna pracowała, powiedział o odkrytych przez siebie kłopotach finansowych. Zgodnie stwierdzili, że potencjalny zwrot kosztów wyposażenia laboratorium odrobinę poprawi sytuację. Później dyskutowali nad możliwymi przyczynami takiego stanu rzeczy, ale oboje mieli wrażenie, że kręcą się w kółko.
Troian odetchnął i odsunął od siebie pusty talerz. Milczał, dopóki kelner nie zabrał naczyń i nie wymienił ich na deser. Drobna zwitka kruchego ciasta była udekorowana prasowanym kwadratem dereniowego sorbetu i stylizowanym pyłkiem jadalnego złota. Uznał, że to przerost formy nad treścią i wrócił wzrokiem do kobiety.
- Uzyskałem dostęp do komputera ojca – wyznał. Roxana zachowała spokój, odrobinę unosząc brwi, chociaż jedyną myślą, nad którą mogła się skupić było - ja też. Zdawała sobie sprawę, że otrzymała tylko folder z listą nazwisk, a danych na pewno było więcej, jednak po jego minie mogła sądzić, że nie znalazł tam przełomowych informacji. – Starałem się znaleźć w nim przyczyny tej finansowej kraksy, ale jestem pewien, że jakaś transakcja została zatajona. Będę musiał skupić się na inwentaryzacji, zawężeniu wymagań sprzętowych, najprawdopodobniej czeka mnie rezygnacja z kilku sektorów i redukcja etatów.
- Nie jest na to za wcześnie? – Roxana przekrzywiła głowę. – Gdybyś…miał jakiś patent, dzięki któremu wyciągniesz firmę z kryzysu, niektóre obszary działalności mogą okazać się niezbędne – zauważyła.
- Nie dysponuję takim patentem. Muszę zareagować na bieżące potrzeby, a w następnej kolejności skupić się na próbie odbudowania kapitału. – Potarł skroń, a potem zaczął przesuwać w palcach łyżeczkę do deseru. Widząc ten gest, Roxana wzięła go za dłoń. Zauważył, że w kąciku jej ust sprószył się złoty pyłek, oparł palce na białym policzku i otarł kciukiem pełną, dolną wargę. Przez moment nie spuszczali z siebie wzroku, pozwalając wzrastać napięciu, które ostatnio zadomowiło się między nimi na dobre.
- Może mógłbyś sprawdzić w archiwum – zasugerowała. Powiedział, że już sprawdzał. Zapytała, jak dawne materiały i uniosła brwi, słysząc, ze piętnaście lat wstecz.
- A jeżeli były inne projekty? – zapytała, odrobinę zniżając głos. – Niektóre są starsze, niż mogłoby się wydawać – powiedziała, patrząc na niego w sposób, który nie wymagał mówienia niczego więcej. Rozważył jej słowa w milczeniu, początkowo nie reagując. Potem odrobinę mocniej ścisnął jej dłoń.
- Będę musiał zlecić przywrócenie starszych materiałów. Nie przechowują wszystkiego w głównym archiwum Xernagenu – powiedział, decydując się na realizację jej pomysłu.
Sugestia kobiety okazała się przełomowa. Ale nie dla sprawy, którą wyjaśniał.
*~*~*