26-04-2019, 09:56
Olek przestał przecierać twarz i wypuścił głośno powietrze. Czuł jak kant parapetu wbija mu się w lędźwie, ale to ignorował. Wszystko wydawało się nierzeczywiste. Kobieta siedziała na brzegu łóżka, wpatrzona w bose stopy. Przyciskała je płasko do podłogi, aż zbielały końcówki palców. Jedno nie patrzyło na drugie, wyraźnie czując dysonans między sobą.
- Musisz mi to powtórzyć jeszcze raz. – Mężczyzna przesunął ramiona do tyłu i chwycił parapet dłońmi. Wcisnął kciuki pod spód i raz za razem dawał upust sile, mając wrażenie, że jeżeli nie spuści ciśnienia z głowy, w końcu wybuchnie. Tworzywo zaskrzypiało pod zaciśniętymi dłońmi, kiedy się odezwała.
- Oswajam trucizny. Mówiłam. Olek, ty nigdy nie chciałeś tego słuchać. Nie rozumiałeś, co do ciebie mówię. – Cały czas używała tego samego argumentu. Jedynego jaki miała na swoją obronę. Mężczyzna cyknął językiem i skrzywił wargi w czymś, co kiedyś pewnie mogło być uśmiechem. Kiedy mówiła do niego w taki sposób czuł się jak toporny głupek, zbyt ciemny, żeby cokolwiek mu tłumaczyć. Zaraz po tej refleksji nachodziła następna, że w mniemaniu Roxany mógł być na tyle nieistotny, że nie zasługiwał na żadne tłumaczenie. Może to wszystko między nimi było bardziej puste, niż przewidywał. Przynajmniej z jednej strony. Spuścił głowę, ciężko wydmuchując powietrze przez nos.
- Powtórz mi jeszcze raz. Te zmiany – doprecyzował. Poruszyła się niespokojnie i niecierpliwie, ale pozostała na miejscu. Otuliła się ciaśniej szlafrokiem.
- Mam sztuczną nerkę. Lewa nie poradziła sobie z filtracją toksyn. Wątrobę częściowo wyposażoną w bardziej wydajne receptory, szczątkowo zachowaną naturalną tkankę. Wypaczony układ immunologiczny, otępiony na działanie alergenów, substancji toksycznie czynnych i trujących. Nie jestem zdolna do utrzymania ciąży – wyrecytowała, każde słowo wymawiając coraz ciszej. Bezwiednie zacisnęła uda pod szlafrokiem, jakby próbowała utrzymać między nimi to, czego od dawna tam nie było. – Olek. To całe moje życie. Te badania są najważniejszą rzeczą, jaką mam. Dla której żyję. Mogłam pomóc tej dziewczynie tylko dzięki umiejętnościom, które posiadam. Nie widzisz, że to było zasadne? – zapytała i poczuła gniew, słysząc, że jej głos brzmi rozpaczliwie. Olek się nie odzywał. Poruszył potężnymi ramionami i zaczął wyłamywać sobie palce.
- Myślałem, że po tobie. Nie wiedziałem co się z tobą dzieje. Leżałaś tutaj siedem godzin i było tylko gorzej. – Pokręcił głową i na chwilę wysunął żuchwę do przodu. Przygryzł język. – Gdybyś powiedziała cokolwiek, to bym się nie martwił – podsumował. Poza dezorientacją i strachem najbardziej uwierał go fakt, że kobieta kompletnie zignorowała jego potencjalne odczucia. Płytko. To słowo cały czas rozpychało się w jego głowie, niosąc za sobą prawdę, której do tej pory nie widział. Potarł twarz dłońmi, czując na policzkach szorstkość skóry i twarde odciski. – Nigdy się nie zabezpieczaliśmy. Mówiłaś, że masz to załatwione – zauważył. Gdyby wiedział w jaki sposób wygląda to „załatwione”, zrobiłby po swojemu. Nie potrafił określić nowego uczucia, które się w nim pojawiło i wgryzło bardzo głęboko. Poczucie pominięcia było miażdżące, ale pod spodem było coś jeszcze; nie dała mu żadnej szansy na wybór i świadomość. Znowu poczuł się jak zignorowany dzieciak.
