Adrian próbował oddać mocz. Mimo miażdżącego parcia na pęcherz z końcówki penisa wyciekła tylko krew. Zacisnął zęby i zaklął, drapiąc betonową ścianę. Czuł, że coś pęcznieje mu w dole pleców, wykluwa się w podbrzuszu. Zapiął spodnie i wrócił do grzebania przy windzie. To był ich pierwszy szyb od czasu opuszczenia chłodni. Wydawał się zdatny do użytku, ale Adriana niepokoił wskaźnik wysokości, przesunięty pomiędzy piętra. Winda była wyregulowana. Podejrzewał, że przy jej obecnej kondycji najprawdopodobniej zatną się pomiędzy pierwszą, a drugą kondygnacją.
- Poświeć na prawo – polecił i odgarnął trzy grube kable, próbując dostać się do mechanizmu pod nimi. Dziewczyna przesunęła telefon tak jak kazał. Miała wrażenie, że jej język jest za duży, żeby zmieścić się w ustach. Czuła, że ma szorstkie i popękane wargi. Gdyby zaczęła skubać zębami słoną skórę, na pewno by je rozkrwawiła. Łowca stał niecały metr od niej, czuła jego obecność i słyszała ruch palców pomiędzy kablami. Docierał do niej dziwny zapach przywołujący na myśl chorobę, albo ból. Jego charakterystyczna woń krwi w chlorowanej wodzie stopniowo zanikała pod ostrzejszym zapachem potu wsiąkniętego w ubrania. Frederica nie pachniała lepiej. Minęła trzynasta godzina na kondygnacji zero.
- Nie pojedziemy – zawyrokował i zatrzasnął klapkę skrzynki. Zreflektował się i nerwowo wyprężył, tak samo jak dziewczyna. Przez moment nasłuchiwali, nie mając odwagi poruszyć jakimkolwiek mięśniem. Nic się nie wydarzyło.
- Spróbuj jeszcze raz – poprosiła. Dwukrotnie jej uległ, sam łapiąc się nadziei, że jednak im się uda. Tym razem splunął, chociaż nagromadzenie śliny w suchych policzkach wydawało się niemożliwe.
- Nie pojedziemy. Nie widzisz, że cholerny wskaźnik jest wyregulowany? – przesunął dłonią po spierzchniętych wargach i odwrócił się od szybu.
- Zaskoczę cię, ale nie. – Usłyszał i zacisnął pięść. Pyskowała mu w taki sposób coraz częściej. Podejrzewał, że była to metoda na poradzenie sobie ze strachem, albo kurwi element charakteru. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni, w lewej macając sortowy identyfikator. Uznał, że nie mieli wyboru. Jeżeli przejdą do sektora wind prywaciarskich powrót w razie awarii lub nieczynnego szybu będzie niemożliwy. Nie wystarczy im sił. Dość dobrze orientował się do której dzielnicy trafili i wiedział gdzie znajduje się sortowy komunikator. Tego typu urządzenia instalowano w różnych miejscach. Działały po użyciu imiennego identyfikatora. Mechanicy komunikowali się za ich pomocą z sortem Trzecim w razie utrudnień przy renowacji. Gross mógł go uruchomić i poprosić o pomoc. Wypadki na kondygnacji zero były problematyczne, ale Sort musiał szanować swoich ludzi. Zwłaszcza ludzi takich jak Adrian.
