Minęło czterdzieści minut od kiedy Olek wszedł do bunkru. I dziesięć, od kiedy wdrapał się pomiędzy rury na suficie, starając się nie myśleć o konsekwencjach. M-0 nie zwracał na niego uwagi, zupełnie ignorując obecność kogoś jeszcze w swoim najbliższym otoczeniu, co w obecnej sytuacji było całkiem korzystne.
Rudzielec zlokalizował coś w rodzaju koncentratora sieciowego, ulokowanego na wierzchniej części rur. Zdawał sobie sprawę, że energia z urządzeń i instalacji w mieszkaniu została całkowicie przekierowana do zasilenia M-0 i wyglądało na to, że znalazł maszynę odpowiedzialną za ten stan rzeczy. Rozeznał się w budowie urządzenia i miał wrażenie, że przynajmniej w przybliżeniu rozumiał jego aktualną kalibrację. Zlokalizował przełącznik, który powinien przywrócić zasilanie w bunkrze. Nie miał tylko pojęcia, co wtedy stanie się z blondynem. Blisko siedem minut zastanawiał się, co powinien zrobić. Przez chwilę poczuł pewność, że musi zrezygnować. Nie jest w stanie podjąć decyzji, mogącej doprowadzić do śmierci innego człowieka. Za sekundę dotarło do niego, że zdecydował już w momencie, kiedy został w mieszkaniu. Niewątpliwie pierwszym krokiem pomocy M-0 było odcięcie go od zasilania, które sztucznie podtrzymywało funkcje umysłowe, jednocześnie drylując ciało z energii. Olek zacisnął usta, jego nozdrza zapracowały przy głębokim wydechu. Przełączył koncentrator.
Usłyszał jednocześnie pisk, zgrzyt i komunikaty zaskakujących mechanizmów. Mieszkanie zalała fala światła, zdradzając kompletnie nowy wymiar degradacji pomieszczeń. W ciemnościach część zniszczeń nie robiła takiego wrażenia. Szczury rozpierzchły się pod odrapane meble. Przez wyprute fragmenty dywanu prześwitywała betonowa podłoga ubrudzona czymś, czego Rudzielec wolałby nie nazywać. Zacięte urządzenia wznowiły pracę, powodując absurdalny rozgardiasz. W kakofonii dźwięków Olek wyłapał coś jeszcze. Głośny klekot podskakującej klawiatury, zgrzyt kółek odjeżdżającego fotela i głuche rąbnięcie na podłogę. Zwiesił się na rękach, błyskawicznie wydostał spomiędzy rur i przebiegł przez salon, wpadając do pracowni. M-0 leżał na podłodze. Wszystkie monitory wyświetlały komunikat przywracania systemu. Ukucnął przy blondynie i ostrożnie przełożył go na bok. Zobaczył obtłuczoną nasadę nosa i rozbite wargi, którymi Mikael uderzył w brzeg biurka. Zbliżył do nich dłoń i liczył, czekając w napięciu na to, czy poczuje oddech. Wreszcie słaby, prawie niewyczuwalny ruch powietrza potwierdził, że mężczyzna żyje. Olek wiedział, że miał ogromne szczęście i ten stan rzeczy to tylko kwestia czasu. Wcześniej odpowiednio się przygotował.
Przeniósł M-0 do drugiego pomieszczenia i ułożył go na podłodze. W odczuciu Rudzielca był mniej więcej tak samo lekki, jak wychudzony kot, którego znalazł pod blokiem jako dziecko. Obok łóżka stał baniak z wodą, nożyce i stojak na kroplówki. Na łóżku leżały czyste ręczniki, które mężczyzna znalazł w łazienkowych szafkach. Zaczął uciskać przedramię blondyna, próbując zlokalizować żyły. Uciekały mu pod palcami i wydawały się tak kruche, że założenie wenflonu powoli mógł zakwalifikować do rangi cudu. Sięgnął po gotowy pakiet odkażający i przetarł skórę w miejscu potencjalnego wkłucia. Patrząc na nienaturalnie jasny okrąg uświadomił sobie, jak bardzo brudny musiał być M-0.
