Na stoliku leżały rozłożone arkusze gazy, trzy wymienne końcówki, przypominające główki wiecznego pióra, niska zlewka z substancją aktywną i butelka whisky. Obok całego bałaganu walała się odkorkowana próbka. Czerwony korek zabezpieczający spadł na dywan. Frederica zanurzyła tytanową stalówkę w gęstej, białawej zawiesinie.
- Teraz blisko kręgosłupa, będzie bolało – ostrzegła, wbijając ostrze w jasną skórę, milimetr po milimetrze. Pękate kropelki krwi pęczniały na powierzchni tatuażu. Wyraźnie widziała wzór, taki sam jak ten, który ubarwiał kołnierz kobry. Pracowała w rękawicach chirurgicznych. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że założenie ich i wkłuwanie się w ciało kobiety będzie wymagało przełamania pewnej bariery. Powracające skojarzenia z laboratorium były czymś potwornym w ulotny, frustrujący sposób. Została poinformowana o skutkach ubocznych zabiegu i możliwych następstwach, a także wciągnięta we współpracę przeciwko Maud. Gdyby stara zaczęła zadawać pytania, miała udzielać zdawkowych informacji, niemożliwych do potwierdzenia.
– Z czego to się składa? – zapytała, nurzając stalówkę jeszcze raz i kalecząc nowy obszar, coraz bliżej karku. Roxana drgnęła i mocniej pochyliła głowę. Białe włosy spadły na twarz. Zaciskała w palcach szklankę, ale nie piła. Usiłowała kontrolować oddech. Dzisiejsza próba była znacznie silniejsza od poprzednich. Odetchnęła ciężko, zanim była w stanie udzielić odpowiedzi.
- Większość zawartości stanowi jad Suze, ale w skład wchodzi też odczynnik wspierający przemiany wątrobowe i komponent osłonowy na układ krwionośny. To baza. Przygotowuje mój układ immunologiczny na przyjęcie trucizny. Skład bazy zmienia się w zależności od testowanych substancji – wyjaśniła i wyjątkowo szpetnie zaklęła. – Teraz mam w planach pracę na pozostałych układach ustroju. Chcę rozpocząć drugi etap badań. Będę musiała przygotować skórę, błony śluzowe, jelita, żołądek i przełyk. – Popiła to wyjaśnienie alkoholem. Frederica na moment przestała ryć jej skórę.
- Po co to wszystko? – zapytała i przez moment sondowała nastawienie kobiety. Zderzyła się z gęstą, bezdyskusyjną ambicją, wzmacnianą negatywnymi emocjami. Rozróżniła gorycz, wspomnienie bólu i lęk. Opuściła rękę, w której trzymała rysik.
- Umiejętność metabolizowania trucizn mogłaby otworzyć nowe możliwości na szerszą skalę. Wiele schorzeń dałoby się wyeliminować, stosując silniejsze, ale bardziej toksyczne środki. Problemem jest degradacja ustroju. Człowiek nie jest w stanie poradzić sobie z dawką uderzeniową toksyny i jej skutkami ubocznymi. Przy moim układzie immunologicznym ten problem znika. – Roxana przycisnęła przedramię do piersi. Zaczynały boleć ją sutki, swędzieć skóra. Czuła dziwne napięcie w kącikach warg. Odetchnęła głęboko i przytrzymała powietrze w płucach, jakby na zapas. – To było bazowe założenie badań. W czasach, kiedy jeszcze myślałam, że dostanę zgodę na ich publikację – dodała z mieszaniną goryczy i leniwego zrezygnowania. – Drugi etap projektu zakłada przystosowanie ustroju do wykorzystania trucizny. Zażycie bez natychmiastowego metabolizowania, magazynowanie i zdolność do wydzielenia toksyny w dowolnym momencie, z użyciem odpowiedniego układu – wyjaśniła, podnosząc wzrok na okna. Zamiast ściemniaczy na szybach wygenerowała się animacja, zsynchronizowana z muzyką wypełniającą pomieszczenie. Feerie barw efektownie wirowały, przenikając się nawzajem i przechodząc w gradienty. Upiła drobny łyk, wsuwając palce we włosy. Poczuła kolejne ukłucie i mocniej zgięła kark, rozchylając usta.
