Wnętrze samochodu było rozgrzane, a powietrze duszne od zapachu okablowania. Jechali długo. Wokół nich robiło się coraz bardziej pusto. Po zjechaniu na trzecią platformę mieli drogę tylko dla siebie. Nad nimi, jak asfaltowe macki ośmiornicy wiły się spiętrzone ulice. Przecięli skrzyżowany trakt komunikacyjny, zjeżdżając z trzeciej kondygnacji.
Olek zamknął kratkę wentylacyjną po stronie kierowcy. Gorąc buchał mu w twarz, wciskał się do nosa i wysuszał gardło. Próbował przykręcić ogrzewanie, ale jego towarzysz notorycznie protestował, mówiąc, że jest zimno. Tłumaczył to faktem, że przy niskiej masie ciała zaburzenia termoregulacji były stanem naturalnym. Olek pomyślał, odklejając koszulkę od rozgrzanego fotela, że chrzani tego typu stany naturalne. Był zły, kanciasta broń Łowcy zatknięta za pasek spodni wciskała mu się w plecy. Zaczynał czuć, jak odbija się na nim brak porządnego spania i niska kaloryczność śmiesznej porcji proszkowej jajecznicy. To wszystko i jeszcze trochę więcej składało się na konsekwencje dwóch ostatnich nocy. Zapłacił gigantyczne odszkodowanie zapienionemu dyrektorowi hotelu, który zażądał wyjaśnień, co działo się w pokoju numer trzysta trzydzieści trzy. I w jaki sposób w wyniku „kameralnego spotkania” wybito dziurę w drzwiach łazienki i potrzaskano cztery krzesła na cztery, które były w apartamencie. Mówił dodatkowo o zniszczonych frontach, uszkodzonej szybie i zakrwawionym zlewie. To ostatnie było najbardziej niepokojącym punktem przesłuchania. Olek tłumaczył się pokrętnie i mało wiarygodnie, w ostateczności wyrównując koszty naprawy zniszczeń. Jego zdaniem wyliczenie zostało zawyżone. Roxana poinformowała go, że wyrówna mu to przy kolejnej wypłacie. Nie skomentował tego, nadal nie potrafiąc z nią normalnie rozmawiać. Pożegnała się z nim dotknięciem zimnego policzka i równie zimnymi oczyma. Wiedział, że nie była kobietą, która pozwalała na cofnięcie raz przyjętego komunikatu. Bardzo dobrze zrozumiała, co miał jej do powiedzenia i weszła w fazę godzenia się z tym faktem. On także chciałby już tam być.
M-0 oderwał wzrok od wyświetlacza i spojrzał na prawo. Obok nich wyrastała ściana monstrualnego budynku osiedlowego. Wyglądała jak rozstąpiona, mojżeszowa fala. Mężczyzna wrócił wzrokiem do telefonu.
- Cały czas się przemieszcza – wyjaśnił. Czerwona kropka, oznaczająca nawigator Grossa, przesuwała się ku górze od kilkudziesięciu minut. Pojawiła się na mapach blondyna niecałą godzinę wcześniej, prowokując natychmiastową reakcję. Uparł się, że jedzie z Olkiem i w drodze manipulacyjnego szantażu zjadł cztery saszetki na raz. Stosował się do wszystkich zasad jakich od niego wymagano, skupiając na nawigowaniu i starając się nie zasłabnąć. Przez całą drogę zupełnie nieanalitycznie nie zakładał możliwości, że Frederice mogło się nie udać.
- Myślisz, że są we dwoje? – usłyszał pytanie Olka i pokręcił głową.
- Nie wiem. To tylko jego nawigator. Ale jeżeli zginął na dole, mogła zabrać ze sobą jego oko – wyjaśnił, a po chwili dodał pytające „no co”, widząc trudne do zdefiniowania spojrzenie. – Oddala się – poinformował, przybliżając do twarzy tablet, na którym wyświetlał mapę trasy zaginionej dwójki. Nieoczekiwanie na ekran telefonu wskoczyło okno wiadomości. Olek zacisnął dłonie na kierownicy i drgnął, kiedy blondyn rąbnął chudymi kolanami w schowek, prostując się na fotelu pasażera.