- Żebyś ty to widziała, mamo – zamruczał, jeszcze raz uciskając dół łokciowy i sięgając po igłę. Pani Coghlan lubiła dzielić się wiedzą, nawet jeżeli on niekoniecznie lubił ją przyswajać. W tym momencie dziękował, że część istotnych instrukcji została w jego głowie. Matka Olka była pielęgniarką.
Wkuł się za trzecim razem, chociaż wydawało mu się to niemożliwe. Przez chwilę obserwował, czy kroplówka idzie miarowo, a potem, z ciężkim westchnieniem zrobił to, co wydawało mu się konieczne. Z uczuciem lekkiej konsternacji porozcinał sztywne od brudu ubrania i wywalił do foliowego worka. Przez moment z przerażeniem i niedowierzaniem patrzył na pozapadane i wklęsłe ciało, wyglądające jak karykatura narysowana ręką dziecka. Niepewnie sięgnął po pakiet gąbek znaleziony w szufladach. Część z nich nosiła na sobie ślady szczurzych zębów i częściowo się rozpadała, kiedy moczył je w wodzie. Z zaciśniętymi ustami, powtarzając sobie, że to konieczne, powoli i bardzo delikatnie zaczął myć ciało Mikaela.
Dwadzieścia minut później ułożył go na łóżku i opatrzył rany na twarzy i ciele, zużywając większość zapasów dostępnych w apteczce. Na koniec blondyn przypominał zmumifikowane zwłoki, ale Olek był zadowolony z efektu. Opatrunki na czaszce założył dopiero po wygoleniu drugiej części głowy. Zgromadził w okolicy łóżka wszystkie kroplówki elektrolitowe, które znalazł, saszetki żywieniowe i tabletki węglowodanowo-tłuszczowe, jakie wygrzebał z szafek. Miał zamiar zmusić M-0 do jedzenia, jak tylko się obudzi. Kiedy sytuacja była względnie stabilna, zajął się naprawianiem poprzepalanych urządzeń. Szybko zorientował się, że dzięki temu mieszkanie w zasadzie samo doprowadzi się do porządku. Świeże porcje powietrza rozgoniły odór wiszący w pomieszczeniach, odkurzacz wymagał dwukrotnej reanimacji podczas radzenia sobie ze stanem podłóg, a robot piorący brudną pościel zdążył wystosować siedem alertów przeciążenia. Olek czuł się surrealistycznie, otoczony taką ilością sztucznie żywych maszyn. Miał wrażenie, że bunkier był osobnym organizmem, pracującym w rytm własnego tętna.
Cały proces doprowadzania sytuacji do normy zajął mu cztery godziny i dwadzieścia siedem minut. Średnio co kwadrans, małym lusterkiem z klapką, które znalazł w bibelotach na stole, sprawdzał, czy Mikael nadal oddycha. Ulotna para wydawała się czymś cudownym. Przez chwilę obserwował zapadniętą klatkę piersiową i połowicznie rozchylone powieki, a potem podniósł się i poszedł do pracowni. Musiał nawiązać połączenie z Fredericą. Podejrzewał, że nadal się kontaktowali. Poza tym nikt inny nie przychodził mu do głowy. Zastanawiał się, czy mężczyzna miał kogoś poza nią i był pewien, że zna odpowiedź.
