Dziewczyna ugryzła jabłko, bez przekonania przeżuła pierwszy kęs i odłożyła owoc na blat stołu. Siedziała obok mężczyzny, podciągając kolana pod brodę i obejmując łydki ramionami. Wspólnie zorganizowali nowe centrum dowodzenia, odwzorowując układ, do którego przyzwyczaił się w bunkrze. Brakowało jeszcze kilku dysków i serwerów, ale powoli uzupełniali braki. Udało im się wypracować system, dzięki któremu blondyn rzadziej wykazywał przypadki patologicznej rotacji osobowości. Frederica podejrzewała, że swój udział w tym osiągnięciu miał archaiczny budzik na baterie, kupiony i postawiony w drugim kącie pokoju przez Olka. Kiedy zaczynał wyć, rozstrojony M-0 musiał przerwać pracę, nie mając możliwości wyłączenia sprzętu na odległość. Zwykle rozpraszał się do tego stopnia, że znacznie łatwiej było przejąć nad nim kontrolę i przywrócić Clytonowi stabilność. Inną sprawą była ciągła obecność w mieszkaniu któregoś z nich. Ludzka część blondyna, stymulowana relacjami i koniecznością reagowania na komunikaty z zewnątrz, umacniała swoją pozycję. Rudzielec cały czas deklarował, że mieszka z nimi chwilowo, ale poszukiwania pracy póki co nie przynosiły oczekiwanych rezultatów. W przeciwieństwie do niego, Frederica spędzała w domu całe dnie. Znów spali w jednym łóżku, ale tym razem nie było to dla niej tak neutralne, jak na początku.
Obserwowała jego działania, próbując skupić wzrok na kilku monitorach jednocześnie. Udawało jej się zrozumieć, co przedstawiają zmienne parametry na dwóch ekranach. M-0 bez wysiłku sczytywał dane z pięciu. Czuła się dziwnie, wiedząc, że po drugiej stronie Troian Schindler udzielał hakerowi informacji na temat numeru sieci i specyfikacji sprzętowej komputera Klemensa. Zastanawiała się, jak wielka desperacja kazała mu podjąć takie kroki. Czasami wracała do niej myśl, że mężczyzna faktycznie mógł znać tylko część prawdy. Zwykle chwilę potem czuła pustkę i żal, myśląc w jaki sposób zakończyła się jej relacja z albinoską. Za moment te uczucia zastępował gniew i zdecydowanie, wybrzmiewające z coraz większą siłą. Chcę wiedzieć, co mi zrobiono.
Krótki komunikat sprowokował ją do wyprostowania się w fotelu. M-0 dostał się do komputera Klemensa, na ekranie przeskakiwały nazwy z folderami. Troian jeszcze nie widział, że mężczyzna zdołał wejść do środka. Informacja miała dotrzeć do niego z opóźnieniem, wystarczająco długim, żeby udało im się skopiować dane i na tyle krótkim, żeby nie zorientował się, że coś jest nie tak. Frederica spojrzała w nieobecne oczy i przeniosła wzrok na monitor. Przez chwilę na wszystkich pięciu ekranach rzędy danych przelewały się w przyspieszonym tempie, składając się w numeryczny chaos. Po chwili dłoń M-0 drgnęła, w odpowiednim momencie zatrzymał kod i zresetował komendę. Miał skopiować zawartość komputera do płatów ciemieniowego i potylicznego, w obawie, że skroniowe nie będą miały wystarczającej ilości miejsca. Frederica zdawała sobie sprawę, że to najtrudniejszy etap ich pracy.
Drgnął, przez chwilę jego oczy wściekle zamigotały i na ułamek sekundy zniknęła z nich sztuczna mgła. Dziewczyna nie zdążyła zobaczyć, jaki miały kolor, prawie natychmiast zacisnął powieki i odrzucił głowę do tyłu. Ciszę rozdał wrzask. Poczuła, że coś kurczy się w środku niej, ale siedziała w miejscu, obserwując jego drżące, zaciśnięte pięści. Olek wypadł ze swojego pokoju w samą porę, żeby załapać się na drugi krzyk. Ten wybrzmiewał na końcu, przechodząc w wysokie, rozedrgane zawodzenie. Jakby ktoś zerwał strunę skrzypiec. Skończył się równie gwałtownie jak zaczął, a głowa blondyna wróciła na swoje miejsce. M-0 wykonał nią dziwny, robotyczny ruch, jakby chciał się upewnić, że jest na miejscu. Oczy wróciły do swojego naturalnego stanu, nie poświęcając uwagi przerażonej dwójce towarzyszy, jakby wcale nie było ich w pokoju. Olek chciał dotknąć jego ramienia, ale Frederica go powstrzymała. Już nie siedziała na krześle, stała za blondynem, w napięciu obserwując coraz wolniej poruszające się fragmenty kodu.
