_011
Klemens Schindler uniósł lampkę wina i przez chwilę przyglądał się ciemnemu trunkowi z wyraźnym zadowoleniem. Alkohol był importowany, drogi i wyjątkowo mocny. Handel pomiędzy Enklawami nie należał do posunięć poprawnych politycznie, ale mężczyzna, mając do wyboru dobro ogółu i swój komfort, zawsze stawiał na siebie. Oderwał wzrok od kieliszka i całą uwagę poświęcił kobiecie siedzącej obok. Obserwował, jak upija drobny łyk i odstawia delikatne szkło na ławę. Zmrużył oczy, kiedy poruszyła wargami, poprawiając pomadkę i uśmiechnął się do niej, gdy na niego spojrzała. Zastanawiał się, jaki splot okoliczności sprowokował Roxanę Gosslin do prywatnej wizyty w jego domu. Zapytała go o terminarz. Powiedział, że może ugościć ją tego wieczora, a ona długo nie odpowiedziała na wiadomość. Potem przyjęła zaproszenie, uprzedzając, że chodzi o kwestie czysto towarzyskie. Jej kreacja także nie była biznesowa, a poruszane tematy raczej niezobowiązujące. Zestawiając to wszystko z informacjami od swojego syna, Klemens mógł przypuszczać, że spotkanie rzeczywiście miało czysto rozrywkowy charakter. Zwłaszcza, że zaczynało przybierać formę flirtu. Troian nie przekazał mu niczego niepokojącego. Praca nad projektem postępowała w założonych ramach czasowych, kobieta była zaangażowana, terminowa i dalece profesjonalna. Jej raporty nie posiadały luk, a kilka sugestii pozwoliło na wdrożenie innowacyjnych rozwiązań. W ich prywatnych rozmowach czasami pojawiał się temat Xernagenu, ale nigdy nie drążyła zbyt głęboko i opuszczała gardę za każdym razem, kiedy słyszała o „newralgicznych danych”. Klemens czekał z rosnącym zainteresowaniem, obserwując jej lśniące od alkoholu oczy. Uznał, że miała wyjątkowo słabą głowę.
- Przez chwilę zajmowałam się kwestiami budżetu, ale Troian skutecznie dał mi do zrozumienia, że Xernagen borykał się z większymi inwestycjami. – Kobieta podjęła porzucony temat, cały czas oscylując w obszarze zawodowym. Na dnie jej kieliszka została niewielka ilość wina. Mężczyzna podejrzewał, że po wypiciu kolejnej lampki będzie jeszcze bardziej przychylna niż dotychczas. Przysunął się do niej nieznacznie i ujął jej dłoń w swoją, pozornie podziwiając biżuterię na nadgarstku. Nie zwróciła na to uwagi.
- Czasami zapominam, z jaką rangą koncernu się zetknęłam. – Skrzywiła wargi w uśmiechu, poruszyła palcami i zabrała dłoń, zmieniając pozycję na kanapie. Zaplotła stopę pod pośladki i wychyliła się w stronę mężczyzny poufale, z błyszczącymi oczyma. Drgnęła, słysząc jego komentarz.
- Nie wiedziałem, że przeszliście na ty. – Klemens zauważył ten fakt zupełnie neutralnym tonem. Przesunął wzrok po kobiecie i jeszcze raz przeanalizował, czy jego syn został otępiony zmysłowo do tego stopnia, żeby zignorować jej magnetyzm. – To oczywiście żaden problem, jeżeli ułatwia wam współpracę. – Machnął ręką i mimochodem oparł palce na udzie Roxany, badając opuszkami fakturę materiału. Zaśmiała się cicho, z lekką ulgą, której nie udało jej się zakamuflować. Powiodła wzrokiem za jego dłonią i poczuła, że powoli traci grunt pod nogami. Pozwalała mu przekraczać granicę od kiedy weszła do mieszkania, a teraz czuła, że potraktował to jako niewerbalne zaproszenie. Zmieniła pozycję, sięgając po kieliszek, pozornie przypadkiem umykając przed jego dotykiem.
- Ułatwia. Wspólny projekt nabiera tempa, najprawdopodobniej przekroczymy wcześniejsze założenia w granicach sześciu, może siedmiu procent. – Uśmiechnęła się zadowolona i dopiła trunek. Zdecydowała, że najwyższy czas zawalczyć o to, po co przyszła.
