Mężczyzna spróbował podejść do spotkania w taki sam sposób, w jaki podchodził do zagadnień naukowych. Analitycznie. Ułożona i zaplanowana struktura obserwacyjna przestała mieć znaczenie mniej więcej kwadrans po tym, jak rozpoczęła się kolacja. Na samym początku Troian z mistrzowsko maskowanym zdziwieniem przyglądał się ubraniowemu pobojowisku, jakie panowało w mieszkaniu. Rozrzucone rękawy drogich kreacji rozkładały się w każdym kącie jak jadowite węże. Z drugiej strony, jakby dla zachowania absurdalnego kontrastu, wszystkie meble w apartamencie były puste. Nie zobaczył żadnych osobistych bibelotów, pamiątek, ruchomych zdjęć, drobnych przedmiotów ułatwiających codzienne funkcjonowanie. Wnętrze wyglądało tak, jakby właścicielka wpadła do niego na chwilę, nie zostawiając ani odrobiny własnego charakteru.
Zauważył, że piła dużo alkoholu. Gdyby znali się dłużej, Roxana wyjaśniłaby mu, że przy jej możliwościach metabolicznych porządne upicie się graniczyło z cudem i było budżetową katastrofą. Kolejną rzeczą, która zwróciła jego uwagę, były ściemniacze w każdym oknie. Potrafił wyłapać ich subtelną obecność, objawiającą się krótkimi mignięciami czerni, tak jakby zapalało się i gasło milion małych pikseli. Nigdzie nie widział sterowników, ale zauważył, że szyby zostały zaciemnione mniej więcej dwie minuty po jego wejściu. Wyjaśniła, że nie chciałaby następnego dnia przeczytać w gazetach o swoim romansie z synem pracodawcy. Zaakceptował ten fakt i w oczekiwaniu na kolację próbował pokierować rozmową, z jednoczesnym wyłapaniem jak największej ilości szczegółów. Dość długą chwilę poświęcił na analizowanie wyglądu kobiety. Po raz pierwszy widział ją bez fartucha laboratoryjnego i z rozpuszczonymi włosami. Wrażenie jakie wywoływała prezencją pozwalało mu sądzić, że zależało jej na zainteresowaniu go aspektem fizycznym. Nie mógłby zaprzeczyć, że jej się udało. Obserwował ruch szyi, nagich ramion, pracę łopatek i bioder opiętych cienkim materiałem, układ stopy w wysokim bucie. Zarejestrował fakt, że do stroju idealnie dobrała nie tylko biżuterię, ale także perfumy, makijaż i kolor paznokci. Za dość imponujące uznał, że zaproponowała mu aż cztery dania, w zależności od tego, na które będzie miał ochotę. Skorzystał z podpowiedzi jednej z trzech dziewcząt, które nadzorowały techniczny przebieg ich spotkania i wybrał carpaccio z łososia. Skusiło go nazewnictwo sugerujące, że ryba nie pochodziła z wielkich hangarów hodowlanych, lecz z mniejszej, znacznie bardziej luksusowej sieci sztucznych akwenów. Obserwując przystawki, po które sięgała, zanotował w pamięci, że lubiła egzotyczne owoce. Całkowicie ignorowała słodkie przekąski, co było cechą charakterystyczną dla wszystkich kobiet wyższych sfer, niezależnie od tego, czy ich sylwetki wymagały takiej restrykcji, czy nie. Troian czasami miał wrażenie, że była to sprawa nielogicznej, nieznanej mu etykiety towarzyskiej. Z kolei przy daniu głównym dosadnie pojął, że kobieta jest mięsożerna w pewien dziwny, niepokojący sposób. Na jej talerzu było więcej krwi niż oliwy i przez moment zastanawiał się, czy kucharz nie zapomniał o obróbce termicznej. Roxana zdawała się sympatyzować z metalicznym smakiem prawie tak samo mocno jak z alkoholem. Zaproponowała mu drinka, którego nie przyjął, ale poprosił, żeby sama się nie krępowała. Popijała drobne kęsy winem, czerwonym prawie tak samo jak jej wargi, lub krew. Niejasno zauważył, że zachowywała się znacznie swobodniej niż w jego gabinecie, co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę okoliczności. Mimo wszystko nie przeszli na „ty”, a ich rozmowy w dużej mierze lawirowały pomiędzy toksykologią, polityką, farmacją i mediami.
