(29-07-2019, 20:57)Gunnar napisał(a): No to już nie mogę się doczekać, by się przekonać, kto jej będzie pomagał (choć pewne typy już mam)Zainteresowała mnie ta liczba mnoga
Roxana siedziała wyprostowana, zakładając nogę na nogę i obejmując kolano dłońmi w aksamitnych rękawiczkach. Obok niej, na szafce z kółkami, stała niewielka, czarna torebka z zapięciem typu klik. Kobieta miała na sobie ekskluzywny, kremowy kostium, z przesadnie rozbudowaną górą marynarki i pasem uciskowym w talii, dzięki czemu jej sylwetka przybrała formę przerysowanej klepsydry. Jasne pończochy przyciągały wzrok refleksami wbudowanych w splot, platynowych nici. Siedziała pod kwadratowymi lampami prosektorium, emitującymi ciepłe, pomarańczowe światło. Na stalowym stole przed nią leżała martwa pracownica.
Ciało przykryto kaszmirową poszewką, którą zdjęto z łóżka razem z trupem. Przyczyna śmierci miała być ustalona w przeciągu godziny. Roxana czekała na wewnętrznego lekarza przedsiębiorstwa, który wykonywał badania okresowe dziewcząt i dobierał odpowiednie środki w sytuacjach, które Maud określała jako marginalne. Chwilę wcześniej do kobiety dotarła wiadomość, że poza doktorem przy oględzinach będzie uczestniczył kryminolog rządowy, z departamentu działań prewencyjnych przeciwko nadużyciom. Ta informacja rozzłościła ją w większym stopniu, niż zmartwiła. Jeżeli istniała jakakolwiek szansa, żeby ją rozszarpać, czepiali się najmniejszego kawałka odsłoniętej skóry.
Wyprostowała się i nachyliła nad dziewczyną. Pracownica miała dwadzieścia trzy lata, a przyczyna jej śmierci była dla Roxany oczywista. Miranda Weisch była jej pierwszym materiałem testowym dla początkowej fazy badań. Rozpoczęły proces adaptacji toksyn cztery miesiące wcześniej. Początkowo kobiecie wydawało się, że dziewczyna jest wyjątkowo silna. Po czasie, objawy z kilku układów ustroju uderzyły jednocześnie. Były subtelne, początkowo wzięła je za niuanse, patrząc na pogarszające się wyniki badań. Kilka dni wcześniej siadł układ rozrodczy, zaraz po nim zaczął szwankować słuch. Wczoraj, kiedy zaczęły się problemy w układzie oddechowym, Miranda wzięła wolne. Dzisiejszego wieczoru, przed godziną, martwą dziewczynę zabrano z jej pokoju.
- Miałaś duże predyspozycje. – Roxana mówiła prawie szeptem, wodząc wzrokiem po nieruchomej twarzy. Złoty pyłek na powiekach denatki sprószył się na rzęsy, nadając jej wygląd syreny, albo driady. Miranda nigdy nie malowała ust, ale sposób, w jaki podkreślała oczy był niemalże sceniczny. Roxana dotknęła palcami jej policzka i mocniej nachyliła się w stronę ucha przykrytego kosmykami ciemnych włosów. – Żałuję, że nam się nie udało – wyznała i podniosła się z miejsca. Sięgnęła po torebkę, okrążyła stół i podeszła do ściany z rzędem blatów. W każdy z nich był wpuszczony zlew w innym rozmiarze. Mniej więcej na środku wyłożonej płytkami ściany umieszczono niewielkie, prostokątne lustro interaktywne. Kobieta zdjęła rękawiczki i metodycznie podwinęła prawy rękaw marynarki. Sięgnęła do torebki po mały przedmiot, wyglądający jak okrągła puderniczka. Wyjęła ze środka wacik nasączony płynem micelarnym i ostrożnie starła pomadkę z ust, starając się nie rozetrzeć jej na krawędziach. Zatrzasnęła wieczko i sięgnęła do mniejszej przegródki, szukając kosmetycznych nożyczek. Obcięła cztery paznokcie prawej dłoni, omijając kciuk. Odpady, razem ze zużytym wacikiem schowała do kieszeni marynarki. Wróciła do centralnej części pomieszczenia. Refleksy pomarańczowego światła zatańczyły na ciasno związanym koku białych włosów. Nie usiadła, ale pochyliła się nad dziewczyną, wsuwając lewą dłoń pod sztywną potylicę. Czuła, że robi jej się cieplej, a serce trzepocze w klatce jak przerażony gołąb. Dotknęła ustami jej czoła. Nasady nosa. Miejsca nad górną wargą. Ust. Początkowo co chwilę przerywała, zerkając na Mirandę z irracjonalną obawą, tak jakby spodziewała się protestu. Przez moment głaskała dłonią zimy policzek.
