Siedzieli przy hotelowym stoliku, Roxana na sofie, Frederica i M-0 w fotelach naprzeciwko. Na płaskich talerzach przed nimi, jak kolorowe oczy pyszniły się kawałki niepodrabianego sushi. Żaden z produktów nie był zastąpiony bardziej ekonomicznym, sztucznym komponentem. Kobieta zerknęła w stronę balkonu, na którym Olek palił najdłuższego papierosa w życiu. Podejrzewała, że nie wróci, dopóki nie zakończą rozmowy. Pomieszczenie wypełniał cichy klekot dotykowych paneli klawiatury. Mikael realizował pierwsze ze zleceń, które otrzymał od kobiety. Umieszczał w systemie administracyjnym Xernagenu zwolnienie lekarskie, podstawiając fałszywą datę. Roxana ułatwiła mu to zadanie, podając numer służbowego komputera pracownicy, która obsługiwała system. Sięgnęła pałeczkami po miniaturowe dzieło sztuki i wsunęła do ust, czując na sobie analityczne spojrzenie dziewczyny. Wiele zostało już powiedziane: rodzaj trucizny i sposób podania, wpływ na organizm i cel, w jakim zostały podjęte takie kroki. Mimo to następne pytania naciekały między nimi jak świeże nowotwory. Sięgnęła po kolejny kawałek, rzucając okiem na stertę papierowych opakowań po podłym żarciu z budy pod hotelem. Siedzieli w tym pokoju już prawie trzecią dobę. Niewiele, biorąc pod uwagę jak dużo się zmieniło.
Frederica obserwowała dłoń kobiety. Interesował ją ruch palców i to, w jaki sposób składała pałeczki do jedzenia. Nie była pewna, czy każdą z tych rzeczy można jeść, dlatego się nie częstowała. Potem doszła do wniosku, że ma zbyt ściśnięty żołądek. Badawczo przyglądała się bladej twarzy, dużym oczom i symetrycznym rysom, nie potrafiąc ocenić, co myśli o Roxanie. Była sfrustrowana, że kobieta potraktowała ją jak kukłę, a jednocześnie zdawała sobie sprawę, że w wyniku jej działań odwróciły się od niej oczy Klemensa Schindlera.
- Zgodziłam się z tobą rozmawiać tylko z jednego powodu. Mikael jest pewien, że potrafisz mi pomóc – stwierdziła i mocniej zacisnęła kolana, pomiędzy którymi trzymała butelkę z wodą elektrolitową. Roxana proponowała jej kroplówkę, ale dziewczyna nie pozwoliła na wykonanie wkłucia. Nadal czuła się słaba i wymięta, jakby ktoś wypchał jej ciało watoliną, ale myślała przejrzyściej niż kilka godzin temu. Prawie całkowicie odzyskała wzrok, co pozwoliło jej poczuć się pewniej. M-0 zerknął na nią kontrolnie zanim wrócił do klepania w klawisze. Roxana skinęła głową.
- Prawda. Słyszałam, że próbowaliście odblokowywać pamięć elektrodami. To cud, że nie zostałaś trwale uszkodzona – skomentowała, sięgając po wysoką szklankę. – Jestem w stanie odblokować twoje wspomnienia. Jak pewnie zdążyliście się zorientować, są dwa sposoby odzyskania pamięci zablokowanej neuronalnie. Prąd i środki o wysokiej toksyczności – dodała. Mikael skinął głową, nie odrywając wzroku od monitora.
- Jak to będzie wyglądało?
- Będziemy pracowały na metabolitach. W zależności od substancji, której będzie wymagał proces zmetabolizuję ją sama, lub wykorzystam sztuczny układ immunologiczny. Po pierwszej próbie wykonamy szereg badań i obserwacji, na podstawie których będzie można nakreślić dalszy plan działania. Częstotliwość prób, stężenie i dopasowanie odpowiedniej substancji, działania prewencyjne – wyjaśniła, upiła łyk wody i odstawiła szklankę na stolik. Poczęstowała się zwitkiem imbiru, chcąc oczyścić kubki smakowe. Cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy z Fredericą. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w twarzy dziewczyny było coś znajomego. Miała to na końcu myśli, gdzieś bardzo głęboko we wspomnieniu. Ulotne określenie, umykające z głowy. Dziewczyna zadała kolejne pytanie.
