Stały na środku gabinetu, w którym prawie nie było mebli. Surowy wystrój wnętrza obrazował poziom empatii jego gospodyni. Maud gdyby mogła, wieszałaby ubrania na gwoździach wbitych w ściany. Roxana kontrolnie zerknęła na mrugające światła. Czuła frustrację Fredericy.
Dziewczyna zaciskała palce na uchwycie sportowej torby, w którą spakowała cały swój majątek przed przyjazdem na górę. Umyła się, przebrała i pozwoliła Roxanie zatuszować siniaki na twarzy. Pomyślała, że wygląda jak lalka ze szklanymi oczyma i pociętymi wargami. Lalka, którą poddawano ocenie. Po raz pierwszy doświadczała precyzyjnego upokarzania. Próbowała nie spłonąć pod spojrzeniem przyszpilającym ją jak wyjątkowo brzydkiego motyla. Pomyślała, że jeżeli baba spróbuje zdjąć jej kaptur z głowy, to odgryzie jej rękę. Maud chodziła wokół niej jak wielokolorowa ćma, cykając językiem w taki sposób, jakby oglądała wykoślawiony manekin. Sunąca za nią smuga perfum i apodyktyczny stukot obcasów generował we Frederice myśli podobne do tych, które wywoływały ślepe kreatury na kondygnacji zero.
- Nikt jej nie dotknie. – Maud wydała wyrok tonem kończącym potencjalną dyskusję. Odwróciła się w kierunku Roxany. – Czy obce jest ci pojęcie ekonomii? – kontynuowała, podchodząc do biurka przypominającego surową ławę szkolną. – Przychód, zysk, koszty obsługi, ekwiwalent? – wypluwając słowa, coraz wyżej podnosiła namalowane brwi. – To kaczątko na siebie nie zarobi, moja droga – zawibrowała prawie protekcjonalnie. Roxana obserwowała ją matowymi oczyma, obawiając się o system oświetleniowy. Migotał przez cały wywód, mniej lub bardziej, w zależności od stopnia zdenerwowania Fredericy. Powinnyśmy stąd wyjść.
- Prosiłam cię o identyfikator do apartamentu i panel obsługi oświetlenia. To wszystko. Nie wyraziłam chęci zapoznania się z twoją opinią. – Roxana wyciągnęła dłoń. Z satysfakcją dostrzegła, że platynowe stelaże mimiczne na twarzy kobiety nie zdają egzaminu. Luźne policzki zapracowały nerwowo, kiedy jej macocha wydęła małe usta, międląc jadowitą odpowiedź. Nie pozwoliła jej na to.
- Identyfikator – powtórzyła. Przez chwilę mierzyły się spojrzeniem, a potem Maud wcisnęła jej w dłoń metalową kartę i rzuciła na biurko obły nadajnik, furkocząc zwiewnymi rękawami. Wywaliła jedną z szuflad i cisnęła w kierunku pasierbicy opasłą teczkę.
- Wpisz ją do rejestru.
- Ty to zrób. Przekazałam ci dokumenty. Jako pełnomocnik tego przedsiębiorstwa masz taki obowiązek. Nadałam ci go cztery lata temu. – Roxana sięgnęła po nadajnik i podała go dziewczynie, nadal stojącej nieruchomo z torbą w rękach. – Chodź, pokażę ci twoje miejsce – poprosiła i skierowały się do drzwi. Wyszły z gabinetu, śrubowane na wylot spojrzeniem gospodyni.