- To wczesne poronienia – odezwała się głucho i podsunęła stopy na materac. Objęła jedno kolano ramionami, drugą nogę położyła płasko na łóżku. – Nie sądziłam, że powinieneś wiedzieć.
- Ile? – zapytał od razu i zdziwił się, słysząc własny głos. Było w nim jakieś obce brzmienie. Roxana długo nie odpowiadała.
- Jedno z pewnością. Drugie mogło być twoje, albo Grossa. Ale to nie ma żadnego znaczenia – powiedziała, a on poczuł, że wbiła te słowa w bardzo miękkie miejsce, mordując coś ważnego.
- To dziecko….
- Płód, Olek. To był…
- Kurwa. Ten płód, wiedziałaś, że się nie utrzyma. Że nic z tego nie będzie. – Przesunął dłonią po włosach i poprawił poluzowany opatrunek. Formował w ustach to, co chciał powiedzieć i próbował przewidzieć, co się potem stanie. – Myślałem, że jesteś chora z ambicji. Ale ty jesteś po prostu okrutna – stwierdził. Roxana po raz pierwszy spojrzała prosto na niego. Miała wrażenie, że coś między nimi puściło. Bardzo cienka nitka wzajemnego przyciągania pękła prawie bezgłośnie, jakby przecięta ostrymi nożycami. Mężczyzna nie oddał jej spojrzenia.
- Dociągnę to do końca – zaczął – zostanę, bo nie mogę patrzeć, jak mu zależy. – Wskazał głową na salon, w którym M-0 leżał nieprzytomny na krześle. Sztuczny umysł i desperacja wykończyły jego rezerwy późną nocą. Kiedy oczy zgasły w zwiotczałym ciele, Olek przeniósł go na kanapę. Godzinę później blondyn doczołgał się z powrotem do stolika. Pomyślał, że taka determinacja w stosunku do kobiety jest głupotą. I że bardzo dobrze znał podobnego faceta. – Dociągnę ten temat, a potem wysiadam. Będziesz musiała poszukać ochroniarza – skończył i odepchnął się od parapetu. Wyszedł z sypialni, zanim Roxana zdążyła coś powiedzieć. Zamknęła rozchylone usta i została na miejscu, mając wrażenie, że przyrosła do materaca.
Mikael był już przytomny. Na pierwszy rzut oka można było nazwać go nawet chaotycznym. Olek zatrzymał się, słysząc dźwięk dotykowej klawiatury i przez moment nic nie mówił, obserwując jak mężczyzna pracuje. Przeskakiwał oczyma pomiędzy monitorami i co chwilę przesuwał skrzynkę przypominającą router odrobinę w lewo lub w prawo. Wystrzelił ramieniem na bok i sięgnął po tablet, kilkukrotnie przybliżając mapę na ekranie. Mrużył oczy, obliczał, myślał. Biorąc pod uwagę sektor firmy, z którego spadli, mógł z dużą dokładnością określić aktualne miejsce ich pobytu. W przybliżeniu nałożył na mapę rozmieszczenie wind, pozaznaczał trasy, które byłyby najbardziej logicznym rozwiązaniem. Przewidywał, szukał. Potem zaczął rozpisywać współrzędne.
- Mam aktywny szyb – zatrzeszczał i popił to stwierdzenie wodą. Sińce pod jego oczyma przypominały czarne worki. Wyprostował palce i dopadł do drugiego z laptopów. Olek bez słowa zaczął nastawiać kawę. Kiedy wrócił z kubkiem do stolika, Mikael trwał w dziwnym zawieszeniu. Obserwował oba monitory, co jakiś czas rzucając okiem na tablet. Wygiął kręgosłup w nawias i pochylił głowę niżej, wpatrzony w jeden punkt.
- Uruchomili coś. – Spojrzał na mężczyznę. – Uruchomili – powtórzył. Żywa maszyna. Kontakt. Olek usiadł przy nim i zajrzał mu przez ramię, nie widząc, co dokładnie blondyn miał na myśli. Podążył wzrokiem za jego palcem na zaciemniony kwadrat. – Tutaj. – M-0 odwrócił głowę, w oczach miał bezsprzecznie ludzką emocję. – Wiem, jak nadać wiadomość.
