Troian posiadał narzeczoną od niepełnych dwudziestu czterech godzin i mniej więcej pięciokrotnie żałował, że zgodził się na ten pomysł. Nie był w stanie oszacować skali zamieszania, które wybuchło wokół nich, gruchocząc jego ustabilizowane życie. Udzielił sześciu komentarzy, umówił się na jeden obszerniejszy wywiad, kilkadziesiąt razy odmówił wyjaśnień na temat początków ich relacji i dwukrotnie zdementował medialną spekulację w obecności funkcjonariuszy. Roxana także została powtórnie przesłuchana, czego efektem było oddalenie domniemanych powiązań z zamachem na Schindlera. Jedynym przystankiem w medialnej gonitwie była półtoragodzinna kolacja, pierwsza, którą udało im się zjeść w przestrzeni publicznej. Troian docenił czas spędzony z kobietą, mimo przejmującego bólu głowy i wrażenia, że oślepnie od błyskających fleszy. Dziennikarze obstawili frontowe okna restauracji i bombardowali ich ujęciami, dopóki nie zainterweniowała ochrona lokalu. Przez chwilę mężczyzna rozważał spowodowanie awarii oświetlenia na całej długości alei handlowej, ale zrezygnował z tego pomysłu.
Dzisiejszą noc miał spędzić u Roxany, co także stanowiło pewne wzywanie. Przedzierając się przez mur paparazzich wyczerpał zasób zdawkowych komentarzy, a kiedy próbował odetchnąć po wejściu do przedsiębiorstwa, zaatakowała ich chmara zaaferowanych dziewcząt. Mężczyzna obserwował jak jego narzeczona wymienia uściski między pracownicami i gorąco zapewnia, że wszystko z nią w porządku. Nie wiedział jak ma się zachować w otoczeniu szczebioczących, podminowanych prostytutek. Wyczuwał ich napięcie i troskę, i doszedł do wniosku, że stanowiłyby ciekawy materiał badawczy w zakresie tworzenia kultury pracowniczej. Nie spodziewał się, że Roxana ma tak dobry kontakt ze swoimi podwładnymi, zwłaszcza biorąc pod uwagę charakter zatrudnienia. Kiedy wydostali się ze zbiorowiska dziewcząt, pozostała jeszcze jedna przeszkoda. Sztywna, waląca obcasami Maud sunęła w ich stronę, nie spuszczając wzroku z twarzy Roxany. Jej szyja była napięta, a malowane brwi ściągnięte w V. Spojrzała na Troiana z góry i pozwoliła się zapoznać, chociaż sądząc po sile, z jaką uścisnęła mu dłoń, nie była zadowolona z nowej znajomości. Zażądała prywatnej rozmowy z jego narzeczoną, ale kobieta odmówiła, argumentując brak czasu szeregiem obowiązków. Dopóki nie znaleźli się w apartamencie Troian sądził, że zastosowała zgrabną wymówkę. Od progu, po uprzednim rzuceniu płaszcza na ziemię i ciśnięciu butów w kąt korytarza, Roxana sięgnęła po notatnik i utknęła z nim na czterdzieści minut, ślęcząc nad filiżanką kawy przy wyspie kuchennej. Na kolejną godzinę przerzuciła się na służbowy laptop, a potem kluczyła między pomieszczeniami, wykonując telefony i umawiając spotkania. W krótkich seriach pomiędzy rozmowami sprawdzała maile, wydawała bieżące dyspozycje i wypalała kolejne papierosy.
Siedząc z książką w rękach, niezdolny do skupienia się na pojedynczym zdaniu, Troian po raz kolejny poczuł, że zgodził się na coś absurdalnego. Korzystając z tego, że pozwoliła mu się rozgościć, zorganizował sobie trochę przestrzeni, co chwila przekładając jej szmaty z jednego mebla na drugi. Przemocą uzyskał odrobinę miejsca w jednej z trzech łazienek, a kiedy upewnił się, że dedykowany dla niego pokój nie jest w rzeczywistości garderobą, postanowił się rozpakować. Umówili się na umieszczenie kilku prywatnych rzeczy w swoich domach, w razie potencjalnych noclegów. Niepokoiło go, jak bardzo mógł zmienić się wystrój jego mieszkania. O trzeciej nad ranem, nadal ignorowany przez swoją narzeczoną, zniknął w kabinie prysznicowej, gdzie próbował odzyskać stabilność po trudnym dniu. Kiedy wrócił, Roxany nie było w zasięgu wzroku. Poszedł do kuchni i przygotował porcję leków zażywanych co wieczór. Drgnął, czując jak kobieta przywarła do jego pleców. Nie odwrócił głowy, zajęty popijaniem medykamentu.
- Jak ci się podoba nowa rola? – zapytała, a on nie mógł zignorować wrażenia, że była rozbawiona.
