_013
Siedziała naprzeciwko niego. Przy stole, na którym nie stały żadne dania. Lawendowe świece pachniały, ale się nie paliły. Rozdzielały ich przestrzeń jak boje bezpieczeństwa na otwartej wodzie. Mężczyzna nic nie mówił, chcąc, by zaczęła pierwsza. Zauważył, że się przebrała, co odrobinę go zdezorientowało. Wydawała się przygotowana do tej rozmowy. Obracała w palcach widelec, ale nie odrywała wzroku od Troiana. Oszczędnym ruchem podciągnęła materiał czarnej sukienki, opiętej na piersiach. Miała rozpuszczone włosy i najprawdopodobniej najlepsze buty, jakie u niej do tej pory widział. To wszystko nie miało żadnego znaczenia.
- Powiesz mi, co to znaczy? – Nie wytrzymał. Podniósł na nią wzrok, opierając brodę na splecionych dłoniach. W mieszkaniu było ciemno. Czuł się jak w trakcie negocjacji z Rządem, a może nawet gorzej. Nie potrafił przewidzieć ani jednego ruchu. Nie wiedział, w co z nim grała. Odwrócił wzrok, kiedy uśmiechnęła się lekko, smutno.
- Skończyłam swoją pracę, to wszystko – odpowiedziała i przesunęła dłoń po blacie, ale mężczyzna się wycofał. Splotła palce na udach i cicho odetchnęła. – Troian, ale tak całkiem szczerze. Dlaczego Klemens przydzielił mnie bezpośrednio do ciebie? Jednoosobową komórkę, która miała postawić na nogi jego firmę – zapytała, próbując brzmieć jak najbardziej neutralnie. Odpowiedź przyszła tak, jak kobieta się spodziewała – szybko i z klarownością, która charakteryzowała ludzi przekonanych o swojej racji.
- Powierzył mi nadzór nad tą sprawą, ponieważ miała duże znaczenie dla obrotów firmy. Chciał mieć pewność, że wszystkie procesy będą przebiegały we właściwy sposób – wyjaśnił i przez chwilę szukał wzrokiem czegokolwiek, co mógłby chwycić w palce. Widelec nie wydawał mu się odpowiedni, więc zajął się guzikiem przy mankiecie koszuli.
- Nie chcę, żebyś mnie źle zrozumiał… – zaczęła i na moment urwała, widząc jego spojrzenie. Wiedziała, że nie przepadał za krytyką. – Skarbie, jesteś wspaniałym dyrektorem finansowym. Świetnym ekonomistą, może nawet wybitnym. Ale nie masz pojęcia o chemii i immunologii – zauważyła, zgodnie z prawdą. Mężczyzna zmarszczył brwi i chciał coś powiedzieć, ale widział, że jeszcze nie skończyła. – Szczegółowo analizowałeś moje raporty, w oparciu o inne materiały, dokumenty i publikacje naukowe. Potrafiłeś omówić ze mną dyskusyjne kwestie. Ale to niczego nie zmienia. Klemens Schindler nie postawił między nami nikogo, kto byłby bardziej obeznany w charakterze przedsięwzięcia. Ma świetnych dyrektorów chemii stosowanej, substancji osłonowych. Wallace, Eva Greenwood, dlaczego nie oni? – Odrobinę spuściła głowę, nadal go obserwując. Troian znał powód. Ale w jaki sposób miał jej o tym powiedzieć? Milczał na tyle długo, że musiała podjąć temat. – Skończyłam badania. Znalazłam to, czego szukał Klemens. Wiem jak zrealizować zamówienie na produkt, który go interesował. – Zauważyła, że mężczyzna odrobinę wyprostował się na krześle, a jego oczy nabrały zainteresowania. – Ale nie zrealizuję do końca tego projektu – dokończyła, a Troian poczuł nagły przypływ irytacji.
