_009
Klemens wyszedł z budynku w eskorcie dwóch strażników. Wygładzona twarz przypominała perfekcyjnie nieprzeniknioną maskę, chociaż krew gotowała się w nim jak wrząca zupa. Nie pokazałby im swojej wściekłości. Prędzej połamałby własne palce, niż przyznał, w jak ciężkiej sytuacji udało im się go postawić. Grał pozorami. Grał na czas. Zmrużył oczy przed ostrym światłem, schodząc spiralnymi schodami na parking. Były obudowane gęstą siatką. Spomiędzy małych oczek wyglądało sortowe uniwersum. Gigantyczne hangary były ogrodzone ścianami sięgającymi szczytu pierwszej kondygnacji. Przy każdej z obwarowanych bram stały tablice informacyjne i tabele strukturalne, będące źródłem danych dla jednostek przemieszczających się pomiędzy Sortami. Monstrualne hale i zadaszone sektory rekreacyjno-treningowe rozciągały się daleko poza zasięg wzroku mężczyzny. Budynki laboratoryjne miały bardziej nowoczesną infrastrukturę i były ustawione ciaśniej, przycupnięte jeden przy drugim na północnym skrzydle ogromnej parceli. Schindler zszedł na betonowy podjazd i wywindował się na przód kolumny. Nie lubił kiedy nic nieznaczące jednostki próbowały uciskać go z obu stron, wtrącać w poczucie klaustrofobii. Idąc dwa metry przed strażnikami odwrócił głowę w stronę wielkiej ósemki wymazanej na jednej z bram. Sort militarny. Nigdy nie dostał pozwolenia na wejście do środka. Nieco dalej, ukryta w mroku kolumna nowo naznaczonych rekrutów przesuwała się w stronę nieoficjalnego wejścia. Obserwował w zadumie ich perfekcyjną płynność, prawie choreograficzny układ ruchów, rytmikę kończyn. Zakończenie współpracy. Zacisnął pięść i skręcił w stronę podziemnego parkingu. Androidy sunęły za nim jak natarczywe cienie, a on po raz pierwszy w karierze nie wiedział, co ma zrobić. Z powodu braku podstaw, nie możemy kontynuować… Ta sprawa diametralnie zmienia wizerunek Xernagenu jako rzetelnego zleceniobiorcy… Fragmenty pozrywanych zdań docierały do niego z opóźnieniem. Próbował szeregować informacje, przekładając je na rzeczywisty obraz przedsiębiorstwa. Zmiażdżyła go skala konsekwencji. Potencjalne zwolnienia idące za zamknięciem projektu nie mogły przejść bez echa. Bynajmniej nie chodziło o ludzi. Ostatnią rzeczą na jaką Schindler chciał pozwolić była kapitulacja firmy i pokazanie rzeczywistej sytuacji pracownikom. Dezinformacja. Potrzebował czasu, żeby poukładać sprawy na nowo. Odkręcić trzęsienie ziemi wywołane stratą Obiektu. Jedyną rzeczą jaka w minimalnym stopniu poprawiała mu humor, było pozbycie się Grossa. Podczas rozmów z sortowym zarządem nie otrzymał ani jednego pytania o Łowcę. Podejrzewał, że nie mieli pojęcia, co się z nim stało. Klemens miał wrażenie, że nikt nie zamierzał rozpocząć poszukiwań. Na tym kończyła się lista pozytywów. Pozwolił odprowadzić się do samochodu i cierpliwie zaczekał na otwarcie bram. Wyjechał z Sortu mając wrażenie, że jest właścicielem rozsypanego domku z wykałaczek.
