Roxana poroniła pod prysznicem. Zorientowała się, kiedy pochyliła głowę, chcąc wypłukać włosy z szamponu. Woda pod jej stopami miała różowy kolor od krwi spływającej spomiędzy ud. Po krótkiej konsternacji namydliła dłonie i zaczęła myć się jeszcze raz. Nie miała wątpliwości co się stało. Doświadczała tego poprzednio i nie mogła pomylić z niczym innym. Oceniła, że ciąża była wczesna. Jej organizm powinien poradzić sobie sam. Szorując biały brzuch nie czuła pod palcami blizn, które zdążyły się wchłonąć i zblednąć. Toksyny przestawały krążyć we krwi, zmetabolizowane przez wątrobę, przystosowaną do pracy z podobnymi substancjami. Kobieta obawiała się o nerkę. Dotkliwy ból nad lędźwiami i krwiomocz ją zaniepokoiły. Splunęła na dno brodzika i zablokowała strumień wody. Wyszła spod prysznica, sięgając po hotelowy szlafrok i przyjrzała się plamom na przedramieniu. Powinny zniknąć w ciągu następnej doby. Lustra były zaparowane, ale i tak nie chciała oglądać swojego odbicia. Nadal wyglądała potwornie. Zawijając się w puchaty materiał intensywnie myślała. Zastanawiała się, czy mężczyzna siedzący w salonie mógł jej pomóc. Najkorzystniejsze w obecnej sytuacji byłoby dostarczenie do Xernagenu zwolnienia lekarskiego drogą elektroniczną. Zdawała sobie sprawę, że podobny zbieg okoliczności mógł zaniepokoić Klemensa, ale jej dokumentacja trafiała w pierwszej kolejności do młodszego z Schindlerów. Gdyby sfałszować datę złożenia formularza w wewnętrznym systemie firmy i odpowiednio opisać powód zwolnienia, wszystko mogłoby wyglądać naturalnie. Podejrzewała, że blondyn to potrafi. Wyrecytował jej to samo co Olkowi, kiedy przekraczał próg apartamentu. Niepokój osiadł w jej żołądku jak zwinięty wąż. Nie sądziła, że ktokolwiek wie o jej badaniach. Jeżeli dokopał się tak głęboko, musiał być bezkonkurencyjny. W kilku zwięzłych zdaniach wyjaśnił przyczynę swojego przyjazdu, sytuację i aktualne działania. Do kobiety docierały strzępki informacji, jej mózg dopiero wygrzebywał się z marazmu. Zapytał, ile zaoferowała Grossowi za wykonanie zlecenia, czy zastrzegła, że ma nie uszkodzić dziewczyny i czy jest pewna, że Łowca okaże się lojalny. Umiała odpowiedzieć tyko na dwa pierwsze pytania, w dodatku niezbyt składnie. Pamiętała, że cały czas mówił do niej na pani, i że szukali dostępu do kamer. Olek przyniósł mężczyźnie kawę, a potem eskortował ją do łazienki. Nie dotykał jej, nawet na nią nie patrzył. Zdawała sobie sprawę, że czekała ich trudna rozmowa.
Wyszła z łazienki i wróciła do salonu, poprawiając zawiązany na głowie ręcznik. M-0, bo tak się jej przedstawił, podpiął się pod zewnętrzne zasilanie i pracował na jednym z laptopów. Drugi wyświetlał czarny obraz. Nie zwrócił uwagi na to, że usiadła na krześle, mamrotał pod nosem przypadkowe słowa. Zorientowała się, że to współrzędne. Olek przyniósł jej wysoką szklankę i dzbanek z wodą. Podziękowała mu skinieniem głowy i wzięła go za rękę, ale wycofał się i złożył dłonie na stoliku.
- Znalazłeś coś? – zapytał. Mężczyzna zamigotał, wciągnął policzki i przygryzł je od środka. Potrząsnął głową i mocniej pochylił się nad monitorem. W ciągu ostatnich trzech godzin udało mu się odwzorować trasę nawigacji Grossa na planie budynku. Potem zaczął włamywać się do systemów monitorujących. Uzyskał jedynie szczątkowy dostęp, ale to musiało wystarczyć.