- Po prostu mi się nie podoba – odparł, odstawił szklankę i odwrócił się w jej stronę. Nie słyszał kroków, bo znów chodziła boso po mieszkaniu. Miała na sobie czarno-czerwony szlafrok z orientalnym wzorem i twarz bez makijażu. Widział ją w tym wydaniu po raz pierwszy i z zainteresowaniem zauważył, że jej rzęsy były kompletnie białe, a usta znacznie bledsze, niż przypuszczał.
- To będzie trwało tylko chwilę – zapewniła. – Daj im trochę czasu. Bardziej skomplikowaną sprawą jest jutrzejsze śniadanie. Maud chce zjeść razem z nami. Musi cię lepiej poznać. – Roxana odsunęła się od niego i sięgnęła po papierosy. Mężczyzna uznał, że dość szybko zacznie mu to przeszkadzać, ale póki co bardziej intrygowała go inna kwestia.
- Kim ona jest? To twój manager? – zapytał i poszedł za nią do salonu, zabierając ze sobą szklankę wody. Kobieta usiadła na parapecie, moszcząc się w gigantycznym oknie. Zauważył jej odbicie w szybie i zdezorientował go fakt, że nie zastosowała ściemniaczy.
- Najprościej mówiąc to dyrektorka przedsiębiorstwa. Jak szybko zauważysz, nie mam wystarczająco dużo czasu, żeby skupić się na sprawach firmy. Priorytetem pozostają badania, praca dla Xernagenu, a teraz dodatkowo dbanie o autentyczność naszej mistyfikacji. Jestem twarzą firmy, ale to Maud prowadzi biznes. – Wypuściła dym w stronę otworów wentylacyjnych. – Prywatnie pretendowała do stanowiska matki zastępczej. Była jedyną żoną ojca i próbowała doglądać mojego wychowania krótko po porodzie, zanim pan Gosslin podjął decyzję, że sortowa dawczyni nie zostanie oddelegowana z przedsiębiorstwa. Maud usiłowała wywierać jakiś wpływ, ale raczej nie muszę ci mówić, jak to się skończyło. – Uśmiechnęła się blado. Decyzja ojca i jej następstwa doprowadziły do skrzywienia trzech psychik. Jego żony, jego córki i jego własnej. Biologiczna matka Roxany była przyzwyczajona do powielania swoich genów i chociaż wychowała dziecko, nie czuła do córki więcej, niż do kolejnego owocu swojej pracy.
Troian podszedł bliżej i wziął do ręki pasmo białych włosów. Lubił, gdy były rozpuszczone. Kobieta spojrzała na jego dłoń, ale nic nie powiedziała.
- Jest trudna. Maud.
- Mam już trochę wprawy w trudnych relacjach – stwierdził i sięgnął do kieszeni spodni. Roxana śledziła wzrokiem jego dłoń, a potem podniosła wzrok na twarz. Trzymał w palcach niewielkie pudełeczko, budzące jednoznaczne skojarzenia.
- Będą pytali o pierścionek – zauważył, podniósł wieczko i wyciągnął w jej stronę. – Nie zdążyłem dobrze się zorientować, w jakiej biżuterii gustujesz. Ale wydaje mi się, że może być odpowiedni – wyjaśnił i sięgnął po jej dłoń. Nie protestowała, zbyt zaskoczona, żeby udzielić komentarza. Obserwowała jak wsunął błyskotkę na jej serdeczny palec. Mógł nie mieć pewności w kwestii gustu, ale doskonale znał rozmiar.
- Bardzo ładny – powiedziała ciszej, uważnie oglądając pierścionek. Do wykonania użyto białego złota z domieszką diamentowego pyłu. Kobieta podejrzewała, że wzorował się na zawieszce, którą miała na sobie kilka tygodni wcześniej. Zignorowała ciepło kiełkujące w podbrzuszu, pamiętając, że to wszystko na niby. Odwróciła twarz w stronę okna i zmrużyła oczy, dostrzegając mechaniczny ruch w okolicy tarasu. – Dron Clock’a – Niespiesznie zgasiła papierosa. Wyciągnęła ramiona i objęła Troiana za szyję, białymi udami oplatając jego biodra. Zrozumiał, co się dzieje i całkiem naturalnie dotknął ustami jej szyi. Umawiali się na konkretny scenariusz w razie podobnych sytuacji. Roxana dosięgnęła wargami jego ucha. – Zanieś mnie do sypialni. Damy im trzy sekundy, a potem zaciemnimy okna – wyszeptała, przywierając ciasno do jego torsu. Pomyślał, że potrafiła bardzo przekonująco udawać namiętność. Przez całą drogę do pokoju utrzymywali kontakt wzrokowy, a po wylądowaniu na materacu oboje przestali grać. Chwycił jej stopę, kiedy zadarła nogę wyżej, sunąc kolanem wzdłuż jego boku. Mając świadomość, że minęło więcej niż trzy sekundy odpowiedział na pocałunek i na dotyk. Okna zrobiły się ślepe, zakrywając przed chciwymi oczyma kawałek realności. Wiedząc, że przecenili swoje możliwości aktorskie, wsunął dłoń pod rozchylony szlafrok, pod którym była naga. Widział jak silnie reagowała na pieszczotę i czuł, że jego ciało odpowiada tym samym. Przez chwilę oboje odcięli się od rzeczywistości, poddani potędze zmysłów, którą pochopnie usiłowali zignorować. Mężczyzna pierwszy przerwał pocałunek. Patrzyli na siebie w milczeniu, zadając wzrokiem pytania, na które nie znali odpowiedzi. Roxana czuła, że jej serce dudni w klatce piersiowej, a nogi zaplecione na jego plecach drżą, zdradzając więcej, niż chciałaby pokazać. Troian dotknął palcami jej ust.