– Wysłała współrzędne. – Jego głos zawibrował i wybrzmiał typowo ludzką ekscytacją. – Napisała, że ma jego telefon. – Spojrzał na mężczyznę, ale nie doczekał się komentarza. Próbował zadzwonić pod obcy numer, ale notorycznie zderzał się z głosem automatycznej sekretarki. Poruszył się niespokojnie i mocniej chwycił pas bezpieczeństwa, kiedy autem zarzuciło na wyrwie. Standard nawierzchni ulegał pogorszeniu im niżej się znajdowali. Zostali połknięci przez tunel i wystrzelili po drugiej stronie, zjeżdżając po łuku coraz niżej. Nie wiedząc, co powinien zrobić, zaczął lokalizować telefon, z którego dostarczono wiadomość.
– Wyszli na środkowej platformie drugiej kondygnacji. Widzę to miejsce z dokładnością dziewięćdziesięciu procent. Musimy zjechać niżej – zakomunikował, obserwując zielony trójkąt, którym oznaczył Fredericę. Czerwona kropka towarzyszyła mu tylko przez chwilę, a potem zaczęła się oddalać.
– Wyszli we dwoje – stwierdził cicho, tym razem z wyraźnie brzmiącym, prawie groteskowym niedowierzaniem. Olek spojrzał na niego pytająco, po chwili wracając wzrokiem do ulicy.
- Szczerze mówiąc byłem pewien, że Łowca da radę, przecież znał topografię – zauważył. M-0 spojrzał na niego, próbując odgadnąć, czy mężczyzna jest szczerze niepoinformowany, czy próbował żartować. Niejednokrotnie usłyszał od społeczeństwa, że nie posiada poczucia humoru, dlatego wolał się upewnić.
- Na dole jest gatunek – wyjaśnił, ale odpowiedziało mu kolejne pytające spojrzenie.
- Gatunek został stworzony przez Rząd na przełomie dwa tysiące dziewięćdziesiątego i dziewięćdziesiątego pierwszego roku. Założeniem był tani projekt militarny, bazujący na połączeniu zwierzęcego instynktu i ludzkiej motoryki, charakteryzujący się dużą odpornością fizyczną i stosunkową łatwością sterowania. Dwukrotnie wykorzystano testową populację w niewielkiej skali i okazało się, że projekt nie spełnia swojej funkcji. Tresura okazała się niemożliwa, a wpływ na układ neuronalny lub genotyp kończył się śmiercią, albo upośledzeniem ustroju. Wszystkie osobniki projektu delegowano na dół w celu utylizacji. Kondygnacja zero nie była już wtedy zamieszkiwana przez ludzi, Enklawa miała pełne dwie platformy i rozbudowywała trzecią. Problem wygenerował się cztery lata później. Podczas eksterminowania pierwszej kondygnacji na potrzeby stworzenia Sortu odkryto, co dzieje się niżej. Kilku testowych materiałów nie udało się efektywnie zutylizować. Nie zostały przeprowadzone badania mogące wyjaśnić, dlaczego tak się stało. Osobniki były nieodławialne. Niepozbawione funkcji rozrodczych zaczęły się rozmnażać i dostosowywać do warunków panujących na dole. Utraciły zmysł wzroku, jednocześnie rozwijając słuch do ponadprzeciętnego stopnia. Nieustannie mutujący genotyp doprowadził do wykształcenia innych cech, zwiększających szanse na przetrwanie w narzuconych warunkach. Gatunek jest padlinożerny. Próba powtórnej utylizacji, najprawdopodobniej przy użyciu silnej chemii byłaby niemożliwa. Środowisko skażone na długie lata uniemożliwiałoby jakiekolwiek prace renowacyjne. Ich liczba została absurdalnie ograniczona z uwagi na gatunek, ale stosunkowo szybko Rząd wpadł na pomysł jak można wykorzystać zaistniałą sytuację. Na dole sortowi żołnierze pozbywają się wszystkich ciał utylizowanych przy eksterminacjach, niektórych rekrutów, materiałów szkoleniowych, ofiar zleceń i manipulacji rządowych. Gatunek wykorzystany w takiej formie spełnia lepszą rolę niż pierwotna, do której został wyhodowany. Problem pojawia się w momencie, kiedy utkniesz tam, jeszcze żyjąc – wyjaśnił. Olek milczał, próbując to sobie poukładać. Uznał, że nie jest w stanie i na kwadrans skupił się już tylko na drodze. Blondyn był aktualnie chaotycznym nawigatorem, więc poprosił, żeby zamontował telefon na chwytaku i pozwolił mu jechać po swojemu. Jechali trasą pomiędzy dwoma molochami na których, jak na kolumnach, stały wyższe kondygnacje ich świata.
