Roxana pochyliła głowę jeszcze niżej i mocniej zacisnęła dłonie na krawędziach zlewu. Wciąż lekko trzęsły jej się nogi, usłyszała trzask łamanych paznokci. Reakcja organizmu na ostatnią truciznę egzogenną przerosła jej oczekiwania. Badanie krwi wykazało szereg nieprawidłowości, a degeneracja skóry postępowała szybciej niż zwykle. Spojrzała na swoje odbicie i po raz kolejny zastanowiła się nad tym, czy gdyby jakikolwiek mężczyzna mógł zobaczyć jej aktualne oblicze, nadal byłaby jedną z najbardziej pożądanych kobiet w Enklawie. Trucizny obnażały prawdę. Białą cerę znaczyła siateczka popękanych naczyń krwionośnych, przebijających przez skórę jak różowe blizny. Przez zasinienia pod oczyma i odrapane usta wyglądała piętnaście lat starzej, a matowe oczy przywodziły na myśl rozwodnione, mętne studnie. Odchyliła dolną wargę opuszkami palców, odsłaniając zapalone dziąsła. Miała jeszcze dwanaście godzin. Jeżeli do tej pory nie przywróci ciała do normy, Troian Schidler nie pozna swojej narzeczonej. Kobieta domyślała się, że obniżona tolerancja na trucizny wynikała nie tylko ze zwiększonej siły substancji; podejrzewała, że szwankował układ immunologiczny. Jej ustrój w ostatnim czasie został wystawiony na działanie potężnych zawirowań. Nigdy nie prowadziła regularnego trybu życia, ale dbała o przyjmowanie środków osłonowych i wzmożoną pielęgnację w okresie poprzedzającym iniekcje. W obecnej sytuacji znacząco zaniedbała oba procesy. Bała się przetransportować standardowy zestaw substancji do lodówki Troiana. Dopóki nie zadawał pytań, mogła czepiać się myśli, że był kompletnie nieświadomy. Inną sprawą były wielogodzinne próby doprowadzenia powłok skórnych do normalnego stanu, których nie miała możliwości wykonywać w ostatnim czasie.
Wyprostowała się, przemyła twarz zimną wodą i zmieniła fartuch na dłuższy. Musiała poświęcić jeszcze co najmniej dwie godziny Frederice, zasypującej ją gradem trudnych pytań. Roxana starała się zbywać każde z nich, tłumacząc, że potrzebują więcej czasu i muszą działać ze wzmożoną ostrożnością. Zdawała sobie sprawę, że takie odpowiedzi nie przynosiły rezultatu. Dziewczyna przestawała być spolegliwa i chociaż z jednej strony było to całkiem naturalne, w obecnej sytuacji komplikowało sprawę. Roxana miała płochą nadzieję, że organizm dziewczyny szybciej zareaguje na proces odblokowania pamięci standardowym atakiem migreny. Niestety wyglądało na to, że z każdą próbą tolerancja ustroju rosła, odsuwając w czasie negatywne skutki.
Kobieta wyszła z łazienki i zajrzała do gabinetu. Rozkodowała ostatnią szufladę i wyjęła cienką, laminowaną teczkę. Suze wijąca się na blacie biurka zwiesiła najszerszy splot w jej stronę i wsunęła łeb pod wysuszone włosy. Roxana przesunęła palce po rozgrzanych łuskach i po raz kolejny zastanowiła się nad tym, w jaki sposób wąż zareagował na Troiana. Zeszłej nocy, zanim podała mężczyźnie pierwszą próbę, tuż po pobraniu krwi do analizy, kobra ułożyła się przy jego stopach. Potem, ku zaskoczeniu ich obojga, wspięła się wyżej, żeby ostatecznie opleść jego klatkę piersiową, układając płaski łeb na boku ciepłej szyi. Roxana nigdy nie widziała, żeby zwierzę reagowało w taki sposób. Mężczyzna stwierdził, że są do siebie podobne, z tym, że Suze reprezentuje bardziej przyjazny zestaw cech. Roxana nie skomentowała, ale nie mogła przestać analizować tego zjawiska.