- Idziemy – zarządził i zaczął iść przed siebie. Słyszał, że ruszyła za nim, a po chwili poczuł jak łapie go za rękaw. Skręcili w szeroki korytarz prowadzący do galerii handlowej. Na końcu były obrotowe drzwi. Gigantyczny budynek stanowił osiedle mieszkalne eksterminowane przed dwa tysiące setnym rokiem. Infrastruktura i rozwiązania technologiczne były kompletnie przestarzałe. Gross nigdzie indziej nie widział zwykłych schodów. Mieli ruchome podjazdy dla niepełnosprawnych, w tym czasie nieaktywne, ale zdawało się, że to szczyt postępu. Galeria stanowiła podstawę osiedla. Nad nią, na planie kwadratu wyrastały budynki mieszkalne. Z balkonów wychodzących na pasaż można było oglądać centrum wypoczynkowe galerii z nieczynną fontanną i podartymi kanapami. Minęli pustą budę z jedzeniem, wyblakły szyld próbował informować, że zjedzą tu „pyszne gofry własnej roboty”. Adrian nie miał pojęcia, co to jest gofer, albo gofr. Starał się znaleźć wzrokiem komunikator. Z wyglądu przypominał bankomat, ale na zdezelowanym cmentarzysku przestarzałych urządzeń sprawiał wrażenie czegoś nie z tego świata. Mężczyzna zlokalizował go bez większych problemów. Stał pomiędzy podjazdem na piętro galerii, a rozbitą witryną sklepu z ubraniami. Powykręcane manekiny leżały na podłodze, wyglądając zza szklanych zębów rozwalonej wystawy. Dziewczyna zapytała, co miał zamiar zrobić, ale ją zignorował. Przez chwilę obracał w dłoni identyfikator. Cienka blaszka z kodem kreskowym i podstawowymi informacjami na jego temat, stanowiła być albo nie być w obecnej sytuacji. Spojrzał na wypukłą soczewkę na górze urządzenia, a potem na monitor zabudowany z czterech stron. Przytknął blaszkę do czujki, budząc komunikator do życia. Przez chwilę jasne światło i żywy dźwięk maszyny wydawały się nierealne. Nie na miejscu. Oboje drgnęli, niebieski ekran zamigotał i wyświetlił animację oczekiwania na połączenie. Odezwał się kobiecy syntezator mowy.
- Podaj. hasło – polecił, intonując każdy wyraz sztucznie przyjemnym tonem. Frederica obejrzała się dookoła, próbując wyczuć obecność którejkolwiek z istot. Głos wydawał jej się zbyt głośny, kiedy przyrównała go do wymienianych między nimi szeptów.
- Trzy tysiące trzysta trzydzieści trzy – wyrecytował półgłosem, ale nic się nie wydarzyło. Odchrząknął, rozejrzał się i powtórzył głośniej. – Trzy tysiące trzysta trzydzieści trzy.
- Melduj. – Syntezator wydał kolejne polecenie.
- Identyfikator numer 09217/s9. Status Łowca. Znalazłem się na kondygnacji zero, chcę znaleźć aktywny szyb. Proszę o wskazanie – zameldował zgodnie z żądaniem maszyny. Przez chwilę nic się nie wydarzyło, poza zmianą animacji przepływającej na monitorze; teraz patrzył na skłębione chmury. Komunikator przeliczał, myślał.
- Przyjęto. zgłoszenie. numer. dwieście. dwadzieścia. siedem. – Kobiecy głos brzmiał tak samo pozytywnie jak wcześniej. Adrian poczuł jak trzeszczą zaciskane zęby i pomacał językiem dziury w dziąśle. Frederica poczuła jego gniew, miał zapach gotowanej krwi.
- Jestem na kondygnacji zero, potrzebuję pilnie aktywnego szybu. Kurwa. – To ostatnie dodał ciszej. Głos zaczął dziękować mu za skorzystanie z komunikatora. Mężczyzna chciał rąbnąć pięścią w obudowę, ale tylko położył na niej dłoń.
- Adrian Gross, Sort numer Dziewięć – warknął desperacko i syntezator przestał gadać.
- Przeliczam – poinformował ich po krótkiej chwili i przez moment było zupełnie cicho. Frederica próbowała zrozumieć to, co właśnie usłyszała. To, że Mikael się pomylił. Wyłamała sobie palce, odsuwając się pół kroku od Łowcy. Legendy. Poczuła jakby ktoś przytknął jej zimny palec do szczytu kręgosłupa.
- Przyjęto. zgłoszenie. numer. dwieście. osiemdziesiąt. dziewięć. – Zanim syntezator skończył recytować Adrian zaklął i wdusił przycisk na manualnej klawiaturze.
- Adrian Gross, Dziewiątka, melduję pilnie, oznaczenie szóstego stopnia – wysyczał, wciskając guzik do momentu, aż animacja znikła. Na monitorze pojawił się skan jego identyfikatora. W rogu było zdjęcie, był na nim młodszy o czternaście lat.