- Słabe, bezużyteczne ścierwo. – Oboje drgnęli, po raz pierwszy słysząc głos tego drugiego. Olek uznał, że nie lubi faceta jeszcze bardziej. Chwilę potem rzucił się do przyklęku, łapiąc ciało lecące z krzesła. Przyzwyczaili się, że po wymianach stan fizyczny Clytona ulegał chwilowemu bezwładowi. Tym razem mężczyzna nie stracił przytomności. Zamrugał, uniósł głowę i odnalazł rozmytym wzrokiem Fredericę.
- To na nic – powiedział, a ona poczuła, że coś bardzo ciężkiego przygniata ją do ziemi. – W jego komputerze są tylko podsumowania. Jest połączony z siedmioma innymi, kodowanymi w odmienny sposób – wycharczał i odwrócił twarz w stronę monitora. Troian Schindler nie był dostępny. Dostał co chciał, ale Clyton przewidywał, że srodze się rozczaruje. Gdyby głębiej się nad tym zastanowić, taktyka Klemensa była bardzo logiczna i klarowna. Trzymanie wszystkiego w jednym miejscu byłoby samobójstwem. Rozdzielenie kluczowych informacji pomiędzy siedem osób i brak miejsca, w którym istniałyby ogólne zestawienia wydawało się genialne.
Clyton mocniej złapał Olka za ramię i z jego pomocą usiadł prosto na krześle. Dziewczyna usiadła obok niego, Rudzielec nadal stał przy nich, w napięciu obserwując, czy mężczyzna znowu nie straci władzy w ciele. Blondyn wyciągnął rękę i próbował złapać Fredericę za dłoń. Ułatwiła mu zadanie, zaciskając palce na chudych knykciach. Widząc to, ktoś mógłby pomyśleć, że chwytał się jej, jakby była jedyną pewną rzeczą w jego życiu. Jeden z monitorów zamrugał, wyświetlił komunikat o połączeniu z serwerami M-0 i pożądaną treść. Na liście widniało siedem nazwisk – Konrad Wallace, Peter Dougherty, Eva Greenwood, Artur Voil, Lukas Waschenko, Sandra Reiss, Mattchew Klemmer.
- To osoby, które mają raporty z określonych etapów projektu. Podejrzewam, że każda z nich jest odpowiedzialna za inny obszar i gromadzi informacje tylko na jego temat. Póki co wiem, że nigdy nie doszło do spotkania całej siódemki. Nie kontaktują się ze sobą, raportując bezpośrednio do Klemensa Schindlera. Usuwał ich raporty po przeczytaniu. Sądzę, że nie prowadził żadnego archiwum – wyjaśnił i przez chwilę milczał, czekając na reakcję Fredericy. Nie odezwała się, więc kontynuował. – Mogę rozkodować ich komputery, ale to potrwa…
- Nie. – Dziewczyna pokręciła głową, wpatrzona w listę nazwisk. W nazwy własne osób, które zaprojektowały ją od momentu narodzin w sposób, który wydawał im się właściwy. Osób, które się pomyliły. Poczuła, że jej włosy znów odrobinę się unoszą, więc spuściła wzrok.
- Dość raportów. W chcę w końcu posłuchać żywych ludzi – powiedziała, a potem wyszła z pokoju.
Zamknęła się w łazience, usiadła na brzegu wanny i ukryła twarz w dłoniach. Potrzebowała dwudziestu minut, żeby stoczyć walkę z własnymi wątpliwościami i ze strachem. W końcu zdecydowała. Była przerażona tym, co zamierza zrobić.
Obserwowała jego działania, próbując skupić wzrok na kilku monitorach jednocześnie. Udawało jej się zrozumieć, co przedstawiają zmienne parametry na dwóch ekranach. M-0 bez wysiłku sczytywał dane z pięciu. Czuła się dziwnie, wiedząc, że po drugiej stronie Troian Schindler udzielał hakerowi informacji na temat numeru sieci i specyfikacji sprzętowej komputera Klemensa. Zastanawiała się, jak wielka desperacja kazała mu podjąć takie kroki. Czasami wracała do niej myśl, że mężczyzna faktycznie mógł znać tylko część prawdy. Zwykle chwilę potem czuła pustkę i żal, myśląc w jaki sposób zakończyła się jej relacja z albinoską. Za moment te uczucia zastępował gniew i zdecydowanie, wybrzmiewające z coraz większą siłą. Chcę wiedzieć, co mi zrobiono.
Krótki komunikat sprowokował ją do wyprostowania się w fotelu. M-0 dostał się do komputera Klemensa, na ekranie przeskakiwały nazwy z folderami. Troian jeszcze nie widział, że mężczyzna zdołał wejść do środka. Informacja miała dotrzeć do niego z opóźnieniem, wystarczająco długim, żeby udało im się skopiować dane i na tyle krótkim, żeby nie zorientował się, że coś jest nie tak. Frederica spojrzała w nieobecne oczy i przeniosła wzrok na monitor. Przez chwilę na wszystkich pięciu ekranach rzędy danych przelewały się w przyspieszonym tempie, składając się w numeryczny chaos. Po chwili dłoń M-0 drgnęła, w odpowiednim momencie zatrzymał kod i zresetował komendę. Miał skopiować zawartość komputera do płatów ciemieniowego i potylicznego, w obawie, że skroniowe nie będą miały wystarczającej ilości miejsca. Frederica zdawała sobie sprawę, że to najtrudniejszy etap ich pracy.