Umówił spotkanie z synem na za piętnaście czwartą. Przed planowaną wizytą zlecił sporządzenie listy sektorów wyłączonych z oficjalnego działania koncernu. Otrzymał wykaz dwustu sześćdziesięciu jednostek pracujących nad projektem, który w chwili obecnej przestał istnieć. Niecałe pięć procent z całej puli było poinformowanych o rzeczywistym celu pracy. Klemens potarł brwi, próbując zdecydować, który z działów będzie najmniej przydatny na początkowym etapie wznawiania projektu. Dotarło do niego, że mógł pozbyć się aż czterech komórek. Pod warunkiem, że zastąpi je osobami zdolnymi pracować na uzyskanych wynikach. Dwadzieścia sześć lat badań pozostawiło więcej znaków zapytania niż odpowiedzi, ale etap do którego dotarli dało się jeszcze powtórzyć. Szczególnie, że dysponowali wzorcowym rezultatem. Drugi Obiekt był stanowczo bardziej dopracowany od pierwszego. Klemens nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, co będzie, kiedy dotrą do punktu, w którym przerwali. Obiekt Wzorcowy mógł spaść do rangi testowego. Nie miał zamiaru go o tym informować. Podniósł głowę, słysząc komunikat o obecności syna. Drzwi rozsunęły się automatycznie. Troian wszedł do środka, przywitał się z ojcem uściskiem dłoni i usiadł naprzeciwko. Klemens nie zaprzątał sobie głowy poczęstunkiem lub kawą. W ten sposób witał kobiety, które chciał uwodzić. Dla syna miał zarezerwowany całkiem inny ton.
- Chciałbym przekazać ci nową komórkę firmy. Z ostatnich podsumowań i raportów wynika, że pozytywnie wpłynąłeś na strukturę działu toksykologii. Chociaż zdziwiło mnie, przyznaję, że Dougherty pozostał na swoim stanowisku. – Zaczął mówić, początkowo nie patrząc na Troiana. Zamknął przesłane zestawienie i otworzył inny folder, chcąc znaleźć raport syna. Przypominał sobie, że nie ma na to szans i lekko poirytowany zaczął podnosić się z miejsca. Usiadł, obserwując jak czarna teczka wysuwa się z regału, płynnie przemieszcza po pokoju i układa na blacie, naprzeciwko Troiana. Mężczyzna przesunął ją dwoma palcami w stronę ojca. Klemens nie skomentował. Nauczył się doceniać te drobne prezentacje dopiero w momencie, kiedy zyskał pewność, że młody Schindler całkowicie panuje nad umiejętnościami. Robił to prawie instynktownie. Zaszczepiona natura powoli stawała się tą autentyczną.
- Dlaczego nadal nie zacząłeś korzystać z plików? To bardzo ułatwiłoby ci pracę. Podobnie jak wszystkim innym, zmuszonym do kontaktu z twoimi raportami. – Klemens wyjął odpowiedni dokument z teczki. Był pisany odręcznie, zgrabnym i drobnym pismem, z eleganckimi odnośnikami i stosowną adnotacją na dole.
- Argumentowałem tę kwestię kilkukrotnie. Wydawało mi się, że pamiętasz projekt S7x25p. – Wypowiedź nie miała pytającej intonacji. Wiedział, że Klemens bardzo dobrze pamiętał. Zarówno projekt jak i jego następstwa. – Ponadto mogę być całkowicie spokojny o kwestię sortowych researcherów. Nie będą w stanie znaleźć w Sieci czegoś, co w niej nie istnieje – wyjaśnił swój punkt widzenia. – W kwestii Dougherty’ego, po wnikliwej analizie jego osoby uznałem, że nie mogę zaprzeczyć kompetencjom. Jego nastawienie i przesadna emocjonalność negatywnie wpływa na zespół, generuje napięcia. Mimo wszystko nadal traktują go mentorsko. Z drobnymi wyjątkami. Obserwuję tę sytuację.
- Drobnymi wyjątkami – powtórzył Klemens. Spojrzał na syna. Gdyby ktoś go nie znał, mógł pomyśleć, że w jego spojrzeniu była rodzicielska duma. W rzeczywistości Schindler podziwiał efekt wieloletniej pracy koncernu.
- Ma problem z jedną laborantką – wyjaśnił Troian, wnikliwie obserwując ojca. Nawet gdyby próbował nie odczytywać jego nastawienia, było to niemożliwe. Aura Klemensa była diametralnie inna do tej, którą zazwyczaj reprezentował. Spłoszona i chaotyczna. Mężczyzna wiedział, że nie pozna źródła tej zmiany. Przynajmniej nie przy zastosowaniu komunikacji bezpośredniej.