- Przepraszam skarbie. Nie wiem, co mogą w tobie znaleźć – wyszeptała, zacisnęła mocno umalowane oczy i rozchyliła martwe usta swoimi ustami. Badała nieprzystępne wnętrze warg, bezwładny język i chłodne dziąsła, chcąc dotrzeć jak najgłębiej i najdokładniej. Czuła, że ich policzki stają się wilgotne, a sztywne wargi rozmiękają pod wpływem jej własnego ciepła. Przerwała, wsunęła do ust cztery palce, głęboko, prawie do odruchu wymiotnego. Jej ślina była rzadsza i bielsza od śliny zwykłego człowieka. Odchyliła kaszmirową poszewkę i wpiła się w usta dziewczyny jeszcze raz, wsuwając dwa palce w zimne łono. Pozostałymi dwoma penetrowała odbyt. Robiła to tak delikatnie, jakby dziewczyna mogła jeszcze cokolwiek poczuć. Kiedy skończyła, wyprostowała się bardzo powoli. Jej oddech był płytki, ale spokojny, sztywnym gestem przykryła nagie ciało. Odwróciła wzrok od lśniących policzków i znowu okrążyła stół. Podeszła do jednego ze zlewów i starannie umyła ręce. Potem powtórzyła tę czynność jeszcze raz. I jeszcze. Obejrzała odbicie swojej twarzy i sięgnęła do dozownika po papierowy ręcznik. Zmoczyła go wodą i starła ślinę z brody i okolicy ust. Potem przybliżyła obraz wyświetlony na interaktywnym lustrze, aż zobaczyła swoje wargi w odpowiednim powiększeniu. Umalowała je z precyzyjną dbałością o szczegóły. Na koniec wsunęła rękawice, ukrywając przed światem cztery obcięte paznokcie. Najprawdopodobniej chciała je ukryć też przed sobą. Poświęciła jeszcze chwilę na otarcie wodą twarzy Mirandy, bojąc się sięgać po jeden ze swoich wacików. Nie chciała, żeby znaleźli na ciele cokolwiek, co mogłoby stanowić furtkę do długiego i męczącego procesu o zaniedbanie.
Wyszła z prosektorium, przysięgając sobie, że zlikwiduje je najszybciej, jak to będzie możliwe. Nie wyburzyła go po pierwszym etapie swoich badań, podczas którego analiza zwłok lub izolowanie tkanek stanowiło konieczność. Rozkodowała wejście do sektora C i stanęła przed drzwiami do niewielkiego pomieszczenia, w którym trzymała własne próbki. Cierpliwie zaczekała na analizę siatkówki oka, a potem mogła wejść do środka. W pierwszej kolejności wysunęła szufladę z ostatnio pozyskanymi substancjami. Wzięła w dłoń jedną pękatą buteleczkę i ważyła ją w palcach, z wahaniem przywołując w pamięci ostatnie wyniki swoich badań. Nie była pewna, czy nie próbuje przeskoczyć kilku kroków naprzód. Spojrzała na nazwę substancji, na inne, które czekały w kolejce do przyjęcia, kiedy jej ustrój będzie odpowiednio zaadoptowany. Nie miała wystarczająco dużo czasu, żeby rozkładać progres na pomniejsze etapy. Zabrała ampułkę, wsunęła szufladę i sięgnęła po przedmiot przypominający niewielką, białą walizkę. Położyła ją na biurku i otworzyła zatrzaski, kładąc na nich dwa palce, środkowy, i serdeczny. Uprzednio zdjęła rękawiczki. Wbudowany w zamki odczyt linii papilarnych odblokował walizkę, wieczko odskoczyło. W środku było wszystko, czego potrzebowała do wykonania kolejnej próby, w razie gdyby nie mogła odbyć jej w laboratorium. Biorąc pod uwagę ostatnie tygodnie jej życia, taki scenariusz był więcej niż prawdopodobny.
Umieściła ampułkę w odpowiednim miejscu, upewniła się, że ma wystarczającą ilość zlewek, strzykawek i rękawic, po czym zatrzasnęła zamki. Mniej więcej w tym momencie zaczęły do niej docierać komunikaty od Maud, dobijającej się do sektora laboratoryjnego. Zignorowała je, siadając przy biurku i otworzyła laptop. Metodycznie, z twarzą bez wyrazu, zalogowała się do systemu kadrowego. Po pozytywnej weryfikacji wizerunku otrzymała dostęp do tabeli zwolnień i urlopów. Przez krótką chwilę zastygła z palcem nad komendą „usuń”, a później wykasowała ostatnie L4 Mirandy. Poprawiła je na zapis „pracująca”, wybrała ilość klientów i oszacowała dzienny utarg, zbliżony do standardowych zarobków dziewczyny. Wylogowała się z systemu, atakowana coraz bardziej natarczywymi wiadomościami głosowymi. Wyświetliła obraz z kamery przed sektorem laboratoryjnym, podglądając sfrustrowaną kobietę, wydzierającą się do łącznika komunikacyjnego. Zamknęła program i miała wstać od komputera, ale została w miejscu. Na górze, w prawym rogu pulpitu zobaczyła ikonę wiadomości. Ktoś podpisał ją jako Klemens Schindler. Znała osoby dysponujące tego typu możliwościami i nieoczekiwanie poczuła gniew. Poznała próbkę umiejętności zarówno Fredericy, jak i M-0, a teraz stała po gorszej stronie barykady. Zaczynało do niej docierać, jak wielkim zagrożeniem mogli się okazać. Z tętnem łomoczącym w skroni otworzyła dokument. Na wstępie przeczytała krótką notatkę od dziewczyny.