- Poza zapisem z kamery magazynowej nie mogę dotrzeć głębiej. Wydaje mi się, że kamer albo nie ma, albo są lepiej zabezpieczone. Nie zdziwiłbym się, gdyby były podpięte pod inną centralę. Może kilka.
- Tam wszędzie są kamery – wtrąciła Roxana, upiła duży haust, woda wyciekła jej z kącików ust. Wargi wciąż miała nienaturalnie czerwone, ale pigment powoli schodził. Wyglądała jak kobieta w samym środku wygajania makijażu permanentnego. M-0 spojrzał na nią znad ekranu.
- Orientuje się pani dokąd prowadzą drzwi magazynowe z oznaczeniem sp2127? – zapytał. Pokręciła głową, a on stracił zainteresowanie. Pisał nienaturalnie szybko, prawie nie dotykał paneli klawiatury. Dźwięk wydawany przez klawisze nie nadążał za ruchem jego palców. Coraz częściej migotały mu oczy i na dłużej pozostawały podświetlone. Olek zauważył, że mężczyzna mobilizuje się do zachowania pionowej pozycji. Jego ciało zdawało się lejące, ale wzrok wciąż miał rozbudzony. Pomyślał, że nigdy nie spotkał tak dziwnego faceta. I to „imię”. Zwracanie się do niego kodem wzbudzało w mężczyźnie poczucie dyskomfortu. Było nieludzkie. Zmusił blondyna do zjedzenia kilku saszetek żywieniowych i zrobił mu kawę. Szybko pożałował, kiedy zobaczył, jak M-0 duszkiem wypija wrzątek. Wydawał się nie odczuwać bólu. W rzeczywistości nocyceptory uległy ponownemu wygłuszeniu.
- Mam ich. – Mikael wyprostował się na krześle i wychylił w stronę monitora. Wskazał palcem nagranie jednej z bocznych kamer. Uchwyciła skrawek półprofilu Schindlera i fragment wojskowego buta. Wyglądało na to, że główna kamera w korytarzu została wyłączona. Roxana również popatrzyła na obraz.
- To jest korytarz, którym Peter Dougherty zaprowadził mnie do dziewczyny. Znajduje się głębiej, byłam tam tylko raz. – Spojrzała porozumiewawczo na Olka, ale jego oczy pozostały wbite w monitor. – To korytarz komunikacyjny pomiędzy sektorami. Są tam cztery windy – wyjaśniła. Nie rozumiała dlaczego blondyn zamarł, a potem odsunął od siebie komputer.
- Czy Klemens Schindler dysponuje prywatnym szybem zarejestrowanym rzez Rząd? – zapytał. Nie miała pojęcia. M-0 zaczął marszczyć brwi, ale nagle jego czoło się wygładziło. Przez chwilę twarz przypominała maskę, kiedy funkcje mimiczne zostały wyciszone. Ciało poddawało się wycieńczeniu, umysł walczył. Nie podlegał ograniczeniom ludzkiego organizmu. – Wsiedli do windy, to pewne. – Położył dłonie na stoliku, rozcapierzając i składając palce. Myślał, był jednocześnie w kilku miejscach, łącząc sieć faktów w logiczną całość. – Łowca zniknął z radaru. Jego nawigator nie ulega zniszczeniu w momencie śmierci ustroju. Zniknął z radarów, bo nie mają zasięgu. – Język wydawał się być za duży, a przełyk opuchnięty, ciężko było zrozumieć co wybrzęczał. – Enklawa bazuje na zasięgu, otaczają nas żywe urządzenia. Maszyny nie żyją w martwej strefie. Spadli na kondygnację zero – oświadczył i drgnął, kiedy Olek walnął ręką w stół. Panele na klawiaturze ostrzegawczo zamigotały.