- Nie potrafię panu odpowiedzieć dlaczego ludzie niższych kondygnacji nie chcą farmakologicznych zmian strukturalnych w neuronie – stwierdziła, zakładając jedną nogę na drugą w taki sposób, żeby nie odsłonić kolana. – Posiadam na ten temat kilka spekulacji, ale żadna z nich nie musi być prawdziwa.
- Jestem niezmiernie ciekaw pani zdania – zachęcił ją, obserwując jak obraca nadgarstkiem, wprawiając wino w ruch. Zmarszczyła jasne brwi i dotknęła palcem warg, co odebrał jako bodziec estetyczny wizualnie.
- Sądzę, że nie są dostatecznie wyedukowani. Nie potrafią ocenić potencjalnej korzyści. Drugą sprawą jest zbyt mało elastyczny program finansowania. Zwykle tego typu ulepszenia oferowane są ludziom lepszej kategorii. Bardziej przydatnym w ocenie Rządu.
- Pani się z tym nie zgadza – zauważył. – Można ocenić po tym, jak pani mówi – dodał, przez chwilę z zainteresowaniem śledząc ruch jej twarzy. Na lewo, z dala od niego, w stronę okien. Niewygodny temat.
- Roztrząsanie polityki Enklawy nigdy nie prowadzi do miłego finału konwersacji – stwierdziła dyplomatycznie i upiła łyk wina. – Ale ma pan rację. Nie zgadzam się z charakterem tego podziału jaki ustanowiono. Topografia miasta sama z siebie narzuca pewne różnice, nie tylko kulturowe, edukacyjne czy postępowe. Dla tych ludzi piąta kondygnacja stanowi inny świat. Jak pan myśli, ile z tych osób urodzi się i umrze na dole, nigdy nie mając cienia szansy na obejrzenie szczytu miasta? – zapytała, przekręcając głowę na bok. Wino zawirowało w kieliszku. – Punkty Przydatności rodzica rzutują na pulę Punktów dziecka. Wielopokoleniowe rodziny niższych platform nie mają realnej perspektywy na przesiedlenie, poza eksterminacją. Ale to jest kolejne zagadnienie, z którym się nie zgadzam. – Odstawiła kieliszek na szklany blat i sięgnęła po pękatą figę, pyszniącą się pomiędzy owocami.
- Jest wiele osób, które słysząc tego typu poglądy skazałyby panią na ostracyzm.
- W tym pan, panie Schindler?
- Wykluczone. – Sięgnął po ćwiartkę czegoś, co przypominało owoc gruszy chojuro. – Jednak uważam się za pogodzonego z faktem, że Rząd analizuje sytuację pod względem ekonomii, użytkowości, wydajności i konsumpcjonizmu. Moralność nie jest w cenie. Tworzenie idealnego społeczeństwa w zasadzie zaprzecza definicji moralności – zauważył i sięgnął po wysoką szklankę z wodą. – Trudno zignorować pozytywny aspekt tej sytuacji. Jesteśmy najbogatszą, najlepiej zmilitaryzowaną i najszybciej rozwijającą się Enklawą – dodał i przez chwilę próbował zrozumieć dziwny uśmiech, którym go obdarzyła. Momentami miał wrażenie, że kobieta przygląda mu się tym samym spojrzeniem, które on jej serwował. Rozbierającym go na części. Nieoczekiwanie zaproponowała, żeby wypili kawę na tarasie. Zgodził się na propozycję i pozwolił się zaprowadzić, w międzyczasie skupiając wzrok na linii jej kręgosłupa. Sukienka była biała, częściowo przezroczysta, dlatego nie miał rozeznania kiedy patrzy na nagą skórę, a kiedy na fragment materiału. Po raz pierwszy oglądał jednostkę dotkniętą albinizmem, co wydawało mu się niecodzienne w obliczu społeczeństwa, które nauczyło się obchodzić schorzenia genetyczne. Uznał, że warto będzie o to spytać. Roxana zajęła miejsce przy romboidalnym stoliku z cyfrowym blatem i wyjęła papieros.
- Moja matka cierpiała na albinizm, a mimo to była jedną z najbardziej cenionych sortowych dawczyń. – Sięgnęła po smukłą lufkę, która zdawała się być przedłużeniem jej dwóch palców. Troian zauważył, że była w tym ruchu dawka uderzeniowa subtelnej elegancji. Nieznacznie uniósł brew.
- Nie wiedziałem, że jest pani obiektem sortowym – powiedział ostrożnie, zastanawiając się, jak mógł przeoczyć taką informację. Wydęła delikatnie usta, unosząc kąciki warg, sina smuga dymu uleciała w powietrze. Niebo nad nimi było czarne, przestrzeń wokół wolna od natarczywych dronów.