- Zawdzięczam ten pomysł Łowcy – dodała ciszej. Frederica milczała, wyczuwając coś wewnątrz kobiety. Coś przypominającego małe, skamlące zawiniątko. Domyślała się, co to było, chociaż nigdy o tym nie rozmawiały. Dotknęła ramienia Roxany i poczuła jej palce na swojej dłoni. – Gdybym miała możliwość wydatkowania trucizny przez ustrój, to spotkanie w hotelu wyglądałoby całkowicie inaczej. Nie sprawiłby mi tyle bólu – dodała ciszej – na przykład akonityna. Wchłania się przez błony śluzowe, w momencie przedostania do ustroju powoduje zaburzenie układu oddechowego. Kontynuuj, proszę. – Zabrała dłoń i zacisnęła zęby, czując jak dziewczyna wkłuwa się głębiej. – On nadal żyje? – zapytała.
- Podejrzewamy, że tak. Co jakiś czas Mikael sprawdza jego nawigator. Cały czas się przemieszcza. – Frederica odpowiedziała i przez kwadrans nie zamieniły ze sobą ani słowa. Odłożyła rysik na blat.
– Gotowe. Zakładam opatrunek – uprzedziła, postępując zgodnie z zasadami szkolenia, którego udzieliła jej kobieta. Przyłożyła wykrojony fragment gazy do łopatek, który chwilę później wymieniła na czysty. Roxana skończyła drinka i odstawiła szkło.
- Jutro muszę udzielić wywiadu dla Clocka, uczestniczyć w przynajmniej jednej trzeciej konferencji prasowej, a potem mam zaproszenie na kolację u właścicielki koncernu kosmetycznego. Chce mi wcisnąć nową linię do testowania. Tak jakby moje dziewczęta były cholerną grupą docelową. Nie wiem jakim cudem znalazła się z takim produktem na piątej kondygnacji – mruknęła. Próbowała ściągnąć łopatki, ale było to jeszcze niemożliwe. – Będę robiła nocną zmianę u Schindlera, więc zobaczymy się dopiero pojutrze – uprzedziła. Obserwowała jak Frederica wyrzuca odpady do odpowiednich pojemników, zdejmuje rękawice i opłukuje dłonie. W pewien sposób czuła się za nią odpowiedzialna, zwłaszcza na tym etapie, kiedy dopiero rozpoczęły proces przywracania pamięci. W niektórych momentach twarz dziewczyny budziła w niej niejasne skojarzenia. Myśl umykała jej za każdym razem, kiedy próbowała ją złapać. Czuła się podobnie, zapominając dobrze znanego słowa, które mogłoby idealnie pasować do rozmowy.
- Jak twoje bóle? – zapytała i spróbowała wstać.
- Teraz lepiej. Ale jeżeli każda próba będzie się tak kończyć, chyba oderwę sobie głowę. – Frederica oparła się o blat i obserwowała, jak kobieta sięga po szeroki sweter z wycięciem na plecach. Jej ruchy były sztywne i pełne bólu. Znacznie wyraźniej dostrzegała różnice w budowie pomiędzy swoim ciałem, a ciałem Roxany, za każdym razem dosadniej zdając sobie sprawę, że faktycznie została zatrzymana. Nie zdążyła w pełni rozkwitnąć, ponieważ ktoś zdecydował, że nie jest to potrzebne. Coraz częściej czuła złość i gorycz, nawet w najmniej spodziewanych momentach. Odwróciła głowę i zapatrzyła się w animację wirującą na oknach. – Póki co jeszcze nic nie wraca. Tylko czuję się poddenerwowana, jakbym się czegoś spodziewała – dodała, drapiąc się po przedramieniu. Gdzieś głęboko zakiełkowała w niej obawa, że przywrócona pamięć przyniesie ze sobą nieodwracalne zmiany charakteru. – Pomyślałam, że mogłabym to zapisywać. Żeby było łatwiej ułożyć zdarzenia w całość, skoro nie będą generowały się chronologicznie – zaproponowała. Sięgnęła po szklankę i nalała wody prosto z kranu. Na piątej kondygnacji wszystkie mieszkania były wyposażone w bezpośrednie filtry. Kobieta podeszła do niej i poczęstowała się łykiem wody ze szklanki.