Pracownia mruczała jednostajnie, usypiająco. Olek podniósł krzesło i chciał na nim usiąść, ale szybko przypomniał sobie, w jakim było stanie i zrezygnował. Ukucnął przed klawiaturą. Patrząc na ekrany z dołu poczuł się mały i nieważny. Nie miał pojęcia o takiej technologii. To, co robił M-0, wydawało się pewnego rodzaju magią. Dotknął panelu sterującego i przypadkiem rozświetlił dwa monitory. Na pierwszym po prawej zobaczył siatkę kodu i momentalnie przestał zwracać na niego uwagę. Skupił się na tym przed sobą, obrazującym kilka folderów ze zrozumiałymi opisami. Były tam między innymi Roxana, Frederica, Xernagen, i takie, które nic mu nie mówiły Livia, Dougherty, Troian, Clyton Damon. Olek znalazł też folder ze swoim nazwiskiem i lekko zmrużył oczy. Uznał, że zainteresuje się tym później. Przesunął się w stronę trzeciego monitora i usiłował zorientować w plątaninie pootwieranych okien i pasków nazewnictwa. Pozamykał wszystko jednym kliknięciem, mając nadzieję, że nie zniszczył czegoś ważnego i niepewnie wpisał ciąg znaków odpowiedzialnych za wyszukiwanie. Poczuł ulgę, gdy zadziałało i przez chwilę zastanawiał się, jaką frazę wpisać. Zdecydował się na imię dziewczyny. Monitor zalała fala dokumentów, zapisanych notatek i folderów. Olkowi rzucił się w oczy artykuł podpisany „Wyciszanie komunikatów. Ignorowanie sygnałów wyzwalanych”. Przeniósł wzrok na folder Projekcje i pospiesznie go otworzył. W środku znalazł kilka filtrów na połączenia. Na każdym z nich M-0 wyglądał dalece lepiej, niż w rzeczywistości. Mężczyzna zrozumiał, że Frederica najprawdopodobniej nie miała pojęcia, co się działo. Nie pozwolił jej na to.
Nieoczekiwanie rozświetlił się kolejny monitor. Olek odwrócił głowę w jego stronę i zbliżył się, mrużąc oczy. Zobaczył tekst, a pomiędzy linijkami wyraźnie zaznaczone odnośniki. Na marginesach było mnóstwo autorskich notatek Mikaela. Większość obejmowała daty, ale były też całkiem niezrozumiałe wyrazy szyfrujące. Olek kliknął w pierwszy odnośnik, na ekranie pojawiło się zdjęcie. Była to grupowa fotografia, przedstawiająca siedmiu chłopców w wieku mniej więcej sześciu lat. Nie wiedział, dlaczego znalazła się w zasobach M-0, dopóki nie przeniósł wzroku na notatkę poniżej.
Sort Trzeci, rok 2281, nabór czwarty, hangar –0021
Początkowo nic mu to nie mówiło, ale w dalszym tekście odnalazł nazwisko Damon. Clyton Damon. Wrócił wzrokiem do poprzedniego monitora i kiedy się upewnił, że widział folder o takiej samej nazwie, zaczął szukać innych informacji. Było więcej odnośników w tekście. Jeden z nich, pogrubiony i oznaczony większą ilością notatek, przekierował go do kolejnych fotografii. Tym razem na zdjęciach był tylko jeden chłopiec. Drobny i przygarbiony, na jego karku zainstalowano już port. Olek wpatrywał się w spojrzenie pełne skupienia i dziwnej formy niebytu, jakby był nieobecny. Dotarło do niego, kto dysponował identycznym spojrzeniem, chociaż widział je tylko raz. W momencie, kiedy znaleźli Fredericę, kiedy do głosu doszła bardziej żywa część M-0. Olek dopadł do monitora i zaczął wertować pozostałe artykuły. Było więcej zdjęć. Z inauguracji, zdjęcie karty osobowej i sortowe numery. Była też fotografia wyróżnienia. Następnie Olek znalazł notatkę o śmierci. Wczytał się w tekst i zrozumiał, że chłopca uznano za zmarłego, ale w rzeczywistości zniknął. Sortowi nie udało się rozwiązać sprawy zaginięcia. Dalej strona była pusta, dopiero znacznie niżej natknął się na kolejną notatkę.
Nigdy mnie tam nie było
Zadrżał, starając się opanować niejasne uczucie, które nim zawładnęło. Dalsze odnośniki nieoczekiwanie dotyczyły Adriana Grossa. Otworzył kilka z nich i przekopał się przez stos śmieciowych informacji, aż dotarł do kolejnej sortowej karty. Przeczytał opis i zamarł, przez moment pozostając bez ruchu.