- Nie jestem obiektem sortowym. Mój ojciec potrzebował potomstwa o atrakcyjnym genotypie, będąc jednocześnie przeciwnikiem nanoszenia zmian w kodzie. Wybrał kobietę, która spełniała jego oczekiwania – wyjaśniła. Przez moment paliła w zamyśleniu, korzystając z przestrzeni, którą otworzyło przed nią milczenie mężczyzny.
- Ciekawą sprawą było jego przywiązanie do naturalizmu. Nie chciał poddawać mnie ulepszeniom, ani kalibracji preferencyjnej. Dzięki temu przedsiębiorstwo prowadzi jego życiowa towarzyszka, a ja spędzam czas w laboratorium. – Uśmiechnęła się odrobinę bardziej nostalgicznie. Troian odstawił filiżankę i obserwował pracę policzków kobiety, która ponownie wydmuchała dym. Mieszał się z zapachem jej perfum, co stworzyło dość niecodzienne połączenie.
- Pani matka również poświęcała się pracy laboratoryjnej? – zapytał. Skinęła głową.
- Opracowała metodykę wpływu na układ neuronalny i dokrewny dziewcząt z Sortu piątego. Dzięki jej środkom szybciej osiągały szczyt rozwoju psychofizycznego. Sort mógł wcześniej poddać je inicjacjom i skierować do wydania. Dzięki temu mieli możliwość skrócenia chowu o pięć lat – wyjaśniła. Mężczyzna chciał powiedzieć, że w pewien sposób jest to działanie tożsame z pojęciem moralności Rządu, ale coś w głosie Roxany pozwalało mu sądzić, że dobrze o tym wiedziała. Zanim zdążył zadać jej kolejne pytanie, zaproponowała mu grę w szachy, co ostatecznie pozbawiło go możliwości zastosowania wobec niej opracowanej struktury poznawczej.
Początkowo pozwalał jej na wdrożenie strategii, chcąc poznać jej sposób myślenia. W momencie kiedy zaskoczyła go z całkowicie innej strony niż przewidywał, zaczął uważniej kontrolować grę. Przesunął palcami po blacie stolika, na którym cyfrowo wygenerowała planszę. Projekcja wieży przesunęła się na odpowiednie pole, zagrażając wyraźnie jej królowi, jednak wybrnęła z sytuacji. Podejrzewał, że widziała tylko dwa z trzech wyjść, ale nie miał co do tego pewności. Najprawdopodobniej była to najdłuższa gra w jego życiu. Roxana dotknęła projekcji, wibrujący obraz zafalował przepruty jej palcami, zagroziła mu trzecim szachem. Troian opierał brodę na kciuku i palcu wskazującym, na chwilę pozwalając sobie skupić się jedynie na rozgrywce. Była imponująca. Po kolejnych trzydziestu minutach na planszy pozostały tylko trzy figury. Jego król, jej król i królowa. Mężczyzna mimo wszystko chciał, żeby tryumfowała. Z zainteresowaniem obserwował jak dotyka palcem czarnego widma jego figury, które rozsypuje się i zanika. Podniósł na nią wzrok.
- Wygrała pani, pani Gosslin – oświadczył uroczyście. Uśmiechnęła się do niego w całkiem niezawodowy sposób.
- To musiało się tak skończyć, panie Schindler. Pozbawiłam pana królowej – stwierdziła i zapaliła kolejnego papierosa. Troian w milczeniu obserwował jak podchodzi do balustrady i wydmuchuje dym. Zauważył przy tym coś jeszcze, co do tej pory jego mózg zdawał się ignorować. Było zbyt cicho. Zorientował się, że otaczający ich obraz jest projekcją przestrzenną. Idealną, sztuczną i z założenia nielegalną. W rzeczywistości mogły otaczać ich cztery cybernetyczne ściany. Roxana bardzo zazdrośnie strzegła swojej prywatności, a jemu trudno było się dziwić. Dołączył do niej niespiesznie, po raz pierwszy tego wieczoru patrząc kontrolnie na wyświetlacz zegara. Spędzili ze sobą siedem godzin, które zdawały się zagubić. W milczeniu obserwował jej profil.
- Dlaczego mi się pan przygląda? – zapytała.
- Jest pani pierwszą kobietą, której do twarzy z papierosem – wyjaśnił i uniósł brew, słysząc, że się zaśmiała. Odwróciła się w jego stronę, opierając biodrem o balustradę.
