Przez pierwsze dwie doby od zabiegu w laboratorium Roxany, Troian chciał skupić myśli na dłużej, niż dziesięć minut. Następnie zapragnął przespać się odrobinę ponad kwadrans, w czasie którego nie rzucałby się po łóżku, wijąc wokół głowy kokon z pościeli. Potem marzył już tylko o tym, żeby odgryźć sobie język, w razie gdyby wpadł na kolejną, błyskotliwą deklarację. To było bardzo długie czterdzieści osiem godzin.
Odwołał wszystkie umówione spotkania i poprzestawiał grafik na najbliższy tydzień. Próbował trzymać się na nogach, ale większą część dnia przesiedział za biurkiem, bezcelowo przesuwając kursor po monitorze. Ostatecznie wezwał do siebie przedstawicielkę działu farmakologii stosowanej i poprosił o mocne leki przeciwbólowe i na rozkurcz naczyń. Po dwóch godzinach przyjął następną dawkę. Po dwóch kolejnych miał wrażenie, że zacznie chodzić po ścianach, rwąc sobie włosy z głowy. Ukrył twarz w dłoniach i mocno pochylił się nad biurkiem. Migrena była czymś, co go irytowało, ale prawdziwy niepokój wywoływała jej przyczyna. Obawiał się, że w mózgu przełamano jakąś zaporę. Blokadę, której się nie spodziewał. Nie potrafił przewidzieć, co zrobi, jeżeli zaczną wracać do niego wspomnienia. Był pewien, że wiedział wszystko. Znał procesy i procedury. Że był jedynym egzemplarzem, stworzonym w ścisłym oparciu o nowoczesne metody i obwarowanym etyką. Wszystkie te mrzonki i jeszcze kilka innych zostały rozbite w pył, godzinę przed zakończeniem jego pracy.
Od niechcenia pobrał zaległy raport z najniższych struktur firmy, przeznaczonej na magazyny i hale zakładowe. Nie interesował się tym sektorem w takim samym stopniu jak innymi, ponieważ nie generował istotnych przychodów. Odłożył temat na bok, jak się okazało, lekkomyślnie. Szerzej otworzył oczy i na chwilę zapomniał o pulsującej obręczy wokół głowy, widząc spóźnione podsumowanie finansowe z ostatniego kwartału. W centralnym punkcie tabeli zanotowano urządzenie o skomplikowanej nazwie, z dopiskiem skaner kory przedczołowej. Troianowi zrobiło się cieplej, kiedy zobaczył rachunek wystawiony za sprzęt. Zamknął komputer, wstał i wyszedł z gabinetu. Nie odpowiadał na pozdrowienia pracowników, zdezorientowany mroczkami przed oczyma. Odchylił kołnierzyk koszuli i poluzował krawat, wypraszając z windy praktykujących laborantów. Wyszli bez słowa, widząc, że szef najwyraźniej nie życzył sobie towarzystwa przy zjeździe na dół.
Stojąc pod drzwiami sektora magazynowego napotkał problem z identyfikacją. Soczewka nie rozpoznała jego twarzy. Zdawał sobie sprawę, że wyglądał potwornie, ale bezpośrednią weryfikację przez pracownika obiektu, uznał za lekkie nadużycie. Młody magazynier, który po niego przyszedł, miał na sobie roboczy uniform i plakietkę z numerem. Otworzył oczy szerzej, widząc przełożonego i pokrętnie zaczął tłumaczyć niedawne problemy z działaniem systemu identyfikacyjnego. Mężczyzna ominął pracownika bez słowa i poszedł w stronę przeszklonej hali laboratoryjnej. Od wejścia zażądał rozmowy z dyrektorką działu, przygotowując szereg bardzo konkretnych pytań. Pierwsze z nich dotyczyło przeznaczenia sprzętu, drugie dyspozycji, po której został zakupiony i trzecie, udokumentowanego użycia. Drobna kobieta potakiwała głową i zwięźle odpowiadała na każde z pytań, na koniec prowadząc go do archiwum działu. Przez chwilę kluczyła między migoczącymi panelami, a potem odbiła pusty nośnik na jednym z nich i pobrała niezbyt obszerny dokument.