Adrian Gross, Sort Dziewiąty, data rozpoczęcia służby 2279. Zlecenia:
Po wyjściu z początkowego szoku, Olek zaczął wertować oficjalną kartę prac Grossa. W tłumie eksterminacji, utylizacji, podziałów i drobnych morderstw, zobaczył oznaczone na czerwono zlecenie, prawie na samym końcu. Praca została zlecona przez Xernagen Company. Mężczyzna zorientował się, że zlecenia zostały wypisane od najnowszego do najstarszego, a teraz patrzył na jedno z pierwszych, które Łowca wykonał niedługo po otrzymaniu uprawnień. Miał dziewiętnaście lat i rozpoczął służbę dwa lata wcześniej. Zdjęcie również było z tego okresu – młoda twarz Grossa, nieprzenikniona, do kompletu z oczyma pełnymi obłędu. Przez chwilę Olek próbował połączyć informacje, ale coś rozproszyło jego uwagę. Na dole strony znalazł zaktualizowaną notatkę - „Poległy w takcie wykonywania obowiązków służbowych”. Zmrużył oczy, przyglądając się datom. Jeżeli komunikat był prawdziwy, Adrianowi udało się wydostać z kondygnacji zero razem z dziewczyną w czasie, kiedy oficjalnie był martwy. Olek oderwał się od komputera i wyłączył ekran. Czuł, że boli go głowa. I że niczego nie rozumie. Sprawa wydawała się dla niego za trudna, zawiła i niejasna do tego stopnia, że mogła powodować obłęd. Miał wrażenie, że zna pierwszą ofiarę tego szaleństwa. Wrócił do środkowego monitora i zaczął uważnie przeglądać interfejs. W końcu znalazł skrót wskazujący na projekcję i go otworzył. Po lewej miał listę kontaktów, Frederica była na samej górze. Rozpoczął połączenie i zmrużył oczy, widząc fałszywy filtr twarzy M-0 automatycznie nałożony na obraz. Kiedy go zamknął, zobaczył przed sobą zdziwione twarze obu kobiet. Nie spodziewał się widoku Roxany. Przez chwilę patrzył na nią zdezorientowany, ale za chwilę skupił się tylko na Frederice.
- Mamy problem. Jestem u Mikaela i mamy naprawdę kurewsko wielki problem – zaczął. Opisał im w kilku zdaniach sytuację jaką zastał i działania, które podjął, żeby ją poprawić. Dziewczyna zażądała zobaczenia M-0, ale było to niemożliwe. Zakończył swoją relację pytaniem „co dalej”. Dopiero wypowiadając je na głos usłyszał, jak desperacko brzmi.
Frederica wcisnęła telefon w dłoń Roxany. Projekcja zafalowała i zaczęła podrygiwać w takt kroków, kiedy przenosiły się do apartamentu dziewczyny. Olek przez chwilę przyglądał się kobiecie, próbując zrozumieć jej spojrzenie. Patrzyła na niego, milcząc, przekazując oczyma znacznie więcej, niż potrafiłaby mu dać słowami. Opuścił wzrok, czując, jak otwiera się jakaś stara rana.
- Przenoszę połączenie na monitor. – Frederica uprzedziła go sucho i na kilka sekund projekcja znikła. Po chwili pojawiła się znowu, Olek mógł obserwować napiętą twarz dziewczyny.
- Łączę się z Livią. Nawiążę kontakt z jego konta, wypowiem jej wynajem. Mikael ma mieszkanie na trzeciej kondygnacji. Musimy go tam przenieść. Nie powinien dłużej zostawać tam, gdzie jest. Coś się zmieniło. – Nie patrzyła na Olka, całkowicie skupiona na tym, co robiła.
- Znalazłem coś na jednym z komputerów – odezwał się nieśmiało, co jakiś czas wracając wzrokiem do Roxany, równie napiętej i niepewnej jak oni wszyscy.