- Zmiana. w. systemie – wyrecytował kobiecy głos. Frederica nie miała pojęcia co pojawiło się na monitorze, ale odsunęła się jeszcze odrobinę. Coś co wychodziło z mężczyzny było jej bardzo dobrze znane. Nie miało kształtu, rozmiaru, ani określonej treści. Było szalone. Czuła coś podobnego w każdą z nieprzespanych nocy, w które zastanawiała się, dlaczego ją skrzywdzono.
„Adrian Gross, status – Łowca. Służba czynna -> zmieniono na status / Zaginiony -> zmieniono na status / Poległy w czasie wykonywania obowiązków zawodowych. Karta zaktualizowana. Karta zamknięta.”
Łowca przyglądał się temu przez dwanaście sekund. Ekran zamigotał, syntezator podziękował za skorzystanie z komunikatora i zamilkł. Przez chwilę mężczyzna nerwowo przeskakiwał oczyma pomiędzy soczewką kamery, a klawiaturą. Nie docierało do niego, co właśnie przeczytał.
- Skurwiele – warknął i prawie rozwalił czujkę, przyciskając do niej identyfikator. To co stało się później było prologiem do koszmaru. Alarm zaczął wyć, a czerwona dioda wbudowana w róg urządzenia zamigotała długimi, czerwonymi seriami.
UŻYTO NIEAKTYWNEGO IDENTYFIKATORA. OSTRZEŻENIE, UŻYTO NIEAKTYWNEGO IDENTYFIKATORA
Komunikat ryczał, dźwięk syreny ogłuszał rozkręcony do stu dwudziestu decybeli i piętrzył się w pustych oknach budynków mieszkalnych. Frederica miała wrażenie, że drżą ściany, zacisnęła dłonie na uszach, krzycząc coś do mężczyzny. Wrzeszczał, kazał jej biec, chwycił ją za nadgarstek i szarpnął w kierunku nieruchomej platformy podjazdowej. Za nimi skłębiło się napięcie. Czuła życie i głód, przepływający wściekle prąd i liczbę. Co najmniej kilkanaście stworzeń przepychało się przez gardziel obrotowych drzwi. Słyszała jak wpadły do galerii, Adrian szarpnął ją mocniej, zaczęła biec szybciej, mając wrażenie, że płonie jej przełyk. Złapała większy haust powietrza, potknęła się i krzyknęła, ale alarm skutecznie rozepchał się w jej ustach i zagłuszył ten dźwięk. Mężczyzna dźwignął ją do góry i popędzili górnym korytarzem. Stawiał dłuższe kroki, szarpał ją i wlókł za sobą, w końcu puścił. Upadła na podłogę, jej stopa zaklinowała się pomiędzy wyszczerbionymi płytami. Poczuła ból w kostce, pulsowanie i ciepło rozlewające się w kierunku kolana. Dźwignęła się na nogi i utykając zaczęła biec dalej. Zacisnęła zęby na dolnej wardze, rozgryzając skórę. Adrian dopadł do zablokowanego przejścia z napisem „wyjście służbowe”. Obok zamka był czytnik na podbijanie karty. Łowca rozpędził się i rąbnął butem w drzwi, próbując je wyłamać. Słyszał skłębioną masę, ładującą się na nieaktywny podjazd. Pazury szorowały o metal, połowa trasy, trzy czwarte. Kilka pierwszych stworzeń wbiegło na górny pasaż. Uderzył jeszcze raz, poczuł prąd przeszywający kolano, ale rąbnął po raz kolejny. Drzwi wgięły się do środka w kilku miejscach, ale nie ustąpiły. Spanikowany zaczął rozglądać się na boki. Na prawo kible, na lewo ślepy korytarz tarasu widokowego z balustradą. Cofnął się jeszcze raz, ale nie uderzył; zamek trzasnął, kiedy przepłynęła przez niego wiązka niskiego napięcia. Drzwi rozchyliły się przed nimi, nie wydając żadnego dźwięku. Adrian spojrzał na dziewczynę zwiniętą w pół i szarpnął ją za sobą, biegnąc naprzód. Usłyszeli jak stworzenia jedno po drugim walą w rozchylone drzwi. Zawiasy huknęły, kiedy drewno rąbnęło w przeciwległą ścianę, otwierając się na pełną szerokość i ostatecznie zleciało na ziemię. Pędzili przed siebie. Musieli znaleźć schody. Wybiegli na korytarz komunikacyjny, naprzeciwko mieli windy, po lewej klatki schodowe. Frederica dociągała obolałą kończynę, poruszając się coraz mniej płynnie.