Odsunęła od siebie białe cielsko i mocniej naciągnęła mankiety fartucha. Miała pogryzione nadgarstki. Sine okręgi bezsprzecznie wskazywały na ludzkie zęby. Zdawała sobie sprawę, że musi zapanować nad reakcjami, zanim całkowicie straci kontrolę nad nawykową, instynktowną częścią swojego mózgu. Gryzła się, kiedy ból był zbyt duży. Odpowiednia toksyna przynosiła chwilową ulgę.
Kiedy weszła do pomieszczenia, Frederica siedziała w tym samym miejscu, co poprzednio. Uniosła głowę i zmrużyła oczy, widząc jak kobieta kładzie przed nią teczkę. Roxana usiadła po drugiej stronie biurka, otworzyła zakładkę i trzymając dokumenty drukiem do dziewczyny, zaczęła wyjmować pojedyncze kartki.
- Zrobiłam wstępne zestawienia. Na ten moment mam tylko wyniki badań jego krwi, za mniej więcej dwa tygodnie będę mogła załączyć mapę obszarów odblokowanych po pierwszej próbie. Jest świadom, że muszę zbierać dokumentację.
- Bo myśli, że nic z niej nie wyczytasz. Mówiłam ci, że on nie jest zablokowany. – Dziewczyna uważnie przyglądała się zapiskom. Dużej części nie rozumiała. Wskazała palcem na tabelę porównawczą i podniosła wzrok na Roxanę. Znowu miała wrażenie, że patrzy na kogoś innego. – Co to za informacje?
- Badania behawioralne. Porównywałam zestaw wybranych nawyków i typów zachowania Troiana, z tym, co udało mi się zaobserwować u ciebie….Frederica, nie patrz na mnie w ten sposób.
- Przepraszam.
- Widzę kilka znaczących różnic, ale nie wiem, czy wynikają z czynnika środowiskowego, kalibracji behawioralnej, farmakologicznej, czy są naturalnymi cechami charakteru. – Kobieta zmarszczyła brwi i powiodła palcem w dół tekstu. – Tutaj. Zachowania społeczne i znajomość nieformalnych zasad współżycia w społeczeństwie są u niego rozwinięte na takim samym poziomie, jak u zwykłego człowieka. Z kolei mapy emocjonalne i obszary, szczególnie podatne na działanie oksytocyny są wyciszone, prawie w tak samo dużym stopniu jak u ciebie. Cechy fizyczne cechujące mężczyznę w jego wieku; nie zauważyłam zaburzeń rozwojowych. Popęd seksualny utrzymuje się na normalnym poziomie, to też różnica między wami. – Roxana zmieniła kartki. Frederica lekko wydęła usta, ale powstrzymała się przed pytaniem, w jakich okolicznościach kobieta zasięgnęła ostatnich obserwacji. – Faktycznie wykazywał zdolność odczytu mojego profilu emocjonalnego. Od kiedy nie ma możliwości korzystania z tej funkcji, popełnia błędy poznawcze i jest zmuszony zadawać więcej pytań. – Dla Roxany to była dobra informacja. Silne aktywowanie gadziej części mózgu w szerokiej perspektywie źle wpływało na jej organizm, ale w obecnych okolicznościach cena nie grała roli. Nie mogła dawać mu przewagi.
- Nie jestem w stanie nic odebrać – przyznała Frederica, kiwając głową. W pierwszym odruchu poczuła nową, dziwną emocję, napotykając w głowie kobiety twardą ścianę. Z jednej strony nie powinna mieć obiekcji, a z drugiej czuła, że odebrano jej istotne narzędzie.
- To chyba nie jest problem?
- Nie jest. – Dziewczyna wróciła wzrokiem do notatek. – Co wiesz na temat jego umiejętności? – To był obszar, który najbardziej ją interesował. Chciała mieć porównanie, w jak dużym stopniu różniła się od brata i jaka była tego przyczyna. Miała pewność, że różnice były znaczące. Ku jej rozczarowaniu Roxana pokręciła głową.
- Niewiele. Mam wrażenie, że spektrum umiejętności będzie odblokowywane podobnie jak u ciebie, etapami. Nie zauważyłam niczego, co mogłoby wskazywać na poziom jego zaawansowania.