Frederica zawahała się przed wejściem na przeszklony trakt komunikacyjny. Przezroczysta podłoga ukazywała serce piątej kondygnacji. Kilkadziesiąt metrów pod nimi wężyki samochodów przemieszczały się neonowymi ulicami. Nieco dalej na prawo wirował czubek głowy roztańczonego hologramu, którego ruchy z bliska wydawały się opasłe i monstrualne. Roxana była już w połowie drogi. Dziewczyna zadarła głowę do góry i zrobiła pierwszy krok naprzód, starając się nie widzieć świata pod sobą. Jednocześnie otaczająca ją rzeczywistość była tak krzykliwa, piękna i wielobarwna, że nie dało się oderwać od niej spojrzenia. Po lewej stronie widziała oficjalną salę gościnną przedsiębiorstwa. Mężczyźni w drogich garniturach pili tak samo drogie trunki, napawając się towarzystwem pięknych kobiet. Każda z nich była dyskretnie pożądana w subtelny, zawoalowany sposób. Konwenanse kończyły się za zamkniętymi drzwiami. Z jakiegoś powodu Frederica pomyślała, że ci wszyscy ludzie mają sztuczne spojrzenia. Może sztuczne twarze. Prawie wpadła na Roxanę czekającą przy szybie komunikacyjnym.
- Kwatery są piętro wyżej – wyjaśniła kobieta – twój pokój jest blisko mojego apartamentu mieszkalnego. To oddzielne skrzydło, oddalone od części oficjalnej – dodała, obserwując tętniące miasto, rozciągające się przed nimi, pod nimi i wokół nich. Pomyślała, że pochłaniało je jak błyszcząca, nadprzyrodzona siła. – To przedsiębiorstwo żyje nocą. W ciągu dnia będziesz mogła korzystać ze wszystkich udogodnień dostępnych dla dziewcząt, na pierwszym piętrze, nad parkingiem. Masz do dyspozycji strefę rozwoju fizycznego, zabiegi relaksacyjne, zadania intelektualne i interaktywne potrzeby towarzyskie. Jeżeli chcesz, możesz korzystać z bufetu, ale twoja kwatera będzie zaopatrzona indywidualnie. Staraj się nie rzucać w oczy – wyjaśniła i chwilę potem mogły wsiąść do windy. Podłoga szybu na szczęście nie była przezroczysta. Jadąc na górę Frederica rozglądała się dookoła, próbując pożreć wzrokiem całe centrum. Gdzieś głębiej w środku niej zakiełkowała myśl, że wie na czym stoi ta prześliczna wydmuszka. Prawdopodobnie była jedyną osobą, która z parteru świata wjechała na jego dach w przeciągu kilkunastu godzin. Wyszły na szeroki korytarz. Dziewczyna spojrzała pod nogi i jej uwagę przykuły rybie grzbiety błyskające wszystkimi kolorami tęczy. Stała na podłogowym akwarium z pancernego szkła. Poczuła, że Roxana wciska jej coś do ręki. Oderwała oczy od dekoracji i pozwoliła zaprowadzić się do pokoju.
- Twój identyfikator. – Kobieta wskazała na metalową kartę. Dziewczyna przytknęła ją do czytnika i pchnęła drzwi. Weszła do pomieszczenia większego od jakichkolwiek pomieszczeń, które miała do tej pory na własność. Od frontu cały czas osaczało ją miasto, zaglądając przez gigantyczne szyby. Okrągłe łóżko stało na podwyższeniu. Zobaczyła podświetlony pulpit biurka i przesuwne drzwi szafy, w której mogłaby swobodnie urządzić drugi pokój. Weszła do środka, czując się jak nieoswojone zwierzę. Wszystko ją rozpraszało, wydawało się za duże i zbyt luksusowe, żeby mogła z tego korzystać. Odłożyła torbę na łóżko i przez chwilę stała w miejscu, nie wiedząc, co ma zrobić. Ostatecznie zdjęła kaptur i zaczęła obracać w dłoniach nadajnik. Usiadła na łóżku, widząc, że kobieta zrobiła to samo.
- Światło zapala się automatycznie, kiedy czytnik jest w czujce przy drzwiach. Przesuwając palec po okręgu możesz zmniejszyć jego natężenie, lub całkiem je wyłączyć – poinstruowała Roxana. Przyglądała się Frederice ze zmęczonym zainteresowaniem. Przez całą drogę na górę nie zmieniły ani słowa. Wydawało jej się, że zna przyczynę.