- Musisz mi to powtórzyć jeszcze raz. – Mężczyzna przesunął ramiona do tyłu i chwycił parapet dłońmi. Wcisnął kciuki pod spód i raz za razem dawał upust sile, mając wrażenie, że jeżeli nie spuści ciśnienia z głowy, w końcu wybuchnie. Tworzywo zaskrzypiało pod zaciśniętymi dłońmi, kiedy się odezwała.
- Oswajam trucizny. Mówiłam. Olek, ty nigdy nie chciałeś tego słuchać. Nie rozumiałeś, co do ciebie mówię. – Cały czas używała tego samego argumentu. Jedynego jaki miała na swoją obronę. Mężczyzna cyknął językiem i skrzywił wargi w czymś, co kiedyś pewnie mogło być uśmiechem. Kiedy mówiła do niego w taki sposób czuł się jak toporny głupek, zbyt ciemny, żeby cokolwiek mu tłumaczyć. Zaraz po tej refleksji nachodziła następna, że w mniemaniu Roxany mógł być na tyle nieistotny, że nie zasługiwał na żadne tłumaczenie. Może to wszystko między nimi było bardziej puste, niż przewidywał. Przynajmniej z jednej strony. Spuścił głowę, ciężko wydmuchując powietrze przez nos.
- Powtórz mi jeszcze raz. Te zmiany – doprecyzował. Poruszyła się niespokojnie i niecierpliwie, ale pozostała na miejscu. Otuliła się ciaśniej szlafrokiem.
- Mam sztuczną nerkę. Lewa nie poradziła sobie z filtracją toksyn. Wątrobę częściowo wyposażoną w bardziej wydajne receptory, szczątkowo zachowaną naturalną tkankę. Wypaczony układ immunologiczny, otępiony na działanie alergenów, substancji toksycznie czynnych i trujących. Nie jestem zdolna do utrzymania ciąży – wyrecytowała, każde słowo wymawiając coraz ciszej. Bezwiednie zacisnęła uda pod szlafrokiem, jakby próbowała utrzymać między nimi to, czego od dawna tam nie było. – Olek. To całe moje życie. Te badania są najważniejszą rzeczą, jaką mam. Dla której żyję. Mogłam pomóc tej dziewczynie tylko dzięki umiejętnościom, które posiadam. Nie widzisz, że to było zasadne? – zapytała i poczuła gniew, słysząc, że jej głos brzmi rozpaczliwie. Olek się nie odzywał. Poruszył potężnymi ramionami i zaczął wyłamywać sobie palce.
- Myślałem, że po tobie. Nie wiedziałem co się z tobą dzieje. Leżałaś tutaj siedem godzin i było tylko gorzej. – Pokręcił głową i na chwilę wysunął żuchwę do przodu. Przygryzł język. – Gdybyś powiedziała cokolwiek, to bym się nie martwił – podsumował. Poza dezorientacją i strachem najbardziej uwierał go fakt, że kobieta kompletnie zignorowała jego potencjalne odczucia. Płytko. To słowo cały czas rozpychało się w jego głowie, niosąc za sobą prawdę, której do tej pory nie widział. Potarł twarz dłońmi, czując na policzkach szorstkość skóry i twarde odciski. – Nigdy się nie zabezpieczaliśmy. Mówiłaś, że masz to załatwione – zauważył. Gdyby wiedział w jaki sposób wygląda to „załatwione”, zrobiłby po swojemu. Nie potrafił określić nowego uczucia, które się w nim pojawiło i wgryzło bardzo głęboko. Poczucie pominięcia było miażdżące, ale pod spodem było coś jeszcze; nie dała mu żadnej szansy na wybór i świadomość. Znowu poczuł się jak zignorowany dzieciak.
- To wczesne poronienia – odezwała się głucho i podsunęła stopy na materac. Objęła jedno kolano ramionami, drugą nogę położyła płasko na łóżku. – Nie sądziłam, że powinieneś wiedzieć.