- Wpadłam na pewien pomysł. – Spojrzała na niego. – Myślę, że byłabym w stanie skrócić cały cykl immunologiczny, pomijając jeden z etapów. Mam wstępne plany i obliczenia i myślę, że sprawa jest do zrealizowania, ale w oparciu o środki toksykologiczne. Podczas przyspieszenia procesu niebezpiecznie wzrasta ryzyko zatrucia, potrzebowałabym substancji, która zaimplementowana razem z właściwymi próbkami ochroni układy ustroju. – Wyprostowała się i bezwiednie zaczęła gestykulować, tak jak zawsze, kiedy wchodziła na czysto zawodowy temat. Przywołała się do porządku i przybrała mniej profesjonalną pozycję, stykając prawe kolano z udem Klemensa. Udawała, że nie widzi skróconego dystansu.
- Do stworzenia odpowiedniego środka potrzebuję raportów toksykologicznych. W okresie współpracy z Peterem, to on zajmował się toksykologią stosowaną, ja badałam stężenie i wytrzymałość próbki. Jego raporty mogłyby przyczynić się do dużego postępu w projekcie. Chciałam zapytać, czy mógłbyś mi je udostępnić? – zapytała, bawiąc się bransoletką. Widziała wzrok mężczyzny na ruchu swoich palców i była pewna, że dogłębnie się zastanawiał. Podobieństwo pomiędzy ojcem i synem było uderzające. Zastanawiała się, do jakiego stopnia byli podobni w innych kwestiach. Nie podejrzewała, żeby Troian reprezentował sobą taki sam cynizm, dumę i okrucieństwo. Mrugnęła, kiedy Klemens uniósł na nią wzrok.
- Myślę, że ta prośba jest do zrealizowania. Oczywiście najpierw będziesz musiała złożyć Troianowi szczegółowy raport, zasobny w obliczenia i dowody potwierdzające korzyści, o których mówisz. Chciałbym przyjrzeć się szerzej pomysłowi i zdecydować, na ile opłaca się iść w tę stronę. Czy to uczciwa propozycja? – zapytał, obserwując jej twarz. Szukał śladów najmniejszego napięcia. Nie znalazł ich i uznał, że była zbyt pijana i spolegliwa, żeby z nim dyskutować. Przysunął się bliżej.
- Dziękuję. Myślę, że w ciągu kilku dni przekonam obu panów, że ten kierunek badań jest wyjątkowo opłacalny. – Roxana brzmiała na rozluźnioną, ale w gruncie rzeczy była rozczarowana. Miała świadomość, że przygotowanie tego typu raportu jest niemożliwe. Mogłaby w pewien sposób potwierdzić swój wabik, ale zdawała sobie sprawę, że w obliczeniach i statystykach nie wypadnie tak przekonująco, jak w teoretycznej rozmowie. Asekuracyjnie odwróciła wzrok i sięgnęła po wino, nie dając mężczyźnie czasu na głębszą analizę jej nastroju. Zorientowała się, że kieliszek jest pusty i chciała poprosić o jeszcze jedną lampkę, kiedy poczuła jego palce na swojej szyi. Znieruchomiała i przestała myśleć o dalszych krokach związanych z raportami Dougherty’ego. Schindler odgarnął jej włosy, odsłaniając jasną skórę ramienia, siedząc znacznie bliżej, niż by sobie życzyła. Zorientowała się, że przesadnie skupiła się na celu spotkania, przegapiając szansę na wyjście ewakuacyjne. Nie miała pojęcia jak wybrnąć z sytuacji, do której doprowadziła w ciągu ostatnich czterech godzin. Czuła, że masował jej kark.
- Klemens? Mogę o coś zapytać? – Drgnęła i nieznacznie odwróciła głowę. Widziała jego skinienie i wzrok skupiony na odsłoniętej szyi i ramionach. – Dlaczego nigdy nie skorzystałeś z usług moich dziewcząt? Są…nieodpowiednie? – Uśmiechnęła się tylko pozornie, czując, jak stres opasuje jej żołądek. Wtopiła się głębiej w oparcie kanapy, kiedy położył przedramię na jej biodrach. Jego dłoń zataczała szerokie okręgi na wysokości talii. – Pytam, ponieważ profil mojej firmy jest skierowany głównie do odbiorców takich jak ty. – Pamiętała, że poznali się właśnie w przedsiębiorstwie. Odwiedzał ją kilkukrotnie, ale nigdy nie zdecydował się na żadną z dziewcząt. Odrobinę uniosła brodę, gdy musnął palcami jej krtań.