- Posłuchaj, zaczyna mnie to męczyć. Mogłabyś skończyć to, co zaczęłaś, zdać raport i dać mi w końcu odrobinę spokoju? – zapytał i zamilkł. Oczy Roxany na moment pociemniały, a potem znikły pod powiekami, kiedy spojrzała w dół. Skinęła głową, odsunęła krzesło z cichym szuraniem i wyszła z pomieszczenia. Mężczyzna przez chwilę masował skronie, zastanawiając się, dlaczego jego reakcje wyglądają w ten sposób. Czuł, że ma w głowie sieczkę, a jego dłonie drżą. Mocno zacisnął palce i wpatrywał się w nie, dopóki nie znieruchomiały. Tak samo jego ojciec robił we własnym gabinecie, milion lat temu. Kobieta wróciła z czarną teczką, położyła ją bezpośrednio przed nim i usiadła na krześle. Wyjęła dokumenty, rozkładając je w wachlarz. Ani razu na niego nie spojrzała.
- Nadrzędnym celem komórki immunologicznej było stworzenie środka osłonowego, który niwelowałby działanie leków o wysokim stężeniu substancji toksycznej. To są wytyczne, które otrzymałam od Klemensa. – Wskazała palcem pierwszą z tabel, a potem po kolei objaśniła mu parametry. – Tak silna toksyczność charakteryzuje leki stosowane w chemioterapii czterdzieści lat temu. Albo słabe trucizny. Twój ojciec po pierwszym miesiącu mojej pracy jeszcze bardziej obniżył ten parametr. Tutaj, nie, w tym miejscu. – Wskazała palcem i podniosła na niego wzrok. Mężczyzna po chwili również na nią spojrzał. – Nie istnieją ludzie z taką tolerancją na toksynę. Ewolucyjnie i cybernetycznie, nie ma układów zdolnych wytrzymać takie stężenie. Pytanie brzmi, dla kogo produkowane były środki? – zapytała. Zanim zdążył odpowiedzieć, pokazała mu następną kartkę. Były to dokumenty, których nie zdążyła przedstawić Frederice. Ich spotkanie potoczyło się w całkiem inną stronę, a teraz kontakt zdawał się niemożliwy. Dziewczyna zniknęła, a Roxana nie dążyła do nadrabiania zaległości. – To są parametry potencjalnego odbiorcy, które udało mi się ustalić na podstawie testowych prób. Taki…egzemplarz, przeżyłby działanie środka osłonowego, neutralizującego toksynę. A to są badania tolerancji, wykonane na podstawie twojej krwi, Troian. – Podała mu osobną kartkę. Mężczyzna przysunął je bliżej i przez chwilę w milczeniu analizował to, co starała mu się wytłumaczyć. Właściwości były bardzo zbliżone do tych, które prezentował biorca wzorcowy, a w najgorszym wypadku mieściły się w dolnej granicy normy. W rzeczywistości profil nie był jego, było zbyt wcześnie na takie zestawienie. Nie musiał wiedzieć, że jego narzeczona zdążyła przebadać inny Obiekt, a teraz pokazywała mu dokumentację jego siostry. Powoli podniósł wzrok. – Cokolwiek miał osiągnąć projekt, którego jesteś efektem, na pewno jeszcze się nie skończył. To jest zlecenie na środki dla Obiektów. Klemens nie zakończył działalności na tobie – powiedziała i odsunęła się od niego, zostawiając go sam na sam z dokumentami. Nie słyszał, jak przestawiała szklanki, ani jak nalewała wody. Nie docierały do niego żadne dźwięki. Wróciła, ale jeszcze przez kwadrans nie mówił ani słowa. Potem powoli podniósł na nią wzrok.
- Nadzorowałem twoją pracę, bo chciał poznać metodę pozyskania próbek. Mówił, że to będzie coś przełomowego. Miałem cię kontrolować i obserwować, jak realizujesz projekt, też poza pracą – wyznał jej prawdę. Skinęła głową i chyba lekko się uśmiechnęła, obracając w palcach wysoką szklankę.