- Skąd ta niepewność? – zapytał, mając na myśli jej zachowawcze pocałunki. Odwróciła wzrok. Przez chwilę napawał się tą dziwną bezbronnością, przesuwając palcami po ścięgnach na napiętej szyi. Roxana na moment stała się autentyczna, a on lubił smakować ten nieczęsty stan.
- Myślę, że to trochę za szybkie. Zbyt mało wartościowe. – Mogłaby podać mu co najmniej trzy logiczne argumenty, dlaczego nie czuła się gotowa. Jeden z nich miał ponad dwa metry wzrostu i sortowy uniform bez numeru. – Jesteś inteligentny, Troian. Nie pytaj mnie, co to oznacza – zastrzegła. Wbrew pokusie przystał na jej prośbę, chociaż chętnie wyeksploatowałby więcej tego kruchego obszaru. – Muszę się przebrać i zejść do laboratorium – stwierdziła i wydostała się spod jego ciała, dłonią zbierając poły szlafroka w okolicy piersi. Zasugerował, żeby się nie spieszyła i dotknął śliskiego materiału spływającego z jej ramienia. Wycofał się, kiedy wstała trochę zbyt szybko i zaczęła nerwowo przeglądać ubrania laboratoryjne. Żałowała, że przekroczyli tę granicę. Intymność pozbawiała ją klarowności. – Wrócę za półtorej godziny, mniej więcej tyle trwa stworzenie dwóch próbek środka blokującego – wyjaśniła i zniknęła w łazience. Czekał na nią ponad kwadrans, doprowadzając swój organizm do stanu względnej równowagi. Zaskoczyła go siła wzajemnego oddziaływania i ilość obszarów, które uruchomiła w jego głowie. Czasami, będąc z nią, miał wrażenie, że budzi się z letargu.
Kiedy wyszła, zdawała się zaskoczona jego obecnością. Uniosła głowę i zmrużyła oczy, słysząc, że chciał jej towarzyszyć. Po chwili wahania skinęła głową, uznając, że warto go oswoić ze środowiskiem, w którym będą odbywały się próby. Zanim zeszli na dół, wysłała dyspozycję o zablokowaniu dostępu do sektora C.
Troian nie zawiódł się nowoczesnością sprzętów, ani perfekcyjną organizacją przestrzeni laboratoryjnej. Miał okazję widywać stanowisko Roxany w Xernagenie i wyglądało na to, że we własnym zakładzie badawczym pracowała w podobny sposób. Środowisko pracy w niczym nie przypominało jej zazwyczaj chaotycznego otoczenia domowego. Z zainteresowaniem zapoznał się z treścią wyników na tablicach, mając pewność, że nie patrzy na nic kluczowego. Nie pokazałaby mu naprawdę istotnego spektrum swoich badań. Zdawał sobie sprawę, że udostępniła mu tylko część pomieszczeń laboratoryjnych; jedno ze skrzydeł było niedostępne i pogrążone w mroku. Podejrzewał, że właśnie tam znalazłby najbardziej interesujące badania. Długo skupiał wzrok na substancji, którą przygotowywała. Starał się zapamiętać ilość, rodzaj i proporcje składników. Roxanie najwyraźniej nie przeszkadzało towarzystwo. Czasami odpowiadała na jego pytania, choć nie zadawał ich zbyt dużo. Spytał jak zamierzała organizować pracę pomiędzy laboratoriami, nie decydując się na wspólne zamieszkanie.
- Mam tutaj wszystko. Nie mogę przenieść się do ciebie na stałe i tak prawie nie sypiam. Myślę, że najprostszą strategią będzie pomieszkiwanie u siebie nawzajem. – Spojrzała na niego. Potrzebowała czasu na dokończenie prób Fredericy, a nie chciała, żeby byli od siebie odseparowani tylko przez kilka ścian. Ryzyko było zbyt duże. – Podejrzewam, że uda nam się podtrzymać tę mistyfikację bez podejmowania drastycznych kroków, typu wynajmowanie trzeciego apartamentu – dodała. Nie mógł się z nią nie zgodzić.