- Kto będzie wykonywał próby i badania. Gdzie to będzie robione? – bezwiednie sięgnęła paznokciami do przedramienia. Wyobraziła sobie białe pomieszczenia i rozmazane twarze, niezmiennie kojarzone z bólem i brakiem decyzyjności o sobie samej. Mikael automatycznie chwycił jej nadgarstek i położył dłoń z powrotem na podłokietniku fotela. Żadne z nich nie zwróciło na to uwagi.
- Ja. – Roxana uspokoiła szarpiące się spekulacje. – Będziemy tylko my dwie, w prywatnym laboratorium, które znajduje się w moim przedsiębiorstwie – wyjaśniła. Zerknęła w stronę balkonu, zanim wróciła wzrokiem do dziewczyny. Zauważyła, że uspokoiła ją ta informacja. – To będzie wymagało ścisłej współpracy i częstego kontaktu. Nie jestem w stanie wygospodarować tyle czasu na dojazd, muszę mieć cię przy sobie – oświadczyła. Frederica przez moment wpatrywała się w butelkę, próbując to sobie poukładać. Oderwała korek zębami i pociągnęła długi łyk słonawej cieczy, łapiąc ukradkiem migotanie oczu M-0 i to, jak niespokojnie poruszył się w fotelu.
- Co pani proponuje? – zabrzęczał, wpatrzony w kobietę. Dziewczyna pomyślała, że zestawienie ich głosów jest bardzo dziwnym, trochę niekomfortowym połączeniem. Mężczyzna brzmiał jak syntezator, natomiast kobieta mówiła bardzo wysoko, prawie dziewczęco. Fredericę zaskoczył ten głos, diametralnie niepasujący do postaci.
- Chciałabym, żeby dziewczyna pojechała ze mną. Posiada dokumenty i tożsamość, może figurować w spisie przedsiębiorstwa jako jedna z dziewcząt. Otrzyma lokum i ubezpieczenie. Od strony formalnej wszystko będzie uporządkowane.
- Zaraz. Pani prowadzi luksusowy dom publiczny – zauważył mężczyzna i na moment przymknął klapkę laptopa. – W jaki sposób Frederica będzie regulowała sytuację finansową? – zapytał. Dziewczyna patrzyła na niego z zainteresowaniem, analizując jego słowa. Zmarszczyła brwi.
- Ja nie chcę pracować tak jak one – powiedziała od razu i zdziwiła się, czując, że objęła się ramionami. Tak jakby jej ciało potrzebowało potwierdzenia, że nadal będzie należało tylko do niej. Jeszcze bardziej zdziwiło ją nieokreślone skrzywienie pełnych warg.
- To oczywiste. – Roxana z zainteresowaniem przyjrzała się dziewczynie, po raz pierwszy widząc wyraźnie tę nieporadną i zagubioną część. Wychyliła się zza nieprzystępnej fasady jak miękka tkanka pod skalpelem. – Myślę, że znajdziemy ci odpowiednie zajęcia, z innej dziedziny, na okres trwania prób – zapewniła. Zakręciła wodą w szklance, którą znowu trzymała w dłoni i poprosiła M-0, żeby na moment odłożył laptop.
- Po odzyskaniu pamięci Fredericy będziemy dysponować wszelkimi argumentami, żeby zdemaskować Xernagen. – Przesunęła oczy na dziewczynę. – Mam niejasne pojęcie na temat celu badań, którym cię poddawano. Wiem niewiele o metodyce, jeszcze mniej o skutkach i wynikach, ale nad tym mogę pracować od wewnątrz. Spodziewam się, że informacje odzyskane po próbach będą kluczowe dla przebiegu sprawy. – Frederica czuła się dziwnie pod jej spojrzeniem. Zaczęła się wiercić i odstawiła butelkę na stolik. Nie wiedząc co ma zrobić z rękoma, sięgnęła po najmniej skomplikowaną cząstkę sushi i wpakowała ją palcami do ust.