- Trzymaj mnie – polecił i szarpnął ją do góry. Krzyknęła, czując jak jej stopy odrywają się od ziemi. Wczepiła się palcami w jego barki, oplatając chudymi nogami twarde ciało. Nie wiedziała jak konkretnie ją złapał, ale wiedziała, że ją niósł. Zadzwoniły jej zęby kiedy się potknął i wsparł dłonią na stopniach. Wbiegali wyżej. Rozejrzał się ogłupiony adrenaliną. Słyszał je za sobą, w grupie przestawały zachowywać się cicho. Nie wydawały naturalnych dźwięków, tylko dudnienie czterech łap i tumult wpadającej na siebie masy. Chwycił poręcz i zaczął wbiegać wyżej. Każde rozwarte drzwi do mieszkania stanowiły potencjalne kłopoty. Nie wiedział, czy skurwiele nie powłaziły do pustych kwater, chociaż pamiętał, że to nie powinno być możliwe z ich koordynacją ruchową. Biegł dopóki nie skończyły się piętra. Na suficie wisiała odwalona klapa do przejścia na dach, ale nie zdecydował się tam wejść. Wszystkie budynki przy eksterminacji były plądrowane. Jeżeli nie zostawały wyburzone, przerabiano je na sortowe magazyny, albo ograbiano i zostawiano puste. Wyglądało na to, że to osiedle podlegało drugiemu rozwiązaniu. Szarpnął za klamkę do mieszkania po prawej i wpadł do środka, zatrzaskując drzwi. Przekręcił starodawny łucznik w drzwiach. Puścił dziewczynę, zjechała z jego biodra i upadła na ziemię. Jęknęła cicho i zaczęła podnosić się z podłogi. Kostka napuchła, czuła pod palcami nabrzmiałą, ciepłą skórę. Słyszała, że Łowca zagląda do pomieszczeń. Chciał mieć pewność, że weszli wystarczająco wysoko, a stworzenia nie mogły pokonać takiej ilości stopni. Mgliście zastanowił się co by było, gdyby zamiast schodów budynek został wyposażony w platformy podjazdowe. Wszedł do pomieszczenia, które kiedyś musiało być salonem. Przez balkonowe okna wychodzące na pasaż galerii przebijało migające czerwone światło, stłumiony alarm wył. W kakofonii dźwięków prymitywy mogły szybko stracić rozeznanie, to działało na plus. Mieszkanie było prawie puste. Adrian nie sprawdzał czy jest woda, albo jakiekolwiek zapasy. Po poprzednich właścicielach zostały tylko wyblakłe fotografie na szafce rtv. Śmiesznie mały telewizor połyskiwał rozbitym ekranem w kolejnych seriach czerwonego światła. Mężczyzna wszedł do mniejszego pomieszczenia i zaczął się rozbierać. Cisnął kurtkę na ziemię, koszulkę, pasek, but. Zdarł z siebie spodnie i bieliznę, zrolował skarpety w bezładny kłąb i rzucił na stertę ciuchów w kącie. Zaczął uciskać i dotykać każdego centymetra nagiego ciała. Robił do desperacko, czuł, że boli, ale się nie zatrzymał. Wbił palce w przedramiona, w szyję i za uszami. Ugniótł łydki, piszczele, jądra i skórę między palcami stóp. Niczego nie wyczuł i nie znalazł. Zapomniał się i chwycił opaskę na nadgarstku. Znieruchomiał, wpatrując się w palce wsunięte pod zacisk. Prawie stracił kontrolę. Prawie ją zdjął. Nagi usiadł na ziemi, objął głowę dłońmi i schował między kolanami.