- Przepraszam – rzucił mężczyzna, zakrywając twarz dłonią. Poprawił opatrunek, wypuścił powietrze ustami i przesunął palce na głowę. – Tyle roboty na nic. – Spojrzał na Roxanę, wpatrującą się w M-0 suchymi oczyma. Zawahał się, ale pozostał na miejscu. Mógł powiedzieć, że Łowca nie odda łatwo skóry, że ma doświadczenie w eksterminacji dzielnic i zna topografię najniższej kondygnacji. Mógł ją objąć i uznać, że wszystko jeszcze się ułoży. Mógł, ale nie potrafił. Odczuł miażdżącą ulgę, kiedy się obudziła, ale pomiędzy nimi nadal było zbyt wiele pytań. Mężczyzna nie był pewien, czy odpowiedzi poprawią sytuację.
Roxana zerwała się z krzesła, widząc, co dzieje się z M-0. Mikael pokręcił mechanicznie głową, jego dłonie odwróciły się wierzchem do góry, a palce skurczyły. Nie kontrolował tych odruchów. Zwiotczał, zwieszając się na oparciu krzesła, głowa poleciała do tyłu. Jednocześnie rozświetlił się ekran drugiego laptopa, tablet zamigotał, otwierając okno wiadomości. Olek wziął urządzenie do ręki ze spokojem. Już raz widział to przedstawienie.
„Poszukam aktywnego szybu.”
Spojrzał na tekst, potem na nieprzytomne ciało.
- Zostaw – odezwał się do kobiety, zaglądającej w puste oczy. – Pracuje na odległość.
Wyszła z łazienki i wróciła do salonu, poprawiając zawiązany na głowie ręcznik. M-0, bo tak się jej przedstawił, podpiął się pod zewnętrzne zasilanie i pracował na jednym z laptopów. Drugi wyświetlał czarny obraz. Nie zwrócił uwagi na to, że usiadła na krześle, mamrotał pod nosem przypadkowe słowa. Zorientowała się, że to współrzędne. Olek przyniósł jej wysoką szklankę i dzbanek z wodą. Podziękowała mu skinieniem głowy i wzięła go za rękę, ale wycofał się i złożył dłonie na stoliku.
- Znalazłeś coś? – zapytał. Mężczyzna zamigotał, wciągnął policzki i przygryzł je od środka. Potrząsnął głową i mocniej pochylił się nad monitorem. W ciągu ostatnich trzech godzin udało mu się odwzorować trasę nawigacji Grossa na planie budynku. Potem zaczął włamywać się do systemów monitorujących. Uzyskał jedynie szczątkowy dostęp, ale to musiało wystarczyć.
- Poza zapisem z kamery magazynowej nie mogę dotrzeć głębiej. Wydaje mi się, że kamer albo nie ma, albo są lepiej zabezpieczone. Nie zdziwiłbym się, gdyby były podpięte pod inną centralę. Może kilka.
- Tam wszędzie są kamery – wtrąciła Roxana, upiła duży haust, woda wyciekła jej z kącików ust. Wargi wciąż miała nienaturalnie czerwone, ale pigment powoli schodził. Wyglądała jak kobieta w samym środku wygajania makijażu permanentnego. M-0 spojrzał na nią znad ekranu.
- Orientuje się pani dokąd prowadzą drzwi magazynowe z oznaczeniem sp2127? – zapytał. Pokręciła głową, a on stracił zainteresowanie. Pisał nienaturalnie szybko, prawie nie dotykał paneli klawiatury. Dźwięk wydawany przez klawisze nie nadążał za ruchem jego palców. Coraz częściej migotały mu oczy i na dłużej pozostawały podświetlone. Olek zauważył, że mężczyzna mobilizuje się do zachowania pionowej pozycji. Jego ciało zdawało się lejące, ale wzrok wciąż miał rozbudzony. Pomyślał, że nigdy nie spotkał tak dziwnego faceta. I to „imię”. Zwracanie się do niego kodem wzbudzało w mężczyźnie poczucie dyskomfortu. Było nieludzkie. Zmusił blondyna do zjedzenia kilku saszetek żywieniowych i zrobił mu kawę. Szybko pożałował, kiedy zobaczył, jak M-0 duszkiem wypija wrzątek. Wydawał się nie odczuwać bólu. W rzeczywistości nocyceptory uległy ponownemu wygłuszeniu.