- Ta laborantka przyjęła ofertę pracy na pełen etat. To jednocześnie korzystna i ryzykowna sytuacja. Zdecydowałem się stworzyć jednoosobowy dział. Immunologię stosowaną. Będziesz odpowiadał za tę komórkę. I za tę kobietę. – Klemens złożył przed sobą dłonie, które nie drżały. Nie pozwoliłby sobie na taki komunikat. Wiedział, że syn potrafił obserwować i był bezbłędnym interpretatorem. – Roxana Gosslin ma ogromny potencjał. Jednocześnie zasady jej zatrudnienia nie są tak klarowne, jakbym sobie tego życzył. Podobnie jej postawa – stwierdził i odwrócił głowę w kierunku okien. Od jakiegoś czasu przyglądał się kobiecie, ale nie był w stanie złapać tej ulotnej obawy, którą generowała. Nie miał dobrego punktu zaczepienia. – Podejrzewam, że w stosunku do ciebie będzie bardziej spolegliwa – dodał. Troian uniósł nieznacznie brew, ale ojciec nie rozwinął tej myśli.
- Chcę, żebyś przyglądał się jej pracy. Analizował raporty, sprawdzał, które elementy możemy wziąć dla siebie. Byłoby dobrze, gdybyś mógł powiedzieć cokolwiek na temat jej motywacji. I nastawienia – stwierdził, przyglądając się synowi przez kilka sekund. – Zaczniemy wdrażać nowy dział z końcem miesiąca. Przez ten czas otrzymasz wykaz obowiązków i zadań, które będziesz zobligowany jej przedstawić. A potem skontrolować. Została przeze mnie poinformowana o zmianach. Podejrzewam, że będzie chciała stawić się na rozmowę. Byłoby lepiej, gdybyś to ty wystosował takie polecenie. To wszystko – stwierdził i wstał. Troian podniósł się w tym samym momencie, przyzwyczajony do tego typu zakończenia. Otrzymał wszystkie potrzebne informacje. Poufałe rozmowy rodzicielskie były absurdem, na który żaden z nich nigdy nie pozwolił. Był już przy drzwiach, gdy Klemens się odezwał.
- Wolałbym, żebyś nie imponował jej prezentacją swoich umiejętności – powiedział i zmarszczył brwi, słysząc stłumioną odpowiedź rozchodzącą się echem wewnątrz głowy.
Oczywiście. To byłoby nielogiczne i bezzasadne.
Wrócił na swoje miejsce, przyglądając się zamkniętym drzwiom gabinetu.
*~*~*
- Dlaczego ta książka tak panią zainteresowała? – Troian przyglądał się okładce, przesuwając oczyma po tytule. Kobieta oddała mu ją po czterech dniach, z czego trzy przebywała na zwolnieniu lekarskim, na co wskazywał zapis w systemie administracyjnym. Mężczyzna zastanawiał się nad załączoną notatką „zatrucie polekowe”. Kiedy ostatni raz widział Roxanę Gosslin nie wyglądała na wymagającą leczenia.
- Jej tematyka jest odrobinę kompatybilna z zakresem moich badań. – Usłyszał odpowiedź i podniósł wzrok na laborantkę. Siedziała naprzeciwko niego, obracając w palcach filiżankę kawy. Włosy upięte w wysoki kucyk przelały się przez jej prawe ramię. Nadal była w fartuchu, chociaż skończyła pracę dwie godziny wcześniej.
- Mógłbym się dowiedzieć, co obejmuje zakres pani badań? – zapytał i uniósł delikatnie brew, widząc jej uśmiech. Wyglądało to tak, jakby twarz wygenerowała go automatycznie.
- Panie Schindler, gdybym panu odpowiedziała, musiałabym pana poślubić, albo zabić. Obie opcje są równie skomplikowane, co przerażające – stwierdziła, unosząc do ust filiżankę. Zerknęła na rozłożony laptop, przysunięty do krawędzi biurka. Z pulpitu wyglądało tabelaryczne zestawienie celów i szacunkowy procent przychodów firmy, jaki Xernagen chciał uzyskać po otwarciu nowego działu. Informacja o jego stworzeniu jednocześnie ją zaniepokoiła i zaintrygowała. Musiała przemyśleć jaki procent swojej wiedzy mogła wykorzystać, jak wiele im pokazać. Zakres obowiązków był niebezpiecznie zbliżony do treści, którym poświęciła ostatnie lata życia. Wiadomość, że będzie tworzyła jednoosobową komórkę i podlegała bezpośrednio pod młodego Schindlera nawet ją ucieszyła. Otwierała wachlarz możliwości w kontekście sprawy. Spotkali się w celu omówienia zasad dalszej współpracy i poświęcili im niecałe czterdzieści minut. Pozostałe półtorej godziny przeznaczyli na rozmowy dalece niezwiązane z pracą.