Frederica podeszła cicho do drzwi i oparła się o futrynę. Słyszała jak Łowca ciskał się w pomieszczeniu, bała się tego, co miał w sobie. Usiadła na ziemi, wyłapując pojedyncze odczucia. Desperację, lęk, wściekłość, poczucie nicości, nieświadomość, gniew i frustrację. Po raz kolejny zastanowiła się, ile razy czuła podobnie.
Alarm przestał wyć, ale dioda nadal migała. Żadne z nich się nie odezwało.
- Poświeć na prawo – polecił i odgarnął trzy grube kable, próbując dostać się do mechanizmu pod nimi. Dziewczyna przesunęła telefon tak jak kazał. Miała wrażenie, że jej język jest za duży, żeby zmieścić się w ustach. Czuła, że ma szorstkie i popękane wargi. Gdyby zaczęła skubać zębami słoną skórę, na pewno by je rozkrwawiła. Łowca stał niecały metr od niej, czuła jego obecność i słyszała ruch palców pomiędzy kablami. Docierał do niej dziwny zapach przywołujący na myśl chorobę, albo ból. Jego charakterystyczna woń krwi w chlorowanej wodzie stopniowo zanikała pod ostrzejszym zapachem potu wsiąkniętego w ubrania. Frederica nie pachniała lepiej. Minęła trzynasta godzina na kondygnacji zero.
- Nie pojedziemy – zawyrokował i zatrzasnął klapkę skrzynki. Zreflektował się i nerwowo wyprężył, tak samo jak dziewczyna. Przez moment nasłuchiwali, nie mając odwagi poruszyć jakimkolwiek mięśniem. Nic się nie wydarzyło.
- Spróbuj jeszcze raz – poprosiła. Dwukrotnie jej uległ, sam łapiąc się nadziei, że jednak im się uda. Tym razem splunął, chociaż nagromadzenie śliny w suchych policzkach wydawało się niemożliwe.
- Nie pojedziemy. Nie widzisz, że cholerny wskaźnik jest wyregulowany? – przesunął dłonią po spierzchniętych wargach i odwrócił się od szybu.
- Zaskoczę cię, ale nie. – Usłyszał i zacisnął pięść. Pyskowała mu w taki sposób coraz częściej. Podejrzewał, że była to metoda na poradzenie sobie ze strachem, albo kurwi element charakteru. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni, w lewej macając sortowy identyfikator. Uznał, że nie mieli wyboru. Jeżeli przejdą do sektora wind prywaciarskich powrót w razie awarii lub nieczynnego szybu będzie niemożliwy. Nie wystarczy im sił. Dość dobrze orientował się do której dzielnicy trafili i wiedział gdzie znajduje się sortowy komunikator. Tego typu urządzenia instalowano w różnych miejscach. Działały po użyciu imiennego identyfikatora. Mechanicy komunikowali się za ich pomocą z sortem Trzecim w razie utrudnień przy renowacji. Gross mógł go uruchomić i poprosić o pomoc. Wypadki na kondygnacji zero były problematyczne, ale Sort musiał szanować swoich ludzi. Zwłaszcza ludzi takich jak Adrian.
- Idziemy – zarządził i zaczął iść przed siebie. Słyszał, że ruszyła za nim, a po chwili poczuł jak łapie go za rękaw. Skręcili w szeroki korytarz prowadzący do galerii handlowej. Na końcu były obrotowe drzwi. Gigantyczny budynek stanowił osiedle mieszkalne eksterminowane przed dwa tysiące setnym rokiem. Infrastruktura i rozwiązania technologiczne były kompletnie przestarzałe. Gross nigdzie indziej nie widział zwykłych schodów. Mieli ruchome podjazdy dla niepełnosprawnych, w tym czasie nieaktywne, ale zdawało się, że to szczyt postępu. Galeria stanowiła podstawę osiedla. Nad nią, na planie kwadratu wyrastały budynki mieszkalne. Z balkonów wychodzących na pasaż można było oglądać centrum wypoczynkowe galerii z nieczynną fontanną i podartymi kanapami. Minęli pustą budę z jedzeniem, wyblakły szyld próbował informować, że zjedzą tu „pyszne gofry własnej roboty”. Adrian nie miał pojęcia, co to jest gofer, albo gofr. Starał się znaleźć wzrokiem komunikator. Z wyglądu przypominał bankomat, ale na zdezelowanym cmentarzysku przestarzałych urządzeń sprawiał wrażenie czegoś nie z tego świata. Mężczyzna zlokalizował go bez większych problemów. Stał pomiędzy podjazdem na piętro galerii, a rozbitą witryną sklepu z ubraniami. Powykręcane manekiny leżały na podłodze, wyglądając zza szklanych zębów rozwalonej wystawy. Dziewczyna zapytała, co miał zamiar zrobić, ale ją zignorował. Przez chwilę obracał w dłoni identyfikator. Cienka blaszka z kodem kreskowym i podstawowymi informacjami na jego temat, stanowiła być albo nie być w obecnej sytuacji. Spojrzał na wypukłą soczewkę na górze urządzenia, a potem na monitor zabudowany z czterech stron. Przytknął blaszkę do czujki, budząc komunikator do życia. Przez chwilę jasne światło i żywy dźwięk maszyny wydawały się nierealne. Nie na miejscu. Oboje drgnęli, niebieski ekran zamigotał i wyświetlił animację oczekiwania na połączenie. Odezwał się kobiecy syntezator mowy.
