Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

No to już nie mogę się doczekać, by się przekonać, kto jej będzie pomagał (choć pewne typy już mam)

Zainteresowała mnie ta liczba mnoga

Łowca jest bezwzględny, ale chce dorwać Klemensa, jego kierownicy mu nie zawinili.
M-0 jest przyjacielem Federicy i być może miałby na pieńku z korporacją.
Roxanie kradli badania, ale nie jest typem, który by się mścił w taki sposób.
Więc widzę jak na razie dwie możliwe ewentualności

Kobieta miała na sobie ekskluzywny, kremowy kostium, z przesadnie rozbudowaną górą marynarki i pasem uciskowym w talii, dzięki czemu jej sylwetka przybrała formę przerysowanej klepsydry. Jasne pończochy przyciągały wzrok refleksami wbudowanych w splot, platynowych nici.

To ten opis wyglądu postaci muszę docenić, bardzo zgrabny

Pracownica miała dwadzieścia trzy lata, a przyczyna jej śmierci była dla Roxany oczywista. Miranda Weisch była jej pierwszym materiałem testowym dla początkowej fazy badań. Rozpoczęły proces adaptacji toksyn cztery miesiące wcześniej. Początkowo kobiecie wydawało się, że dziewczyna jest wyjątkowo silna.

No to ładnie, wykończyła dziewczynę.

 Wróciła do centralnej części pomieszczenia, (kropka?) refleksy pomarańczowego światła zatańczyły na ciasno związanym koku białych włosów. Nie usiadła, ale pochyliła się nad dziewczyną, wsuwając lewą dłoń pod sztywną potylicę. Czuła, że robi jej się cieplej, a serce trzepocze w klatce jak przerażony gołąb. Dotknęła ustami jej czoła. Nasady nosa. Miejsca nad górną wargą. Ust. Początkowo co chwilę przerywała, zerkając na Mirandę z irracjonalną obawą, tak jakby spodziewała się protestu. Przez moment głaskała dłonią zimy policzek. 

Oj, zostawia mnóstwo śladów dla kryminalnych

 Nie chciała, żeby znaleźli na ciele cokolwiek, co mogłoby stanowić furtkę do długiego i męczącego procesu o zaniedbanie. 

CSI by odkryło, że ktoś manipulował przy zwłokach

 Rozkodowała wejście do sektora C i stanęła przed wejściem do niewielkiego pomieszczenia, w którym trzymała własne próbki. Cierpliwie zaczekała na analizę siatkówki oka, a potem mogła wejść do środka.

Bliskie powtórzenie.

 W środku było wszystko, czego potrzebowała do wykonania kolejnej próby, w razie gdyby nie mogła odbyć jej w laboratorium. Biorąc pod uwagę ostatnie tygodnie jej życia, taki scenariusz był więcej niż prawdopodobny. 

Pracoholizm jak się patrzy

Umieściła ampułkę w odpowiednim miejscu, upewniła się, że ma wystarczającą ilość zlewek, strzykawek i rękawic, po czym zatrzasnęła zamki. Mniej więcej w tym momencie zaczęły do niej docierać komunikaty od Maud, dobijającej się do sektora laboratoryjnego.

Zabrakło literki.

Zignorowała je, siadając przy biurku i otworzyła laptop. Metodycznie, z twarzą bez wyrazu(przecinek) zalogowała się do systemu kadrowego. Po pozytywnej weryfikacji wizerunku otrzymała dostęp do tabeli zwolnień i urlopów. Przez krótką chwilę zastygła z palcem nad komendą „usuń”, a później wykasowała ostatnie L4 Mirandy. Poprawiła je na zapis „pracująca”, wybrała ilość klientów i oszacowała dzienny utarg, zbliżony do standardowych zarobków dziewczyny.

Uśmiechnąłem się przy L-4; w końcu to chyba polskie i współczesne określenie zwolnienia lekarskiego
Nie wiem czy pomysł kasowania był dobry. Jeśli pracowała, to kryminalni pewnie chcieliby przepytać jej klientów; kto ją widział ostatni. Szukając klientów, mogą odkryć, ze wpis w dokumentacji jest fałszywy, a to rzuci podejrzenie na Roxanę.

 Wylogowała się z systemu, atakowana coraz bardziej natarczywymi wiadomościami głosowymi. Wyświetliła obraz z kamery przed sektorem laboratoryjnym, podglądając na sfrustrowaną kobietę, wydzierającą się do łącznika komunikacyjnego. 

(...)
Zanim wyszła z laboratorium(przecinek) rozpięła dwa zatrzaski marynarki. 

Umie się Roxana ustawić. Sztucznie wywołane łzy, niezły motyw. No i zdaje sobie sprawę, że jest w innym obozie niż dość potężne postacie.

Wsunęła się w niszę zawaloną zdezelowanymi sprzętami. (...)Zaczęła szukać drzwi z numerem trzy. 

A więc mój typ no. 1

Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy