_012
Minęły cztery dni i pięć nocy od spotkania z Grossem. Frederica nie przespała żadnej z nich. Własna głowa wydawała jej się pułapką, a sytuacja, w której się znalazła, nie pomagała w przywróceniu równowagi. Ze wszystkich stron nadal atakowały ją doniesienia na temat Roxany i młodego Schindlera. Nie miała szansy skonfrontowania własnych obaw w rozmowie z albinoską. Nie w momencie, kiedy ich kontakt nie wykraczał poza wymianę lakonicznych wiadomości. Potrzebowała powiedzieć jej o czymś istotnym. O czymś, co ją niepokoiło.
W ciągu dnia wisiała w marazmie pomiędzy snuciem się po pokojach, a coraz rzadszymi próbami dotarcia do M-0. Razem z Olkiem opracowali system zmianowy – w ciągu dnia mężczyzna intensywnie szukał nowego zatrudnienia, a ona próbowała doprowadzić Mikaela do względnej stabilności. Noce należały do niej. Nie mogąc spać, błądziła po kondygnacji, zadzierając głowę wysoko poza własne przekonania. Nic nie działało. Słowa Adriana wbijały się w nią tak samo jak jego wzrok i docierały głębiej, niż chciałaby je wpuścić, wżerając się pod skórę i w narządy. Gdzieś poza obszarem wątpliwości unosiła się myśl, ulotna i tak szalona, że Frederica starała się jej nie dotykać. Wizja Klemensa Schindlera leżącego w szpitalnym łóżku. Zastanawiała się, czy poczułby, jak umiera.
Siedziała w wannie, wykorzystując nieczęsty moment, w którym byli we troje. Słyszała, jak Olek krząta się po mieszkaniu, rozdzielając nowo zakupione kroplówki i saszetki. Wnętrza nadal były ciemne i ciche, pozbawiając M-0 jakiejkolwiek możliwości wymknięcia się spod ich kontroli. Dziewczyna zgięła nogi i oparła czoło na kościstych kolanach. Nie zdziwił jej fakt, że Livia zamontowała na dnie wanny instalację ledową. W zależności od nastroju, Frederica mogła zmienić oświetlenie na turkusowe, różowe, zielone, lub fioletowe. Z czasem odkryła jeszcze kilka kombinacji. W tym momencie woda wokół niej pozostawała czerwona. Mokrą dłonią dziewczyna odsunęła włosy z czoła. Przez chwilę wpatrywała się w swoje palce, a potem spróbowała unieść szczoteczkę do zębów, leżącą na brzegu umywalki. Przedmiot drgnął, uniósł się i płynnie zajął swoje miejsce w kubku, obok innych szczoteczek. Frederica zastanawiała się, czy naprawdę szczytem jej możliwości było wprawianie w ruch rzeczy, nieprzekraczających wagą pieprzonych dwustu gramów. Została im ostatnia próba, a progresywne mapy umiejętności stały w miejscu. Spojrzała na rozdrapane przedramiona. Ostatnio wciąż ryła paznokciami nowe rany, nie pozwalając skórze się zagoić. Zsunęła się po ścianie wanny, chcąc zanurzyć głowę pod wodą; sprawdzony sposób na ucieczkę od rzeczywistości. Najpierw usłyszała uderzenie drzwi w salonie, przekleństwo i huk. A potem złowrogą, nienaturalną ciszę. Zesztywniała. Sekundę później zerwała się na nogi. Na moment wszystko zdawało się zatrzymać.
Wybiegła z wanny, wcisnęła przez głowę powyciąganą bluzę i wypadła do salonu, zostawiając na płytkach mokre ślady stóp.