- Masz rację. Nie widzę sensu inwestowania w krótkoterminowe projekty. – Zauważył, że na moment znieruchomiała i wyczuł mocną zadrę, którą spowodowały jego słowa. Przyznała mu rację, wzmacniając przekaz bardzo wymuszonym uśmiechem i odwróciła się w stronę blatu. Po uzyskaniu próbek zakorkowała je żółtym wieczkiem i opisała w znanym sobie systemie. Troian podszedł do jednej z gablot i przyglądał się dziwnym urządzeniom, których do tej pory nie widział.
- Co to jest?
- Wektory. – Kobieta podeszła w jego stronę, trzymając w ręku próbki. Wierzchem urękawiczonej dłoni odsunęła z twarzy kosmyk włosów wymykający się z kucyka. Sięgnęła po jedno z urządzeń; było drobne, przypominało metalowego pajęczaka. – W to miejsce wkłada się próbkę. – Zademonstrowała. Wektor skojarzył się Troianowi z opitym kleszczem. – Są jednorazowego użytku. W momencie kontaktu ze skórą przechodzą w fazę działania, w taki sposób. – Przesunęła paznokciem po spodzie urządzenia, prowokując wysunięcie czegoś w rodzaju ssawki komara. Było cieńsze od jakiejkolwiek igły, którą mężczyzna widział do tej pory. – Skorzystamy z nich jutro. W pokoju Klemensa, w prawym rogu od strony drzwi jest kamera. Stojąc do niej tyłem częściowo go zasłonimy. Wektor zaimplementuje substancję przez szpitalny wenflon – wyjaśniła.
- Skąd wiesz o kamerze? – zapytał.
- Przez chwilę leżałam w tym szpitalu, po pierwszym poronieniu. Wszystkie pomieszczenia z podwyższonym standardem są identyczne. – Wyrzuciła zużyty wektor do kosza na odpady, uprzednio wyjmując z niego próbkę. Troian zmarszczył brwi, zaskoczony tym wyjaśnieniem.
- Dlaczego prawie nic o tobie nie wiem?
- Widocznie zadajesz mało pytań. Nie wszystko da się zauważyć – odpowiedziała dość bezbarwnie. Dotknął jej ramienia, kiedy odwracała się w stronę sortownika. Spojrzała na niego i szerzej otworzyła oczy, widząc jak zadziera rękaw koszuli, odsłaniając łokieć.
- Chciałbym, żebyś mi to podała. – Patrzył na nią, analizując diametralne zmiany w mimice. Lekko pokręciła głową, nie rozumiejąc, co się właściwie dzieje. – Jutro chcesz podać tę substancję mojemu ojcu. Nie zrozum mnie źle, ale chciałbym mieć pewność, że to bezpieczny środek – kontynuował, prowokując Roxanę do zaciśnięcia ust. Jej oczy zabłysły, uniosła głowę, przełykając komentarz cisnący się na wargi. Bez słowa odeszła na bok, odrobinę zbyt mocno wysunęła szufladę i przez chwilę przewalała zawartość, poszukując strzykawki. Zmieniła rękawice, chwyciła jego ramię i odkaziła miejsce potencjalnego wkłucia. Jej ruchy były szorstkie.
- Dzięki tobie spędzę tu kolejne półtorej godziny. Potrzebuję dwóch pełnych próbek.
- Przykro mi. – Troian starał się brzmieć spolegliwie. Wiedział, że jeżeli w próbce była trucizna, kobieta nie odważy mu się jej podać. Nie bazował tylko na jej emocjach. Zbyt wiele osób widziało ich razem, każdy magazyn w mieście donosił, że spędzali tę noc w jej domu. Kiedy zbliżyła igłę do jego ramienia cofnął rękę. – Wystarczy – powiedział i spojrzał w gwałtownie ciemniejące oczy.
- W co ty ze mną grasz? – syknęła. Ten dźwięk nie przypominał odgłosu wydawanego przez człowieka. Troian wytrzymał jej spojrzenie.
- Oszczędzam ci spędzania tu półtorej godziny. To tylko środki ostrożności, tak jak mówiłem – powtórzył i po raz kolejny wsłuchał się w syk, który wydała. Odwróciła się, przymierzając do schowania próbek. – Roxana. – Ponownie ją zatrzymał. Odwróciła twarz w jego stronę, wyraźnie nie będąc w nastroju na dalszą polemikę. – Wolałbym dać ci je w szpitalu. – Wskazał ruchem brody na próbki. Zacisnęła dłoń na szkle i wydęła wargi, próbując przefiltrować wściekłość głębokim wdechem i wydechem. Ostentacyjnie wcisnęła mu je w dłoń i równie gwałtownie zapakowała dwa wektory w uchwyty zapobiegające przedwczesnemu uruchomieniu. Zapytała, czy nie życzył sobie szczegółowej receptury do przeanalizowania z laborantem zakładowym i zawrzała, kiedy powiedział, że to dobry pomysł. Zamiast wykazu wcisnęła mu do ręki pierścionek.