- Podaj. hasło – polecił, intonując każdy wyraz sztucznie przyjemnym tonem. Frederica obejrzała się dookoła, próbując wyczuć obecność którejkolwiek z istot. Głos wydawał jej się zbyt głośny, kiedy przyrównała go do wymienianych między nimi szeptów.
- Trzy tysiące trzysta trzydzieści trzy – wyrecytował półgłosem, ale nic się nie wydarzyło. Odchrząknął, rozejrzał się i powtórzył głośniej. – Trzy tysiące trzysta trzydzieści trzy.
- Melduj. – Syntezator wydał kolejne polecenie.
- Identyfikator numer 09217/s9. Status Łowca. Znalazłem się na kondygnacji zero, chcę znaleźć aktywny szyb. Proszę o wskazanie – zameldował zgodnie z żądaniem maszyny. Przez chwilę nic się nie wydarzyło, poza zmianą animacji przepływającej na monitorze; teraz patrzył na skłębione chmury. Komunikator przeliczał, myślał.
- Przyjęto. zgłoszenie. numer. dwieście. dwadzieścia. siedem. – Kobiecy głos brzmiał tak samo pozytywnie jak wcześniej. Adrian poczuł jak trzeszczą zaciskane zęby i pomacał językiem dziury w dziąśle. Frederica poczuła jego gniew, miał zapach gotowanej krwi.
- Jestem na kondygnacji zero, potrzebuję pilnie aktywnego szybu. Kurwa. – To ostatnie dodał ciszej. Głos zaczął dziękować mu za skorzystanie z komunikatora. Mężczyzna chciał rąbnąć pięścią w obudowę, ale tylko położył na niej dłoń.
- Adrian Gross, Sort numer Dziewięć – warknął desperacko i syntezator przestał gadać.
- Przeliczam – poinformował ich po krótkiej chwili i przez moment było zupełnie cicho. Frederica próbowała zrozumieć to, co właśnie usłyszała. To, że Mikael się pomylił. Wyłamała sobie palce, odsuwając się pół kroku od Łowcy. Legendy. Poczuła jakby ktoś przytknął jej zimny palec do szczytu kręgosłupa.
- Przyjęto. zgłoszenie. numer. dwieście. osiemdziesiąt. dziewięć. – Zanim syntezator skończył recytować Adrian zaklął i wdusił przycisk na manualnej klawiaturze.
- Adrian Gross, Dziewiątka, melduję pilnie, oznaczenie szóstego stopnia – wysyczał, wciskając guzik do momentu, aż animacja znikła. Na monitorze pojawił się skan jego identyfikatora. W rogu było zdjęcie, był na nim młodszy o czternaście lat.
- Zmiana. w. systemie – wyrecytował kobiecy głos. Frederica nie miała pojęcia co pojawiło się na monitorze, ale odsunęła się jeszcze odrobinę. Coś co wychodziło z mężczyzny było jej bardzo dobrze znane. Nie miało kształtu, rozmiaru, ani określonej treści. Było szalone. Czuła coś podobnego w każdą z nieprzespanych nocy, w które zastanawiała się, dlaczego ją skrzywdzono.