- Kilka tygodni temu Klemens Shindler złożył mi propozycję pracy w pełnym wymiarze godzin w laboratoriach Xernagenu. – Roxana kontynuowała. – Przyjmę ofertę. Będę miała szerszą możliwość dotarcia do raportów Dougherty’ego. Mam podejrzenie, że był potencjalnym koordynatorem projektu. Nie mogę dotknąć jego prywatnych badań, ale przez pewien czas pracowaliśmy wspólnie. Przeanalizuję te raporty jeden po drugim, coś może z nich wynikać. Zaczynam dostrzegać model, na którym pracowali. I zakres, do którego wykorzystano moje próbki. Jestem w stanie wskazać wpływ ich stosowania i rozłożyć proces w czasie. Jedyne czego potrzebuję to raportów i tego, co będziesz mogła mi powiedzieć. – Poczekała, aż oboje przytakną i przeniosła spojrzenie na M-0.
– Będąc w strukturach firmy mam większy dostęp do danych na temat numeracji komputerów. Mogę ułatwić ci dostępy. Ich sieć jest ściśle zabezpieczona, jednak podejrzewam, że z pomocą od wewnątrz mógłbyś dotrzeć do wielu źródeł informacji. Także tych, które interesują cię prywatnie – dodała. Wyjaśnili sobie wzajemną motywację, na której opierała się ich wczesna współpraca. Zauważyła, że sztuczne oczy nieznacznie pojaśniały.
- Chciałabym, żebyś przez pewien czas pracował tylko dla mnie, w ścisłym porozumieniu z Fredericą. Kwestie wynagrodzenia ustalimy na umowie – zapewniła. Dała im chwilę na przeanalizowanie tego komunikatu. Zmieniła pozycję, zakładając nogę na nogę i splotła palce na kolanie, prostując się całkiem biznesowo.
- Każde z nas dysponuje odpowiednimi narzędziami, żeby z innego obszaru eksplorować tę sprawę. Jest jeszcze jedna perspektywa, bardzo kusząca, ale niebezpieczna. – Zerknęła w stronę balkonu. Zaczynała się cieszyć, że Olek zdecydował się nie towarzyszyć im w rozmowie. – Klemens Schindler – wyjaśniła – zbliżając się do niego, mogłabym uzyskać dostęp do wielu interesujących nas informacji. Problem polega na tym, że aktualny moment nie jest logicznie zasadny – stwierdziła z wyraźnym niezadowoleniem. – Będzie przeczulony po tym, co stało się z Obiektem. Sprawa pociągnie za sobą konsekwencje, których źródła nie znam. – Spojrzała na dziewczynę. – Podejrzewam, że jakiekolwiek próby manipulacyjne z udziałem jego osoby są z góry skazane na niepowodzenie. – Gdzieś głębiej, w środku niej gnieździła się obawa, że Schindler mógł być zbyt twardym przeciwnikiem. Kłamał równie dobrze jak ona. Nie miała pewności, czy nie lepiej.
- Ale Schindler ma syna. – Spojrzała na M-0. – Chciałabym, żebyś udostępnił mi wszystkie potencjalnie przydatne informacje na jego temat – poleciła, sięgnęła po pałeczki, ale zrezygnowała. Dotarło do niej na co się porywała i w jej głowie zabłysła refleksja, czy aby na pewno jest na to gotowa. Gross oddalił się jak złe wspomnienie, zniknął z planszy, a ona mogła złapać oddech. Mimo wszystko nie była pewna, czy był dostatecznie głęboki, żeby ją uspokoić.
- Co o tym myślicie? – zapytała, wyciągając przed siebie długie nogi. Frederica obserwowała czerwone paznokcie i skubała przedramię. Mikael wyfiltrował z przemowy zadania i zapisał w płacie skroniowym, szeregując w znanej sobie sekwencji. Spojrzeli na siebie, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie. Dziewczyna odezwała się pierwsza.