- Mówiłam ci, że on się kontroluje. – Frederica zmarszczyła brwi. Widziała, że Roxana otwiera usta, ale natychmiast odebrała jej szansę na odpowiedź. – Ja go pamiętam. Pamiętam, że testowali na mnie jego możliwości. – Opuściła wzrok. Czuła, że zaciska palce u stóp, a ręka mimochodem wędruje w kierunku przedramienia. Zacisnęła pięści. Kobieta milczała, z jednej strony dając jej przestrzeń, a z drugiej walcząc z zaintrygowaniem nakazującym popędzenie dziewczyny. – Nie wiem, co oceniali. Jakie parametry usiłowali zbadać. Pamiętam, że sprawiał mi ogromny ból, chociaż stał cztery metry dalej. To było… – Zmarszczyła brwi. – Niewyobrażalne – dokończyła. – Nie mogłam na to odpowiedzieć. Próbowałam, ale to było niemożliwe. Chciałam zrobić coś, co jest naturalne, ale okazywało się, że nie mogę. To tak jakby ktoś odciął ci kciuk, a ty przypominasz sobie o tym zawsze, kiedy chcesz coś chwycić. – Opuściła głowę jeszcze mocniej. – Byłam jego obiektem testowym. Zajrzyj mu za ucho, a zobaczysz _0047. Jestem tego pewna. – Zacisnęła zęby i usłyszała zgrzyt. Kobieta powoli wychyliła się do przodu i odwróciła kartki w swoją stronę. Jej twarz odrobinę zesztywniała; nie spodziewała się informacji tego typu.
- Pamiętaj, że specyfika przywracania pamięci neuronalnej czasami zaciera, albo miesza impulsy. Wspomnienia mogą wydawać się odrobinę zniekształcone…
- Wiem, że to był on. – Frederica ucięła jej spekulację, czując, jak narasta w niej gniew. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że kobieta powoli zmienia sojusznika. A może po prostu bardzo się tego bała? Nie potrafiła ocenić, co wtedy się z nią stanie.
- W porządku. – Roxana wróciła wzrokiem do notatek i pokazała jej kolejną kartkę. – Istnieje prawdopodobieństwo, moim zdaniem stu procentowe, że Troian tego nie pamięta. Próbowałam naprowadzać go na tematykę projektu i Obiektów. Jedyne, o co zapytał, to skąd wiem o sprawie. Wyłgałam się półroczną analizą raportów i niedopatrzeniem Dougherty’ego. Z oczywistych przyczyn nie skonfrontuje Naczelnika z tą informacją. Frederica, on nie ma pojęcia, kto brał w tym udział i jakie pełnił funkcje.
- Równie dobrze może mówić ci to, co chcesz usłyszeć. – Frederica gwałtownie podniosła głowę. Poczuła, że coś się w niej urwało, puściło i nie umie już tego zatrzymać. – Nic o nim nie wiesz.
- Ty, zdaje się, wiesz jeszcze mniej. – Roxana przestawała brzmieć spokojnie. Złożyła kartki raportu, chociaż nie pokazała jej najważniejszej rzeczy.
- Ale ja próbuję myśleć logicznie. Nie dalej jak trzy miesiące temu mówiłaś, że otrujesz go w momencie, kiedy coś wymknie się nam spod kontroli. – Wbiła w nią wzrok i poczuła ucisk, kiedy kobieta uciekła oczyma. – Jak jest teraz? – W napięciu oczekiwała na odpowiedź. Po dwóch minutach milczenia wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu. Laboratorium wydało jej się ciaśniejsze niż zwykle. Objęła się ramionami – Wydaje ci się, że masz przewagę, ale to nie jest prawda. – Cały czas wracały do niej ich wspólne zdjęcia. Spojrzenia, których nikt nie potrafiłby tak dobrze zagrać. Usłyszała, że albinoska wstała i okrążyła biurko.
- Ten cały syf, w którym się znalazłam i przez który już przeszłam, jest dla ciebie. Szukamy tych samych odpowiedzi.