Drgnął, przez chwilę jego oczy wściekle zamigotały i na ułamek sekundy zniknęła z nich sztuczna mgła. Dziewczyna nie zdążyła zobaczyć, jaki miały kolor, prawie natychmiast zacisnął powieki i odrzucił głowę do tyłu. Ciszę rozdał wrzask. Poczuła, że coś kurczy się w środku niej, ale siedziała w miejscu, obserwując jego drżące, zaciśnięte pięści. Olek wypadł ze swojego pokoju w samą porę, żeby załapać się na drugi krzyk. Ten wybrzmiewał na końcu, przechodząc w wysokie, rozedrgane zawodzenie. Jakby ktoś zerwał strunę skrzypiec. Skończył się równie gwałtownie jak zaczął, a głowa blondyna wróciła na swoje miejsce. M-0 wykonał nią dziwny, robotyczny ruch, jakby chciał się upewnić, że jest na miejscu. Oczy wróciły do swojego naturalnego stanu, nie poświęcając uwagi przerażonej dwójce towarzyszy, jakby wcale nie było ich w pokoju. Olek chciał dotknąć jego ramienia, ale Frederica go powstrzymała. Już nie siedziała na krześle, stała za blondynem, w napięciu obserwując coraz wolniej poruszające się fragmenty kodu.
- Słabe, bezużyteczne ścierwo. – Oboje drgnęli, po raz pierwszy słysząc głos tego drugiego. Olek uznał, że nie lubi faceta jeszcze bardziej. Chwilę potem rzucił się do przyklęku, łapiąc ciało lecące z krzesła. Przyzwyczaili się, że po wymianach stan fizyczny Clytona ulegał chwilowemu bezwładowi. Tym razem mężczyzna nie stracił przytomności. Zamrugał, uniósł głowę i odnalazł rozmytym wzrokiem Fredericę.
- To na nic – powiedział, a ona poczuła, że coś bardzo ciężkiego przygniata ją do ziemi. – W jego komputerze są tylko podsumowania. Jest połączony z siedmioma innymi, kodowanymi w odmienny sposób – wycharczał i odwrócił twarz w stronę monitora. Troian Schindler nie był dostępny. Dostał co chciał, ale Clyton przewidywał, że srodze się rozczaruje. Gdyby głębiej się nad tym zastanowić, taktyka Klemensa była bardzo logiczna i klarowna. Trzymanie wszystkiego w jednym miejscu byłoby samobójstwem. Rozdzielenie kluczowych informacji pomiędzy siedem osób i brak miejsca, w którym istniałyby ogólne zestawienia wydawało się genialne.
Clyton mocniej złapał Olka za ramię i z jego pomocą usiadł prosto na krześle. Dziewczyna usiadła obok niego, Rudzielec nadal stał przy nich, w napięciu obserwując, czy mężczyzna znowu nie straci władzy w ciele. Blondyn wyciągnął rękę i próbował złapać Fredericę za dłoń. Ułatwiła mu zadanie, zaciskając palce na chudych knykciach. Widząc to, ktoś mógłby pomyśleć, że chwytał się jej, jakby była jedyną pewną rzeczą w jego życiu. Jeden z monitorów zamrugał, wyświetlił komunikat o połączeniu z serwerami M-0 i pożądaną treść. Na liście widniało siedem nazwisk – Konrad Wallace, Peter Dougherty, Eva Greenwood, Artur Voil, Lukas Waschenko, Sandra Reiss, Mattchew Klemmer.
- To osoby, które mają raporty z określonych etapów projektu. Podejrzewam, że każda z nich jest odpowiedzialna za inny obszar i gromadzi informacje tylko na jego temat. Póki co wiem, że nigdy nie doszło do spotkania całej siódemki. Nie kontaktują się ze sobą, raportując bezpośrednio do Klemensa Schindlera. Usuwał ich raporty po przeczytaniu. Sądzę, że nie prowadził żadnego archiwum – wyjaśnił i przez chwilę milczał, czekając na reakcję Fredericy. Nie odezwała się, więc kontynuował. – Mogę rozkodować ich komputery, ale to potrwa…
- Nie. – Dziewczyna pokręciła głową, wpatrzona w listę nazwisk. W nazwy własne osób, które zaprojektowały ją od momentu narodzin w sposób, który wydawał im się właściwy. Osób, które się pomyliły. Poczuła, że jej włosy znów odrobinę się unoszą, więc spuściła wzrok.
- Dość raportów. W chcę w końcu posłuchać żywych ludzi – powiedziała, a potem wyszła z pokoju.
Zamknęła się w łazience, usiadła na brzegu wanny i ukryła twarz w dłoniach. Potrzebowała dwudziestu minut, żeby stoczyć walkę z własnymi wątpliwościami i ze strachem. W końcu zdecydowała. Była przerażona tym, co zamierza zrobić.
*~*~*