- Dobry pomysł. Będziesz mogła klarowniej obserwować proces. Czasami jedno wspomnienie potrafi wypychać drugie, w ocenie mózgu mniej istotne. Niektóre bledną, albo zacierają się w podświadomości. Gdyby udało ci się zapisywać je na bieżąco, będziemy miały większą szansę na zachowanie stu procent informacji. Zwłaszcza techniczne aspekty funkcjonowania sektora, w którym byłaś przetrzymywana, mogą być naturalnie pomijane.
- Obawiasz się o ignorowanie wspomnień istotnych dla sprawy? – Frederica uniosła brew. Po raz kolejny Roxana doświadczyła tej niezidentyfikowanej myśli, że gdzieś już to widziała.
- Część osób podchodzi do procesu bardzo emocjonalnie. Takie środowisko nie sprzyja zachowaniu logicznych ciągów zdarzeń – wyjaśniła i spojrzała na wyświetlacz telefonu. Za dwadzieścia minut miały umówione wirtualne spotkanie z M-0. Obie czuły niepokój, ponieważ to mężczyzna wystosował prośbę, by je zorganizować. To mogło oznaczać, że coś znalazł.
- A młody Schindler? Udało ci się czegoś dowiedzieć? – Frederica wyjęła z kieszeni blister i wycisnęła jedną tabletkę. Nauczyła się reagować na ostrzegawcze ćmienie głowy, które potrafiło zmienić się w pulsujące imadło.
- Jeszcze nie zaczęłam zadawać pytań. Jeżeli zrobię to zbyt szybko, stanie się podejrzliwy. Warto byłoby nie zapominać, czyim jest synem. Mogą wydawać się do siebie niepodobni, ale tylko pozornie – stwierdziła i wyłączyła muzykę. Projekcja na oknach drgnęła zanim zgasła, ściemniacze zajęły jej miejsce w ciągu milisekundy.
- Myślisz, że mógłby się domyślić, o co naprawdę chodzi? – Frederica z zainteresowaniem przyglądała się emocjom Roxany. Za każdym razem kiedy mówiła o mężczyźnie, stawały się bardziej splątane i niejasne.
- Mógłby.
- I co wtedy?
- Najprawdopodobniej postaram się go pozbyć. – Roxana odwróciła się w stronę blatu i zaczęła robić kolejnego drinka.
Mikael rozpoczął rozmowę od standardowego powitania. Pomimo sugestii Roxany, żeby zwracał się do niej bardziej bezpośrednio, nie wyraził zgody na przyjęcie tej formy. Frederica zauważyła, że policzki mężczyzny były bardziej zapadnięte niż ostatnim razem. I oczy. Sztucznie błękitne, migoczące wraz z napływem komunikatów, których nie mogła usłyszeć. Zdawała sobie sprawę, że widzi w nich coraz mniej Mikaela, któremu nadała imię i to ją niepokoiło. Przysłuchiwała się wybrzękiwanym informacjom.
- Udało mi się uzyskać dostęp do trzech kolejnych kamer i zaszyfrowanego fragmentu wewnętrznego serwera firmy. Nie jestem w stanie pobrać danych, w każdym razie jeszcze nie teraz. Pracuję nad złamaniem kodów zabezpieczających, ale podejrzewam, że to kilkupoziomowa struktura – zaczął – wykorzystując numerację komputerów, którą od pani dostałem, stworzyłem prowizoryczny system strukturalny wewnątrz działu toksykologicznego. Przesłałem zaszyfrowaną wiadomość, którą generuję teraz na projekcji – uprzedził. Jego twarz zminimalizowała się w prawym dolnym rogu, jej miejsce zajął skomplikowany graf. Po kilku dopowiedzeniach udało im się dojść do porozumienia, co w zasadzie przedstawia.
- Dougherty zamyka przepływ informacji. Podejrzewam, że jego raporty były wysyłane do Schindlera przez serwery zewnętrzne – wyjaśnił. Roxana zmarszczyła brwi, wpatrując się w poszczególne komórki grafu.
– Myślisz, że inne działy mogą stosować podobny system przepływu danych? – zapytała. Twarz M-0 odrobinę się zniekształciła i mignęła, zanim ponownie pojawił się przed nimi.
- Nie jestem w stanie tego ocenić. Próbuję to ustalić, postęp na poziomie dwunastu procent, tendencja wzrostowa – zaraportował. Frederice nie podobały się te maszynowe określenia, ani przeczucie, które obudziło się w jej brzuchu. Podejrzewała, że to nie była kluczowa informacja, dla której chciał się skontaktować. Następnym zdaniem zaczął potwierdzać jej obawy.