- O nic cię nie prosiłam. – Frederica gwałtownie się zatrzymała i szarpnęła głowę w bok, jakby ktoś ją uderzył. – Nie ja kazałam ci iść do tego hotelu – dodała i w tej samej chwili pożałowała tego zdania. Po zapoznaniu się ze szczegółowym raportem i po zobaczeniu, co Gross zrobił z dziewczyną w klubie, nałożyła na siebie irracjonalne poczucie winy. Nienawidziła tego uczucia i wiedziała, że na nie nie zasługuje, a jednak nie potrafiła się od niego odciąć. Czuła silną potrzebę zrzucenia go na kogoś innego. Przez chwilę milczała, a potem, wiedząc, że nie ma drogi powrotnej, odezwała się znowu. – Ty szukasz odpowiedzi na temat swojej roli. Tego gdzie i w jakim procencie jesteś w tym cholernym projekcie, a ja jestem podmiotem badawczym. Każesz mi czekać, bo zdecydowane kroki nie są ci na rękę. Co będzie, jak już znajdziesz, co cię interesuje? Do czego będę ci potrzebna ja i moja pamięć? – zapytała. Wiedziała, że jej słowa były mocne. Zdawała sobie sprawę, że ktoś poszczuł jej własne myśli w stronę podstaw, których się do tej pory trzymała, a teraz zaczynała widzieć w nich dziury. Nadal nie potrafiła wyrzucić z głowy natręctw, które niszczyły ją od kilku dni. Zastanawiała się, czy gdyby Roxana od początku wiedziała o charakterze projektu i czynnie w nim uczestniczyła, to ich kontakt nie ograniczyłby się do podawania farmaceutyków w celi Xernagenu. Jeżeli chodziło tylko o własną dumę, czym tak naprawdę była Frederica, jeżeli nie narzędziem na drodze udowodnienia własnej racji?
- Co się z tobą stało? – Kobieta mówiła bardzo cicho. Powoli pokręciła głową, nie zbliżając się do dziewczyny chociażby o pół kroku. Widziała coś w jej roziskrzonych oczach. Coś, co obudziło się całkiem niedawno, ale było wystarczająco potężne, żeby zachwiać wszystkim, co budowały. Zastanawiała się, jaki wyraz przybrałaby twarz Fredericy, gdyby mogła odczytać jej emocje. Co by jej powiedziała. Gdzieś głęboko, w obszarze spychanym przez ego chcące myśleć o sobie w dobry sposób, Roxana wiedziała, że w tych zarzutach było sporo prawdy. Zacisnęła wargi.
- Może po prostu przestaję być ślepa. Wszyscy są zaangażowani, ale od pół roku to ja nie mogę spać, a reszta jest bliska osiągnięcia swoich celów. Nie wiem o sobie więcej niż to, co masz w tej tabeli. To według ciebie jest tożsamość? Schindler niedługo da ci wszystko, o co go poprosisz. A co się wtedy stanie ze mną? Co, jeżeli przypomni sobie o mnie i zapyta? Jeśli zapyta o mnie w momencie, kiedy jesteś gotowa iść za nim? – Wydawało jej się, że zna odpowiedź. Roxana nadal się nie odzywała, patrząc na Fredericę w taki sposób, jakby była obcą osobą. – Odpowiedz mi. – Dziewczyna była zaskoczona własną stanowczością. I ogromnym ładunkiem emocji, jaki wzbierał w jej piersiach i przyprawiał o mrowienie rąk. Kobieta nie spuściła wzroku.
- Uczucia są prawdziwe. Ale to nie znaczy, że zmieniły się priorytety – zaczęła, po raz pierwszy przyznając się do prawdy sama przed sobą. – Pomogę i tobie i jemu, na ile będę w stanie. Nie zapominaj, że jesteś w tym miejscu dzięki mnie. – Czuła, że powinna darować sobie ostatnie zdanie ze względu na stan dziewczyny, ale nie była wystarczająco silna, żeby go nie powiedzieć. Frederica powoli pokiwała głową.
- Dziękuję za wszystko, co spieprzyły we mnie twoje próbki. Niedługo może się okazać, że jestem twoim największym osiągnięciem – syknęła i początkowo wycofała się do drzwi, ale stanęła w miejscu. Odwróciła głowę w stronę kobiety. – Wiem, że jesteś w stanie bardzo dużo poświęcić, kiedy chodzi o twoje interesy – zauważyła. Ilość działań jakie Roxana podjęła, żeby pociągnąć sprawę do tego miejsca, była zatrważająca. Podporządkowała temu całe swoje życie, lawirując pomiędzy siecią coraz bardziej wysmakowanych łgarstw. Frederica poczuła, że sama się w nich gubi. – Ile jeszcze możesz poświęcić? – zapytała. Oczy albinoski pozostały matowe, jej wargi drgnęły, rozlało się naczynko w prawym kąciku ust. Jeżeli istniał sposób, żeby ta rozmowa nigdy nie miała miejsca, Roxana dałaby wiele, by go poznać. Odrobinę uniosła głowę, czując, jak pęka wysuszona skóra na krtani.