- Prześlij. Rób to co mówię, krok po kroku. – Usłyszał polecenie, a zaraz po nim szczegółowy instruktarz. Wykonując zadania zerkał na cyfrową twarz Fredericy. Widział, że była przerażona.
Rudzielec zlokalizował coś w rodzaju koncentratora sieciowego, ulokowanego na wierzchniej części rur. Zdawał sobie sprawę, że energia z urządzeń i instalacji w mieszkaniu została całkowicie przekierowana do zasilenia M-0 i wyglądało na to, że znalazł maszynę odpowiedzialną za ten stan rzeczy. Rozeznał się w budowie urządzenia i miał wrażenie, że przynajmniej w przybliżeniu rozumiał jego aktualną kalibrację. Zlokalizował przełącznik, który powinien przywrócić zasilanie w bunkrze. Nie miał tylko pojęcia, co wtedy stanie się z blondynem. Blisko siedem minut zastanawiał się, co powinien zrobić. Przez chwilę poczuł pewność, że musi zrezygnować. Nie jest w stanie podjąć decyzji, mogącej doprowadzić do śmierci innego człowieka. Za sekundę dotarło do niego, że zdecydował już w momencie, kiedy został w mieszkaniu. Niewątpliwie pierwszym krokiem pomocy M-0 było odcięcie go od zasilania, które sztucznie podtrzymywało funkcje umysłowe, jednocześnie drylując ciało z energii. Olek zacisnął usta, jego nozdrza zapracowały przy głębokim wydechu. Przełączył koncentrator.
Usłyszał jednocześnie pisk, zgrzyt i komunikaty zaskakujących mechanizmów. Mieszkanie zalała fala światła, zdradzając kompletnie nowy wymiar degradacji pomieszczeń. W ciemnościach część zniszczeń nie robiła takiego wrażenia. Szczury rozpierzchły się pod odrapane meble. Przez wyprute fragmenty dywanu prześwitywała betonowa podłoga ubrudzona czymś, czego Rudzielec wolałby nie nazywać. Zacięte urządzenia wznowiły pracę, powodując absurdalny rozgardiasz. W kakofonii dźwięków Olek wyłapał coś jeszcze. Głośny klekot podskakującej klawiatury, zgrzyt kółek odjeżdżającego fotela i głuche rąbnięcie na podłogę. Zwiesił się na rękach, błyskawicznie wydostał spomiędzy rur i przebiegł przez salon, wpadając do pracowni. M-0 leżał na podłodze. Wszystkie monitory wyświetlały komunikat przywracania systemu. Ukucnął przy blondynie i ostrożnie przełożył go na bok. Zobaczył obtłuczoną nasadę nosa i rozbite wargi, którymi Mikael uderzył w brzeg biurka. Zbliżył do nich dłoń i liczył, czekając w napięciu na to, czy poczuje oddech. Wreszcie słaby, prawie niewyczuwalny ruch powietrza potwierdził, że mężczyzna żyje. Olek wiedział, że miał ogromne szczęście i ten stan rzeczy to tylko kwestia czasu. Wcześniej odpowiednio się przygotował.
Przeniósł M-0 do drugiego pomieszczenia i ułożył go na podłodze. W odczuciu Rudzielca był mniej więcej tak samo lekki, jak wychudzony kot, którego znalazł pod blokiem jako dziecko. Obok łóżka stał baniak z wodą, nożyce i stojak na kroplówki. Na łóżku leżały czyste ręczniki, które mężczyzna znalazł w łazienkowych szafkach. Zaczął uciskać przedramię blondyna, próbując zlokalizować żyły. Uciekały mu pod palcami i wydawały się tak kruche, że założenie wenflonu powoli mógł zakwalifikować do rangi cudu. Sięgnął po gotowy pakiet odkażający i przetarł skórę w miejscu potencjalnego wkłucia. Patrząc na nienaturalnie jasny okrąg uświadomił sobie, jak bardzo brudny musiał być M-0.