- To nie jest tak, że niczego sobie nie zawdzięczasz – powiedziała i spróbowała zaczekać na jakąkolwiek reakcję. Nic się nie wydarzyło. – Jedyne co zrobiłam, to zdjęłam blokadę z twojej głowy. Ale to ty wykorzystałaś swoje umiejętności, instynkt i orientację. Znałaś plany budynku, prawda? – zapytała. Dziewczyna skinęła głową.
- Zapamiętałam rzut. Był wyświetlany na ścianie w korytarzu, którym prowadzali mnie na badania. Wiedziałam, że muszę biec do magazynu – przyznała. Roxana skinęła głową.
- To był dzień inwentaryzacji sektora farmaceutycznego. Wtedy na dole otwierają wyjścia ewakuacyjne i trakty dla składów dostawczych. Miałaś jedną szansę na milion, a jednak się udało. Nie jest tak, że niczego nie zrobiłaś – powiedziała i spróbowała dotknąć jej ramienia. Frederica nie zaprotestowała.
- W jaki sposób zdjęłaś blokadę? – zapytała.
- Laboratorium przyjęło moją numerację, próbki miały stosowne oznaczenia. Na podstawie raportów zorientowałam się, kiedy testują substancje blokujące, a kiedy pobudzające układ neurologiczny. Blokowali cię za każdym razem, kiedy szłaś na testy. – Roxana niespokojnie poruszyła wargami, jakby nad czymś myślała. – Potrzebowałam aż dwóch miesięcy, żeby odwzorować działanie tkankowe z obiektowym. W końcu odważyłam się przekazać wadliwą próbkę. Blokada nie zadziałała, a ty spróbowałaś tego, co robiłaś za każdym razem. Spróbowałaś uciec – powiedziała i przez moment obie milczały. Dziewczyna rozpięła torbę, wygrzebała ze środka saszetkę żywieniową i telefon. Jej twarz drgnęła, kiedy na materac wypadł niewielki nośnik. M-0 przekazał jej dostępy do tych serwerów, na których wykonywała pracę, mieszkając u niego. Dodatkowo mogli się swobodnie komunikować, nie martwiąc o bezpieczeństwo połączenia.
– Mówiłaś, że jutro chcesz zacząć badania wstępne. Jak mam się przygotować?
– Odpocząć. – Roxana obserwowała oczy wbite w nośnik. Pomyślała, że nigdy wcześniej nie widziała takiego pożegnania. Dziewczyna i blondyn wyglądali tak, jakby próbowano im wyciąć ważny narząd bez wstępnej konsultacji. Podniosła się i wsunęła dłonie do kieszeni spodni. Zmarszczyła brwi, czując pęk kluczy i coś jeszcze. Breloczek Olka, który podarowała mu na rozpoczęcie pracy. Zapomniał go odpiąć, kiedy oddawał jej samochód. A może po prostu nie chciał go zatrzymać.
– Postaraj się zregenerować. Zaczniemy wieczorem, kiedy wrócę z laboratorium Schindlera. Wybadam jak wygląda sytuacja, nie było mnie trzy dni. Sporo mogło się zmienić – poinstruowała, wycofując się w kierunku drzwi. Znieruchomiała, słysząc uwagę dziewczyny.
– Zrobiłaś się smutniejsza.
Przez chwilę stała z dłonią opartą na futrynie.
– Odpocznij – powtórzyła jeszcze raz, zanim wyszła z pokoju. Frederica została sama.
Wyciągnęła nogi na materacu i zaczęła wyjmować resztę rzeczy z torby. Laptop od Mikaela, komplet bielizny, szlafrok z hotelu, kilka saszetek „na drogę” i portmonetkę z żetonami. Owinęła szyję kolorowym szalikiem i wygrzebała z wewnętrznej kieszeni telefon Łowcy. Przez chwilę obracała go w dłoni, a potem przytrzymała panel wyłączający urządzenie. Zapytało, czy jest tego pewna. Zakończyła operację, nie wiedząc do czego miałoby się jej przydać.