- Bardzo zależy ci na tej dziewczynie – stwierdził nieoczekiwanie. M-0 spojrzał na niego znad tabletu.
- Mamy wspólny cel – zabrzęczał, ale jego oczy zamigotały, a z lewego prawie całkiem spełzła niebieska mgła. – Nadała mi imię – powiedział już bardziej składnie, chociaż Olek nie mógł oprzeć się wrażeniu, że władanie językiem sprawiało mu trudności. Coraz wyraźniej widział, że M-0 jest podzielony. Osobiście wolał tego drugiego, bardziej przypominającego organizm, niż maszynę.
- Jakie to imię? – zapytał, próbując jak najdłużej utrzymać w przytomności jego żywą część. Blondyn próbował odpowiedzieć, ale coś go zablokowało. Przez chudą twarz przeszedł krótki spazm, potem odwrócił głowę i wlepił w tablet znów całkiem sztuczne oczy. Resztę trasy pokonali w milczeniu. Na zewnątrz furkotało powietrze, nieliczne neony reklamujące firmy z piątej kondygnacji rozpraszały czerń.
Znaleźli ją w ciasnej uliczce pomiędzy dwoma lokalami. Dygotała na schodach, zaciskając w palcach telefon Adriana. Siedziała na skórzanej kurtce. Początkowo nie zrozumiała kogo ma przed sobą. Majaczący przed oczyma cień próbował do niej mówić, dużo i bardzo szybko. Potem poczuła uścisk jego ramion. Wycieńczenie i strach przylgnęły do niej jak druga skóra i w pierwszym odruchu chciała się wycofać. Ktoś silniejszy wziął ją na ręce.
Olek niósł dziewczynę do samochodu, starając się na nią nie patrzeć. Z dziwnym opóźnieniem dotarło do niego, że nigdy nie chciałby doświadczyć takiej czerni i ciszy, w jakiej ci dwoje musieli żyć przez prawie dwie, potworne doby. Zatrzymał się tylko na chwilę, żeby wyrzucić broń do jednego z kontenerów. Wpadła w mrok i odbiła się z grzechotem od blaszanego dna, a on poczuł się zdecydowanie lżejszy.
Olek zamknął kratkę wentylacyjną po stronie kierowcy. Gorąc buchał mu w twarz, wciskał się do nosa i wysuszał gardło. Próbował przykręcić ogrzewanie, ale jego towarzysz notorycznie protestował, mówiąc, że jest zimno. Tłumaczył to faktem, że przy niskiej masie ciała zaburzenia termoregulacji były stanem naturalnym. Olek pomyślał, odklejając koszulkę od rozgrzanego fotela, że chrzani tego typu stany naturalne. Był zły, kanciasta broń Łowcy zatknięta za pasek spodni wciskała mu się w plecy. Zaczynał czuć, jak odbija się na nim brak porządnego spania i niska kaloryczność śmiesznej porcji proszkowej jajecznicy. To wszystko i jeszcze trochę więcej składało się na konsekwencje dwóch ostatnich nocy. Zapłacił gigantyczne odszkodowanie zapienionemu dyrektorowi hotelu, który zażądał wyjaśnień, co działo się w pokoju numer trzysta trzydzieści trzy. I w jaki sposób w wyniku „kameralnego spotkania” wybito dziurę w drzwiach łazienki i potrzaskano cztery krzesła na cztery, które były w apartamencie. Mówił dodatkowo o zniszczonych frontach, uszkodzonej szybie i zakrwawionym zlewie. To ostatnie było najbardziej niepokojącym punktem przesłuchania. Olek tłumaczył się pokrętnie i mało wiarygodnie, w ostateczności wyrównując koszty naprawy zniszczeń. Jego zdaniem wyliczenie zostało zawyżone. Roxana poinformowała go, że wyrówna mu to przy kolejnej wypłacie. Nie skomentował tego, nadal nie potrafiąc z nią normalnie rozmawiać. Pożegnała się z nim dotknięciem zimnego policzka i równie zimnymi oczyma. Wiedział, że nie była kobietą, która pozwalała na cofnięcie raz przyjętego komunikatu. Bardzo dobrze zrozumiała, co miał jej do powiedzenia i weszła w fazę godzenia się z tym faktem. On także chciałby już tam być.