- A ty, Frederica? Jak wiele jesteś w stanie s a m a zrobić? – Odbiła pytanie, celowo akcentując przedostatnie słowo. Chciała jej przypomnieć, do jakiego stopnia była zależna od niej i od innych, jak niewiele znaczyła sama. Może miało to coś udowodnić, a może tylko stanowić ostrzeżenie. Odpowiedź sprawiła, że Roxana przestała dobrze sypiać.
- Wszystko. Uczyłam się od ciebie.
Żadna z nich nie miała wątpliwości, że to był tylko prolog.
Wyprostowała się, przemyła twarz zimną wodą i zmieniła fartuch na dłuższy. Musiała poświęcić jeszcze co najmniej dwie godziny Frederice, zasypującej ją gradem trudnych pytań. Roxana starała się zbywać każde z nich, tłumacząc, że potrzebują więcej czasu i muszą działać ze wzmożoną ostrożnością. Zdawała sobie sprawę, że takie odpowiedzi nie przynosiły rezultatu. Dziewczyna przestawała być spolegliwa i chociaż z jednej strony było to całkiem naturalne, w obecnej sytuacji komplikowało sprawę. Roxana miała płochą nadzieję, że organizm dziewczyny szybciej zareaguje na proces odblokowania pamięci standardowym atakiem migreny. Niestety wyglądało na to, że z każdą próbą tolerancja ustroju rosła, odsuwając w czasie negatywne skutki.
Kobieta wyszła z łazienki i zajrzała do gabinetu. Rozkodowała ostatnią szufladę i wyjęła cienką, laminowaną teczkę. Suze wijąca się na blacie biurka zwiesiła najszerszy splot w jej stronę i wsunęła łeb pod wysuszone włosy. Roxana przesunęła palce po rozgrzanych łuskach i po raz kolejny zastanowiła się nad tym, w jaki sposób wąż zareagował na Troiana. Zeszłej nocy, zanim podała mężczyźnie pierwszą próbę, tuż po pobraniu krwi do analizy, kobra ułożyła się przy jego stopach. Potem, ku zaskoczeniu ich obojga, wspięła się wyżej, żeby ostatecznie opleść jego klatkę piersiową, układając płaski łeb na boku ciepłej szyi. Roxana nigdy nie widziała, żeby zwierzę reagowało w taki sposób. Mężczyzna stwierdził, że są do siebie podobne, z tym, że Suze reprezentuje bardziej przyjazny zestaw cech. Roxana nie skomentowała, ale nie mogła przestać analizować tego zjawiska.
Odsunęła od siebie białe cielsko i mocniej naciągnęła mankiety fartucha. Miała pogryzione nadgarstki. Sine okręgi bezsprzecznie wskazywały na ludzkie zęby. Zdawała sobie sprawę, że musi zapanować nad reakcjami, zanim całkowicie straci kontrolę nad nawykową, instynktowną częścią swojego mózgu. Gryzła się, kiedy ból był zbyt duży. Odpowiednia toksyna przynosiła chwilową ulgę.
Kiedy weszła do pomieszczenia, Frederica siedziała w tym samym miejscu, co poprzednio. Uniosła głowę i zmrużyła oczy, widząc jak kobieta kładzie przed nią teczkę. Roxana usiadła po drugiej stronie biurka, otworzyła zakładkę i trzymając dokumenty drukiem do dziewczyny, zaczęła wyjmować pojedyncze kartki.
- Zrobiłam wstępne zestawienia. Na ten moment mam tylko wyniki badań jego krwi, za mniej więcej dwa tygodnie będę mogła załączyć mapę obszarów odblokowanych po pierwszej próbie. Jest świadom, że muszę zbierać dokumentację.