- Nie będziesz miała do zdjęcia – zauważył. Wyprosiła go, zakodowała drzwi i w milczeniu wróciła na górę.
Chwilę później Troian został sam, pożegnany hukiem zatrzaskiwanych drzwi do jej sypialni. Obracał pierścionek w palcach, zastanawiając się, czy kobieta wróci po niego jeszcze dzisiaj, czy odbierze go jutro przy śniadaniu.
Dzisiejszą noc miał spędzić u Roxany, co także stanowiło pewne wzywanie. Przedzierając się przez mur paparazzich wyczerpał zasób zdawkowych komentarzy, a kiedy próbował odetchnąć po wejściu do przedsiębiorstwa, zaatakowała ich chmara zaaferowanych dziewcząt. Mężczyzna obserwował jak jego narzeczona wymienia uściski między pracownicami i gorąco zapewnia, że wszystko z nią w porządku. Nie wiedział jak ma się zachować w otoczeniu szczebioczących, podminowanych prostytutek. Wyczuwał ich napięcie i troskę, i doszedł do wniosku, że stanowiłyby ciekawy materiał badawczy w zakresie tworzenia kultury pracowniczej. Nie spodziewał się, że Roxana ma tak dobry kontakt ze swoimi podwładnymi, zwłaszcza biorąc pod uwagę charakter zatrudnienia. Kiedy wydostali się ze zbiorowiska dziewcząt, pozostała jeszcze jedna przeszkoda. Sztywna, waląca obcasami Maud sunęła w ich stronę, nie spuszczając wzroku z twarzy Roxany. Jej szyja była napięta, a malowane brwi ściągnięte w V. Spojrzała na Troiana z góry i pozwoliła się zapoznać, chociaż sądząc po sile, z jaką uścisnęła mu dłoń, nie była zadowolona z nowej znajomości. Zażądała prywatnej rozmowy z jego narzeczoną, ale kobieta odmówiła, argumentując brak czasu szeregiem obowiązków. Dopóki nie znaleźli się w apartamencie Troian sądził, że zastosowała zgrabną wymówkę. Od progu, po uprzednim rzuceniu płaszcza na ziemię i ciśnięciu butów w kąt korytarza, Roxana sięgnęła po notatnik i utknęła z nim na czterdzieści minut, ślęcząc nad filiżanką kawy przy wyspie kuchennej. Na kolejną godzinę przerzuciła się na służbowy laptop, a potem kluczyła między pomieszczeniami, wykonując telefony i umawiając spotkania. W krótkich seriach pomiędzy rozmowami sprawdzała maile, wydawała bieżące dyspozycje i wypalała kolejne papierosy.
Siedząc z książką w rękach, niezdolny do skupienia się na pojedynczym zdaniu, Troian po raz kolejny poczuł, że zgodził się na coś absurdalnego. Korzystając z tego, że pozwoliła mu się rozgościć, zorganizował sobie trochę przestrzeni, co chwila przekładając jej szmaty z jednego mebla na drugi. Przemocą uzyskał odrobinę miejsca w jednej z trzech łazienek, a kiedy upewnił się, że dedykowany dla niego pokój nie jest w rzeczywistości garderobą, postanowił się rozpakować. Umówili się na umieszczenie kilku prywatnych rzeczy w swoich domach, w razie potencjalnych noclegów. Niepokoiło go, jak bardzo mógł zmienić się wystrój jego mieszkania. O trzeciej nad ranem, nadal ignorowany przez swoją narzeczoną, zniknął w kabinie prysznicowej, gdzie próbował odzyskać stabilność po trudnym dniu. Kiedy wrócił, Roxany nie było w zasięgu wzroku. Poszedł do kuchni i przygotował porcję leków zażywanych co wieczór. Drgnął, czując jak kobieta przywarła do jego pleców. Nie odwrócił głowy, zajęty popijaniem medykamentu.
- Jak ci się podoba nowa rola? – zapytała, a on nie mógł zignorować wrażenia, że była rozbawiona.
- Po prostu mi się nie podoba – odparł, odstawił szklankę i odwrócił się w jej stronę. Nie słyszał kroków, bo znów chodziła boso po mieszkaniu. Miała na sobie czarno-czerwony szlafrok z orientalnym wzorem i twarz bez makijażu. Widział ją w tym wydaniu po raz pierwszy i z zainteresowaniem zauważył, że jej rzęsy były kompletnie białe, a usta znacznie bledsze, niż przypuszczał.