- Żebyś ty to widziała, mamo – zamruczał, jeszcze raz uciskając dół łokciowy i sięgając po igłę. Pani Coghlan lubiła dzielić się wiedzą, nawet jeżeli on niekoniecznie lubił ją przyswajać. W tym momencie dziękował, że część istotnych instrukcji została w jego głowie. Matka Olka była pielęgniarką.
Wkuł się za trzecim razem, chociaż wydawało mu się to niemożliwe. Przez chwilę obserwował, czy kroplówka idzie miarowo, a potem, z ciężkim westchnieniem zrobił to, co wydawało mu się konieczne. Z uczuciem lekkiej konsternacji porozcinał sztywne od brudu ubrania i wywalił do foliowego worka. Przez moment z przerażeniem i niedowierzaniem patrzył na pozapadane i wklęsłe ciało, wyglądające jak karykatura narysowana ręką dziecka. Niepewnie sięgnął po pakiet gąbek znaleziony w szufladach. Część z nich nosiła na sobie ślady szczurzych zębów i częściowo się rozpadała, kiedy moczył je w wodzie. Z zaciśniętymi ustami, powtarzając sobie, że to konieczne, powoli i bardzo delikatnie zaczął myć ciało Mikaela.
Dwadzieścia minut później ułożył go na łóżku i opatrzył rany na twarzy i ciele, zużywając większość zapasów dostępnych w apteczce. Na koniec blondyn przypominał zmumifikowane zwłoki, ale Olek był zadowolony z efektu. Opatrunki na czaszce założył dopiero po wygoleniu drugiej części głowy. Zgromadził w okolicy łóżka wszystkie kroplówki elektrolitowe, które znalazł, saszetki żywieniowe i tabletki węglowodanowo-tłuszczowe, jakie wygrzebał z szafek. Miał zamiar zmusić M-0 do jedzenia, jak tylko się obudzi. Kiedy sytuacja była względnie stabilna, zajął się naprawianiem poprzepalanych urządzeń. Szybko zorientował się, że dzięki temu mieszkanie w zasadzie samo doprowadzi się do porządku. Świeże porcje powietrza rozgoniły odór wiszący w pomieszczeniach, odkurzacz wymagał dwukrotnej reanimacji podczas radzenia sobie ze stanem podłóg, a robot piorący brudną pościel zdążył wystosować siedem alertów przeciążenia. Olek czuł się surrealistycznie, otoczony taką ilością sztucznie żywych maszyn. Miał wrażenie, że bunkier był osobnym organizmem, pracującym w rytm własnego tętna.
Cały proces doprowadzania sytuacji do normy zajął mu cztery godziny i dwadzieścia siedem minut. Średnio co kwadrans, małym lusterkiem z klapką, które znalazł w bibelotach na stole, sprawdzał, czy Mikael nadal oddycha. Ulotna para wydawała się czymś cudownym. Przez chwilę obserwował zapadniętą klatkę piersiową i połowicznie rozchylone powieki, a potem podniósł się i poszedł do pracowni. Musiał nawiązać połączenie z Fredericą. Podejrzewał, że nadal się kontaktowali. Poza tym nikt inny nie przychodził mu do głowy. Zastanawiał się, czy mężczyzna miał kogoś poza nią i był pewien, że zna odpowiedź.