- Bo myśli, że nic z niej nie wyczytasz. Mówiłam ci, że on nie jest zablokowany. – Dziewczyna uważnie przyglądała się zapiskom. Dużej części nie rozumiała. Wskazała palcem na tabelę porównawczą i podniosła wzrok na Roxanę. Znowu miała wrażenie, że patrzy na kogoś innego. – Co to za informacje?
- Badania behawioralne. Porównywałam zestaw wybranych nawyków i typów zachowania Troiana, z tym, co udało mi się zaobserwować u ciebie….Frederica, nie patrz na mnie w ten sposób.
- Przepraszam.
- Widzę kilka znaczących różnic, ale nie wiem, czy wynikają z czynnika środowiskowego, kalibracji behawioralnej, farmakologicznej, czy są naturalnymi cechami charakteru. – Kobieta zmarszczyła brwi i powiodła palcem w dół tekstu. – Tutaj. Zachowania społeczne i znajomość nieformalnych zasad współżycia w społeczeństwie są u niego rozwinięte na takim samym poziomie, jak u zwykłego człowieka. Z kolei mapy emocjonalne i obszary, szczególnie podatne na działanie oksytocyny są wyciszone, prawie w tak samo dużym stopniu jak u ciebie. Cechy fizyczne cechujące mężczyznę w jego wieku; nie zauważyłam zaburzeń rozwojowych. Popęd seksualny utrzymuje się na normalnym poziomie, to też różnica między wami. – Roxana zmieniła kartki. Frederica lekko wydęła usta, ale powstrzymała się przed pytaniem, w jakich okolicznościach kobieta zasięgnęła ostatnich obserwacji. – Faktycznie wykazywał zdolność odczytu mojego profilu emocjonalnego. Od kiedy nie ma możliwości korzystania z tej funkcji, popełnia błędy poznawcze i jest zmuszony zadawać więcej pytań. – Dla Roxany to była dobra informacja. Silne aktywowanie gadziej części mózgu w szerokiej perspektywie źle wpływało na jej organizm, ale w obecnych okolicznościach cena nie grała roli. Nie mogła dawać mu przewagi.
- Nie jestem w stanie nic odebrać – przyznała Frederica, kiwając głową. W pierwszym odruchu poczuła nową, dziwną emocję, napotykając w głowie kobiety twardą ścianę. Z jednej strony nie powinna mieć obiekcji, a z drugiej czuła, że odebrano jej istotne narzędzie.
- To chyba nie jest problem?
- Nie jest. – Dziewczyna wróciła wzrokiem do notatek. – Co wiesz na temat jego umiejętności? – To był obszar, który najbardziej ją interesował. Chciała mieć porównanie, w jak dużym stopniu różniła się od brata i jaka była tego przyczyna. Miała pewność, że różnice były znaczące. Ku jej rozczarowaniu Roxana pokręciła głową.
- Niewiele. Mam wrażenie, że spektrum umiejętności będzie odblokowywane podobnie jak u ciebie, etapami. Nie zauważyłam niczego, co mogłoby wskazywać na poziom jego zaawansowania.
- Mówiłam ci, że on się kontroluje. – Frederica zmarszczyła brwi. Widziała, że Roxana otwiera usta, ale natychmiast odebrała jej szansę na odpowiedź. – Ja go pamiętam. Pamiętam, że testowali na mnie jego możliwości. – Opuściła wzrok. Czuła, że zaciska palce u stóp, a ręka mimochodem wędruje w kierunku przedramienia. Zacisnęła pięści. Kobieta milczała, z jednej strony dając jej przestrzeń, a z drugiej walcząc z zaintrygowaniem nakazującym popędzenie dziewczyny. – Nie wiem, co oceniali. Jakie parametry usiłowali zbadać. Pamiętam, że sprawiał mi ogromny ból, chociaż stał cztery metry dalej. To było… – Zmarszczyła brwi. – Niewyobrażalne – dokończyła. – Nie mogłam na to odpowiedzieć. Próbowałam, ale to było niemożliwe. Chciałam zrobić coś, co jest naturalne, ale okazywało się, że nie mogę. To tak jakby ktoś odciął ci kciuk, a ty przypominasz sobie o tym zawsze, kiedy chcesz coś chwycić. – Opuściła głowę jeszcze mocniej. – Byłam jego obiektem testowym. Zajrzyj mu za ucho, a zobaczysz _0047. Jestem tego pewna. – Zacisnęła zęby i usłyszała zgrzyt. Kobieta powoli wychyliła się do przodu i odwróciła kartki w swoją stronę. Jej twarz odrobinę zesztywniała; nie spodziewała się informacji tego typu.