- Zgodnie z poprzednim zleceniem znalazłem informacje na temat Troiana Schindlera. Wszystkie ogólnodostępne dane dotyczące edukacji są autentyczne. Cztery miesiące temu awansował na wyższe stanowisko w Xernagenie i podlega bezpośrednio pod Klemensa Schindlera. Aktualnie pełni funkcję dyrektora działów C, w skład których wchodzą toksykologia, farmacja stosowana i cybernetyczna, a od przyszłego miesiąca także immunologia. Udało mi się uzyskać dostęp do jego służbowego komputera, ale nie posiada na nim żadnych istotnych dokumentów. Nie jestem w stanie powiedzieć gdzie i czy w ogóle przechowuje zapis archiwalnych raportów działu. Brak newralgicznych danych na temat koncernu. – Zamigotał i zrobił dłuższą pauzę. Spojrzał na Fredericę i przez jego twarz przeszło coś, czego do tej pory tam nie widziała.
– Znalazłem informacje dotyczące daty i miejsca urodzenia. Przyszedł na świat w klinice Xernagenu. Skorzystano z usług surogatki, do zapłodnienia doszło drogą in-vitro, dawcą był Klemens Schindler – zrobił kolejną pauzę, a Roxana zmarszczyła brwi. Spojrzała na Fredericę i na sekundę przed jego następnymi słowami już wiedziała, co było tym ulotnym wrażeniem. Próbowała się odezwać, ale przerwał jej mechaniczny głos M-0.
- Surogatka urodziła tego dnia bliźnięta. Dziewczynka przyszła na świat jako pierwsza, chłopiec niecałe siedem minut później. – Zamigotał, spojrzał na Fredericę. – Główne różnice wynikają z odmiennej płci. Poza nimi genotyp Troiana Schindlera jest prawie taki sam jak twój.
Dziewczyna spojrzała na Roxanę, która była bledsza niż zwykle. Poczuła, że cierpnie jej skóra i drętwieją palce.
- To niemożliwe – powiedziała, nie słysząc własnych słów. M-0 milczał. Nie potrafił wytłumaczyć faktów, niemieszczących się w ramach rozumienia.
- Teraz blisko kręgosłupa, będzie bolało – ostrzegła, wbijając ostrze w jasną skórę, milimetr po milimetrze. Pękate kropelki krwi pęczniały na powierzchni tatuażu. Wyraźnie widziała wzór, taki sam jak ten, który ubarwiał kołnierz kobry. Pracowała w rękawicach chirurgicznych. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że założenie ich i wkłuwanie się w ciało kobiety będzie wymagało przełamania pewnej bariery. Powracające skojarzenia z laboratorium były czymś potwornym w ulotny, frustrujący sposób. Została poinformowana o skutkach ubocznych zabiegu i możliwych następstwach, a także wciągnięta we współpracę przeciwko Maud. Gdyby stara zaczęła zadawać pytania, miała udzielać zdawkowych informacji, niemożliwych do potwierdzenia.
– Z czego to się składa? – zapytała, nurzając stalówkę jeszcze raz i kalecząc nowy obszar, coraz bliżej karku. Roxana drgnęła i mocniej pochyliła głowę. Białe włosy spadły na twarz. Zaciskała w palcach szklankę, ale nie piła. Usiłowała kontrolować oddech. Dzisiejsza próba była znacznie silniejsza od poprzednich. Odetchnęła ciężko, zanim była w stanie udzielić odpowiedzi.
- Większość zawartości stanowi jad Suze, ale w skład wchodzi też odczynnik wspierający przemiany wątrobowe i komponent osłonowy na układ krwionośny. To baza. Przygotowuje mój układ immunologiczny na przyjęcie trucizny. Skład bazy zmienia się w zależności od testowanych substancji – wyjaśniła i wyjątkowo szpetnie zaklęła. – Teraz mam w planach pracę na pozostałych układach ustroju. Chcę rozpocząć drugi etap badań. Będę musiała przygotować skórę, błony śluzowe, jelita, żołądek i przełyk. – Popiła to wyjaśnienie alkoholem. Frederica na moment przestała ryć jej skórę.