- To będzie trwało tylko chwilę – zapewniła. – Daj im trochę czasu. Bardziej skomplikowaną sprawą jest jutrzejsze śniadanie. Maud chce zjeść razem z nami. Musi cię lepiej poznać. – Roxana odsunęła się od niego i sięgnęła po papierosy. Mężczyzna uznał, że dość szybko zacznie mu to przeszkadzać, ale póki co bardziej intrygowała go inna kwestia.
- Kim ona jest? To twój manager? – zapytał i poszedł za nią do salonu, zabierając ze sobą szklankę wody. Kobieta usiadła na parapecie, moszcząc się w gigantycznym oknie. Zauważył jej odbicie w szybie i zdezorientował go fakt, że nie zastosowała ściemniaczy.
- Najprościej mówiąc to dyrektorka przedsiębiorstwa. Jak szybko zauważysz, nie mam wystarczająco dużo czasu, żeby skupić się na sprawach firmy. Priorytetem pozostają badania, praca dla Xernagenu, a teraz dodatkowo dbanie o autentyczność naszej mistyfikacji. Jestem twarzą firmy, ale to Maud prowadzi biznes. – Wypuściła dym w stronę otworów wentylacyjnych. – Prywatnie pretendowała do stanowiska matki zastępczej. Była jedyną żoną ojca i próbowała doglądać mojego wychowania krótko po porodzie, zanim pan Gosslin podjął decyzję, że sortowa dawczyni nie zostanie oddelegowana z przedsiębiorstwa. Maud usiłowała wywierać jakiś wpływ, ale raczej nie muszę ci mówić, jak to się skończyło. – Uśmiechnęła się blado. Decyzja ojca i jej następstwa doprowadziły do skrzywienia trzech psychik. Jego żony, jego córki i jego własnej. Biologiczna matka Roxany była przyzwyczajona do powielania swoich genów i chociaż wychowała dziecko, nie czuła do córki więcej, niż do kolejnego owocu swojej pracy.
Troian podszedł bliżej i wziął do ręki pasmo białych włosów. Lubił, gdy były rozpuszczone. Kobieta spojrzała na jego dłoń, ale nic nie powiedziała.
- Jest trudna. Maud.
- Mam już trochę wprawy w trudnych relacjach – stwierdził i sięgnął do kieszeni spodni. Roxana śledziła wzrokiem jego dłoń, a potem podniosła wzrok na twarz. Trzymał w palcach niewielkie pudełeczko, budzące jednoznaczne skojarzenia.
- Będą pytali o pierścionek – zauważył, podniósł wieczko i wyciągnął w jej stronę. – Nie zdążyłem dobrze się zorientować, w jakiej biżuterii gustujesz. Ale wydaje mi się, że może być odpowiedni – wyjaśnił i sięgnął po jej dłoń. Nie protestowała, zbyt zaskoczona, żeby udzielić komentarza. Obserwowała jak wsunął błyskotkę na jej serdeczny palec. Mógł nie mieć pewności w kwestii gustu, ale doskonale znał rozmiar.
- Bardzo ładny – powiedziała ciszej, uważnie oglądając pierścionek. Do wykonania użyto białego złota z domieszką diamentowego pyłu. Kobieta podejrzewała, że wzorował się na zawieszce, którą miała na sobie kilka tygodni wcześniej. Zignorowała ciepło kiełkujące w podbrzuszu, pamiętając, że to wszystko na niby. Odwróciła twarz w stronę okna i zmrużyła oczy, dostrzegając mechaniczny ruch w okolicy tarasu. – Dron Clock’a – Niespiesznie zgasiła papierosa. Wyciągnęła ramiona i objęła Troiana za szyję, białymi udami oplatając jego biodra. Zrozumiał, co się dzieje i całkiem naturalnie dotknął ustami jej szyi. Umawiali się na konkretny scenariusz w razie podobnych sytuacji. Roxana dosięgnęła wargami jego ucha. – Zanieś mnie do sypialni. Damy im trzy sekundy, a potem zaciemnimy okna – wyszeptała, przywierając ciasno do jego torsu. Pomyślał, że potrafiła bardzo przekonująco udawać namiętność. Przez całą drogę do pokoju utrzymywali kontakt wzrokowy, a po wylądowaniu na materacu oboje przestali grać. Chwycił jej stopę, kiedy zadarła nogę wyżej, sunąc kolanem wzdłuż jego boku. Mając świadomość, że minęło więcej niż trzy sekundy odpowiedział na pocałunek i na dotyk. Okna zrobiły się ślepe, zakrywając przed chciwymi oczyma kawałek realności. Wiedząc, że przecenili swoje możliwości aktorskie, wsunął dłoń pod rozchylony szlafrok, pod którym była naga. Widział jak silnie reagowała na pieszczotę i czuł, że jego ciało odpowiada tym samym. Przez chwilę oboje odcięli się od rzeczywistości, poddani potędze zmysłów, którą pochopnie usiłowali zignorować. Mężczyzna pierwszy przerwał pocałunek. Patrzyli na siebie w milczeniu, zadając wzrokiem pytania, na które nie znali odpowiedzi. Roxana czuła, że jej serce dudni w klatce piersiowej, a nogi zaplecione na jego plecach drżą, zdradzając więcej, niż chciałaby pokazać. Troian dotknął palcami jej ust.
