(03-03-2019, 15:45)Gunnar napisał(a): Fajna grafika. Właśnie tak wyobrażałem sobie hakera.
Przekaż wyrazy uznania autorowi
Dziękuję. Autor po cichu podczytuje wątek - wyrazy uznania już trafiły
_005
Przez pierwsze kilka godzin z napięciem oglądał mapy aktywności półkul, przygotowany na alert o śmierci mózgowej. Rozluźnił się w momencie, kiedy stan Fredericy zaczął wracać do normy. Kontrolował jej funkcje życiowe na przestrzeni trzech dni, w czasie których pozostawała nieprzytomna. Zastąpił prymitywny okład profesjonalnym opatrunkiem chłodzącym, który wymieniał co siedem godzin na nowy, schładzając w kapsule mrożącej ten zużyty. Jego działania były ułożone w cykl, obejmujący zadania od tych powtarzanych najczęściej, do tych, którym musiał poświęcić mniej uwagi. Na sekwencję składała się wymiana kroplówek z elektrolitami, zmiana wenflonu w odpowiednich odstępach czasu, co uniemożliwiało wystąpienie stanu zapalnego, pomiar temperatury ciała i częstotliwości uderzeń serca. Informację o dwóch ostatnich parametrach uzyskał dzięki specjalnie skalibrowanej opasce treningowej. Wiedzę, w jaki sposób powinien postępować, przyswoił kodując w płacie czołowym siedemset dwadzieścia dwie strony podręczników z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy. Przez kilka następnych godzin weryfikował swój pogląd, jakoby wiedzieć oznaczało potrafić.
Najistotniejsze pozostawało obserwowanie mapy mózgu. Ułożył dziewczynę na karimacie pod monitorami wiszącymi na przeciwległej ścianie. Z ulgą zauważył, że miał wystarczająco dużo siły, żeby przeciągnąć ciało trzy metry po podłodze. Dwa z monitorów były połączone kablem z czterema elektrodami, które ponownie umieścił na głowie Fredericy. Wyglądały jak splątana korona wokół drobnej czaszki. Dolne ekrany wyświetlały płytką i głęboką mapę fal mózgowych, a górne rozciągnięty wykres, który wspólnie analizowali przed podjęciem próby. M-0 odtwarzał jej przebieg w pętli, starając się powiązać moment dziwnego spadku linii poniżej bezpiecznego poziomu z logiczną przyczyną takiego stanu rzeczy. Zapisywał na serwerze istotne w jego ocenie parametry, licząc na to, że przeanalizowanie ich przyniesie odpowiedzi. Miał nadzieję, że tej analizy dokonają we dwoje.
Frederica miała pod głową poduszkę, obok niej leżały zwinięte płaty pociętego ubrania. Rozebrał ją w momencie, kiedy skóra nagrzała się do niepokojącego poziomu. Przez kilka następnych godzin z zainteresowaniem obserwował, jak temperatura ciała stopniowo spada do prawidłowych wartości. Najcieplejszy pozostawał punkt u podstawy czaszki, na płacie potylicznym. M-0 zanotował najdłuższy czas powrotu do normy właśnie w tym miejscu. Nagie piersi dziewczyny nie były dla mężczyzny niczym więcej niż punktem odniesienia. Zaczytując się w materiałach opisujących możliwe następstwa przegrzania mózgu, co jakiś czas zerkał, czy poruszały się w unormowanym oddechu. Nie podpiął się pod zewnętrzne zasilanie, mając świadomość, że ewentualna utrata poczucia czasu mogła oznaczać dla Fredericy śmierć. Przysypiał na obrotowym krześle, ale był to płochy, ulotny sen.
Dziewczyna obudziła się po sześćdziesięciu trzech godzinach, kiedy próbował wkłuć się w drugą żyłę.
Poczuła jak cierpnie jej skóra. Machnęła nieskładnie dłonią i przebrała palcami w plątaninie przewodów od kroplówki. Szczęknęła zębami i wyartykułowała krótkie stęknięcie, jak nieporadny protest. M-0 wycofał igłę i przycisnął do łokcia gazik, pochłaniający maleńką kroplę krwi. W prawym dole łokciowym rozlał się gigantyczny siniec, naczynia zdawały się kruszyć przy każdej kolejnej próbie założenia wenflonu. Zatrzymał dziewczynę, kiedy zaczęła się podnosić.