*~*~*
Oświetlenie w gabinecie przeszło w tryb nocny. Wąska łuna światła wymykała się spod panelów podwieszonego sufitu, oświetlając rzędy zakluczonych szaf. Troian siedział przed komputerem, opierając usta na zaciśniętej pięści. Nieustannie dziękował własnej dociekliwości, która uchroniła pozornie nieistotny szczegół przed wpadnięciem na medialną arenę. Kilka godzin wcześniej otrzymał dostęp do wewnętrznej centrali monitorującej apartament Klemensa i znalazł nagranie, którego ten nie miał możliwości skasować. Przeniósł je na mały nośnik i usunął z centrali, jednocześnie zacierając ostatni ze śladów prawdziwego przebiegu spotkania ojca i swojej narzeczonej. Obejrzał relację w samotności, co jakiś czas przewijając, lub zatrzymując klatki filmu. Nie był świadom do jakiego stopnia to, co widział wpływało na jego emocje, dopóki android obsługujący nocną zmianę nie poinformował go o awarii prądu na najniższych poziomach laboratoryjnych i zasugerował przejście na zasilanie awaryjne. Troian wyraził zgodę na uruchomienie systemu zapobiegawczego i przez kilkanaście minut próbował odzyskać stabilność, wpatrzony w czarny ekran komputera. Nie rozumiał, dlaczego Roxana nie powiedziała mu, co tak naprawdę działo się w mieszkaniu. W jednej chwili teoria, którą opisywała jako absurdalną i niemożliwą wróciła ze zdwojoną siłą, wzmocniona niesmakiem i frustracją. Widział, w jaki sposób i z jaką natarczywością Klemens jej dotykał. Jednocześnie był świadom, że czuje coś jeszcze, coś, czego do tej pory nie nazywał. Zrozumiał, że nie chce, żeby kobieta przyjmowała tego typu gesty od kogokolwiek poza nim. Jego rozrośnięte ego kiepsko radziło sobie z odpieraniem ciosów, na które nie wyrobiło wystarczającej odporności.
Inną sprawą była korespondencja. Mniej więcej godzinę po obiedzie, który zjadł wspólnie z narzeczoną, otrzymał pilną pocztę kodowaną. Wiadomość była dostarczana do rąk własnych w formie zewnętrznego nośnika, na którym znajdował się szyfrowany plik dostosowany do parametrów komputera. Dobrym aspektem całej sytuacji był fakt, że podmioty współpracujące z Xernagenem zaczęły kalibrację swoich nośników pod właściwości sprzętu Troiana, jednoznacznie akceptując fakt, że był jedyną osobą decyzyjną w sprawach przedsiębiorstwa.
Wiadomość zawierała kwartalne podsumowanie finansowe. Mężczyzna potrzebował czterdziestu sekund zanim dotarło do niego, że wysokość zadłużenia czterokrotnie przekracza wartość firmy. Ostrożnie odłożył dłonie na blat i przez kwadrans siedział w kompletnym bezruchu, starając się przeanalizować tę informację. Nie rozumiał z czego wynikały podane obroty i jakim cudem jego ojciec doprowadził imperium na skraj bankructwa. Nie dysponował jakąkolwiek twardą informacją, która przybliżyłaby go do przyczyn. Chciał znaleźć odpowiedź w komputerze Klemensa, ale sprzęt nadal pozostawał niedostępny. Po czwartym z kolei researcherze Troian przestał przyjmować petentów z Trójki. Zakładowy dział IT nie potrafił mu wytłumaczyć, w jaki sposób został zakodowany dostęp. Zamiast tego wszyscy zgodnie rozkładali ręce i kręcili głowami. Mężczyzna zażądał szczegółowego kosztorysu kwartalnego z każdej komórki firmy, a sam skupił się na przeliczeniu faktur działu immunologii stosowanej. Wiedział, że płacili Roxanie horrendalne kwoty, ale dopiero podsumowując wszystkie inwestycje z ostatnich miesięcy dotarło do niego, że dwuosobowa komórka generowała wyższe koszty niż szesnastoosobowy dział toksykologiczny. Potarł brwi i zaczął nerwowo obracać pióro w palcach. Jeszcze raz zajrzał do własnych