– To ostatni zapis z historii skanera. Wyczyściliśmy maszynę przed oddaniem, ale nie zdążyliśmy przekazać raportu panu Schindlerowi. Ten zamach… – urwała, widząc, że przełożony czeka na inne informacje. Przełknęła ślinę i kilkukrotnie zacisnęła dłonie na brzegach fartucha. – My już nie mamy tego sprzętu, panie dyrektorze. – Uciekła wzrokiem, widząc przeszywające spojrzenie piwnych oczu. – Nie jest tu potrzebny, po jednorazowym użyciu odsprzedaliśmy go fabryce, z której pochodził. – Troianowi coś takiego wydawało się absurdalne. Kiedy dowiedział się, że cena sprzętu spadła o trzydzieści procent względem ceny początkowej, potrzebował chwili, żeby nad sobą zapanować. Po jego sugestii, że lepiej było wypożyczyć maszynę, usłyszał, że firma nie prowadzi takiej polityki. Nie po raz pierwszy pomyślał, że ojcu musiało zależeć na czymś bardzo mocno, skoro podejmował tak idiotyczne decyzje.
Podziękował kobiecie za nośnik i wrócił do gabinetu, całą drogę zastanawiając się, czy nie lepiej dać sobie na dziś spokój. W domu najprawdopodobniej była Roxana, ale znając ich aktualne stosunki nie powinien jej nawet zobaczyć. Chyba, że przemykającą między kuchnią a swoim pokojem, nieuchwytną jak biały duch.
Usiadł za biurkiem i otworzył dokument. Dwie minuty później jego postrzeganie rzeczywistości uległo zmianie.
Patrzył na raport obdukcji, w którym opisano badanie wykonane przy użyciu skanera. Jego uwagę przykuły poszczególne fragmenty tekstu. Funkcje życiowe możliwe do przywrócenia. Zewnętrzna ingerencja, prawdopodobnie wywołana silnym wyładowaniem elektrycznym spowodowanym działaniem nadajnika numer 046. Obszar C niezdolny do przywrócenia funkcji podstawowych. Nieodwracalna degradacja Obiektu. Trwałe uszkodzenie obszaru C. Sugerowany protokół utylizacyjny.
Przesunął wzrok na dół strony i przez chwilę studiował mapy i wykresy, które załączono do dokumentu. Nie rozumiał, co oceniały wskaźniki procentowe, ale były na bardzo niskim poziomie. Przewinął jedną stronę niżej i znieruchomiał. Dotarł do tabeli personalnej opatrzonej nagłówkiem _0046. Przeczytał informacje związane z płcią, niejasne oznaczenia dotyczące parametru C i wiek osoby, którą poddawano obdukcji. Dwadzieścia sześć lat. Poczuł coś niejasnego, a kiedy spojrzał odrobinę niżej, to uczucie się pogłębiło.
Data urodzenia Obiektu była tożsama z jego datą urodzenia.
Wracał do domu prawie pustymi ulicami, całkowicie oddając automatowi panowanie nad samochodem. Co jakiś czas mrużył oczy i odwracał twarz od błyskających fleszy. Wiedział, że dron nad jego autem nie przestanie nawigować trasy, aż do wjazdu na teren zamkniętego osiedla. Uznał, że dzisiaj go to nie interesuje. Po przeczytaniu raportu nie zrobił niczego, co mógłby określić jako produktywne. Obracał pióro w palcach i zastanawiał się, co oznaczają informacje z dokumentu. Miał wrażenie, że znowu ma sześć lat, a ojciec objaśnia mu porządek świata, przybierając mentorski ton. Problem polegał na tym, że autentyczny porządek świata Klemensa stał w znacznym oddaleniu od tego, co przekazywał synowi. Nagle Troian zaczął poddawać w wątpliwość wszystkie treści i ustalenia, które miały miejsce przed zamachem. Nie mogąc zwalczyć pokusy zadzwonił do szpitala, ale nie powiedzieli mu niczego nowego. Klemens Schindler pozostawał nieprzytomny i pomocny w równym stopniu, co rozgotowane warzywo. Do świadomości mężczyzny coraz natrętniej powracała niedawna wiadomość. Nie zdążył odpowiedzieć zanim zniknęła, ale dobrze zapamiętał nadawcę. M-0. Niezwłocznie rozpoczął poszukiwanie informacji na jego temat.