- Pamiętaj, że specyfika przywracania pamięci neuronalnej czasami zaciera, albo miesza impulsy. Wspomnienia mogą wydawać się odrobinę zniekształcone…
- Wiem, że to był on. – Frederica ucięła jej spekulację, czując, jak narasta w niej gniew. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że kobieta powoli zmienia sojusznika. A może po prostu bardzo się tego bała? Nie potrafiła ocenić, co wtedy się z nią stanie.
- W porządku. – Roxana wróciła wzrokiem do notatek i pokazała jej kolejną kartkę. – Istnieje prawdopodobieństwo, moim zdaniem stu procentowe, że Troian tego nie pamięta. Próbowałam naprowadzać go na tematykę projektu i Obiektów. Jedyne, o co zapytał, to skąd wiem o sprawie. Wyłgałam się półroczną analizą raportów i niedopatrzeniem Dougherty’ego. Z oczywistych przyczyn nie skonfrontuje Naczelnika z tą informacją. Frederica, on nie ma pojęcia, kto brał w tym udział i jakie pełnił funkcje.
- Równie dobrze może mówić ci to, co chcesz usłyszeć. – Frederica gwałtownie podniosła głowę. Poczuła, że coś się w niej urwało, puściło i nie umie już tego zatrzymać. – Nic o nim nie wiesz.
- Ty, zdaje się, wiesz jeszcze mniej. – Roxana przestawała brzmieć spokojnie. Złożyła kartki raportu, chociaż nie pokazała jej najważniejszej rzeczy.
- Ale ja próbuję myśleć logicznie. Nie dalej jak trzy miesiące temu mówiłaś, że otrujesz go w momencie, kiedy coś wymknie się nam spod kontroli. – Wbiła w nią wzrok i poczuła ucisk, kiedy kobieta uciekła oczyma. – Jak jest teraz? – W napięciu oczekiwała na odpowiedź. Po dwóch minutach milczenia wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu. Laboratorium wydało jej się ciaśniejsze niż zwykle. Objęła się ramionami – Wydaje ci się, że masz przewagę, ale to nie jest prawda. – Cały czas wracały do niej ich wspólne zdjęcia. Spojrzenia, których nikt nie potrafiłby tak dobrze zagrać. Usłyszała, że albinoska wstała i okrążyła biurko.
- Ten cały syf, w którym się znalazłam i przez który już przeszłam, jest dla ciebie. Szukamy tych samych odpowiedzi.
- O nic cię nie prosiłam. – Frederica gwałtownie się zatrzymała i szarpnęła głowę w bok, jakby ktoś ją uderzył. – Nie ja kazałam ci iść do tego hotelu – dodała i w tej samej chwili pożałowała tego zdania. Po zapoznaniu się ze szczegółowym raportem i po zobaczeniu, co Gross zrobił z dziewczyną w klubie, nałożyła na siebie irracjonalne poczucie winy. Nienawidziła tego uczucia i wiedziała, że na nie nie zasługuje, a jednak nie potrafiła się od niego odciąć. Czuła silną potrzebę zrzucenia go na kogoś innego. Przez chwilę milczała, a potem, wiedząc, że nie ma drogi powrotnej, odezwała się znowu. – Ty szukasz odpowiedzi na temat swojej roli. Tego gdzie i w jakim procencie jesteś w tym cholernym projekcie, a ja jestem podmiotem badawczym. Każesz mi czekać, bo zdecydowane kroki nie są ci na rękę. Co będzie, jak już znajdziesz, co cię interesuje? Do czego będę ci potrzebna ja i moja pamięć? – zapytała. Wiedziała, że jej słowa były mocne. Zdawała sobie sprawę, że ktoś poszczuł jej własne myśli w stronę podstaw, których się do tej pory trzymała, a teraz zaczynała widzieć w nich dziury. Nadal nie potrafiła wyrzucić z głowy natręctw, które niszczyły ją od kilku dni. Zastanawiała się, czy gdyby Roxana od początku wiedziała o charakterze projektu i czynnie w nim uczestniczyła, to ich kontakt nie ograniczyłby się do podawania farmaceutyków w celi Xernagenu. Jeżeli chodziło tylko o własną dumę, czym tak naprawdę była Frederica, jeżeli nie narzędziem na drodze udowodnienia własnej racji?