M-0 oderwał wzrok od wyświetlacza i spojrzał na prawo. Obok nich wyrastała ściana monstrualnego budynku osiedlowego. Wyglądała jak rozstąpiona, mojżeszowa fala. Mężczyzna wrócił wzrokiem do telefonu.
- Cały czas się przemieszcza – wyjaśnił. Czerwona kropka, oznaczająca nawigator Grossa, przesuwała się ku górze od kilkudziesięciu minut. Pojawiła się na mapach blondyna niecałą godzinę wcześniej, prowokując natychmiastową reakcję. Uparł się, że jedzie z Olkiem i w drodze manipulacyjnego szantażu zjadł cztery saszetki na raz. Stosował się do wszystkich zasad jakich od niego wymagano, skupiając na nawigowaniu i starając się nie zasłabnąć. Przez całą drogę zupełnie nieanalitycznie nie zakładał możliwości, że Frederice mogło się nie udać.
- Myślisz, że są we dwoje? – usłyszał pytanie Olka i pokręcił głową.
- Nie wiem. To tylko jego nawigator. Ale jeżeli zginął na dole, mogła zabrać ze sobą jego oko – wyjaśnił, a po chwili dodał pytające „no co”, widząc trudne do zdefiniowania spojrzenie. – Oddala się – poinformował, przybliżając do twarzy tablet, na którym wyświetlał mapę trasy zaginionej dwójki. Nieoczekiwanie na ekran telefonu wskoczyło okno wiadomości. Olek zacisnął dłonie na kierownicy i drgnął, kiedy blondyn rąbnął chudymi kolanami w schowek, prostując się na fotelu pasażera.
– Wysłała współrzędne. – Jego głos zawibrował i wybrzmiał typowo ludzką ekscytacją. – Napisała, że ma jego telefon. – Spojrzał na mężczyznę, ale nie doczekał się komentarza. Próbował zadzwonić pod obcy numer, ale notorycznie zderzał się z głosem automatycznej sekretarki. Poruszył się niespokojnie i mocniej chwycił pas bezpieczeństwa, kiedy autem zarzuciło na wyrwie. Standard nawierzchni ulegał pogorszeniu im niżej się znajdowali. Zostali połknięci przez tunel i wystrzelili po drugiej stronie, zjeżdżając po łuku coraz niżej. Nie wiedząc, co powinien zrobić, zaczął lokalizować telefon, z którego dostarczono wiadomość.
– Wyszli na środkowej platformie drugiej kondygnacji. Widzę to miejsce z dokładnością dziewięćdziesięciu procent. Musimy zjechać niżej – zakomunikował, obserwując zielony trójkąt, którym oznaczył Fredericę. Czerwona kropka towarzyszyła mu tylko przez chwilę, a potem zaczęła się oddalać.
– Wyszli we dwoje – stwierdził cicho, tym razem z wyraźnie brzmiącym, prawie groteskowym niedowierzaniem. Olek spojrzał na niego pytająco, po chwili wracając wzrokiem do ulicy.
- Szczerze mówiąc byłem pewien, że Łowca da radę, przecież znał topografię – zauważył. M-0 spojrzał na niego, próbując odgadnąć, czy mężczyzna jest szczerze niepoinformowany, czy próbował żartować. Niejednokrotnie usłyszał od społeczeństwa, że nie posiada poczucia humoru, dlatego wolał się upewnić.
- Na dole jest gatunek – wyjaśnił, ale odpowiedziało mu kolejne pytające spojrzenie.
