(08-07-2019, 20:22)Gunnar napisał(a): Jasne, być może dalszy rozwój fabularny będzie uzasadniał takie dysproporcje. Zawsze służę ekonomiczną wiedzą
Dziękuję
Spojrzał spode łba na kukłę siedzącą naprzeciwko. Byli sami od siedemnastu godzin. Frederica wyjechała na piątą kondygnację, mając do dyspozycji tylko milczący telefon i tysiąc spekulacji, co działo się w mieszkaniu. Olek wsunął do ust łyżkę z kolejną porcją płatków pszenicznych i proszku jajecznego, nie odrywając wzroku od pustych, błękitnych kul. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że M-0 był rozbawiony. W takich chwilach ogromny siniec na jego policzku przestawał wzbudzać wyrzuty sumienia.
Dopiero po dwudziestu sześciu godzinach Frederice udało się ustalić, że młody Schindler nie zdążył odpowiedzieć na próbę nawiązania kontaktu. To był bardzo nerwowy czas, zwłaszcza dla dziewczyny, która szarpała się gdzieś pomiędzy wściekłością, a współczuciem. Kilkukrotnie powtórzyła, że Mikael ocenił uzyskanie dostępu do wewnętrznej sieci Xernaganu jako niemożliwe. Komputer Troiana był jednym z głównych elementów tej sieci. Wyglądało na to, że każda z osób zaangażowanych w sprawę znała inną, najwygodniejszą dla siebie prawdę.
Pamiętał, że był ogłupiony, uwikłany w sam środek zamieszania, na które zareagował zbyt impulsywnie. Widząc oczy blondyna wywrócone do wnętrza czaszki miał stuprocentową pewność, że go zabił. Sam cios przypominał rozdeptanie ciężkim buciorem kruchej skorupki jajka. Zastanawiał się, jak mógł być tak głupi, żeby nie wyłączyć telefonu przed wejściem do mieszkania. Zapomniał, desperacko czekając na odpowiedź któregokolwiek zakładu, w którym starał się o pracę. Słysząc gorączkowe dyspozycje Fredericy był zdezorientowany i przerażony do tego stopnia, że dopiero po kwadransie zwrócił uwagę na to, że biegała wokół Mikaela w bluzie, nie zakrywającej do końca pośladków. Zdawała się to kompletnie ignorować, więc mężczyzna, mimo zażenowania usiłował zrobić to samo. Dziewczyna warowała przy łóżku M-0 następne dwie godziny, dopóki nie nadszedł czas wyjazdu na piątą kondygnację. W ostatniej chwili chciała przełożyć spotkanie, ale Olek ją powstrzymał. Widział, że było dla niej ważne. Zbyt wiele znaków zapytania doprowadzało ich wszystkich do obłędu. M-0 doszedł do siebie po czterech godzinach i rozpoczął najbardziej podłą, partyzancką wojnę, w jakiej Rudzielec kiedykolwiek brał udział.
Przysunął miskę bliżej siebie i przewrócił kolejną stronę czasopisma. Nie spodziewał się, że ktokolwiek dysponował ich papierową formą, ale Livia najwyraźniej gromadziła egzemplarze redakcyjne, w których ukazały się jej artykuły. Znalazł magazyny w kartonie i od kilku godzin usiłował zająć czymś głowę, zmuszony do wytrzymywania bezbarwnego spojrzenia M-0. Nie rozumiał, dlaczego blondyn ciągle się na niego gapił, ale podejrzewał, że to kolejna złośliwość z szerokiego asortymentu. Tą, która prawie zmusiła Olka do przyładowania mu po raz kolejny, było oddanie moczu w spodnie, w które siłą przebrał go trzy minuty wcześniej. W takich sytuacjach wychodził, żeby pobyć przez moment sam ze sobą i opanować chęć roztrzaskania mu czaszki o futrynę. Ze wszystkich sił starał się uczepić myśli, że gdzieś w tym podłym pojemniku był facet, który wyciągnął go z eksterminowanej dzielnicy. Ten sam, który podjął nadludzki wysiłek, próbując ratować Fredericę. Biorąc pod uwagę, że od kilku dni nie poświęcił jej choćby pojedynczego spojrzenia, sytuacja zdawała się tragiczna. Olek prawie przez skórę czuł rozgoryczenie dziewczyny.