Wszedł do mieszkania, tak cichego i pustego, jak się spodziewał. Zobaczył światło w pokoju Roxany, ale nawet nie pomyślał, żeby iść w tamtą stronę. Wziął gorący prysznic, znowu mając wrażenie, że coś rozsadzi jego głowę od środka. Walczył z pokusą, czy samemu nie rozbić czaszki o przeszklone ściany kabiny. Naciągnął szlafrok byle jak na ramiona i posnuł się do pokoju, po drodze łykając tabletki. Ułożył się w łóżku, mając pewność, że czeka go kolejna, bezsenna noc.
Przyszła do niego dwadzieścia minut później. Otworzył oczy, kiedy usiadła na materacu, a potem wsunęła się pod kołdrę i delikatnie zdjęła poduszkę z jego twarzy. Zwinęła się przy głowie mężczyzny, obejmując ją ramionami i tuląc do swoich piersi. Przez chwilę obawiał się, że poczuje mieszankę jej kąpielowych kosmetyków, ale dotarł do niego jedynie naturalny zapach włosów i białej skóry. Nic nie powiedział. Czuł jej ciepło i to, jak masowała palcami jego skroń. Nieoczekiwanie udało mu się zasnąć.
Przez następne trzy noce przychodziła do niego i zasypiała razem z nim. Ostatniego wieczoru przez chwilę rozmawiali. To była dziwna, intymna rozmowa. Leżał z głową na jej kolanach, a ona gładziła palcami jego czaszkę, przez chwilę pieszcząc opuszkami miejsce za prawym uchem. Pytał, czy miała w życiu kogoś takiego jak on, a odpowiedź go zaskoczyła. Powiedział jej o tym, a ona przyznała, że taki stan rzeczy zaskakiwał też ją. Nie rozumiał, dlaczego tak późno zauważył, jak bardzo jest wyczerpana.
Kolejnego dnia był spóźniony. Porwał filiżankę kawy ze stolika i upił kilka pospiesznych łyków, podchodząc do Roxany stojącej w kuchni. Miała na sobie lśniący top przypominający skórę węża i eleganckie, czarne spodnie z wysokim stanem. W obcasach była prawie równa z mężczyzną. Widząc mocno umalowane usta zrozumiał, że czekały ją dzisiaj długie, prawdopodobnie trudne negocjacje. Pocałował ją w kącik ust i odwrócił się, unosząc kawę w kierunku warg. Kobieta pociągnęła go za krawat, nieustępliwie zwracając w swoją stronę. Przez kilka cennych sekund Troian skupiał się na pocałunku, uznając, że nie spieszy się aż tak bardzo. Odsunęła się, sięgnęła po jego filiżankę i upiła łyk kawy.
- Najprawdopodobniej skończę tę maskaradę przed jedenastą. Gdyby udało ci się wyjść z pracy jak normalnemu człowiekowi, moglibyśmy zjeść razem kolację – zaproponowała, zaskakując go po raz kolejny na przestrzeni tych kilku dni. Skinął głową, próbując nasycić się efektownym widokiem, który miał przed oczyma.
- Chciałabyś wyjść, czy….
- W domu. Kupiłam lawendowe świece, mogą ci się przydać – stwierdziła, dopijając po chwili jego kawę. Pożegnał ją dłużej i czulej, niż początkowo zamierzał.
Jadąc do firmy wydawało mu się, że przynajmniej jeden obszar jego życia zaczyna się układać. Zastanawiał się, co mógłby zamówić na kolację, jakie pijała wino, czy chciałaby, żeby poza posiłkiem przygotował coś jeszcze. Złapał kilka z tych myśli i uznał je za niecodzienne. Nie przypominał sobie, żeby odczuwał wcześniej coś, co chociażby przypominało jego obecny stan. Wchodząc do biura uwierzył, że mogą stworzyć z tej relacji coś więcej, niż medialną wydmuszkę, na którą się skazali. Uwierzył, że to możliwe i zasadne.