Pracownia mruczała jednostajnie, usypiająco. Olek podniósł krzesło i chciał na nim usiąść, ale szybko przypomniał sobie, w jakim było stanie i zrezygnował. Ukucnął przed klawiaturą. Patrząc na ekrany z dołu poczuł się mały i nieważny. Nie miał pojęcia o takiej technologii. To, co robił M-0, wydawało się pewnego rodzaju magią. Dotknął panelu sterującego i przypadkiem rozświetlił dwa monitory. Na pierwszym po prawej zobaczył siatkę kodu i momentalnie przestał zwracać na niego uwagę. Skupił się na tym przed sobą, obrazującym kilka folderów ze zrozumiałymi opisami. Były tam między innymi Roxana, Frederica, Xernagen, i takie, które nic mu nie mówiły Livia, Dougherty, Troian, Clyton Damon. Olek znalazł też folder ze swoim nazwiskiem i lekko zmrużył oczy. Uznał, że zainteresuje się tym później. Przesunął się w stronę trzeciego monitora i usiłował zorientować w plątaninie pootwieranych okien i pasków nazewnictwa. Pozamykał wszystko jednym kliknięciem, mając nadzieję, że nie zniszczył czegoś ważnego i niepewnie wpisał ciąg znaków odpowiedzialnych za wyszukiwanie. Poczuł ulgę, gdy zadziałało i przez chwilę zastanawiał się, jaką frazę wpisać. Zdecydował się na imię dziewczyny. Monitor zalała fala dokumentów, zapisanych notatek i folderów. Olkowi rzucił się w oczy artykuł podpisany „Wyciszanie komunikatów. Ignorowanie sygnałów wyzwalanych”. Przeniósł wzrok na folder Projekcje i pospiesznie go otworzył. W środku znalazł kilka filtrów na połączenia. Na każdym z nich M-0 wyglądał dalece lepiej, niż w rzeczywistości. Mężczyzna zrozumiał, że Frederica najprawdopodobniej nie miała pojęcia, co się działo. Nie pozwolił jej na to.
Nieoczekiwanie rozświetlił się kolejny monitor. Olek odwrócił głowę w jego stronę i zbliżył się, mrużąc oczy. Zobaczył tekst, a pomiędzy linijkami wyraźnie zaznaczone odnośniki. Na marginesach było mnóstwo autorskich notatek Mikaela. Większość obejmowała daty, ale były też całkiem niezrozumiałe wyrazy szyfrujące. Olek kliknął w pierwszy odnośnik, na ekranie pojawiło się zdjęcie. Była to grupowa fotografia, przedstawiająca siedmiu chłopców w wieku mniej więcej sześciu lat. Nie wiedział, dlaczego znalazła się w zasobach M-0, dopóki nie przeniósł wzroku na notatkę poniżej.
Sort Trzeci, rok 2281, nabór czwarty, hangar –0021
Początkowo nic mu to nie mówiło, ale w dalszym tekście odnalazł nazwisko Damon. Clyton Damon. Wrócił wzrokiem do poprzedniego monitora i kiedy się upewnił, że widział folder o takiej samej nazwie, zaczął szukać innych informacji. Było więcej odnośników w tekście. Jeden z nich, pogrubiony i oznaczony większą ilością notatek, przekierował go do kolejnych fotografii. Tym razem na zdjęciach był tylko jeden chłopiec. Drobny i przygarbiony, na jego karku zainstalowano już port. Olek wpatrywał się w spojrzenie pełne skupienia i dziwnej formy niebytu, jakby był nieobecny. Dotarło do niego, kto dysponował identycznym spojrzeniem, chociaż widział je tylko raz. W momencie, kiedy znaleźli Fredericę, kiedy do głosu doszła bardziej żywa część M-0. Olek dopadł do monitora i zaczął wertować pozostałe artykuły. Było więcej zdjęć. Z inauguracji, zdjęcie karty osobowej i sortowe numery. Była też fotografia wyróżnienia. Następnie Olek znalazł notatkę o śmierci. Wczytał się w tekst i zrozumiał, że chłopca uznano za zmarłego, ale w rzeczywistości zniknął. Sortowi nie udało się rozwiązać sprawy zaginięcia. Dalej strona była pusta, dopiero znacznie niżej natknął się na kolejną notatkę.
Nigdy mnie tam nie było
Zadrżał, starając się opanować niejasne uczucie, które nim zawładnęło. Dalsze odnośniki nieoczekiwanie dotyczyły Adriana Grossa. Otworzył kilka z nich i przekopał się przez stos śmieciowych informacji, aż dotarł do kolejnej sortowej karty. Przeczytał opis i zamarł, przez moment pozostając bez ruchu.