notatek, przypominając sobie nadrzędny cel, który skłonił Klemensa do utworzenia działu. Immunologia stosowana miała być obszarem sztucznego stanowiska Roxany, dzięki któremu spodziewał się uzyskać szerszy dostęp do jej badań, przy założeniu, że zaangażuje się w zadania zbliżone tematyką do własnych projektów. Nie po raz pierwszy Troian pomyślał, że Klemens musiał wiedzieć coś, o czym on sam nie miał pojęcia. Dotarło do niego, że ilość środków przeznaczonych na budowę i rozwój działu w jego ocenie przekracza wartość jakichkolwiek celów. Zrozumiał, że miał przed sobą dwie ewentualności – albo Klemens Schindler zapomniał jak inwestować pieniądze Xernagenu, albo dział immunologii powstał w intencji, o której Troian tak naprawdę nie miał pojęcia. Skłaniał się ku drugiemu założeniu. Po otrzymaniu szczegółowych raportów od dyrektorów każdego z działów, zrobił własne podsumowanie kwartalne i nabrał pewności, że jakaś monstrualna transakcja została zatuszowana. Nie znalazł jakichkolwiek śladów na żadnym z pięciu kont firmowych, w tym na jednym poza Enklawą. Jeżeli przelew miał miejsce, to prawdopodobnie z prywatnego konta Klemensa. Troian jeszcze raz, prawie desperacko usiłował dostać się do jego komputera. Kilka minut później, ponownie pokonany, zaczął rozważać szalony pomysł włamania się do wykazów płacowych wszystkich podmiotów współpracujących z Xernagenem. Ten obłęd wydawał się prostszy, niż uzyskanie dostępu do systemu ojca. Po czterech godzinach analizowania sytuacji musiał jechać na miejsce zamachu, żeby ostatecznie przedyskutować z funkcjonariuszem kwestię pocisków. Okazało się, że niedoszły morderca faktycznie wykonał je ręcznie, jeden po drugim, co mogło zająć mu od trzech, do czterech tygodni. Wykorzystując sytuację, Troian rozwiązał kwestię centrali, a resztę wieczoru w biurze poświęcił na katowanie się nagraniem.
Wyszedł z firmy cztery godziny przed ósmą i pojechał prosto do domu. Wiedział, że będzie sam. Roxana ostatniej nocy została w przedsiębiorstwie i planowała w ten sposób spędzić trzy kolejne. Mówiła, że ma dużo pracy, ale mężczyzna widział, że bawili się w unikanie. Ku jego rozczarowaniu nie wróciła po pierścionek ani bezpośrednio po kłótni, ani nie upomniała się o niego przy śniadaniu. Przy Maud, przed kamerami, nawet przed nim samym utrzymywała fasadę szczęśliwej narzeczonej, a do niego trochę zbyt późno dotarło, że nie jest w stanie przebić się przez ten obraz. Wciąż rozmawiali długo, rzeczowo i z zaangażowaniem, spędzając czas w taki sposób, jaki oboje najbardziej doceniali, jednak pozorna głębia spojrzeń zniknęła bezpowrotnie. Nad partią szachów, przy filiżance kawy, na balkonie o trzeciej nad ranem, uśmiechy Roxany nadal były ze szkła. Przywiozła część rzeczy do jego mieszkania, ulokowała w pokoju gościnnym i nie wyszła przez cały wieczór, uciekając przed świtem, zanim zdążył chociażby wyjść ze swojej sypialni.
Odbił kartę przed drzwiami apartamentu, wszedł do środka i zajął się szeregiem rutynowych czynności. Analiza doniesień branżowych na komunikatorze. Leki, herbata, prysznic, kolacja, którą i tak zostawi na talerzu pochłonięty lekturą nowej książki. Bez przerwy międlił w głowie pytanie, które mu zadała, stojąc nad szpitalnym łóżkiem Klemensa.
Dlaczego jesteś jego marionetką?
Nie odpowiedział. Wżarło się zbyt głęboko w jego trzewia, rozwalając w pył fasadę wszechwiedzy i dumy. Pamiętał, że spojrzał na jej profil, ale ona nadal wpatrywała się w wektor wykonujący swoją pracę. Od tego czasu było między nimi więcej milczenia, niż rozmowy.