- Skąd ta niepewność? – zapytał, mając na myśli jej zachowawcze pocałunki. Odwróciła wzrok. Przez chwilę napawał się tą dziwną bezbronnością, przesuwając palcami po ścięgnach na napiętej szyi. Roxana na moment stała się autentyczna, a on lubił smakować ten nieczęsty stan.
- Myślę, że to trochę za szybkie. Zbyt mało wartościowe. – Mogłaby podać mu co najmniej trzy logiczne argumenty, dlaczego nie czuła się gotowa. Jeden z nich miał ponad dwa metry wzrostu i sortowy uniform bez numeru. – Jesteś inteligentny, Troian. Nie pytaj mnie, co to oznacza – zastrzegła. Wbrew pokusie przystał na jej prośbę, chociaż chętnie wyeksploatowałby więcej tego kruchego obszaru. – Muszę się przebrać i zejść do laboratorium – stwierdziła i wydostała się spod jego ciała, dłonią zbierając poły szlafroka w okolicy piersi. Zasugerował, żeby się nie spieszyła i dotknął śliskiego materiału spływającego z jej ramienia. Wycofał się, kiedy wstała trochę zbyt szybko i zaczęła nerwowo przeglądać ubrania laboratoryjne. Żałowała, że przekroczyli tę granicę. Intymność pozbawiała ją klarowności. – Wrócę za półtorej godziny, mniej więcej tyle trwa stworzenie dwóch próbek środka blokującego – wyjaśniła i zniknęła w łazience. Czekał na nią ponad kwadrans, doprowadzając swój organizm do stanu względnej równowagi. Zaskoczyła go siła wzajemnego oddziaływania i ilość obszarów, które uruchomiła w jego głowie. Czasami, będąc z nią, miał wrażenie, że budzi się z letargu.
Kiedy wyszła, zdawała się zaskoczona jego obecnością. Uniosła głowę i zmrużyła oczy, słysząc, że chciał jej towarzyszyć. Po chwili wahania skinęła głową, uznając, że warto go oswoić ze środowiskiem, w którym będą odbywały się próby. Zanim zeszli na dół, wysłała dyspozycję o zablokowaniu dostępu do sektora C.
Troian nie zawiódł się nowoczesnością sprzętów, ani perfekcyjną organizacją przestrzeni laboratoryjnej. Miał okazję widywać stanowisko Roxany w Xernagenie i wyglądało na to, że we własnym zakładzie badawczym pracowała w podobny sposób. Środowisko pracy w niczym nie przypominało jej zazwyczaj chaotycznego otoczenia domowego. Z zainteresowaniem zapoznał się z treścią wyników na tablicach, mając pewność, że nie patrzy na nic kluczowego. Nie pokazałaby mu naprawdę istotnego spektrum swoich badań. Zdawał sobie sprawę, że udostępniła mu tylko część pomieszczeń laboratoryjnych; jedno ze skrzydeł było niedostępne i pogrążone w mroku. Podejrzewał, że właśnie tam znalazłby najbardziej interesujące badania. Długo skupiał wzrok na substancji, którą przygotowywała. Starał się zapamiętać ilość, rodzaj i proporcje składników. Roxanie najwyraźniej nie przeszkadzało towarzystwo. Czasami odpowiadała na jego pytania, choć nie zadawał ich zbyt dużo. Spytał jak zamierzała organizować pracę pomiędzy laboratoriami, nie decydując się na wspólne zamieszkanie.
- Mam tutaj wszystko. Nie mogę przenieść się do ciebie na stałe i tak prawie nie sypiam. Myślę, że najprostszą strategią będzie pomieszkiwanie u siebie nawzajem. – Spojrzała na niego. Potrzebowała czasu na dokończenie prób Fredericy, a nie chciała, żeby byli od siebie odseparowani tylko przez kilka ścian. Ryzyko było zbyt duże. – Podejrzewam, że uda nam się podtrzymać tę mistyfikację bez podejmowania drastycznych kroków, typu wynajmowanie trzeciego apartamentu – dodała. Nie mógł się z nią nie zgodzić.
- Masz rację. Nie widzę sensu inwestowania w krótkoterminowe projekty. – Zauważył, że na moment znieruchomiała i wyczuł mocną zadrę, którą spowodowały jego słowa. Przyznała mu rację, wzmacniając przekaz bardzo wymuszonym uśmiechem i odwróciła się w stronę blatu. Po uzyskaniu próbek zakorkowała je żółtym wieczkiem i opisała w znanym sobie systemie. Troian podszedł do jednej z gablot i przyglądał się dziwnym urządzeniom, których do tej pory nie widział.
- Co to jest?