- Po co to wszystko? – zapytała i przez moment sondowała nastawienie kobiety. Zderzyła się z gęstą, bezdyskusyjną ambicją, wzmacnianą negatywnymi emocjami. Rozróżniła gorycz, wspomnienie bólu i lęk. Opuściła rękę, w której trzymała rysik.
- Umiejętność metabolizowania trucizn mogłaby otworzyć nowe możliwości na szerszą skalę. Wiele schorzeń dałoby się wyeliminować, stosując silniejsze, ale bardziej toksyczne środki. Problemem jest degradacja ustroju. Człowiek nie jest w stanie poradzić sobie z dawką uderzeniową toksyny i jej skutkami ubocznymi. Przy moim układzie immunologicznym ten problem znika. – Roxana przycisnęła przedramię do piersi. Zaczynały boleć ją sutki, swędzieć skóra. Czuła dziwne napięcie w kącikach warg. Odetchnęła głęboko i przytrzymała powietrze w płucach, jakby na zapas. – To było bazowe założenie badań. W czasach, kiedy jeszcze myślałam, że dostanę zgodę na ich publikację – dodała z mieszaniną goryczy i leniwego zrezygnowania. – Drugi etap projektu zakłada przystosowanie ustroju do wykorzystania trucizny. Zażycie bez natychmiastowego metabolizowania, magazynowanie i zdolność do wydzielenia toksyny w dowolnym momencie, z użyciem odpowiedniego układu – wyjaśniła, podnosząc wzrok na okna. Zamiast ściemniaczy na szybach wygenerowała się animacja, zsynchronizowana z muzyką wypełniającą pomieszczenie. Feerie barw efektownie wirowały, przenikając się nawzajem i przechodząc w gradienty. Upiła drobny łyk, wsuwając palce we włosy. Poczuła kolejne ukłucie i mocniej zgięła kark, rozchylając usta.
- Zawdzięczam ten pomysł Łowcy – dodała ciszej. Frederica milczała, wyczuwając coś wewnątrz kobiety. Coś przypominającego małe, skamlące zawiniątko. Domyślała się, co to było, chociaż nigdy o tym nie rozmawiały. Dotknęła ramienia Roxany i poczuła jej palce na swojej dłoni. – Gdybym miała możliwość wydatkowania trucizny przez ustrój, to spotkanie w hotelu wyglądałoby całkowicie inaczej. Nie sprawiłby mi tyle bólu – dodała ciszej – na przykład akonityna. Wchłania się przez błony śluzowe, w momencie przedostania do ustroju powoduje zaburzenie układu oddechowego. Kontynuuj, proszę. – Zabrała dłoń i zacisnęła zęby, czując jak dziewczyna wkłuwa się głębiej. – On nadal żyje? – zapytała.
- Podejrzewamy, że tak. Co jakiś czas Mikael sprawdza jego nawigator. Cały czas się przemieszcza. – Frederica odpowiedziała i przez kwadrans nie zamieniły ze sobą ani słowa. Odłożyła rysik na blat.
– Gotowe. Zakładam opatrunek – uprzedziła, postępując zgodnie z zasadami szkolenia, którego udzieliła jej kobieta. Przyłożyła wykrojony fragment gazy do łopatek, który chwilę później wymieniła na czysty. Roxana skończyła drinka i odstawiła szkło.
- Jutro muszę udzielić wywiadu dla Clocka, uczestniczyć w przynajmniej jednej trzeciej konferencji prasowej, a potem mam zaproszenie na kolację u właścicielki koncernu kosmetycznego. Chce mi wcisnąć nową linię do testowania. Tak jakby moje dziewczęta były cholerną grupą docelową. Nie wiem jakim cudem znalazła się z takim produktem na piątej kondygnacji – mruknęła. Próbowała ściągnąć łopatki, ale było to jeszcze niemożliwe. – Będę robiła nocną zmianę u Schindlera, więc zobaczymy się dopiero pojutrze – uprzedziła. Obserwowała jak Frederica wyrzuca odpady do odpowiednich pojemników, zdejmuje rękawice i opłukuje dłonie. W pewien sposób czuła się za nią odpowiedzialna, zwłaszcza na tym etapie, kiedy dopiero rozpoczęły proces przywracania pamięci. W niektórych momentach twarz dziewczyny budziła w niej niejasne skojarzenia. Myśl umykała jej za każdym razem, kiedy próbowała ją złapać. Czuła się podobnie, zapominając dobrze znanego słowa, które mogłoby idealnie pasować do rozmowy.