Siedząc w otoczeniu niewielu prywatnych przedmiotów użyła kontrolera. Trzykrotnie przesunęła palcem po tarczy, gasząc światła. Podeszła do okien i usiadła na ziemi, obserwując rozhukane miasto.
Dziewczyna zaciskała palce na uchwycie sportowej torby, w którą spakowała cały swój majątek przed przyjazdem na górę. Umyła się, przebrała i pozwoliła Roxanie zatuszować siniaki na twarzy. Pomyślała, że wygląda jak lalka ze szklanymi oczyma i pociętymi wargami. Lalka, którą poddawano ocenie. Po raz pierwszy doświadczała precyzyjnego upokarzania. Próbowała nie spłonąć pod spojrzeniem przyszpilającym ją jak wyjątkowo brzydkiego motyla. Pomyślała, że jeżeli baba spróbuje zdjąć jej kaptur z głowy, to odgryzie jej rękę. Maud chodziła wokół niej jak wielokolorowa ćma, cykając językiem w taki sposób, jakby oglądała wykoślawiony manekin. Sunąca za nią smuga perfum i apodyktyczny stukot obcasów generował we Frederice myśli podobne do tych, które wywoływały ślepe kreatury na kondygnacji zero.
- Nikt jej nie dotknie. – Maud wydała wyrok tonem kończącym potencjalną dyskusję. Odwróciła się w kierunku Roxany. – Czy obce jest ci pojęcie ekonomii? – kontynuowała, podchodząc do biurka przypominającego surową ławę szkolną. – Przychód, zysk, koszty obsługi, ekwiwalent? – wypluwając słowa, coraz wyżej podnosiła namalowane brwi. – To kaczątko na siebie nie zarobi, moja droga – zawibrowała prawie protekcjonalnie. Roxana obserwowała ją matowymi oczyma, obawiając się o system oświetleniowy. Migotał przez cały wywód, mniej lub bardziej, w zależności od stopnia zdenerwowania Fredericy. Powinnyśmy stąd wyjść.
- Prosiłam cię o identyfikator do apartamentu i panel obsługi oświetlenia. To wszystko. Nie wyraziłam chęci zapoznania się z twoją opinią. – Roxana wyciągnęła dłoń. Z satysfakcją dostrzegła, że platynowe stelaże mimiczne na twarzy kobiety nie zdają egzaminu. Luźne policzki zapracowały nerwowo, kiedy jej macocha wydęła małe usta, międląc jadowitą odpowiedź. Nie pozwoliła jej na to.
- Identyfikator – powtórzyła. Przez chwilę mierzyły się spojrzeniem, a potem Maud wcisnęła jej w dłoń metalową kartę i rzuciła na biurko obły nadajnik, furkocząc zwiewnymi rękawami. Wywaliła jedną z szuflad i cisnęła w kierunku pasierbicy opasłą teczkę.
- Wpisz ją do rejestru.
- Ty to zrób. Przekazałam ci dokumenty. Jako pełnomocnik tego przedsiębiorstwa masz taki obowiązek. Nadałam ci go cztery lata temu. – Roxana sięgnęła po nadajnik i podała go dziewczynie, nadal stojącej nieruchomo z torbą w rękach. – Chodź, pokażę ci twoje miejsce – poprosiła i skierowały się do drzwi. Wyszły z gabinetu, śrubowane na wylot spojrzeniem gospodyni.
Frederica zawahała się przed wejściem na przeszklony trakt komunikacyjny. Przezroczysta podłoga ukazywała serce piątej kondygnacji. Kilkadziesiąt metrów pod nimi wężyki samochodów przemieszczały się neonowymi ulicami. Nieco dalej na prawo wirował czubek głowy roztańczonego hologramu, którego ruchy z bliska wydawały się opasłe i monstrualne. Roxana była już w połowie drogi. Dziewczyna zadarła głowę do góry i zrobiła pierwszy krok naprzód, starając się nie widzieć świata pod sobą. Jednocześnie otaczająca ją rzeczywistość była tak krzykliwa, piękna i wielobarwna, że nie dało się oderwać od niej spojrzenia. Po lewej stronie widziała oficjalną salę gościnną przedsiębiorstwa. Mężczyźni w drogich garniturach pili tak samo drogie trunki, napawając się towarzystwem pięknych kobiet. Każda z nich była dyskretnie pożądana w subtelny, zawoalowany sposób. Konwenanse kończyły się za zamkniętymi drzwiami. Z jakiegoś powodu Frederica pomyślała, że ci wszyscy ludzie mają sztuczne spojrzenia. Może sztuczne twarze. Prawie wpadła na Roxanę czekającą przy szybie komunikacyjnym.