- Twoje dziewczęta są towarem najwyższej klasy, zawsze ci to mówiłem – zaczął dyplomatycznie, przesuwając wierzchem dłoni po białej skórze dekoltu. – Ale nie zadowalam się półśrodkami, skoro mogę mieć to, co najlepsze – wyjaśnił. Oddech uwiązł jej w piersiach, kiedy poczuła pocałunek tuż pod uchem. Wiedziała, że jeżeli nerwowo się zaśmieje, albo zbyt szybko wstanie, cała budowana przez nią fasada runie. Uśmiechnęła się i zamknęła oczy, oddając mu szyję z cichym pomrukiem zadowolenia.
- Mogłam się tego spodziewać, panie Schindler – mruknęła – Poproszę jeszcze jedną lampkę wina – stwierdziła tym samym tonem i z ulgą przyjęła fakt, że się odsunął. Uśmiechnął się do niej i sięgnął po kieliszek, ale widziała, że jest zirytowany. Wymykała mu się coraz mniej zgrabnie i stanowczo zbyt długo. Kiedy wstał, żeby podejść do barku, ona też się podniosła. Wygładziła sukienkę i okrążyła ławę, świadoma, że ją obserwował. Przechadzała się przed gigantycznymi regałami pełnymi książek i zastanawiała się, co ma robić. Mogła ustalić jakiś scenariusz z Fredericą. Mogła poprosić o nieoczekiwany telefon, który pozwoliłby jej stąd uciec bez wzbudzania podejrzeń. Dziewczyna była kilka kondygnacji niżej, w drodze do Olka i M-0. Roxana nie była w stanie jej zatrzymać. Determinacja wywołana złym położeniem jedynej bliskiej jej osoby, nie zostawiała miejsca na argumentację.
Zamknęła oczy i odetchnęła, słysząc, że mężczyzna do niej podchodzi. Przyjęła lampkę z uśmiechem, podziękowała mu skinieniem głowy i wróciła wzrokiem do książek. Klemens wycofał się po swój kieliszek.
- Nie wiedziałam, że tak dużo czytasz – zaczęła, mając pewność, że większość tytułów stało w pomieszczeniu na pokaz. Cały wystrój mieszkania zdradzał umiłowanie dla luksusu i pieniędzy. Smak gospodarza wybrzmiewał w jakości wyposażenia, a nie w przesadnej ilości bibelotów. Odwróciła się w stronę mężczyzny, czekając na odpowiedź. Oboje unieśli głowy, słysząc ciche szczęknięcie, tak ulotne, że mogli wziąć je za złudzenie. Prawie w tym samym czasie Roxana krzyknęła, kiedy kieliszek pękł w jej dłoni. Klemens nie poświęcił jej uwagi, wpatrując się w coś zupełnie innego. W pancernej szybie ziała dziura. Mała, niepozorna dziura po przypadkowej kuli. Szkło nie miało prawa się rozprysnąć, ale teoretycznie nie miało też prawa przepuścić pocisku. Następny strzał usłyszeli bardzo wyraźnie.
Roxana miała wrażenie, że czas rozciągnął się o kilka sekund. Zgrzyt przebitego szkła i huk serii wystrzałów poderwał do lotu grzbiety książek. Szklane fronty mebli rozprysnęły się, unosząc jak skrząca chmura pod sufitem, zanim zalały podłogę deszczem odłamków. Eksplodowały pękate butelki alkoholu, zasypał ich pył unoszący się z mebli powypruwanych gradem kul. Kobietę zagłuszył terkot przebijanych szyb, słyszała gruchotany marmur, próbując wyczołgać się do korytarza. Rozstrzelany żyrandol niebezpiecznie zachwiał się na jęczącym kablu, a w końcu runął w dół, podrywając w górę lawinę drzazg. Metr dalej leżał Klemens Schindler, pokaleczony odłamkami, nieprzytomny lub martwy. Roxana nie widziała jego twarzy, czerwona kałuża wokół niego mogła być winem, albo krwią. Ostrzał zakończył się tak samo nieoczekiwanie jak zaczął, a dla niej, mimo wyjącego alarmu, zrobiło się nienaturalnie cicho.
*~*~*