A potem znalazł na biurku jej wypowiedzenie.
Odwołał wszystkie umówione spotkania i poprzestawiał grafik na najbliższy tydzień. Próbował trzymać się na nogach, ale większą część dnia przesiedział za biurkiem, bezcelowo przesuwając kursor po monitorze. Ostatecznie wezwał do siebie przedstawicielkę działu farmakologii stosowanej i poprosił o mocne leki przeciwbólowe i na rozkurcz naczyń. Po dwóch godzinach przyjął następną dawkę. Po dwóch kolejnych miał wrażenie, że zacznie chodzić po ścianach, rwąc sobie włosy z głowy. Ukrył twarz w dłoniach i mocno pochylił się nad biurkiem. Migrena była czymś, co go irytowało, ale prawdziwy niepokój wywoływała jej przyczyna. Obawiał się, że w mózgu przełamano jakąś zaporę. Blokadę, której się nie spodziewał. Nie potrafił przewidzieć, co zrobi, jeżeli zaczną wracać do niego wspomnienia. Był pewien, że wiedział wszystko. Znał procesy i procedury. Że był jedynym egzemplarzem, stworzonym w ścisłym oparciu o nowoczesne metody i obwarowanym etyką. Wszystkie te mrzonki i jeszcze kilka innych zostały rozbite w pył, godzinę przed zakończeniem jego pracy.
Od niechcenia pobrał zaległy raport z najniższych struktur firmy, przeznaczonej na magazyny i hale zakładowe. Nie interesował się tym sektorem w takim samym stopniu jak innymi, ponieważ nie generował istotnych przychodów. Odłożył temat na bok, jak się okazało, lekkomyślnie. Szerzej otworzył oczy i na chwilę zapomniał o pulsującej obręczy wokół głowy, widząc spóźnione podsumowanie finansowe z ostatniego kwartału. W centralnym punkcie tabeli zanotowano urządzenie o skomplikowanej nazwie, z dopiskiem skaner kory przedczołowej. Troianowi zrobiło się cieplej, kiedy zobaczył rachunek wystawiony za sprzęt. Zamknął komputer, wstał i wyszedł z gabinetu. Nie odpowiadał na pozdrowienia pracowników, zdezorientowany mroczkami przed oczyma. Odchylił kołnierzyk koszuli i poluzował krawat, wypraszając z windy praktykujących laborantów. Wyszli bez słowa, widząc, że szef najwyraźniej nie życzył sobie towarzystwa przy zjeździe na dół.
Stojąc pod drzwiami sektora magazynowego napotkał problem z identyfikacją. Soczewka nie rozpoznała jego twarzy. Zdawał sobie sprawę, że wyglądał potwornie, ale bezpośrednią weryfikację przez pracownika obiektu, uznał za lekkie nadużycie. Młody magazynier, który po niego przyszedł, miał na sobie roboczy uniform i plakietkę z numerem. Otworzył oczy szerzej, widząc przełożonego i pokrętnie zaczął tłumaczyć niedawne problemy z działaniem systemu identyfikacyjnego. Mężczyzna ominął pracownika bez słowa i poszedł w stronę przeszklonej hali laboratoryjnej. Od wejścia zażądał rozmowy z dyrektorką działu, przygotowując szereg bardzo konkretnych pytań. Pierwsze z nich dotyczyło przeznaczenia sprzętu, drugie dyspozycji, po której został zakupiony i trzecie, udokumentowanego użycia. Drobna kobieta potakiwała głową i zwięźle odpowiadała na każde z pytań, na koniec prowadząc go do archiwum działu. Przez chwilę kluczyła między migoczącymi panelami, a potem odbiła pusty nośnik na jednym z nich i pobrała niezbyt obszerny dokument.