- Ile? – zapytał od razu i zdziwił się, słysząc własny głos. Było w nim jakieś obce brzmienie. Roxana długo nie odpowiadała.
- Jedno z pewnością. Drugie mogło być twoje, albo Grossa. Ale to nie ma żadnego znaczenia – powiedziała, a on poczuł, że wbiła te słowa w bardzo miękkie miejsce, mordując coś ważnego.
- To dziecko….
- Płód, Olek. To był…
- Kurwa. Ten płód, wiedziałaś, że się nie utrzyma. Że nic z tego nie będzie. – Przesunął dłonią po włosach i poprawił poluzowany opatrunek. Formował w ustach to, co chciał powiedzieć i próbował przewidzieć, co się potem stanie. – Myślałem, że jesteś chora z ambicji. Ale ty jesteś po prostu okrutna – stwierdził. Roxana po raz pierwszy spojrzała prosto na niego. Miała wrażenie, że coś między nimi puściło. Bardzo cienka nitka wzajemnego przyciągania pękła prawie bezgłośnie, jakby przecięta ostrymi nożycami. Mężczyzna nie oddał jej spojrzenia.
- Dociągnę to do końca – zaczął – zostanę, bo nie mogę patrzeć, jak mu zależy. – Wskazał głową na salon, w którym M-0 leżał nieprzytomny na krześle. Sztuczny umysł i desperacja wykończyły jego rezerwy późną nocą. Kiedy oczy zgasły w zwiotczałym ciele, Olek przeniósł go na kanapę. Godzinę później blondyn doczołgał się z powrotem do stolika. Pomyślał, że taka determinacja w stosunku do kobiety jest głupotą. I że bardzo dobrze znał podobnego faceta. – Dociągnę ten temat, a potem wysiadam. Będziesz musiała poszukać ochroniarza – skończył i odepchnął się od parapetu. Wyszedł z sypialni, zanim Roxana zdążyła coś powiedzieć. Zamknęła rozchylone usta i została na miejscu, mając wrażenie, że przyrosła do materaca.
Mikael był już przytomny. Na pierwszy rzut oka można było nazwać go nawet chaotycznym. Olek zatrzymał się, słysząc dźwięk dotykowej klawiatury i przez moment nic nie mówił, obserwując jak mężczyzna pracuje. Przeskakiwał oczyma pomiędzy monitorami i co chwilę przesuwał skrzynkę przypominającą router odrobinę w lewo lub w prawo. Wystrzelił ramieniem na bok i sięgnął po tablet, kilkukrotnie przybliżając mapę na ekranie. Mrużył oczy, obliczał, myślał. Biorąc pod uwagę sektor firmy, z którego spadli, mógł z dużą dokładnością określić aktualne miejsce ich pobytu. W przybliżeniu nałożył na mapę rozmieszczenie wind, pozaznaczał trasy, które byłyby najbardziej logicznym rozwiązaniem. Przewidywał, szukał. Potem zaczął rozpisywać współrzędne.
- Mam aktywny szyb – zatrzeszczał i popił to stwierdzenie wodą. Sińce pod jego oczyma przypominały czarne worki. Wyprostował palce i dopadł do drugiego z laptopów. Olek bez słowa zaczął nastawiać kawę. Kiedy wrócił z kubkiem do stolika, Mikael trwał w dziwnym zawieszeniu. Obserwował oba monitory, co jakiś czas rzucając okiem na tablet. Wygiął kręgosłup w nawias i pochylił głowę niżej, wpatrzony w jeden punkt.
- Uruchomili coś. – Spojrzał na mężczyznę. – Uruchomili – powtórzył. Żywa maszyna. Kontakt. Olek usiadł przy nim i zajrzał mu przez ramię, nie widząc, co dokładnie blondyn miał na myśli. Podążył wzrokiem za jego palcem na zaciemniony kwadrat. – Tutaj. – M-0 odwrócił głowę, w oczach miał bezsprzecznie ludzką emocję. – Wiem, jak nadać wiadomość.