- Jest jeszcze jedna sprawa. Dlaczego jesteś tak pewna, że to co pamiętam będzie pomocne? Równie dobrze mogę przypomnieć sobie białą celę, nic więcej – zapytała. Przywykła do tego, że większość osób pojawiających się w jej życiu żądało czegoś od jej dziurawej głowy, roszcząc sobie prawa do wspomnień, które nie istniały nawet dla samej zainteresowanej. Ponownie czuła, że ktoś wie o niej więcej niż ona sama, mając w świadomości obraz osoby, którego Frederica wciąż nie umiała wykreować, zderzając się ze znakami zapytania. – Dlaczego mi pomagasz?
Roxana przez chwilę nie odpowiadała, wpatrzona w białą ścianę.
- To oczywiste. To ja cię wypuściłam – odpowiedziała i mogła być świadkiem tego, jak zmienia się twarz człowieka, któremu potrzaskano rzeczywistość.
Frederica obserwowała dłoń kobiety. Interesował ją ruch palców i to, w jaki sposób składała pałeczki do jedzenia. Nie była pewna, czy każdą z tych rzeczy można jeść, dlatego się nie częstowała. Potem doszła do wniosku, że ma zbyt ściśnięty żołądek. Badawczo przyglądała się bladej twarzy, dużym oczom i symetrycznym rysom, nie potrafiąc ocenić, co myśli o Roxanie. Była sfrustrowana, że kobieta potraktowała ją jak kukłę, a jednocześnie zdawała sobie sprawę, że w wyniku jej działań odwróciły się od niej oczy Klemensa Schindlera.
- Zgodziłam się z tobą rozmawiać tylko z jednego powodu. Mikael jest pewien, że potrafisz mi pomóc – stwierdziła i mocniej zacisnęła kolana, pomiędzy którymi trzymała butelkę z wodą elektrolitową. Roxana proponowała jej kroplówkę, ale dziewczyna nie pozwoliła na wykonanie wkłucia. Nadal czuła się słaba i wymięta, jakby ktoś wypchał jej ciało watoliną, ale myślała przejrzyściej niż kilka godzin temu. Prawie całkowicie odzyskała wzrok, co pozwoliło jej poczuć się pewniej. M-0 zerknął na nią kontrolnie zanim wrócił do klepania w klawisze. Roxana skinęła głową.
- Prawda. Słyszałam, że próbowaliście odblokowywać pamięć elektrodami. To cud, że nie zostałaś trwale uszkodzona – skomentowała, sięgając po wysoką szklankę. – Jestem w stanie odblokować twoje wspomnienia. Jak pewnie zdążyliście się zorientować, są dwa sposoby odzyskania pamięci zablokowanej neuronalnie. Prąd i środki o wysokiej toksyczności – dodała. Mikael skinął głową, nie odrywając wzroku od monitora.
- Jak to będzie wyglądało?
- Będziemy pracowały na metabolitach. W zależności od substancji, której będzie wymagał proces zmetabolizuję ją sama, lub wykorzystam sztuczny układ immunologiczny. Po pierwszej próbie wykonamy szereg badań i obserwacji, na podstawie których będzie można nakreślić dalszy plan działania. Częstotliwość prób, stężenie i dopasowanie odpowiedniej substancji, działania prewencyjne – wyjaśniła, upiła łyk wody i odstawiła szklankę na stolik. Poczęstowała się zwitkiem imbiru, chcąc oczyścić kubki smakowe. Cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy z Fredericą. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w twarzy dziewczyny było coś znajomego. Miała to na końcu myśli, gdzieś bardzo głęboko we wspomnieniu. Ulotne określenie, umykające z głowy. Dziewczyna zadała kolejne pytanie.
- Kto będzie wykonywał próby i badania. Gdzie to będzie robione? – bezwiednie sięgnęła paznokciami do przedramienia. Wyobraziła sobie białe pomieszczenia i rozmazane twarze, niezmiennie kojarzone z bólem i brakiem decyzyjności o sobie samej. Mikael automatycznie chwycił jej nadgarstek i położył dłoń z powrotem na podłokietniku fotela. Żadne z nich nie zwróciło na to uwagi.