- Gatunek został stworzony przez Rząd na przełomie dwa tysiące dziewięćdziesiątego i dziewięćdziesiątego pierwszego roku. Założeniem był tani projekt militarny, bazujący na połączeniu zwierzęcego instynktu i ludzkiej motoryki, charakteryzujący się dużą odpornością fizyczną i stosunkową łatwością sterowania. Dwukrotnie wykorzystano testową populację w niewielkiej skali i okazało się, że projekt nie spełnia swojej funkcji. Tresura okazała się niemożliwa, a wpływ na układ neuronalny lub genotyp kończył się śmiercią, albo upośledzeniem ustroju. Wszystkie osobniki projektu delegowano na dół w celu utylizacji. Kondygnacja zero nie była już wtedy zamieszkiwana przez ludzi, Enklawa miała pełne dwie platformy i rozbudowywała trzecią. Problem wygenerował się cztery lata później. Podczas eksterminowania pierwszej kondygnacji na potrzeby stworzenia Sortu odkryto, co dzieje się niżej. Kilku testowych materiałów nie udało się efektywnie zutylizować. Nie zostały przeprowadzone badania mogące wyjaśnić, dlaczego tak się stało. Osobniki były nieodławialne. Niepozbawione funkcji rozrodczych zaczęły się rozmnażać i dostosowywać do warunków panujących na dole. Utraciły zmysł wzroku, jednocześnie rozwijając słuch do ponadprzeciętnego stopnia. Nieustannie mutujący genotyp doprowadził do wykształcenia innych cech, zwiększających szanse na przetrwanie w narzuconych warunkach. Gatunek jest padlinożerny. Próba powtórnej utylizacji, najprawdopodobniej przy użyciu silnej chemii byłaby niemożliwa. Środowisko skażone na długie lata uniemożliwiałoby jakiekolwiek prace renowacyjne. Ich liczba została absurdalnie ograniczona z uwagi na gatunek, ale stosunkowo szybko Rząd wpadł na pomysł jak można wykorzystać zaistniałą sytuację. Na dole sortowi żołnierze pozbywają się wszystkich ciał utylizowanych przy eksterminacjach, niektórych rekrutów, materiałów szkoleniowych, ofiar zleceń i manipulacji rządowych. Gatunek wykorzystany w takiej formie spełnia lepszą rolę niż pierwotna, do której został wyhodowany. Problem pojawia się w momencie, kiedy utkniesz tam, jeszcze żyjąc – wyjaśnił. Olek milczał, próbując to sobie poukładać. Uznał, że nie jest w stanie i na kwadrans skupił się już tylko na drodze. Blondyn był aktualnie chaotycznym nawigatorem, więc poprosił, żeby zamontował telefon na chwytaku i pozwolił mu jechać po swojemu. Jechali trasą pomiędzy dwoma molochami na których, jak na kolumnach, stały wyższe kondygnacje ich świata.
- Bardzo zależy ci na tej dziewczynie – stwierdził nieoczekiwanie. M-0 spojrzał na niego znad tabletu.
- Mamy wspólny cel – zabrzęczał, ale jego oczy zamigotały, a z lewego prawie całkiem spełzła niebieska mgła. – Nadała mi imię – powiedział już bardziej składnie, chociaż Olek nie mógł oprzeć się wrażeniu, że władanie językiem sprawiało mu trudności. Coraz wyraźniej widział, że M-0 jest podzielony. Osobiście wolał tego drugiego, bardziej przypominającego organizm, niż maszynę.
- Jakie to imię? – zapytał, próbując jak najdłużej utrzymać w przytomności jego żywą część. Blondyn próbował odpowiedzieć, ale coś go zablokowało. Przez chudą twarz przeszedł krótki spazm, potem odwrócił głowę i wlepił w tablet znów całkiem sztuczne oczy. Resztę trasy pokonali w milczeniu. Na zewnątrz furkotało powietrze, nieliczne neony reklamujące firmy z piątej kondygnacji rozpraszały czerń.
Znaleźli ją w ciasnej uliczce pomiędzy dwoma lokalami. Dygotała na schodach, zaciskając w palcach telefon Adriana. Siedziała na skórzanej kurtce. Początkowo nie zrozumiała kogo ma przed sobą. Majaczący przed oczyma cień próbował do niej mówić, dużo i bardzo szybko. Potem poczuła uścisk jego ramion. Wycieńczenie i strach przylgnęły do niej jak druga skóra i w pierwszym odruchu chciała się wycofać. Ktoś silniejszy wziął ją na ręce.
Olek niósł dziewczynę do samochodu, starając się na nią nie patrzeć. Z dziwnym opóźnieniem dotarło do niego, że nigdy nie chciałby doświadczyć takiej czerni i ciszy, w jakiej ci dwoje musieli żyć przez prawie dwie, potworne doby. Zatrzymał się tylko na chwilę, żeby wyrzucić broń do jednego z kontenerów. Wpadła w mrok i odbiła się z grzechotem od blaszanego dna, a on poczuł się zdecydowanie lżejszy.
*~*~*