– To ostatni zapis z historii skanera. Wyczyściliśmy maszynę przed oddaniem, ale nie zdążyliśmy przekazać raportu panu Schindlerowi. Ten zamach… – urwała, widząc, że przełożony czeka na inne informacje. Przełknęła ślinę i kilkukrotnie zacisnęła dłonie na brzegach fartucha. – My już nie mamy tego sprzętu, panie dyrektorze. – Uciekła wzrokiem, widząc przeszywające spojrzenie piwnych oczu. – Nie jest tu potrzebny, po jednorazowym użyciu odsprzedaliśmy go fabryce, z której pochodził. – Troianowi coś takiego wydawało się absurdalne. Kiedy dowiedział się, że cena sprzętu spadła o trzydzieści procent względem ceny początkowej, potrzebował chwili, żeby nad sobą zapanować. Po jego sugestii, że lepiej było wypożyczyć maszynę, usłyszał, że firma nie prowadzi takiej polityki. Nie po raz pierwszy pomyślał, że ojcu musiało zależeć na czymś bardzo mocno, skoro podejmował tak idiotyczne decyzje.
Podziękował kobiecie za nośnik i wrócił do gabinetu, całą drogę zastanawiając się, czy nie lepiej dać sobie na dziś spokój. W domu najprawdopodobniej była Roxana, ale znając ich aktualne stosunki nie powinien jej nawet zobaczyć. Chyba, że przemykającą między kuchnią a swoim pokojem, nieuchwytną jak biały duch.
Usiadł za biurkiem i otworzył dokument. Dwie minuty później jego postrzeganie rzeczywistości uległo zmianie.
Patrzył na raport obdukcji, w którym opisano badanie wykonane przy użyciu skanera. Jego uwagę przykuły poszczególne fragmenty tekstu. Funkcje życiowe możliwe do przywrócenia. Zewnętrzna ingerencja, prawdopodobnie wywołana silnym wyładowaniem elektrycznym spowodowanym działaniem nadajnika numer 046. Obszar C niezdolny do przywrócenia funkcji podstawowych. Nieodwracalna degradacja Obiektu. Trwałe uszkodzenie obszaru C. Sugerowany protokół utylizacyjny.
Przesunął wzrok na dół strony i przez chwilę studiował mapy i wykresy, które załączono do dokumentu. Nie rozumiał, co oceniały wskaźniki procentowe, ale były na bardzo niskim poziomie. Przewinął jedną stronę niżej i znieruchomiał. Dotarł do tabeli personalnej opatrzonej nagłówkiem _0046. Przeczytał informacje związane z płcią, niejasne oznaczenia dotyczące parametru C i wiek osoby, którą poddawano obdukcji. Dwadzieścia sześć lat. Poczuł coś niejasnego, a kiedy spojrzał odrobinę niżej, to uczucie się pogłębiło.
Data urodzenia Obiektu była tożsama z jego datą urodzenia.
Wracał do domu prawie pustymi ulicami, całkowicie oddając automatowi panowanie nad samochodem. Co jakiś czas mrużył oczy i odwracał twarz od błyskających fleszy. Wiedział, że dron nad jego autem nie przestanie nawigować trasy, aż do wjazdu na teren zamkniętego osiedla. Uznał, że dzisiaj go to nie interesuje. Po przeczytaniu raportu nie zrobił niczego, co mógłby określić jako produktywne. Obracał pióro w palcach i zastanawiał się, co oznaczają informacje z dokumentu. Miał wrażenie, że znowu ma sześć lat, a ojciec objaśnia mu porządek świata, przybierając mentorski ton. Problem polegał na tym, że autentyczny porządek świata Klemensa stał w znacznym oddaleniu od tego, co przekazywał synowi. Nagle Troian zaczął poddawać w wątpliwość wszystkie treści i ustalenia, które miały miejsce przed zamachem. Nie mogąc zwalczyć pokusy zadzwonił do szpitala, ale nie powiedzieli mu niczego nowego. Klemens Schindler pozostawał nieprzytomny i pomocny w równym stopniu, co rozgotowane warzywo. Do świadomości mężczyzny coraz natrętniej powracała niedawna wiadomość. Nie zdążył odpowiedzieć zanim zniknęła, ale dobrze zapamiętał nadawcę. M-0. Niezwłocznie rozpoczął poszukiwanie informacji na jego temat.