- A już myślałam, że po prostu pana uwiodłam – stwierdziła, przyglądając mu się badawczo. Jego oszczędna mimika była intrygująca i niepokojąca w identycznych proporcjach.
- A więc taki był cel zaproszenia? – zapytał, a ona ponownie się zaśmiała.
- Wiedziałby pan o tym, panie Schindler – stwierdziła. Po raz pierwszy pomyślał, że nie jest tego taki pewien.
Zauważył, że piła dużo alkoholu. Gdyby znali się dłużej, Roxana wyjaśniłaby mu, że przy jej możliwościach metabolicznych porządne upicie się graniczyło z cudem i było budżetową katastrofą. Kolejną rzeczą, która zwróciła jego uwagę, były ściemniacze w każdym oknie. Potrafił wyłapać ich subtelną obecność, objawiającą się krótkimi mignięciami czerni, tak jakby zapalało się i gasło milion małych pikseli. Nigdzie nie widział sterowników, ale zauważył, że szyby zostały zaciemnione mniej więcej dwie minuty po jego wejściu. Wyjaśniła, że nie chciałaby następnego dnia przeczytać w gazetach o swoim romansie z synem pracodawcy. Zaakceptował ten fakt i w oczekiwaniu na kolację próbował pokierować rozmową, z jednoczesnym wyłapaniem jak największej ilości szczegółów. Dość długą chwilę poświęcił na analizowanie wyglądu kobiety. Po raz pierwszy widział ją bez fartucha laboratoryjnego i z rozpuszczonymi włosami. Wrażenie jakie wywoływała prezencją pozwalało mu sądzić, że zależało jej na zainteresowaniu go aspektem fizycznym. Nie mógłby zaprzeczyć, że jej się udało. Obserwował ruch szyi, nagich ramion, pracę łopatek i bioder opiętych cienkim materiałem, układ stopy w wysokim bucie. Zarejestrował fakt, że do stroju idealnie dobrała nie tylko biżuterię, ale także perfumy, makijaż i kolor paznokci. Za dość imponujące uznał, że zaproponowała mu aż cztery dania, w zależności od tego, na które będzie miał ochotę. Skorzystał z podpowiedzi jednej z trzech dziewcząt, które nadzorowały techniczny przebieg ich spotkania i wybrał carpaccio z łososia. Skusiło go nazewnictwo sugerujące, że ryba nie pochodziła z wielkich hangarów hodowlanych, lecz z mniejszej, znacznie bardziej luksusowej sieci sztucznych akwenów. Obserwując przystawki, po które sięgała, zanotował w pamięci, że lubiła egzotyczne owoce. Całkowicie ignorowała słodkie przekąski, co było cechą charakterystyczną dla wszystkich kobiet wyższych sfer, niezależnie od tego, czy ich sylwetki wymagały takiej restrykcji, czy nie. Troian czasami miał wrażenie, że była to sprawa nielogicznej, nieznanej mu etykiety towarzyskiej. Z kolei przy daniu głównym dosadnie pojął, że kobieta jest mięsożerna w pewien dziwny, niepokojący sposób. Na jej talerzu było więcej krwi niż oliwy i przez moment zastanawiał się, czy kucharz nie zapomniał o obróbce termicznej. Roxana zdawała się sympatyzować z metalicznym smakiem prawie tak samo mocno jak z alkoholem. Zaproponowała mu drinka, którego nie przyjął, ale poprosił, żeby sama się nie krępowała. Popijała drobne kęsy winem, czerwonym prawie tak samo jak jej wargi, lub krew. Niejasno zauważył, że zachowywała się znacznie swobodniej niż w jego gabinecie, co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę okoliczności. Mimo wszystko nie przeszli na „ty”, a ich rozmowy w dużej mierze lawirowały pomiędzy toksykologią, polityką, farmacją i mediami.
- Nie potrafię panu odpowiedzieć dlaczego ludzie niższych kondygnacji nie chcą farmakologicznych zmian strukturalnych w neuronie – stwierdziła, zakładając jedną nogę na drugą w taki sposób, żeby nie odsłonić kolana. – Posiadam na ten temat kilka spekulacji, ale żadna z nich nie musi być prawdziwa.
- Jestem niezmiernie ciekaw pani zdania – zachęcił ją, obserwując jak obraca nadgarstkiem, wprawiając wino w ruch. Zmarszczyła jasne brwi i dotknęła palcem warg, co odebrał jako bodziec estetyczny wizualnie.