Adrian Gross, Sort Dziewiąty, data rozpoczęcia służby 2279. Zlecenia:
Po wyjściu z początkowego szoku, Olek zaczął wertować oficjalną kartę prac Grossa. W tłumie eksterminacji, utylizacji, podziałów i drobnych morderstw, zobaczył oznaczone na czerwono zlecenie, prawie na samym końcu. Praca została zlecona przez Xernagen Company. Mężczyzna zorientował się, że zlecenia zostały wypisane od najnowszego do najstarszego, a teraz patrzył na jedno z pierwszych, które Łowca wykonał niedługo po otrzymaniu uprawnień. Miał dziewiętnaście lat i rozpoczął służbę dwa lata wcześniej. Zdjęcie również było z tego okresu – młoda twarz Grossa, nieprzenikniona, do kompletu z oczyma pełnymi obłędu. Przez chwilę Olek próbował połączyć informacje, ale coś rozproszyło jego uwagę. Na dole strony znalazł zaktualizowaną notatkę - „Poległy w takcie wykonywania obowiązków służbowych”. Zmrużył oczy, przyglądając się datom. Jeżeli komunikat był prawdziwy, Adrianowi udało się wydostać z kondygnacji zero razem z dziewczyną w czasie, kiedy oficjalnie był martwy. Olek oderwał się od komputera i wyłączył ekran. Czuł, że boli go głowa. I że niczego nie rozumie. Sprawa wydawała się dla niego za trudna, zawiła i niejasna do tego stopnia, że mogła powodować obłęd. Miał wrażenie, że zna pierwszą ofiarę tego szaleństwa. Wrócił do środkowego monitora i zaczął uważnie przeglądać interfejs. W końcu znalazł skrót wskazujący na projekcję i go otworzył. Po lewej miał listę kontaktów, Frederica była na samej górze. Rozpoczął połączenie i zmrużył oczy, widząc fałszywy filtr twarzy M-0 automatycznie nałożony na obraz. Kiedy go zamknął, zobaczył przed sobą zdziwione twarze obu kobiet. Nie spodziewał się widoku Roxany. Przez chwilę patrzył na nią zdezorientowany, ale za chwilę skupił się tylko na Frederice.
- Mamy problem. Jestem u Mikaela i mamy naprawdę kurewsko wielki problem – zaczął. Opisał im w kilku zdaniach sytuację jaką zastał i działania, które podjął, żeby ją poprawić. Dziewczyna zażądała zobaczenia M-0, ale było to niemożliwe. Zakończył swoją relację pytaniem „co dalej”. Dopiero wypowiadając je na głos usłyszał, jak desperacko brzmi.
Frederica wcisnęła telefon w dłoń Roxany. Projekcja zafalowała i zaczęła podrygiwać w takt kroków, kiedy przenosiły się do apartamentu dziewczyny. Olek przez chwilę przyglądał się kobiecie, próbując zrozumieć jej spojrzenie. Patrzyła na niego, milcząc, przekazując oczyma znacznie więcej, niż potrafiłaby mu dać słowami. Opuścił wzrok, czując, jak otwiera się jakaś stara rana.
- Przenoszę połączenie na monitor. – Frederica uprzedziła go sucho i na kilka sekund projekcja znikła. Po chwili pojawiła się znowu, Olek mógł obserwować napiętą twarz dziewczyny.
- Łączę się z Livią. Nawiążę kontakt z jego konta, wypowiem jej wynajem. Mikael ma mieszkanie na trzeciej kondygnacji. Musimy go tam przenieść. Nie powinien dłużej zostawać tam, gdzie jest. Coś się zmieniło. – Nie patrzyła na Olka, całkowicie skupiona na tym, co robiła.
- Znalazłem coś na jednym z komputerów – odezwał się nieśmiało, co jakiś czas wracając wzrokiem do Roxany, równie napiętej i niepewnej jak oni wszyscy.
- Prześlij. Rób to co mówię, krok po kroku. – Usłyszał polecenie, a zaraz po nim szczegółowy instruktarz. Wykonując zadania zerkał na cyfrową twarz Fredericy. Widział, że była przerażona.