- Jak twoje bóle? – zapytała i spróbowała wstać.
- Teraz lepiej. Ale jeżeli każda próba będzie się tak kończyć, chyba oderwę sobie głowę. – Frederica oparła się o blat i obserwowała, jak kobieta sięga po szeroki sweter z wycięciem na plecach. Jej ruchy były sztywne i pełne bólu. Znacznie wyraźniej dostrzegała różnice w budowie pomiędzy swoim ciałem, a ciałem Roxany, za każdym razem dosadniej zdając sobie sprawę, że faktycznie została zatrzymana. Nie zdążyła w pełni rozkwitnąć, ponieważ ktoś zdecydował, że nie jest to potrzebne. Coraz częściej czuła złość i gorycz, nawet w najmniej spodziewanych momentach. Odwróciła głowę i zapatrzyła się w animację wirującą na oknach. – Póki co jeszcze nic nie wraca. Tylko czuję się poddenerwowana, jakbym się czegoś spodziewała – dodała, drapiąc się po przedramieniu. Gdzieś głęboko zakiełkowała w niej obawa, że przywrócona pamięć przyniesie ze sobą nieodwracalne zmiany charakteru. – Pomyślałam, że mogłabym to zapisywać. Żeby było łatwiej ułożyć zdarzenia w całość, skoro nie będą generowały się chronologicznie – zaproponowała. Sięgnęła po szklankę i nalała wody prosto z kranu. Na piątej kondygnacji wszystkie mieszkania były wyposażone w bezpośrednie filtry. Kobieta podeszła do niej i poczęstowała się łykiem wody ze szklanki.
- Dobry pomysł. Będziesz mogła klarowniej obserwować proces. Czasami jedno wspomnienie potrafi wypychać drugie, w ocenie mózgu mniej istotne. Niektóre bledną, albo zacierają się w podświadomości. Gdyby udało ci się zapisywać je na bieżąco, będziemy miały większą szansę na zachowanie stu procent informacji. Zwłaszcza techniczne aspekty funkcjonowania sektora, w którym byłaś przetrzymywana, mogą być naturalnie pomijane.
- Obawiasz się o ignorowanie wspomnień istotnych dla sprawy? – Frederica uniosła brew. Po raz kolejny Roxana doświadczyła tej niezidentyfikowanej myśli, że gdzieś już to widziała.
- Część osób podchodzi do procesu bardzo emocjonalnie. Takie środowisko nie sprzyja zachowaniu logicznych ciągów zdarzeń – wyjaśniła i spojrzała na wyświetlacz telefonu. Za dwadzieścia minut miały umówione wirtualne spotkanie z M-0. Obie czuły niepokój, ponieważ to mężczyzna wystosował prośbę, by je zorganizować. To mogło oznaczać, że coś znalazł.
- A młody Schindler? Udało ci się czegoś dowiedzieć? – Frederica wyjęła z kieszeni blister i wycisnęła jedną tabletkę. Nauczyła się reagować na ostrzegawcze ćmienie głowy, które potrafiło zmienić się w pulsujące imadło.
- Jeszcze nie zaczęłam zadawać pytań. Jeżeli zrobię to zbyt szybko, stanie się podejrzliwy. Warto byłoby nie zapominać, czyim jest synem. Mogą wydawać się do siebie niepodobni, ale tylko pozornie – stwierdziła i wyłączyła muzykę. Projekcja na oknach drgnęła zanim zgasła, ściemniacze zajęły jej miejsce w ciągu milisekundy.
- Myślisz, że mógłby się domyślić, o co naprawdę chodzi? – Frederica z zainteresowaniem przyglądała się emocjom Roxany. Za każdym razem kiedy mówiła o mężczyźnie, stawały się bardziej splątane i niejasne.
- Mógłby.
- I co wtedy?
- Najprawdopodobniej postaram się go pozbyć. – Roxana odwróciła się w stronę blatu i zaczęła robić kolejnego drinka.
