Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

 Frederica podejrzewała, że swój udział w tym osiągnięciu miał archaiczny budzik na baterie, kupiony i postawiony w drugim kącie pokoju przez Olka. Kiedy zaczynał wyć, rozstrojony M-0 musiał przerwać pracę, nie mając możliwości wyłączenia sprzętu na odległość. 

Mocne. Błyskotliwy pomysł

Drgnął, przez chwilę jego oczy wściekle zamigotały i na ułamek sekundy zniknęła z nich sztuczna mgła. Dziewczyna nie zdążyła zobaczyć, jaki miały kolor, prawie natychmiast zacisnął powieki i odrzucił głowę do tyłu. Ciszę rozdał wrzask. Poczuła, że coś kurczy się w środku niej, ale siedziała w miejscu, obserwując jego drżące, zaciśnięte pięści. Olek wypadł ze swojego pokoju w samą porę, żeby załapać się na drugi krzyk. Ten wybrzmiewał na końcu, przechodząc w wysokie, rozedrgane zawodzenie. Jakby ktoś zerwał strunę skrzypiec. Skończył się równie gwałtownie jak zaczął, a głowa blondyna wróciła na swoje miejsce. M-0 wykonał nią dziwny, robotyczny ruch, jakby chciał się upewnić, że jest na miejscu. Oczy wróciły do swojego naturalnego stanu, nie poświęcając uwagi przerażonej dwójce towarzyszy, jakby wcale nie było ich w pokoju.

Super opis, i dźwięków i zachowań.

- To osoby, które mają raporty z określonych etapów projektu. Podejrzewam, że każda z nich jest odpowiedzialna za inny obszar i gromadzi informacje tylko na jego temat. Póki co wiem, że nigdy nie doszło do spotkania całej siódemki. Nie kontaktują się ze sobą, raportując bezpośrednio do Klemensa Schindlera. Usuwał ich raporty po przeczytaniu,(kropka?) sądzę, że nie prowadził żadnego archiwum – wyjaśnił i przez chwilę milczał, czekając na reakcję Fredericy. Nie odezwała się, więc kontynuował. 
- Mogę rozkodować ich komputery, ale to potrwa… (można połączyć z poprzednią linijką, bo wypowiada się dalej ten sam bohater)
- Nie. – Dziewczyna pokręciła głową, wpatrzona w listę nazwisk. W nazwy własne osób, które zaprojektowały ją od momentu narodzin w sposób, który wydawał im się właściwy. Osób, które się pomyliły. Poczuła, że jej włosy znów odrobinę się unoszą, więc spuściła wzrok. 
- Dość raportów. W chcę w końcu posłuchać żywych ludzi – powiedziała, a potem wyszła z pokoju.
Zamknęła się w łazience, usiadła na brzegu wanny i ukryła twarz w dłoniach. Potrzebowała dwudziestu minut, żeby stoczyć walkę z własnymi wątpliwościami i ze strachem. W końcu zdecydowała. Była przerażona tym, co zamierza zrobić. 

No to Troian rzeczywiście musiał być zdesperowany, że zgodził się na pomoc hakera, który sam nie wiedzieć skąd się do niego zgłosił.

Końcówka porusza. Od razu skojarzyło mi się z filmem "V jak Vendetta" gdzie bohater w podobnej sytuacji jak Federica kolejno likwidował naukowców robiących na nim badania. Czyżby zanosiło się na coś podobnego?