- Mam rozumieć, że panią przerażam, pani Gosslin?
- Tylko pana oczy.
Przez twarz Troiana przemknęło coś, co przy dużym nadużyciu można byłoby określić jako uśmiech. Spojrzał jeszcze raz na tytuł książki, potem na laborantkę. Nie po raz pierwszy w trakcie ich spotkania zastanowił się nad zasadami, na jakich została zatrudniona. Był świadom, że dziedziczyła gigantyczny majątek, będąc spadkobierczynią firmy. Zasięgnął informacji i dowiedział się, że przedsiębiorstwo nadal działa. Analizując jej przychody w zestawieniach medialnych mógł założyć, że biznes efektywnie się rozwijał. Było wysoce prawdopodobnym, że prowadził go ktoś inny. To nadal nie wyjaśniało dlaczego osoba z takim statusem majątkowym podjęła pracę w firmie jego ojca. Kiedy ją o to spytał, powiedziała o pasji i rozwoju. Wyczuł, że nie kłamała, a jednocześnie był pewien, że nie mówiła całej prawdy. Dowiedział się, że znała Klemensa od kilku lat i dość długo utrzymywała z nim czysto koleżeńskie stosunki. Zastanawiał się, co w jej pojmowaniu znaczyło „czysto koleżeńskie”, ale nie widział potrzeby, by to doprecyzować. Z pozoru wyglądało na to, że współpraca Roxany Gosslin i Xernagenu generowała same profity. Pomijając przykry incydent związany z poparzonym laborantem, który przybrał nieoczekiwanie pozytywny finał.
- Udało mi się przekonać pana Rackleya, żeby nie wnosił pozwu pod pani adresem. Będzie pani zobligowana uiścić stosowne odszkodowanie, jednak cała sprawa zostanie załatwiona wewnątrz firmy. Podejrzewam, że takie rozwiązanie jest satysfakcjonujące? – zapytał, jednocześnie otrzymując odpowiedź w postaci uśmiechu. Wydawało mu się, że poczuł jej ulgę, założyła nogę na nogę, odrobinę odchylając się na fotelu.
- Szalenie satysfakcjonujące. Wolałabym uniknąć niepotrzebnego rozgłosu, rozumie pan o czym mówię. – Rozumiał. Nigdy nie był zainteresowany show biznesem, ale każda informacja na temat prywatnego życia kobiety i jej przedsiębiorstwa mogła okazać się przydatna, dlatego zdecydował się zapoznać z kilkoma aferami medialnymi. W jego ocenie wszystkie były sztucznie nakręcone i skoncentrowane na zachwianiu jej wizerunkiem. Z jakiegoś powodu Enklawa nienawidziła kobiety równie mocno, co pożądliwie. Troian dopatrywał się przyczyn tego zjawiska w statusie majątkowym i prezencji. Ocenił, że w wieku trzydziestu jeden lat Roxana była istotną figurą na rynku finansowym. Przy okazji odkrył, że jest sześć lat starsza od niego. Zauważył, że zerknęła na zegar.
- Powinnam już iść. Podejrzewam, że to spotkanie i tak przyczyni się do powstania nowych plotek na nasz temat – stwierdziła, odstawiając filiżankę na spodek. Obserwował jak otarła wargi opuszką palca.
- Wie pani, że źródłem tych spekulacji są jednostki sfrustrowane faktem, że nie mają żadnej perspektywy znalezienia się na moim miejscu – skontrował spokojnie, ciekaw jej reakcji. Nie zawiódł się, widząc niejasne skrzywienie warg i lekko zmrużone oczy. Roxana nie odwróciła wzroku, wiedząc, że aktualna szansa jest zbyt kusząca, by jej nie wykorzystać.