Wszedł do mieszkania, tak cichego i pustego, jak się spodziewał. Zobaczył światło w pokoju Roxany, ale nawet nie pomyślał, żeby iść w tamtą stronę. Wziął gorący prysznic, znowu mając wrażenie, że coś rozsadzi jego głowę od środka. Walczył z pokusą, czy samemu nie rozbić czaszki o przeszklone ściany kabiny. Naciągnął szlafrok byle jak na ramiona i posnuł się do pokoju, po drodze łykając tabletki. Ułożył się w łóżku, mając pewność, że czeka go kolejna, bezsenna noc.
Przyszła do niego dwadzieścia minut później. Otworzył oczy, kiedy usiadła na materacu, a potem wsunęła się pod kołdrę i delikatnie zdjęła poduszkę z jego twarzy. Zwinęła się przy głowie mężczyzny, obejmując ją ramionami i tuląc do swoich piersi. Przez chwilę obawiał się, że poczuje mieszankę jej kąpielowych kosmetyków, ale dotarł do niego jedynie naturalny zapach włosów i białej skóry. Nic nie powiedział. Czuł jej ciepło i to, jak masowała palcami jego skroń. Nieoczekiwanie udało mu się zasnąć.
*~*~*
Przez następne trzy noce przychodziła do niego i zasypiała razem z nim. Ostatniego wieczoru przez chwilę rozmawiali. To była dziwna, intymna rozmowa. Leżał z głową na jej kolanach, a ona gładziła palcami jego czaszkę, przez chwilę pieszcząc opuszkami miejsce za prawym uchem. Pytał, czy miała w życiu kogoś takiego jak on, a odpowiedź go zaskoczyła. Powiedział jej o tym, a ona przyznała, że taki stan rzeczy zaskakiwał też ją. Nie rozumiał, dlaczego tak późno zauważył, jak bardzo jest wyczerpana.
Kolejnego dnia był spóźniony. Porwał filiżankę kawy ze stolika i upił kilka pospiesznych łyków, podchodząc do Roxany stojącej w kuchni. Miała na sobie lśniący top przypominający skórę węża i eleganckie, czarne spodnie z wysokim stanem. W obcasach była prawie równa z mężczyzną. Widząc mocno umalowane usta zrozumiał, że czekały ją dzisiaj długie, prawdopodobnie trudne negocjacje. Pocałował ją w kącik ust i odwrócił się, unosząc kawę w kierunku warg. Kobieta pociągnęła go za krawat, nieustępliwie zwracając w swoją stronę. Przez kilka cennych sekund Troian skupiał się na pocałunku, uznając, że nie spieszy się aż tak bardzo. Odsunęła się, sięgnęła po jego filiżankę i upiła łyk kawy.
- Najprawdopodobniej skończę tę maskaradę przed jedenastą. Gdyby udało ci się wyjść z pracy jak normalnemu człowiekowi, moglibyśmy zjeść razem kolację – zaproponowała, zaskakując go po raz kolejny na przestrzeni tych kilku dni. Skinął głową, próbując nasycić się efektownym widokiem, który miał przed oczyma.
- Chciałabyś wyjść, czy….
- W domu. Kupiłam lawendowe świece, mogą ci się przydać – stwierdziła, dopijając po chwili jego kawę. Pożegnał ją dłużej i czulej, niż początkowo zamierzał.
Jadąc do firmy wydawało mu się, że przynajmniej jeden obszar jego życia zaczyna się układać. Zastanawiał się, co mógłby zamówić na kolację, jakie pijała wino, czy chciałaby, żeby poza posiłkiem przygotował coś jeszcze. Złapał kilka z tych myśli i uznał je za niecodzienne. Nie przypominał sobie, żeby odczuwał wcześniej coś, co chociażby przypominało jego obecny stan. Wchodząc do biura uwierzył, że mogą stworzyć z tej relacji coś więcej, niż medialną wydmuszkę, na którą się skazali. Uwierzył, że to możliwe i zasadne.
A potem znalazł na biurku jej wypowiedzenie.