- Kwatery są piętro wyżej – wyjaśniła kobieta – twój pokój jest blisko mojego apartamentu mieszkalnego. To oddzielne skrzydło, oddalone od części oficjalnej – dodała, obserwując tętniące miasto, rozciągające się przed nimi, pod nimi i wokół nich. Pomyślała, że pochłaniało je jak błyszcząca, nadprzyrodzona siła. – To przedsiębiorstwo żyje nocą. W ciągu dnia będziesz mogła korzystać ze wszystkich udogodnień dostępnych dla dziewcząt, na pierwszym piętrze, nad parkingiem. Masz do dyspozycji strefę rozwoju fizycznego, zabiegi relaksacyjne, zadania intelektualne i interaktywne potrzeby towarzyskie. Jeżeli chcesz, możesz korzystać z bufetu, ale twoja kwatera będzie zaopatrzona indywidualnie. Staraj się nie rzucać w oczy – wyjaśniła i chwilę potem mogły wsiąść do windy. Podłoga szybu na szczęście nie była przezroczysta. Jadąc na górę Frederica rozglądała się dookoła, próbując pożreć wzrokiem całe centrum. Gdzieś głębiej w środku niej zakiełkowała myśl, że wie na czym stoi ta prześliczna wydmuszka. Prawdopodobnie była jedyną osobą, która z parteru świata wjechała na jego dach w przeciągu kilkunastu godzin. Wyszły na szeroki korytarz. Dziewczyna spojrzała pod nogi i jej uwagę przykuły rybie grzbiety błyskające wszystkimi kolorami tęczy. Stała na podłogowym akwarium z pancernego szkła. Poczuła, że Roxana wciska jej coś do ręki. Oderwała oczy od dekoracji i pozwoliła zaprowadzić się do pokoju.
- Twój identyfikator. – Kobieta wskazała na metalową kartę. Dziewczyna przytknęła ją do czytnika i pchnęła drzwi. Weszła do pomieszczenia większego od jakichkolwiek pomieszczeń, które miała do tej pory na własność. Od frontu cały czas osaczało ją miasto, zaglądając przez gigantyczne szyby. Okrągłe łóżko stało na podwyższeniu. Zobaczyła podświetlony pulpit biurka i przesuwne drzwi szafy, w której mogłaby swobodnie urządzić drugi pokój. Weszła do środka, czując się jak nieoswojone zwierzę. Wszystko ją rozpraszało, wydawało się za duże i zbyt luksusowe, żeby mogła z tego korzystać. Odłożyła torbę na łóżko i przez chwilę stała w miejscu, nie wiedząc, co ma zrobić. Ostatecznie zdjęła kaptur i zaczęła obracać w dłoniach nadajnik. Usiadła na łóżku, widząc, że kobieta zrobiła to samo.
- Światło zapala się automatycznie, kiedy czytnik jest w czujce przy drzwiach. Przesuwając palec po okręgu możesz zmniejszyć jego natężenie, lub całkiem je wyłączyć – poinstruowała Roxana. Przyglądała się Frederice ze zmęczonym zainteresowaniem. Przez całą drogę na górę nie zmieniły ani słowa. Wydawało jej się, że zna przyczynę.
- To nie jest tak, że niczego sobie nie zawdzięczasz – powiedziała i spróbowała zaczekać na jakąkolwiek reakcję. Nic się nie wydarzyło. – Jedyne co zrobiłam, to zdjęłam blokadę z twojej głowy. Ale to ty wykorzystałaś swoje umiejętności, instynkt i orientację. Znałaś plany budynku, prawda? – zapytała. Dziewczyna skinęła głową.