- Chciałeś kawę. – Nie wytrzymał i podniósł głowę znad gazety. Przed M-0 stała miska owsianki, pokrojony pomarańcz i kubek parującej kawy. Blondyn przechylił głowę na bok, zmieniając pozycję pierwszy raz od czterdziestu minut. Nie tknął ani posiłku, ani kubka. – Skoro ją chciałeś, to ją wypij. – W skroni Olka coraz szybciej łomotał puls. Zamknął gazetę i zaplótł ramiona na piersi, uparcie wpatrując się w blondyna. Obserwował jak chude palce chwytają za ucho i unoszą naczynie do ust. Nie odrywając wzroku od mężczyzny, M-0 wielkimi haustami wypił wrzątek, zalewając gorącym płynem brodę i przód koszuli. Wyglądało na to, że niczego nie poczuł, chociaż skóra zaczerwieniła się i ściągnęła w alarmowej reakcji organizmu. Ostawił naczynie na stolik, wysuwając do przodu mokrą żuchwę.
- Wypiłem – zakomunikował, obserwując jak mężczyzna obejmuje głowę dłońmi. Olek czuł, jak rezygnacja dociska go do ziemi.
Po kolejnych trzech godzinach M-0 zaczynał być znudzony. Zrozumiał, że Rudzielec przestał zwracać na niego uwagę i zamiast wciąż być podatnym na prowokacje, siedział na podłodze w salonie, przewracając w dłoniach dziwne przedmioty. Blondyn nigdy wcześniej nie widział kart do gry i nie rozumiał, dlaczego poświęcał im tyle uwagi. Olek zdawał sobie sprawę, że M-0 wciąż się na niego gapi, ale chciał jak najdłużej przeciągnąć moment interakcji. Zależało mu na efekcie. Znalazł karty w szufladzie biurka, wciśnięte pod stertę zapomnianych bibelotów. Niektóre były naderwane i brudne, ale dało się rozpoznać figury. Poświęcił chwilę na przypomnienie sobie metod tasowania, potem metodycznie układał domki z kart, żeby na koniec przerzucić się na pasjansa. Przetrzymał M-0 kolejne pół godziny, zanim w końcu odwrócił głowę.
- Chcesz zagrać?
- Nie chcę.
- Bo nie potrafisz. – Olek wzruszył ramionami i znowu poświęcił całą uwagę kartom, które rozłożył na dywanie. Usłyszał jak blondyn przysuwa się w jego stronę i zwiesza przez oparcie kanapy. Po chwili wyczuł, że zajrzał mu przez ramię.
- Co to jest?
- Pasjans. Ale chciałem z tobą zagrać w pokera. To całkiem proste. Znasz tę grę?
- Tak. – Odpowiedź padła bez zastanowienia. M-0 spróbował przeszukać samouczek w płacie skroniowym, ale zorientował się, że nie ma dostępu do Sieci. – Nie – skorygował swoją odpowiedź. Olek usiłował się nie uśmiechnąć.
- Siadaj, wytłumaczę ci. – Wskazał mu miejsce od strony okien, naprzeciwko siebie. Blondyn zdawał się zbyt zaciekawiony, żeby stwarzać problemy. Usiadł i od razu zaczął macać jedną kartę po drugiej, obracając kartoniki w palcach. Przybliżał je do twarzy i oddalał, zapamiętując ułożenie oczek. Olek wytłumaczył mu zasady działania figur i ilość punktów każdej z kart. Potem przeszedł do bardziej złożonych informacji, które, jak się okazało, M-0 przyswajał po jednokrotnym powtórzeniu. Kiedy Rudzielec zapytał o układy, wyrecytował je jeden po drugim. Chwilę zajęło im płynne rozegranie partii próbnej, a potem rozpoczęli właściwą rozgrywkę. Grali na saszetki żywieniowe, nie mając pod ręką nic innego. Olek zażartował, że jeśli blondyn przegra, będzie musiał przyjąć każdą z nich. M-0 nie zrozumiał żartu i zajął się obliczaniem prawdopodobieństwa. Zbierał i zapamiętywał wszystkie dane, kompletnie ignorując prawdziwą istotę pokera. Olek wykorzystywał to przy każdej okazji, wprawiając blondyna w konsternację – blefował, przecząc swoim zachowaniem temu, co przeciwnik spodziewał się znaleźć w jego kartach. Czasami był z siebie bardzo zadowolony, chociaż szczytem jego możliwości była jedna para. Innym razem, trzymając w ręku straight’a pocierał wargi i mrużył oczy, cykając z niezadowoleniem.