- Wektory. – Kobieta podeszła w jego stronę, trzymając w ręku próbki. Wierzchem urękawiczonej dłoni odsunęła z twarzy kosmyk włosów wymykający się z kucyka. Sięgnęła po jedno z urządzeń; było drobne, przypominało metalowego pajęczaka. – W to miejsce wkłada się próbkę. – Zademonstrowała. Wektor skojarzył się Troianowi z opitym kleszczem. – Są jednorazowego użytku. W momencie kontaktu ze skórą przechodzą w fazę działania, w taki sposób. – Przesunęła paznokciem po spodzie urządzenia, prowokując wysunięcie czegoś w rodzaju ssawki komara. Było cieńsze od jakiejkolwiek igły, którą mężczyzna widział do tej pory. – Skorzystamy z nich jutro. W pokoju Klemensa, w prawym rogu od strony drzwi jest kamera. Stojąc do niej tyłem częściowo go zasłonimy. Wektor zaimplementuje substancję przez szpitalny wenflon – wyjaśniła.
- Skąd wiesz o kamerze? – zapytał.
- Przez chwilę leżałam w tym szpitalu, po pierwszym poronieniu. Wszystkie pomieszczenia z podwyższonym standardem są identyczne. – Wyrzuciła zużyty wektor do kosza na odpady, uprzednio wyjmując z niego próbkę. Troian zmarszczył brwi, zaskoczony tym wyjaśnieniem.
- Dlaczego prawie nic o tobie nie wiem?
- Widocznie zadajesz mało pytań. Nie wszystko da się zauważyć – odpowiedziała dość bezbarwnie. Dotknął jej ramienia, kiedy odwracała się w stronę sortownika. Spojrzała na niego i szerzej otworzyła oczy, widząc jak zadziera rękaw koszuli, odsłaniając łokieć.
- Chciałbym, żebyś mi to podała. – Patrzył na nią, analizując diametralne zmiany w mimice. Lekko pokręciła głową, nie rozumiejąc, co się właściwie dzieje. – Jutro chcesz podać tę substancję mojemu ojcu. Nie zrozum mnie źle, ale chciałbym mieć pewność, że to bezpieczny środek – kontynuował, prowokując Roxanę do zaciśnięcia ust. Jej oczy zabłysły, uniosła głowę, przełykając komentarz cisnący się na wargi. Bez słowa odeszła na bok, odrobinę zbyt mocno wysunęła szufladę i przez chwilę przewalała zawartość, poszukując strzykawki. Zmieniła rękawice, chwyciła jego ramię i odkaziła miejsce potencjalnego wkłucia. Jej ruchy były szorstkie.
- Dzięki tobie spędzę tu kolejne półtorej godziny. Potrzebuję dwóch pełnych próbek.
- Przykro mi. – Troian starał się brzmieć spolegliwie. Wiedział, że jeżeli w próbce była trucizna, kobieta nie odważy mu się jej podać. Nie bazował tylko na jej emocjach. Zbyt wiele osób widziało ich razem, każdy magazyn w mieście donosił, że spędzali tę noc w jej domu. Kiedy zbliżyła igłę do jego ramienia cofnął rękę. – Wystarczy – powiedział i spojrzał w gwałtownie ciemniejące oczy.
- W co ty ze mną grasz? – syknęła. Ten dźwięk nie przypominał odgłosu wydawanego przez człowieka. Troian wytrzymał jej spojrzenie.
- Oszczędzam ci spędzania tu półtorej godziny. To tylko środki ostrożności, tak jak mówiłem – powtórzył i po raz kolejny wsłuchał się w syk, który wydała. Odwróciła się, przymierzając do schowania próbek. – Roxana. – Ponownie ją zatrzymał. Odwróciła twarz w jego stronę, wyraźnie nie będąc w nastroju na dalszą polemikę. – Wolałbym dać ci je w szpitalu. – Wskazał ruchem brody na próbki. Zacisnęła dłoń na szkle i wydęła wargi, próbując przefiltrować wściekłość głębokim wdechem i wydechem. Ostentacyjnie wcisnęła mu je w dłoń i równie gwałtownie zapakowała dwa wektory w uchwyty zapobiegające przedwczesnemu uruchomieniu. Zapytała, czy nie życzył sobie szczegółowej receptury do przeanalizowania z laborantem zakładowym i zawrzała, kiedy powiedział, że to dobry pomysł. Zamiast wykazu wcisnęła mu do ręki pierścionek.
- Nie będziesz miała do zdjęcia – zauważył. Wyprosiła go, zakodowała drzwi i w milczeniu wróciła na górę.
Chwilę później Troian został sam, pożegnany hukiem zatrzaskiwanych drzwi do jej sypialni. Obracał pierścionek w palcach, zastanawiając się, czy kobieta wróci po niego jeszcze dzisiaj, czy odbierze go jutro przy śniadaniu.