- Zapamiętałam rzut. Był wyświetlany na ścianie w korytarzu, którym prowadzali mnie na badania. Wiedziałam, że muszę biec do magazynu – przyznała. Roxana skinęła głową.
- To był dzień inwentaryzacji sektora farmaceutycznego. Wtedy na dole otwierają wyjścia ewakuacyjne i trakty dla składów dostawczych. Miałaś jedną szansę na milion, a jednak się udało. Nie jest tak, że niczego nie zrobiłaś – powiedziała i spróbowała dotknąć jej ramienia. Frederica nie zaprotestowała.
- W jaki sposób zdjęłaś blokadę? – zapytała.
- Laboratorium przyjęło moją numerację, próbki miały stosowne oznaczenia. Na podstawie raportów zorientowałam się, kiedy testują substancje blokujące, a kiedy pobudzające układ neurologiczny. Blokowali cię za każdym razem, kiedy szłaś na testy. – Roxana niespokojnie poruszyła wargami, jakby nad czymś myślała. – Potrzebowałam aż dwóch miesięcy, żeby odwzorować działanie tkankowe z obiektowym. W końcu odważyłam się przekazać wadliwą próbkę. Blokada nie zadziałała, a ty spróbowałaś tego, co robiłaś za każdym razem. Spróbowałaś uciec – powiedziała i przez moment obie milczały. Dziewczyna rozpięła torbę, wygrzebała ze środka saszetkę żywieniową i telefon. Jej twarz drgnęła, kiedy na materac wypadł niewielki nośnik. M-0 przekazał jej dostępy do tych serwerów, na których wykonywała pracę, mieszkając u niego. Dodatkowo mogli się swobodnie komunikować, nie martwiąc o bezpieczeństwo połączenia.
– Mówiłaś, że jutro chcesz zacząć badania wstępne. Jak mam się przygotować?
– Odpocząć. – Roxana obserwowała oczy wbite w nośnik. Pomyślała, że nigdy wcześniej nie widziała takiego pożegnania. Dziewczyna i blondyn wyglądali tak, jakby próbowano im wyciąć ważny narząd bez wstępnej konsultacji. Podniosła się i wsunęła dłonie do kieszeni spodni. Zmarszczyła brwi, czując pęk kluczy i coś jeszcze. Breloczek Olka, który podarowała mu na rozpoczęcie pracy. Zapomniał go odpiąć, kiedy oddawał jej samochód. A może po prostu nie chciał go zatrzymać.
– Postaraj się zregenerować. Zaczniemy wieczorem, kiedy wrócę z laboratorium Schindlera. Wybadam jak wygląda sytuacja, nie było mnie trzy dni. Sporo mogło się zmienić – poinstruowała, wycofując się w kierunku drzwi. Znieruchomiała, słysząc uwagę dziewczyny.
– Zrobiłaś się smutniejsza.
Przez chwilę stała z dłonią opartą na futrynie.
– Odpocznij – powtórzyła jeszcze raz, zanim wyszła z pokoju. Frederica została sama.
Wyciągnęła nogi na materacu i zaczęła wyjmować resztę rzeczy z torby. Laptop od Mikaela, komplet bielizny, szlafrok z hotelu, kilka saszetek „na drogę” i portmonetkę z żetonami. Owinęła szyję kolorowym szalikiem i wygrzebała z wewnętrznej kieszeni telefon Łowcy. Przez chwilę obracała go w dłoni, a potem przytrzymała panel wyłączający urządzenie. Zapytało, czy jest tego pewna. Zakończyła operację, nie wiedząc do czego miałoby się jej przydać.
Siedząc w otoczeniu niewielu prywatnych przedmiotów użyła kontrolera. Trzykrotnie przesunęła palcem po tarczy, gasząc światła. Podeszła do okien i usiadła na ziemi, obserwując rozhukane miasto.