„Adrian Gross, status – Łowca. Służba czynna -> zmieniono na status / Zaginiony -> zmieniono na status / Poległy w czasie wykonywania obowiązków zawodowych. Karta zaktualizowana. Karta zamknięta.”
Łowca przyglądał się temu przez dwanaście sekund. Ekran zamigotał, syntezator podziękował za skorzystanie z komunikatora i zamilkł. Przez chwilę mężczyzna nerwowo przeskakiwał oczyma pomiędzy soczewką kamery, a klawiaturą. Nie docierało do niego, co właśnie przeczytał.
- Skurwiele – warknął i prawie rozwalił czujkę, przyciskając do niej identyfikator. To co stało się później było prologiem do koszmaru. Alarm zaczął wyć, a czerwona dioda wbudowana w róg urządzenia zamigotała długimi, czerwonymi seriami.
UŻYTO NIEAKTYWNEGO IDENTYFIKATORA. OSTRZEŻENIE, UŻYTO NIEAKTYWNEGO IDENTYFIKATORA
Komunikat ryczał, dźwięk syreny ogłuszał rozkręcony do stu dwudziestu decybeli i piętrzył się w pustych oknach budynków mieszkalnych. Frederica miała wrażenie, że drżą ściany, zacisnęła dłonie na uszach, krzycząc coś do mężczyzny. Wrzeszczał, kazał jej biec, chwycił ją za nadgarstek i szarpnął w kierunku nieruchomej platformy podjazdowej. Za nimi skłębiło się napięcie. Czuła życie i głód, przepływający wściekle prąd i liczbę. Co najmniej kilkanaście stworzeń przepychało się przez gardziel obrotowych drzwi. Słyszała jak wpadły do galerii, Adrian szarpnął ją mocniej, zaczęła biec szybciej, mając wrażenie, że płonie jej przełyk. Złapała większy haust powietrza, potknęła się i krzyknęła, ale alarm skutecznie rozepchał się w jej ustach i zagłuszył ten dźwięk. Mężczyzna dźwignął ją do góry i popędzili górnym korytarzem. Stawiał dłuższe kroki, szarpał ją i wlókł za sobą, w końcu puścił. Upadła na podłogę, jej stopa zaklinowała się pomiędzy wyszczerbionymi płytami. Poczuła ból w kostce, pulsowanie i ciepło rozlewające się w kierunku kolana. Dźwignęła się na nogi i utykając zaczęła biec dalej. Zacisnęła zęby na dolnej wardze, rozgryzając skórę. Adrian dopadł do zablokowanego przejścia z napisem „wyjście służbowe”. Obok zamka był czytnik na podbijanie karty. Łowca rozpędził się i rąbnął butem w drzwi, próbując je wyłamać. Słyszał skłębioną masę, ładującą się na nieaktywny podjazd. Pazury szorowały o metal, połowa trasy, trzy czwarte. Kilka pierwszych stworzeń wbiegło na górny pasaż. Uderzył jeszcze raz, poczuł prąd przeszywający kolano, ale rąbnął po raz kolejny. Drzwi wgięły się do środka w kilku miejscach, ale nie ustąpiły. Spanikowany zaczął rozglądać się na boki. Na prawo kible, na lewo ślepy korytarz tarasu widokowego z balustradą. Cofnął się jeszcze raz, ale nie uderzył; zamek trzasnął, kiedy przepłynęła przez niego wiązka niskiego napięcia. Drzwi rozchyliły się przed nimi, nie wydając żadnego dźwięku. Adrian spojrzał na dziewczynę zwiniętą w pół i szarpnął ją za sobą, biegnąc naprzód. Usłyszeli jak stworzenia jedno po drugim walą w rozchylone drzwi. Zawiasy huknęły, kiedy drewno rąbnęło w przeciwległą ścianę, otwierając się na pełną szerokość i ostatecznie zleciało na ziemię. Pędzili przed siebie. Musieli znaleźć schody. Wybiegli na korytarz komunikacyjny, naprzeciwko mieli windy, po lewej klatki schodowe. Frederica dociągała obolałą kończynę, poruszając się coraz mniej płynnie.