- Ja. – Roxana uspokoiła szarpiące się spekulacje. – Będziemy tylko my dwie, w prywatnym laboratorium, które znajduje się w moim przedsiębiorstwie – wyjaśniła. Zerknęła w stronę balkonu, zanim wróciła wzrokiem do dziewczyny. Zauważyła, że uspokoiła ją ta informacja. – To będzie wymagało ścisłej współpracy i częstego kontaktu. Nie jestem w stanie wygospodarować tyle czasu na dojazd, muszę mieć cię przy sobie – oświadczyła. Frederica przez moment wpatrywała się w butelkę, próbując to sobie poukładać. Oderwała korek zębami i pociągnęła długi łyk słonawej cieczy, łapiąc ukradkiem migotanie oczu M-0 i to, jak niespokojnie poruszył się w fotelu.
- Co pani proponuje? – zabrzęczał, wpatrzony w kobietę. Dziewczyna pomyślała, że zestawienie ich głosów jest bardzo dziwnym, trochę niekomfortowym połączeniem. Mężczyzna brzmiał jak syntezator, natomiast kobieta mówiła bardzo wysoko, prawie dziewczęco. Fredericę zaskoczył ten głos, diametralnie niepasujący do postaci.
- Chciałabym, żeby dziewczyna pojechała ze mną. Posiada dokumenty i tożsamość, może figurować w spisie przedsiębiorstwa jako jedna z dziewcząt. Otrzyma lokum i ubezpieczenie. Od strony formalnej wszystko będzie uporządkowane.
- Zaraz. Pani prowadzi luksusowy dom publiczny – zauważył mężczyzna i na moment przymknął klapkę laptopa. – W jaki sposób Frederica będzie regulowała sytuację finansową? – zapytał. Dziewczyna patrzyła na niego z zainteresowaniem, analizując jego słowa. Zmarszczyła brwi.
- Ja nie chcę pracować tak jak one – powiedziała od razu i zdziwiła się, czując, że objęła się ramionami. Tak jakby jej ciało potrzebowało potwierdzenia, że nadal będzie należało tylko do niej. Jeszcze bardziej zdziwiło ją nieokreślone skrzywienie pełnych warg.
- To oczywiste. – Roxana z zainteresowaniem przyjrzała się dziewczynie, po raz pierwszy widząc wyraźnie tę nieporadną i zagubioną część. Wychyliła się zza nieprzystępnej fasady jak miękka tkanka pod skalpelem. – Myślę, że znajdziemy ci odpowiednie zajęcia, z innej dziedziny, na okres trwania prób – zapewniła. Zakręciła wodą w szklance, którą znowu trzymała w dłoni i poprosiła M-0, żeby na moment odłożył laptop.
- Po odzyskaniu pamięci Fredericy będziemy dysponować wszelkimi argumentami, żeby zdemaskować Xernagen. – Przesunęła oczy na dziewczynę. – Mam niejasne pojęcie na temat celu badań, którym cię poddawano. Wiem niewiele o metodyce, jeszcze mniej o skutkach i wynikach, ale nad tym mogę pracować od wewnątrz. Spodziewam się, że informacje odzyskane po próbach będą kluczowe dla przebiegu sprawy. – Frederica czuła się dziwnie pod jej spojrzeniem. Zaczęła się wiercić i odstawiła butelkę na stolik. Nie wiedząc co ma zrobić z rękoma, sięgnęła po najmniej skomplikowaną cząstkę sushi i wpakowała ją palcami do ust.
- Kilka tygodni temu Klemens Shindler złożył mi propozycję pracy w pełnym wymiarze godzin w laboratoriach Xernagenu. – Roxana kontynuowała. – Przyjmę ofertę. Będę miała szerszą możliwość dotarcia do raportów Dougherty’ego. Mam podejrzenie, że był potencjalnym koordynatorem projektu. Nie mogę dotknąć jego prywatnych badań, ale przez pewien czas pracowaliśmy wspólnie. Przeanalizuję te raporty jeden po drugim, coś może z nich wynikać. Zaczynam dostrzegać model, na którym pracowali. I zakres, do którego wykorzystano moje próbki. Jestem w stanie wskazać wpływ ich stosowania i rozłożyć proces w czasie. Jedyne czego potrzebuję to raportów i tego, co będziesz mogła mi powiedzieć. – Poczekała, aż oboje przytakną i przeniosła spojrzenie na M-0.