- Skoro ujmuje pan to w ten sposób, chciałabym coś zaproponować – zaczęła. Zauważyła, że udało jej się go zainteresować. Nie mogąc odczytać niczego z nieprzeniknionej twarzy próbowała bazować na prawie równie oszczędnej mowie ciała. – Może mogłabym zaprosić pana na kolację? Chciałabym w ten sposób podziękować za pozytywne sfinalizowanie sprawy – uargumentowała swoją propozycję. Milczał na tyle długo, że zaczynała czuć się niekomfortowo. Kiedy się odezwał brzmiał tak samo jak zawsze.
- Czy ta kolacja nie zaszkodziłaby pani wizerunkowi, pani Gosslin? Dziennikarze nie byliby na tyle nielogiczni, żeby odpuścić sobie taki temat – zauważył. Nie potrafił rozszyfrować lekkiego uniesienia kącików jej warg.
- Nie zaszkodziłaby. Zapraszam pana do siebie, z dala od dziennikarzy – odpowiedziała, skubiąc mankiet fartucha. Z czasem Troian miał się przekonać, że robiła to w każdej sytuacji stresowej. Uniósł brew zaintrygowany tym, co powiedziała.
- Czy to nie jest niestosowna propozycja? – zapytał dość prowokacyjnie.
- To chyba zależy od pańskich oczekiwań – skontrowała, a on uznał, że w tym wyjaśnieniu jest sporo racji.
Przyjął zaproszenie.
- Jej tematyka jest odrobinę kompatybilna z zakresem moich badań. – Usłyszał odpowiedź i podniósł wzrok na laborantkę. Siedziała naprzeciwko niego, obracając w palcach filiżankę kawy. Włosy upięte w wysoki kucyk przelały się przez jej prawe ramię. Nadal była w fartuchu, chociaż skończyła pracę dwie godziny wcześniej.
- Mógłbym się dowiedzieć, co obejmuje zakres pani badań? – zapytał i uniósł delikatnie brew, widząc jej uśmiech. Wyglądało to tak, jakby twarz wygenerowała go automatycznie.
- Panie Schindler, gdybym panu odpowiedziała, musiałabym pana poślubić, albo zabić. Obie opcje są równie skomplikowane, co przerażające – stwierdziła, unosząc do ust filiżankę. Zerknęła na rozłożony laptop, przysunięty do krawędzi biurka. Z pulpitu wyglądało tabelaryczne zestawienie celów i szacunkowy procent przychodów firmy, jaki Xernagen chciał uzyskać po otwarciu nowego działu. Informacja o jego stworzeniu jednocześnie ją zaniepokoiła i zaintrygowała. Musiała przemyśleć jaki procent swojej wiedzy mogła wykorzystać, jak wiele im pokazać. Zakres obowiązków był niebezpiecznie zbliżony do treści, którym poświęciła ostatnie lata życia. Wiadomość, że będzie tworzyła jednoosobową komórkę i podlegała bezpośrednio pod młodego Schindlera nawet ją ucieszyła. Otwierała wachlarz możliwości w kontekście sprawy. Spotkali się w celu omówienia zasad dalszej współpracy i poświęcili im niecałe czterdzieści minut. Pozostałe półtorej godziny przeznaczyli na rozmowy dalece niezwiązane z pracą.
- Mam rozumieć, że panią przerażam, pani Gosslin?
- Tylko pana oczy.
Przez twarz Troiana przemknęło coś, co przy dużym nadużyciu można byłoby określić jako uśmiech. Spojrzał jeszcze raz na tytuł książki, potem na laborantkę. Nie po raz pierwszy w trakcie ich spotkania zastanowił się nad zasadami, na jakich została zatrudniona. Był świadom, że dziedziczyła gigantyczny majątek, będąc spadkobierczynią firmy. Zasięgnął informacji i dowiedział się, że przedsiębiorstwo nadal działa. Analizując jej przychody w zestawieniach medialnych mógł założyć, że biznes efektywnie się rozwijał. Było wysoce prawdopodobnym, że prowadził go ktoś inny. To nadal nie wyjaśniało dlaczego osoba z takim statusem majątkowym podjęła pracę w firmie jego ojca. Kiedy ją o to spytał, powiedziała o pasji i rozwoju. Wyczuł, że nie kłamała, a jednocześnie był pewien, że nie mówiła całej prawdy. Dowiedział się, że znała Klemensa od kilku lat i dość długo utrzymywała z nim czysto koleżeńskie stosunki. Zastanawiał się, co w jej pojmowaniu znaczyło „czysto koleżeńskie”, ale nie widział potrzeby, by to doprecyzować. Z pozoru wyglądało na to, że współpraca Roxany Gosslin i Xernagenu generowała same profity. Pomijając przykry incydent związany z poparzonym laborantem, który przybrał nieoczekiwanie pozytywny finał.