Mikael rozpoczął rozmowę od standardowego powitania. Pomimo sugestii Roxany, żeby zwracał się do niej bardziej bezpośrednio, nie wyraził zgody na przyjęcie tej formy. Frederica zauważyła, że policzki mężczyzny były bardziej zapadnięte niż ostatnim razem. I oczy. Sztucznie błękitne, migoczące wraz z napływem komunikatów, których nie mogła usłyszeć. Zdawała sobie sprawę, że widzi w nich coraz mniej Mikaela, któremu nadała imię i to ją niepokoiło. Przysłuchiwała się wybrzękiwanym informacjom.
- Udało mi się uzyskać dostęp do trzech kolejnych kamer i zaszyfrowanego fragmentu wewnętrznego serwera firmy. Nie jestem w stanie pobrać danych, w każdym razie jeszcze nie teraz. Pracuję nad złamaniem kodów zabezpieczających, ale podejrzewam, że to kilkupoziomowa struktura – zaczął – wykorzystując numerację komputerów, którą od pani dostałem, stworzyłem prowizoryczny system strukturalny wewnątrz działu toksykologicznego. Przesłałem zaszyfrowaną wiadomość, którą generuję teraz na projekcji – uprzedził. Jego twarz zminimalizowała się w prawym dolnym rogu, jej miejsce zajął skomplikowany graf. Po kilku dopowiedzeniach udało im się dojść do porozumienia, co w zasadzie przedstawia.
- Dougherty zamyka przepływ informacji. Podejrzewam, że jego raporty były wysyłane do Schindlera przez serwery zewnętrzne – wyjaśnił. Roxana zmarszczyła brwi, wpatrując się w poszczególne komórki grafu.
– Myślisz, że inne działy mogą stosować podobny system przepływu danych? – zapytała. Twarz M-0 odrobinę się zniekształciła i mignęła, zanim ponownie pojawił się przed nimi.
- Nie jestem w stanie tego ocenić. Próbuję to ustalić, postęp na poziomie dwunastu procent, tendencja wzrostowa – zaraportował. Frederice nie podobały się te maszynowe określenia, ani przeczucie, które obudziło się w jej brzuchu. Podejrzewała, że to nie była kluczowa informacja, dla której chciał się skontaktować. Następnym zdaniem zaczął potwierdzać jej obawy.
- Zgodnie z poprzednim zleceniem znalazłem informacje na temat Troiana Schindlera. Wszystkie ogólnodostępne dane dotyczące edukacji są autentyczne. Cztery miesiące temu awansował na wyższe stanowisko w Xernagenie i podlega bezpośrednio pod Klemensa Schindlera. Aktualnie pełni funkcję dyrektora działów C, w skład których wchodzą toksykologia, farmacja stosowana i cybernetyczna, a od przyszłego miesiąca także immunologia. Udało mi się uzyskać dostęp do jego służbowego komputera, ale nie posiada na nim żadnych istotnych dokumentów. Nie jestem w stanie powiedzieć gdzie i czy w ogóle przechowuje zapis archiwalnych raportów działu. Brak newralgicznych danych na temat koncernu. – Zamigotał i zrobił dłuższą pauzę. Spojrzał na Fredericę i przez jego twarz przeszło coś, czego do tej pory tam nie widziała.
– Znalazłem informacje dotyczące daty i miejsca urodzenia. Przyszedł na świat w klinice Xernagenu. Skorzystano z usług surogatki, do zapłodnienia doszło drogą in-vitro, dawcą był Klemens Schindler – zrobił kolejną pauzę, a Roxana zmarszczyła brwi. Spojrzała na Fredericę i na sekundę przed jego następnymi słowami już wiedziała, co było tym ulotnym wrażeniem. Próbowała się odezwać, ale przerwał jej mechaniczny głos M-0.
- Surogatka urodziła tego dnia bliźnięta. Dziewczynka przyszła na świat jako pierwsza, chłopiec niecałe siedem minut później. – Zamigotał, spojrzał na Fredericę. – Główne różnice wynikają z odmiennej płci. Poza nimi genotyp Troiana Schindlera jest prawie taki sam jak twój.
Dziewczyna spojrzała na Roxanę, która była bledsza niż zwykle. Poczuła, że cierpnie jej skóra i drętwieją palce.
- To niemożliwe – powiedziała, nie słysząc własnych słów. M-0 milczał. Nie potrafił wytłumaczyć faktów, niemieszczących się w ramach rozumienia.