- Trzymaj mnie – polecił i szarpnął ją do góry. Krzyknęła, czując jak jej stopy odrywają się od ziemi. Wczepiła się palcami w jego barki, oplatając chudymi nogami twarde ciało. Nie wiedziała jak konkretnie ją złapał, ale wiedziała, że ją niósł. Zadzwoniły jej zęby kiedy się potknął i wsparł dłonią na stopniach. Wbiegali wyżej. Rozejrzał się ogłupiony adrenaliną. Słyszał je za sobą, w grupie przestawały zachowywać się cicho. Nie wydawały naturalnych dźwięków, tylko dudnienie czterech łap i tumult wpadającej na siebie masy. Chwycił poręcz i zaczął wbiegać wyżej. Każde rozwarte drzwi do mieszkania stanowiły potencjalne kłopoty. Nie wiedział, czy skurwiele nie powłaziły do pustych kwater, chociaż pamiętał, że to nie powinno być możliwe z ich koordynacją ruchową. Biegł dopóki nie skończyły się piętra. Na suficie wisiała odwalona klapa do przejścia na dach, ale nie zdecydował się tam wejść. Wszystkie budynki przy eksterminacji były plądrowane. Jeżeli nie zostawały wyburzone, przerabiano je na sortowe magazyny, albo ograbiano i zostawiano puste. Wyglądało na to, że to osiedle podlegało drugiemu rozwiązaniu. Szarpnął za klamkę do mieszkania po prawej i wpadł do środka, zatrzaskując drzwi. Przekręcił starodawny łucznik w drzwiach. Puścił dziewczynę, zjechała z jego biodra i upadła na ziemię. Jęknęła cicho i zaczęła podnosić się z podłogi. Kostka napuchła, czuła pod palcami nabrzmiałą, ciepłą skórę. Słyszała, że Łowca zagląda do pomieszczeń. Chciał mieć pewność, że weszli wystarczająco wysoko, a stworzenia nie mogły pokonać takiej ilości stopni. Mgliście zastanowił się co by było, gdyby zamiast schodów budynek został wyposażony w platformy podjazdowe. Wszedł do pomieszczenia, które kiedyś musiało być salonem. Przez balkonowe okna wychodzące na pasaż galerii przebijało migające czerwone światło, stłumiony alarm wył. W kakofonii dźwięków prymitywy mogły szybko stracić rozeznanie, to działało na plus. Mieszkanie było prawie puste. Adrian nie sprawdzał czy jest woda, albo jakiekolwiek zapasy. Po poprzednich właścicielach zostały tylko wyblakłe fotografie na szafce rtv. Śmiesznie mały telewizor połyskiwał rozbitym ekranem w kolejnych seriach czerwonego światła. Mężczyzna wszedł do mniejszego pomieszczenia i zaczął się rozbierać. Cisnął kurtkę na ziemię, koszulkę, pasek, but. Zdarł z siebie spodnie i bieliznę, zrolował skarpety w bezładny kłąb i rzucił na stertę ciuchów w kącie. Zaczął uciskać i dotykać każdego centymetra nagiego ciała. Robił do desperacko, czuł, że boli, ale się nie zatrzymał. Wbił palce w przedramiona, w szyję i za uszami. Ugniótł łydki, piszczele, jądra i skórę między palcami stóp. Niczego nie wyczuł i nie znalazł. Zapomniał się i chwycił opaskę na nadgarstku. Znieruchomiał, wpatrując się w palce wsunięte pod zacisk. Prawie stracił kontrolę. Prawie ją zdjął. Nagi usiadł na ziemi, objął głowę dłońmi i schował między kolanami.
Frederica podeszła cicho do drzwi i oparła się o futrynę. Słyszała jak Łowca ciskał się w pomieszczeniu, bała się tego, co miał w sobie. Usiadła na ziemi, wyłapując pojedyncze odczucia. Desperację, lęk, wściekłość, poczucie nicości, nieświadomość, gniew i frustrację. Po raz kolejny zastanowiła się, ile razy czuła podobnie.
Alarm przestał wyć, ale dioda nadal migała. Żadne z nich się nie odezwało.
*~*~*