- Ślepa ulica, Troian. Zrealizowałam te badania u siebie. Twój ojciec naprawdę mnie nie docenił. Ty z resztą też, biorąc pod uwagę miejsce, w którym teraz jesteśmy. Ale przyznam, że ta gra była interesująca. Masz w sobie duży…talent. – Lekko wydęła wargi. Długo milczeli, więc odezwała się znowu. – Wiesz, dlaczego Klemens interesuje się moimi badaniami? – zapytała. Mężczyzna nie odpowiedział. Nigdy o tym nie rozmawiali. Skinęła lekko głową, jakby się tego spodziewała. – Kiedy zgłosiłam projekt do Rządu, Xernagen był jedną z firm, która mogła zatwierdzić, lub odrzucić moje badania. W spisie przedstawiłam model sztucznego układu immunologicznego, który byłby zdolny zmetabolizować każdą toksynę. To pozwoliłoby produkować mocniejsze leki z jednoczesnym zmniejszeniem toksyczności, szansa dla osób bez dostępu do zaawansowanych środków. Wiesz ile potrafi kosztować zestaw naprawczy dedykowany próbom wątrobowym, prawda? Na pewno wiesz. Xernagen odrzucił mój wniosek, a Rząd nie wydał zgody na badania. Po co zawracać sobie głowę długoterminową stratą finansową i skutecznie leczyć mieszkańców, skoro można wymyślić nowe schorzenie, albo kolejny lek z dwudziestoprocentową skutecznością? Ale Klemens już wiedział, że byłabym w stanie stworzyć sztuczny system. Widocznie zauważył w tym szansę dla projektu, o którym, jak się okazało, nie miałeś pojęcia. – Odstawiła szklankę na blat. – W zasadzie, ostatecznie… udało ci się spełnić jego prośbę. Masz raport, masz wyniki. Od ciebie zależy, co z tym zrobisz. I czy znajdziesz kogoś, poza mną, kto jest w stanie stworzyć substancję chociaż w dziesięciu procentach tak skuteczną jak to, czego chciał Klemens. – Wstała. Troian wpatrywał się w teczkę, czując, że za sekundę straci coś bardzo ważnego. Zbyt wiele informacji na raz. Zbyt wiele niewiadomych i znaków zapytania. Ja miałem być jedyny. Podniósł się i złapał ją za rękę, kiedy zaczęła wycofywać się z salonu.
- Roxana, poczekaj.
- Zaraportowałam. Daję ci przestrzeń. – Wysunęła dłoń z jego dłoni i skierowała się w stronę korytarza. Widział jak docisnęła panel ścienny, który wysunął się razem z elektryczną szyną na okrycia wierzchnie. Zdjęła swój płaszcz, podszedł do niej, kiedy ściskała pasek. Chciał dotknąć jej ramienia, ale tym razem się szarpnęła, a on z zaskoczeniem wycofał o pół kroku.
- Na razie mnie nie dotykaj – poprosiła. Nie odezwał się, kiedy wyszła z mieszkania.
Przez chwilę stał w korytarzu, a potem bezwiednie poszedł do kuchni. Z kubkiem kawy oparł się o tarasowe okna, analizując genezę tego, w jaki sposób rozpierzchło się wszystko, czego był pewien. Zza szyby patrzyły na niego ich twarze, poruszające się na jednym z bilbordów. Zastanawiał się, czy do niej nie zadzwonić, ale uznał, że ma zbyt wiele rzeczy do przemyślenia. Poszedł do gabinetu i spisał wszystkie rewelacje na kartkę, próbując poukładać je w chociażby zbliżonej hierarchii ważności. Przestał w połowie i odetchnął, stukając piórem w biurko. Sięgnął po telefon i wybrał numer Roxany. Odebrała po czwartym sygnale, w jakimś nienaturalnie głośnym miejscu. Zapytał, czy ma zamiar wrócić. Powiedziała, że tak. I że nie jest pewna, jakie miał plany, ale zamierza zjeść jeszcze dziś kolację.
Zanim wróciła z termicznymi pudełkami jedzenia na wynos, zdążył zapalić świece i przygotować wino. Niewiele rozmawiali, ale wydawało się, że słowa wyjątkowo nie były im potrzebne.
*~*~*