- Sądzę, że nie są dostatecznie wyedukowani. Nie potrafią ocenić potencjalnej korzyści. Drugą sprawą jest zbyt mało elastyczny program finansowania. Zwykle tego typu ulepszenia oferowane są ludziom lepszej kategorii. Bardziej przydatnym w ocenie Rządu.
- Pani się z tym nie zgadza – zauważył. – Można ocenić po tym, jak pani mówi – dodał, przez chwilę z zainteresowaniem śledząc ruch jej twarzy. Na lewo, z dala od niego, w stronę okien. Niewygodny temat.
- Roztrząsanie polityki Enklawy nigdy nie prowadzi do miłego finału konwersacji – stwierdziła dyplomatycznie i upiła łyk wina. – Ale ma pan rację. Nie zgadzam się z charakterem tego podziału jaki ustanowiono. Topografia miasta sama z siebie narzuca pewne różnice, nie tylko kulturowe, edukacyjne czy postępowe. Dla tych ludzi piąta kondygnacja stanowi inny świat. Jak pan myśli, ile z tych osób urodzi się i umrze na dole, nigdy nie mając cienia szansy na obejrzenie szczytu miasta? – zapytała, przekręcając głowę na bok. Wino zawirowało w kieliszku. – Punkty Przydatności rodzica rzutują na pulę Punktów dziecka. Wielopokoleniowe rodziny niższych platform nie mają realnej perspektywy na przesiedlenie, poza eksterminacją. Ale to jest kolejne zagadnienie, z którym się nie zgadzam. – Odstawiła kieliszek na szklany blat i sięgnęła po pękatą figę, pyszniącą się pomiędzy owocami.
- Jest wiele osób, które słysząc tego typu poglądy skazałyby panią na ostracyzm.
- W tym pan, panie Schindler?
- Wykluczone. – Sięgnął po ćwiartkę czegoś, co przypominało owoc gruszy chojuro. – Jednak uważam się za pogodzonego z faktem, że Rząd analizuje sytuację pod względem ekonomii, użytkowości, wydajności i konsumpcjonizmu. Moralność nie jest w cenie. Tworzenie idealnego społeczeństwa w zasadzie zaprzecza definicji moralności – zauważył i sięgnął po wysoką szklankę z wodą. – Trudno zignorować pozytywny aspekt tej sytuacji. Jesteśmy najbogatszą, najlepiej zmilitaryzowaną i najszybciej rozwijającą się Enklawą – dodał i przez chwilę próbował zrozumieć dziwny uśmiech, którym go obdarzyła. Momentami miał wrażenie, że kobieta przygląda mu się tym samym spojrzeniem, które on jej serwował. Rozbierającym go na części. Nieoczekiwanie zaproponowała, żeby wypili kawę na tarasie. Zgodził się na propozycję i pozwolił się zaprowadzić, w międzyczasie skupiając wzrok na linii jej kręgosłupa. Sukienka była biała, częściowo przezroczysta, dlatego nie miał rozeznania kiedy patrzy na nagą skórę, a kiedy na fragment materiału. Po raz pierwszy oglądał jednostkę dotkniętą albinizmem, co wydawało mu się niecodzienne w obliczu społeczeństwa, które nauczyło się obchodzić schorzenia genetyczne. Uznał, że warto będzie o to spytać. Roxana zajęła miejsce przy romboidalnym stoliku z cyfrowym blatem i wyjęła papieros.
- Moja matka cierpiała na albinizm, a mimo to była jedną z najbardziej cenionych sortowych dawczyń. – Sięgnęła po smukłą lufkę, która zdawała się być przedłużeniem jej dwóch palców. Troian zauważył, że była w tym ruchu dawka uderzeniowa subtelnej elegancji. Nieznacznie uniósł brew.
- Nie wiedziałem, że jest pani obiektem sortowym – powiedział ostrożnie, zastanawiając się, jak mógł przeoczyć taką informację. Wydęła delikatnie usta, unosząc kąciki warg, sina smuga dymu uleciała w powietrze. Niebo nad nimi było czarne, przestrzeń wokół wolna od natarczywych dronów.
- Nie jestem obiektem sortowym. Mój ojciec potrzebował potomstwa o atrakcyjnym genotypie, będąc jednocześnie przeciwnikiem nanoszenia zmian w kodzie. Wybrał kobietę, która spełniała jego oczekiwania – wyjaśniła. Przez moment paliła w zamyśleniu, korzystając z przestrzeni, którą otworzyło przed nią milczenie mężczyzny.