- Co się z tobą stało? – Kobieta mówiła bardzo cicho. Powoli pokręciła głową, nie zbliżając się do dziewczyny chociażby o pół kroku. Widziała coś w jej roziskrzonych oczach. Coś, co obudziło się całkiem niedawno, ale było wystarczająco potężne, żeby zachwiać wszystkim, co budowały. Zastanawiała się, jaki wyraz przybrałaby twarz Fredericy, gdyby mogła odczytać jej emocje. Co by jej powiedziała. Gdzieś głęboko, w obszarze spychanym przez ego chcące myśleć o sobie w dobry sposób, Roxana wiedziała, że w tych zarzutach było sporo prawdy. Zacisnęła wargi.
- Może po prostu przestaję być ślepa. Wszyscy są zaangażowani, ale od pół roku to ja nie mogę spać, a reszta jest bliska osiągnięcia swoich celów. Nie wiem o sobie więcej niż to, co masz w tej tabeli. To według ciebie jest tożsamość? Schindler niedługo da ci wszystko, o co go poprosisz. A co się wtedy stanie ze mną? Co, jeżeli przypomni sobie o mnie i zapyta? Jeśli zapyta o mnie w momencie, kiedy jesteś gotowa iść za nim? – Wydawało jej się, że zna odpowiedź. Roxana nadal się nie odzywała, patrząc na Fredericę w taki sposób, jakby była obcą osobą. – Odpowiedz mi. – Dziewczyna była zaskoczona własną stanowczością. I ogromnym ładunkiem emocji, jaki wzbierał w jej piersiach i przyprawiał o mrowienie rąk. Kobieta nie spuściła wzroku.
- Uczucia są prawdziwe. Ale to nie znaczy, że zmieniły się priorytety – zaczęła, po raz pierwszy przyznając się do prawdy sama przed sobą. – Pomogę i tobie i jemu, na ile będę w stanie. Nie zapominaj, że jesteś w tym miejscu dzięki mnie. – Czuła, że powinna darować sobie ostatnie zdanie ze względu na stan dziewczyny, ale nie była wystarczająco silna, żeby go nie powiedzieć. Frederica powoli pokiwała głową.
- Dziękuję za wszystko, co spieprzyły we mnie twoje próbki. Niedługo może się okazać, że jestem twoim największym osiągnięciem – syknęła i początkowo wycofała się do drzwi, ale stanęła w miejscu. Odwróciła głowę w stronę kobiety. – Wiem, że jesteś w stanie bardzo dużo poświęcić, kiedy chodzi o twoje interesy – zauważyła. Ilość działań jakie Roxana podjęła, żeby pociągnąć sprawę do tego miejsca, była zatrważająca. Podporządkowała temu całe swoje życie, lawirując pomiędzy siecią coraz bardziej wysmakowanych łgarstw. Frederica poczuła, że sama się w nich gubi. – Ile jeszcze możesz poświęcić? – zapytała. Oczy albinoski pozostały matowe, jej wargi drgnęły, rozlało się naczynko w prawym kąciku ust. Jeżeli istniał sposób, żeby ta rozmowa nigdy nie miała miejsca, Roxana dałaby wiele, by go poznać. Odrobinę uniosła głowę, czując, jak pęka wysuszona skóra na krtani.
- A ty, Frederica? Jak wiele jesteś w stanie s a m a zrobić? – Odbiła pytanie, celowo akcentując przedostatnie słowo. Chciała jej przypomnieć, do jakiego stopnia była zależna od niej i od innych, jak niewiele znaczyła sama. Może miało to coś udowodnić, a może tylko stanowić ostrzeżenie. Odpowiedź sprawiła, że Roxana przestała dobrze sypiać.
- Wszystko. Uczyłam się od ciebie.
Żadna z nich nie miała wątpliwości, że to był tylko prolog.
*~*~*