Chodził po pustym mieszkaniu, zaglądając w zaślepione okna. Próbował skupić się na czytaniu, ale nie umiał zebrać myśli. Nie w perspektywie wszystkich rzeczy, które spadły na niego w ciągu dnia. Kilkukrotnie mijał okolice pokoju gościnnego, aż w końcu wszedł do środka, racjonalizując sobie, że jego obecność jest skrajnie bezcelowa. Rozejrzał się po pomieszczeniu, zatrzymał wzrok na wieszakach z kreacjami, które poupychała w otwartej szafie. Kilka szmatek leżało przewieszonych przez oparcie krzesła, na biurku stał pełen kufer biżuterii i rząd pękatych flakoników z perfumami. Ominął koronkowy biustonosz porzucony na ziemi i usiadł na krawędzi łóżka. Na szafce nocnej zobaczył książkę, opaskę na oczy i szklankę wody. Patrzył na te przedmioty, nie mogąc zignorować faktu, że pierwsza szuflada jest odrobinę wysunięta. Próbując wytłumaczyć sobie, jak bardzo irracjonalne są tego typu działania, sięgnął do środka. Znalazł niewielki dziennik wypchany osobnymi kartkami. Miał wytłoczone inicjały na okładce i naderwaną tasiemkę do zakładania stron. Otworzył go i przekartkował kilka pierwszych stron, gęsto zapisanych wzorami. Marginesy były powalane niebieskim tuszem i smugami, które Roxana rozmazywała brzegiem dłoni. Otworzył na tej stronie, którą założyła w ostatnim czasie i zmrużył oczy, widząc w prawym górnym rogu – Xernagen. Większość notatek była nie do odczytania. Podejrzewał, że był to swego rodzaju szyfr. Na samym dole znalazł równania, tuż pod odnośnikiem do numeru ostatniego raportu, który mu dostarczyła. Upijając łyk herbaty zapamiętał ciąg symboli chemicznych, odłożył dziennik i wyszedł z pokoju. Zajrzał do środka jeszcze na moment, żeby upewnić się, czy wszystkie przedmioty na pewno są na swoim miejscu.
Poszedł do domowego gabinetu i uruchomił laptop; potrzebował wsparcia w dziedzinie, która nie była jego mocną stroną. Sięgnął po długopis i przepisał z pamięci równania. Przez chwilę próbował zrozumieć ich istotę, a potem, posiłkując się informacjami znalezionymi w Sieci, zaczął je rozwiązywać. Po dziesięciu minutach zapisał ostatni pierwiastek, stanowiący składowy wynik równania i zmrużył oczy, mając wrażenie, że to wszystko nie ma żadnego sensu. Miał przed sobą siedem wierszy, jeden pod drugim, każde z równań zakończone pojedynczym pierwiastkiem. Fluor, uran, węgiel, potas. W następnych bor, rad, ind. Wpatrywał się w ciąg symboli, próbując przyporządkować je do jakichkolwiek logicznych znaczeń. W pewnym momencie znieruchomiał, wyprostował się i odrobinę zacisnął szczęki, kiedy dotarł do niego przekaz podprogowy. Jeszcze raz odczytał ciąg znaków, tym razem w zupełnie nie chemicznej sekwencji i zdziwił się, słysząc jak trzasnęło pióro, dotychczas obracane w palcach. Wyłączył Sieć, podarł kartkę, wstał i wyrzucił ją do kosza, zastanawiając się w jaki sposób przekazać Roxanie, że jej poczucie humoru jest prostackie i jednocześnie nie zdemaskować faktu grzebania w jej papierach. Odwrócił się, kiedy zabrzęczał dźwięk przychodzącej wiadomości. Troian nie był dostępny na żadnym komunikatorze i zerwał połączenie z Internetem. Podszedł do komputera i mocniej odchylił ekran, wpatrując się w kompletnie biały pulpit. Po prawej stronie migotał kursor, zastąpiony po chwili szybko zmieniającymi sekwencję ciągami znaków. Zmarszczył mocne brwi i próbował poruszyć kursorem – bez powodzenia. Nagle wszystko się zatrzymało, pulpit pojaśniał jeszcze bardziej, rysując pod oczyma mężczyzny głębokie cienie. Pochylił się, wpatrzony w komunikat na samym środku strony.
Jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić.
Mężczyzna próbował odblokować system sprawdzonym układem paneli dotykowych, ale wiadomość nadal była widoczna. Przeniósł wzrok w lewo i niżej, gdy pojawiła się kolejna.
Nie miał pojęcia, czym było _M-0.
*~*~*