- Mam ich. – Mikael wyprostował się na krześle i wychylił w stronę monitora. Wskazał palcem nagranie jednej z bocznych kamer. Uchwyciła skrawek półprofilu Schindlera i fragment wojskowego buta. Wyglądało na to, że główna kamera w korytarzu została wyłączona. Roxana również popatrzyła na obraz.
- To jest korytarz, którym Peter Dougherty zaprowadził mnie do dziewczyny. Znajduje się głębiej, byłam tam tylko raz. – Spojrzała porozumiewawczo na Olka, ale jego oczy pozostały wbite w monitor. – To korytarz komunikacyjny pomiędzy sektorami. Są tam cztery windy – wyjaśniła. Nie rozumiała dlaczego blondyn zamarł, a potem odsunął od siebie komputer.
- Czy Klemens Schindler dysponuje prywatnym szybem zarejestrowanym rzez Rząd? – zapytał. Nie miała pojęcia. M-0 zaczął marszczyć brwi, ale nagle jego czoło się wygładziło. Przez chwilę twarz przypominała maskę, kiedy funkcje mimiczne zostały wyciszone. Ciało poddawało się wycieńczeniu, umysł walczył. Nie podlegał ograniczeniom ludzkiego organizmu. – Wsiedli do windy, to pewne. – Położył dłonie na stoliku, rozcapierzając i składając palce. Myślał, był jednocześnie w kilku miejscach, łącząc sieć faktów w logiczną całość. – Łowca zniknął z radaru. Jego nawigator nie ulega zniszczeniu w momencie śmierci ustroju. Zniknął z radarów, bo nie mają zasięgu. – Język wydawał się być za duży, a przełyk opuchnięty, ciężko było zrozumieć co wybrzęczał. – Enklawa bazuje na zasięgu, otaczają nas żywe urządzenia. Maszyny nie żyją w martwej strefie. Spadli na kondygnację zero – oświadczył i drgnął, kiedy Olek walnął ręką w stół. Panele na klawiaturze ostrzegawczo zamigotały.
- Przepraszam – rzucił mężczyzna, zakrywając twarz dłonią. Poprawił opatrunek, wypuścił powietrze ustami i przesunął palce na głowę. – Tyle roboty na nic. – Spojrzał na Roxanę, wpatrującą się w M-0 suchymi oczyma. Zawahał się, ale pozostał na miejscu. Mógł powiedzieć, że Łowca nie odda łatwo skóry, że ma doświadczenie w eksterminacji dzielnic i zna topografię najniższej kondygnacji. Mógł ją objąć i uznać, że wszystko jeszcze się ułoży. Mógł, ale nie potrafił. Odczuł miażdżącą ulgę, kiedy się obudziła, ale pomiędzy nimi nadal było zbyt wiele pytań. Mężczyzna nie był pewien, czy odpowiedzi poprawią sytuację.
Roxana zerwała się z krzesła, widząc, co dzieje się z M-0. Mikael pokręcił mechanicznie głową, jego dłonie odwróciły się wierzchem do góry, a palce skurczyły. Nie kontrolował tych odruchów. Zwiotczał, zwieszając się na oparciu krzesła, głowa poleciała do tyłu. Jednocześnie rozświetlił się ekran drugiego laptopa, tablet zamigotał, otwierając okno wiadomości. Olek wziął urządzenie do ręki ze spokojem. Już raz widział to przedstawienie.
„Poszukam aktywnego szybu.”
Spojrzał na tekst, potem na nieprzytomne ciało.
- Zostaw – odezwał się do kobiety, zaglądającej w puste oczy. – Pracuje na odległość.
*~*~*