Mam nadzieję, że przyda ci się bardziej niż nam.
Niżej był plik, który powinna pobrać. Zawahała się, nie mając pewności, czy nie bierze udziału w prowokacji. Ciekawość kazała jej natychmiast otworzyć prezent, ale strach skutecznie spychał ją na bok. Nie pomagały natarczywe ostrzeżenia o interesancie stojącym pod drzwiami, płoszące każdą racjonalną myśl. Ostatecznie zamknęła komputer i zapakowała go do torby. Uznała, że zastanowi się nad tą sprawą w innym otoczeniu i okolicznościach.
Zanim wyszła z laboratorium, rozpięła dwa zatrzaski marynarki. Wsunęła dłoń pod materiał i dalej, pod cienką podkoszulkę. Mocno uszczypnęła sutek paznokciami, sycząc i zaciskając wargi. Zamrugała, czując pod powiekami łzy, doprowadziła ubranie do porządku i założyła rękawiczki. Wyszła, spodziewając się gwałtownego spotkania z Maud. Nie zawiodła się.
Kobieta w pierwszej chwili natarła na nią z jazgotem i tyradą o stracie poczucia czasu. Potem przerwała, a na jej krągłe wargi wpełzł drwiący uśmiech. Kpiła z załzawionych oczu Roxany.
- Weźże się w garść, dziewczyno. Musisz być profesjonalna, za dwadzieścia minut będzie tu lekarz z kryminologiem. – Jak zwykle przybrała mentorski ton i uniosła władczo brodę ku górze, a Roxana jak zwykle pokiwała głową, ukradkiem ocierając kącik lewego oka. Wypuściła mokry, drżący oddech.
- Zaczekam na nich na zewnątrz i wprowadzę do środka.
- Zwariowałaś. Wiesz, co tam się dzieje? – Maud wskazała żylastą dłonią okna, za którymi szalało gradobicie fleszy. Roxana skinęła głową.
- Wiem. Ale lepiej, żebym skomentowała sprawę jak najszybciej – ucięła i poszła w stronę windy. Wjeżdżając na górę przygładziła nienaganne włosy i znieruchomiała, widząc w lustrze podciągnięty rękaw marynarki. Nerwowo obsunęła go na nadgarstek i policzyła do dziecięciu.
Wyszła od frontu, pewnym krokiem, unosząc twarz w stronę tłumu rozświetlonego blaskiem obiektywów.
*~*~*
Frederica przecisnęła się obok pijanego mężczyzny śpiącego na schodach. Długim krokiem pokonała rozległą plamę moczu, nadwyrężając mięsień dwugłowy uda. Uczepiła się poręczy palcami i przyspieszyła, chcąc jak najszybciej przebrnąć przez kolejne piętra. Winda w budynku nie działała, ale to nie miało znaczenia. Od czasu wizyty na kondygnacji zero, dziewczyna nimi nie jeździła.
Wsunęła się w niszę zawaloną zdezolowanymi sprzętami. Na parapecie pod zakurzonym oknem stało kilka żółtych, wysuszonych roślin. Ziemia w donicach była jasna i grudowata. Wspięła się wyżej, przystając na półpiętrze, żeby przeczekać głośną wymianę zdań na następnym poziomie mieszkalnym. Rąbnęły drzwi, ktoś upadł, ktoś zaskowyczał. Dziewczyna poszła dalej. W oczy rzuciło jej się koło od roweru, ze szprychami wykręconymi każda w inną stronę. Im wyżej była, tym mniej uwagi poświęcała otoczeniu. Kiedy stanęła w miejscu, nie potrafiła skupić się na niczym innym, niż swój puls. Przymknęła oczy, próbując wymodelować rytm serca. Czuła, że nogi drętwieją i stają się oporne, jakby odmówiły posłuszeństwa po zaniesieniu jej na górę. Odetchnęła. Poruszyła palcami. Zaczęła szukać drzwi z numerem trzy.