- Clyton, przebijasz, czy czekasz? – zapytał i wbił wzrok w twarz M-0. Mężczyzna początkowo nie zareagował, zajęty oglądaniem swoich kart i zestawianiem scenariusza wykreowanego w głowie z zachowaniem Olka.
- Czekam – odpowiedział i puknął w parkiet, kopiując gest, który Rudzielec wykonywał w każdej rundzie. Mężczyzna przebił, sprawdził i ku zszokowaniu przeciwnika tryumfował w rozgrywce. – To niemożliwe. – M-0 zaprotestował i usiadł odrobinę luźniej, całkowicie skupiając się na grze.
- Możliwe, musisz po prostu mniej liczyć i więcej obserwować. Dawaj. – Karty na dywan. Co chwilę, nie spuszczając wzroku z twarzy M-0, Olek zadawał mu kolejne pytania. – Clyton? Jaki jest twój ulubiony kolor?
- 00ff00. – Blondyn uraczył go nazewnictwem kodu szesnastkowego. Przez chwilę migotał, przetwarzając sens swojej odpowiedzi. – Zielony – poprawił się. Oczy błądziły po kartach, które miał przed sobą. Dobrał kolejną, w tym samym czasie Rudzielec dotknął jego ręki, ale ten dotyk nie wywołał żadnego wrażenia. M-0 zmrużył oczy i nieoczekiwanie podniósł głowę. – Ty mnie podglądasz – stwierdził mniej bezbarwnie niż zwykle. – Podglądasz w szybie moje karty. – Odwrócił się w stronę okna i znieruchomiał, widząc szeroko uśmiechniętą twarz Olka. – To nie jest sprawiedliwe. – W jego głosie dało się usłyszeć urazę i coś na kształt zdenerwowania. Mechaniczne brzęczenie ustąpiło miejsca typowo ludzkiemu poczuciu niesprawiedliwości.
- Przepraszam Clay, to faktycznie było nie w porządku. – Olek pokornie rozłożył ręce i zaproponował, że mogą zmienić miejsca. Umyślnie zagrał na jednej z podstawowych ludzkich wartości, chcąc przebić się przez wyśrubowaną, maszynową fasadę. Uznał, że odniósł mały sukces i pozwolił sobie na krzywy uśmiech, patrząc jak blondyn wybiera dogodne miejsce po drugiej stronie dywanu. – Który symbol najbardziej ci się podoba? – Kolejne pytanie. Przez jedną rundę M-0 nie odpowiadał, a potem, przy tasowaniu, wskazał kierowe serce. Rozłożył trzy karty naprzeciwko siebie i szybko zajrzał do tych, które trzymał w dłoni. Zaczekał, dobrał, przebił. Wyciągnął rękę żeby dotknąć palcami stosu kart w tym samym momencie, kiedy Olek wyciągnął swoją i chwycił wychudzony nadgarstek. Dotknął jego przegubu, palców. Spojrzał mu prosto w oczy. – Clyton. – Nie odwracał wzroku, przyszpilając oczy M-0 w jednym miejscu. Poczuł, jak chude palce poruszają się w dużej dłoni, nareszcie odnajdując i rozpoznając ciepło drugiego człowieka. Błękitne kule zamigotały w wychudzonej czaszce, usta poruszyły się prawie niedostrzegalnie. Olek mocniej chwycił jego dłoń, tak jakby chwytał rękę tonącej osoby. Powtórzył jego imię, to prawdziwe, głośno i wyraźnie, szukając ludzkiej obecności w pustych oczach. Zgasły i chociaż wciąż przesłaniała je matowa błona, blondyn w końcu zamrugał. Spojrzenie odzyskało głębię, dłoń zwiotczała, żeby sekundę później desperacko wbić paznokcie w nadgarstek Olka. Potoczył oczyma po pokoju, jakby wrócił z jakiegoś bardzo odległego miejsca. Zachwiał się, Rudzielec chwycił go za bark z uczuciem niemożliwej ulgi i wrażeniem, że jego własne ciało stało się lżejsze o sześć ton.
- Kurwa, facet. Jesteś. – Clyton nadal półprzytomnie wpatrywał się w jego twarz, w otoczenie i własne dłonie.
- Jestem – odpowiedział, zanim stracił świadomość.
Przespał siedemnaście godzin. To był zdrowy, naturalny sen.
*~*~*