- Ciekawą sprawą było jego przywiązanie do naturalizmu. Nie chciał poddawać mnie ulepszeniom, ani kalibracji preferencyjnej. Dzięki temu przedsiębiorstwo prowadzi jego życiowa towarzyszka, a ja spędzam czas w laboratorium. – Uśmiechnęła się odrobinę bardziej nostalgicznie. Troian odstawił filiżankę i obserwował pracę policzków kobiety, która ponownie wydmuchała dym. Mieszał się z zapachem jej perfum, co stworzyło dość niecodzienne połączenie.
- Pani matka również poświęcała się pracy laboratoryjnej? – zapytał. Skinęła głową.
- Opracowała metodykę wpływu na układ neuronalny i dokrewny dziewcząt z Sortu piątego. Dzięki jej środkom szybciej osiągały szczyt rozwoju psychofizycznego. Sort mógł wcześniej poddać je inicjacjom i skierować do wydania. Dzięki temu mieli możliwość skrócenia chowu o pięć lat – wyjaśniła. Mężczyzna chciał powiedzieć, że w pewien sposób jest to działanie tożsame z pojęciem moralności Rządu, ale coś w głosie Roxany pozwalało mu sądzić, że dobrze o tym wiedziała. Zanim zdążył zadać jej kolejne pytanie, zaproponowała mu grę w szachy, co ostatecznie pozbawiło go możliwości zastosowania wobec niej opracowanej struktury poznawczej.
Początkowo pozwalał jej na wdrożenie strategii, chcąc poznać jej sposób myślenia. W momencie kiedy zaskoczyła go z całkowicie innej strony niż przewidywał, zaczął uważniej kontrolować grę. Przesunął palcami po blacie stolika, na którym cyfrowo wygenerowała planszę. Projekcja wieży przesunęła się na odpowiednie pole, zagrażając wyraźnie jej królowi, jednak wybrnęła z sytuacji. Podejrzewał, że widziała tylko dwa z trzech wyjść, ale nie miał co do tego pewności. Najprawdopodobniej była to najdłuższa gra w jego życiu. Roxana dotknęła projekcji, wibrujący obraz zafalował przepruty jej palcami, zagroziła mu trzecim szachem. Troian opierał brodę na kciuku i palcu wskazującym, na chwilę pozwalając sobie skupić się jedynie na rozgrywce. Była imponująca. Po kolejnych trzydziestu minutach na planszy pozostały tylko trzy figury. Jego król, jej król i królowa. Mężczyzna mimo wszystko chciał, żeby tryumfowała. Z zainteresowaniem obserwował jak dotyka palcem czarnego widma jego figury, które rozsypuje się i zanika. Podniósł na nią wzrok.
- Wygrała pani, pani Gosslin – oświadczył uroczyście. Uśmiechnęła się do niego w całkiem niezawodowy sposób.
- To musiało się tak skończyć, panie Schindler. Pozbawiłam pana królowej – stwierdziła i zapaliła kolejnego papierosa. Troian w milczeniu obserwował jak podchodzi do balustrady i wydmuchuje dym. Zauważył przy tym coś jeszcze, co do tej pory jego mózg zdawał się ignorować. Było zbyt cicho. Zorientował się, że otaczający ich obraz jest projekcją przestrzenną. Idealną, sztuczną i z założenia nielegalną. W rzeczywistości mogły otaczać ich cztery cybernetyczne ściany. Roxana bardzo zazdrośnie strzegła swojej prywatności, a jemu trudno było się dziwić. Dołączył do niej niespiesznie, po raz pierwszy tego wieczoru patrząc kontrolnie na wyświetlacz zegara. Spędzili ze sobą siedem godzin, które zdawały się zagubić. W milczeniu obserwował jej profil.
- Dlaczego mi się pan przygląda? – zapytała.
- Jest pani pierwszą kobietą, której do twarzy z papierosem – wyjaśnił i uniósł brew, słysząc, że się zaśmiała. Odwróciła się w jego stronę, opierając biodrem o balustradę.
- A już myślałam, że po prostu pana uwiodłam – stwierdziła, przyglądając mu się badawczo. Jego oszczędna mimika była intrygująca i niepokojąca w identycznych proporcjach.
- A więc taki był cel zaproszenia? – zapytał, a ona ponownie się zaśmiała.
- Wiedziałby pan o tym, panie Schindler – stwierdziła. Po raz pierwszy pomyślał, że nie jest tego taki pewien.
*~*~*