- Udało mi się przekonać pana Rackleya, żeby nie wnosił pozwu pod pani adresem. Będzie pani zobligowana uiścić stosowne odszkodowanie, jednak cała sprawa zostanie załatwiona wewnątrz firmy. Podejrzewam, że takie rozwiązanie jest satysfakcjonujące? – zapytał, jednocześnie otrzymując odpowiedź w postaci uśmiechu. Wydawało mu się, że poczuł jej ulgę, założyła nogę na nogę, odrobinę odchylając się na fotelu.
- Szalenie satysfakcjonujące. Wolałabym uniknąć niepotrzebnego rozgłosu, rozumie pan o czym mówię. – Rozumiał. Nigdy nie był zainteresowany show biznesem, ale każda informacja na temat prywatnego życia kobiety i jej przedsiębiorstwa mogła okazać się przydatna, dlatego zdecydował się zapoznać z kilkoma aferami medialnymi. W jego ocenie wszystkie były sztucznie nakręcone i skoncentrowane na zachwianiu jej wizerunkiem. Z jakiegoś powodu Enklawa nienawidziła kobiety równie mocno, co pożądliwie. Troian dopatrywał się przyczyn tego zjawiska w statusie majątkowym i prezencji. Ocenił, że w wieku trzydziestu jeden lat Roxana była istotną figurą na rynku finansowym. Przy okazji odkrył, że jest sześć lat starsza od niego. Zauważył, że zerknęła na zegar.
- Powinnam już iść. Podejrzewam, że to spotkanie i tak przyczyni się do powstania nowych plotek na nasz temat – stwierdziła, odstawiając filiżankę na spodek. Obserwował jak otarła wargi opuszką palca.
- Wie pani, że źródłem tych spekulacji są jednostki sfrustrowane faktem, że nie mają żadnej perspektywy znalezienia się na moim miejscu – skontrował spokojnie, ciekaw jej reakcji. Nie zawiódł się, widząc niejasne skrzywienie warg i lekko zmrużone oczy. Roxana nie odwróciła wzroku, wiedząc, że aktualna szansa jest zbyt kusząca, by jej nie wykorzystać.
- Skoro ujmuje pan to w ten sposób, chciałabym coś zaproponować – zaczęła. Zauważyła, że udało jej się go zainteresować. Nie mogąc odczytać niczego z nieprzeniknionej twarzy próbowała bazować na prawie równie oszczędnej mowie ciała. – Może mogłabym zaprosić pana na kolację? Chciałabym w ten sposób podziękować za pozytywne sfinalizowanie sprawy – uargumentowała swoją propozycję. Milczał na tyle długo, że zaczynała czuć się niekomfortowo. Kiedy się odezwał brzmiał tak samo jak zawsze.
- Czy ta kolacja nie zaszkodziłaby pani wizerunkowi, pani Gosslin? Dziennikarze nie byliby na tyle nielogiczni, żeby odpuścić sobie taki temat – zauważył. Nie potrafił rozszyfrować lekkiego uniesienia kącików jej warg.
- Nie zaszkodziłaby. Zapraszam pana do siebie, z dala od dziennikarzy – odpowiedziała, skubiąc mankiet fartucha. Z czasem Troian miał się przekonać, że robiła to w każdej sytuacji stresowej. Uniósł brew zaintrygowany tym, co powiedziała.
- Czy to nie jest niestosowna propozycja? – zapytał dość prowokacyjnie.
- To chyba zależy od pańskich oczekiwań – skontrowała, a on uznał, że w tym wyjaśnieniu jest sporo racji.
Przyjął zaproszenie.
*~*~*