– Będąc w strukturach firmy mam większy dostęp do danych na temat numeracji komputerów. Mogę ułatwić ci dostępy. Ich sieć jest ściśle zabezpieczona, jednak podejrzewam, że z pomocą od wewnątrz mógłbyś dotrzeć do wielu źródeł informacji. Także tych, które interesują cię prywatnie – dodała. Wyjaśnili sobie wzajemną motywację, na której opierała się ich wczesna współpraca. Zauważyła, że sztuczne oczy nieznacznie pojaśniały.
- Chciałabym, żebyś przez pewien czas pracował tylko dla mnie, w ścisłym porozumieniu z Fredericą. Kwestie wynagrodzenia ustalimy na umowie – zapewniła. Dała im chwilę na przeanalizowanie tego komunikatu. Zmieniła pozycję, zakładając nogę na nogę i splotła palce na kolanie, prostując się całkiem biznesowo.
- Każde z nas dysponuje odpowiednimi narzędziami, żeby z innego obszaru eksplorować tę sprawę. Jest jeszcze jedna perspektywa, bardzo kusząca, ale niebezpieczna. – Zerknęła w stronę balkonu. Zaczynała się cieszyć, że Olek zdecydował się nie towarzyszyć im w rozmowie. – Klemens Schindler – wyjaśniła – zbliżając się do niego, mogłabym uzyskać dostęp do wielu interesujących nas informacji. Problem polega na tym, że aktualny moment nie jest logicznie zasadny – stwierdziła z wyraźnym niezadowoleniem. – Będzie przeczulony po tym, co stało się z Obiektem. Sprawa pociągnie za sobą konsekwencje, których źródła nie znam. – Spojrzała na dziewczynę. – Podejrzewam, że jakiekolwiek próby manipulacyjne z udziałem jego osoby są z góry skazane na niepowodzenie. – Gdzieś głębiej, w środku niej gnieździła się obawa, że Schindler mógł być zbyt twardym przeciwnikiem. Kłamał równie dobrze jak ona. Nie miała pewności, czy nie lepiej.
- Ale Schindler ma syna. – Spojrzała na M-0. – Chciałabym, żebyś udostępnił mi wszystkie potencjalnie przydatne informacje na jego temat – poleciła, sięgnęła po pałeczki, ale zrezygnowała. Dotarło do niej na co się porywała i w jej głowie zabłysła refleksja, czy aby na pewno jest na to gotowa. Gross oddalił się jak złe wspomnienie, zniknął z planszy, a ona mogła złapać oddech. Mimo wszystko nie była pewna, czy był dostatecznie głęboki, żeby ją uspokoić.
- Co o tym myślicie? – zapytała, wyciągając przed siebie długie nogi. Frederica obserwowała czerwone paznokcie i skubała przedramię. Mikael wyfiltrował z przemowy zadania i zapisał w płacie skroniowym, szeregując w znanej sobie sekwencji. Spojrzeli na siebie, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie. Dziewczyna odezwała się pierwsza.
- Jest jeszcze jedna sprawa. Dlaczego jesteś tak pewna, że to co pamiętam będzie pomocne? Równie dobrze mogę przypomnieć sobie białą celę, nic więcej – zapytała. Przywykła do tego, że większość osób pojawiających się w jej życiu żądało czegoś od jej dziurawej głowy, roszcząc sobie prawa do wspomnień, które nie istniały nawet dla samej zainteresowanej. Ponownie czuła, że ktoś wie o niej więcej niż ona sama, mając w świadomości obraz osoby, którego Frederica wciąż nie umiała wykreować, zderzając się ze znakami zapytania. – Dlaczego mi pomagasz?
Roxana przez chwilę nie odpowiadała, wpatrzona w białą ścianę.
- To oczywiste. To ja cię wypuściłam – odpowiedziała i mogła być świadkiem tego, jak zmienia się twarz człowieka, któremu potrzaskano rzeczywistość.
*~*~*