Numer [+18] (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Roxana miała płochą nadzieję, że organizm dziewczyny szybciej zareaguje na proces odblokowania pamięci standardowym atakiem migreny. 

dobra koleżanka 

 Mężczyzna stwierdził, że są do siebie podobne, z tym, że Suze reprezentuje bardziej przyjazny zestaw cech.

 

W zasadzie zdając sobie sprawę z zawirowań, Roxana mogła zawiesić próby z truciznami na własnym ciele, bo i tak miała dużo do roboty z Federicą i Troianem.

 Cechy fizyczne cechujące mężczyznę w jego wieku, nie zauważyłam zaburzeń rozwojowych. 

Jeśli pierwsza część zdania to cytat z tekstu raportu, to można wziąć w cudzysłów.
Jeśli to stwierdzenie Roxany, to można by rozważyć użycie ; zamiast przecinka.

Popęd seksualny utrzymuje się na normalnym poziomie, to też różnica między wami. – Roxana zmieniła kartki. Frederica lekko wydęła usta, ale powstrzymała się przed pytaniem, w jakich okolicznościach kobieta zasięgnęła ostatnich obserwacji. (nadmierna spacja) – Faktycznie wykazywał zdolność odczytu mojego profilu emocjonalnego.

 

Widziała, że Roxana otwiera usta, ale natychmiast odebrała jej szansę na odpowiedź.

Podoba mi się to zdanie.

Kobieta milczała, z jednej strony dając jej przestrzeń, a z drugiej walcząc z zaintrygowaniem nakazującym popędzenie dziewczyny. (nadmierna spacja) – Nie wiem, co oceniali.
(...)
 Ilość działań jakie Roxana podjęła, żeby pociągnąć sprawę do tego miejsca, była zatrważająca. Podporządkowała sprawie całe swoje życie, lawirując pomiędzy siecią coraz bardziej wysmakowanych łgarstw. (bliskie powtórzenie)

– Nie ja kazałam ci iść do tego hotelu – dodała i w tej samej chwili pożałowała tego zdania. 
(...)
 Zastanawiała się, czy gdyby Roxana od początku wiedziała o charakterze projektu i czynnie w nim uczestniczyła, to ich kontakt nie ograniczyłby się do podawania farmaceutyków w celi Xernagenu.
(...)
Pomogę i tobie i jemu, na ile będę w stanie. Nie zapominaj, że jesteś w tym miejscu dzięki mnie. – Czuła, że powinna darować sobie ostatnie zdanie ze względu na stan dziewczyny, ale nie była wystarczająco silna, żeby go nie powiedzieć.
(...)
Frederica poczuła, że sama się w nich gubi. – Ile jeszcze możesz poświęcić? – zapytała. Oczy albinoski pozostały matowe, jej wargi drgnęły, rozlało się naczynko w prawym kąciku ust. Jeżeli istniał sposób, żeby ta rozmowa nigdy nie miała miejsca, Roxana dałaby wiele, by go poznać. Odrobinę uniosła głowę, czując, jak pęka wysuszona skóra na krtani. 
- A ty, Frederica? Jak wiele jesteś w stanie s a m a zrobić? – Odbiła pytanie, celowo akcentując przedostatnie słowo. Chciała jej przypomnieć, do jakiego stopnia była zależna od niej i od innych, jak niewiele znaczyła sama. Może miało to coś udowodnić, a może tylko stanowić ostrzeżenie. Odpowiedź sprawiła, że Roxana przestała dobrze sypiać. 
- Wszystko. Uczyłam się od ciebie. 
Żadna z nich nie miała wątpliwości, że to był tylko prolog. 

Mistrzowska rozmowa naładowana emocjami. Tak powinny wyglądać dialogi. W tej materii mogę się jeszcze wiele od Ciebie nauczyć.

Dziękuję za ten fragment. przeczytanie go było czystą przyjemnością.

Pozdrawiam i czekam na więcej.