- Nie wstawaj. Zbyt szybka pionizacja może spowodować nudności – polecił, przytrzymując dłońmi chude barki na karimacie. Spod ciężkich powiek patrzyły na niego ledwie widoczne oczy. Mrugnęła krótko. Do tej pory nie wiedziała, że czyjś głos można zweryfikować jako kojący. Drgnęła kiedy zniknął z pola widzenia i próbowała potoczyć dookoła wyschniętymi gałkami oczu. Świat przed jej twarzą zawirował, żołądek ścisnął się boleśnie. Poczuła jak ciało pulsuje podrywane suchymi torsjami, a w ustach wzbiera spieniona ślina. Wyciągnęła palce po papierowy ręcznik, stojący przy jej głowie i po opornej walce z przewracającą się rolką oderwała z trzaskiem jeden segment. Przycisnęła papier do ust i wypluła gęstą ślinę, za chwilę próbując sięgnąć po butelkę z wodą. Zauważyła, że przy jej nogach leży przygotowany pakiet z ubraniami. Kiedy Mikael wrócił, wyciągnęła do niego ręce. Pomagał jej usiąść przez prawie cztery minuty, wypełnione drżeniem małych mięśni i oddechem świszczącym przez zaciśnięte zęby. Czuła się tak, jakby miała watę pod skórą. Przed oczyma zamajaczyły zwisające kable. Kojarzyły się z bólem, chciała je zerwać, automatycznie unosząc dłonie do głowy. M-0 zatrzymał je w połowie drogi.
- Czemu? – zaskrzypiała i przeraziła się, słysząc własny głos.
- Monitoruję fale mózgowe, elektrody są niezbędnym narzędziem do przeprowadzenia procesu – wyjaśnił i przez moment obserwował jej twarz. Wydawała się szara. Półprzytomne oczy Fredericy zniknęły pod ciężkimi powiekami kiedy mrugnęła spolegliwie, zgadzając się na to działanie. Zdawała sobie sprawę, że nie ma specjalnego wyboru. Zaprotestowała ostrzej, gdy sięgnął po kroplówkę.
- Nie chcę…nie chcę igieł – zachrypiała, jej palce powędrowały do przedramion żeby zacząć drapać. Cofnął je i położył na podkurczonych kolanach dziewczyny. Zastanawiał się, czy to możliwe, żeby coś sobie przypomniała. Patrząc na drżące wargi i niespokojne spojrzenia rzucane w stronę wiadra z odpadami nabrał pewności, że była to znacznie głębiej zakorzeniona niechęć. Instynktowna.
- Napij się. – Podał jej butelkę wody z rozpuszczoną tabletką węglowodanową. Potrzebowała jego pomocy przy trzymaniu butelki, ale upiła cztery łyki. Chwilę później zwróciła wszystko w zmiętą kulę papierowego ręcznika.
– Czytałem, że to się zdarza. Spróbujemy za chwilę – zapewnił ją, zabierając butelkę. Zmarszczyła brwi mając wrażenie, że coś się zmieniło. Nie brzęczał. Mówił normalnie, chociaż komunikaty nadal były pozbawione wyrazu. Pomyślała, że mimo wszystko ma przyjemny głos. Skinęła głową i momentalnie pożałowała tej decyzji. Miała wrażenie że od wewnątrz, przed jej oczyma rozbłyska snop światła, jakby przestrzelony rykoszetem bólu mózg krzesał iskry. Z jękiem oparła się o ścianę, kilka centymetrów pod dolnym monitorem.
- Dlaczego jestem naga? – zapytała. Po zauważeniu tego faktu poczuła lekkie ukąszenia na policzkach, ale nie wiedziała co one oznaczają. I czemu są powiązane z mężczyzną. Mikael sięgnął po pakiet ubrań i z cichym trzaskiem rozerwał folię palcami. Podał jej koszulową bluzkę i materiałowe dresy, jedne z tych, które nosiła najczęściej.
- Zdjąłem ubrania kiedy zauważyłem, że zaczynają przywierać do skóry. Była bardzo rozgrzana, nie byłem pewien czy ładunek nie spowodował krytycznego wzrostu temperatury ciała. Bałem się, że sztuczne włókna ulegną roztopieniu – wyjaśnił. Po raz pierwszy w wypowiadanym zdaniu zawarł opis swoich emocji. Strach. Coś nowego i ponurego, z czym do tej pory nie musiał się identyfikować. Strach zdawał się nawet gorszy niż niepokój. Frederica spojrzała na pocięte płaty materiału i powstrzymała się przed ponownym skinięciem głową. Pomyślała, że jego obawy były irracjonalne, biorąc pod uwagę, że ludzkie ciało nie mogło nagrzać się tak bardzo jak maszyna. Zdecydowała, że powie mu to później. Początkowo próbowała ubrać się sama, ale po kwadransie nieefektywnych podrygów poprosiła mężczyznę o pomoc. Razem skończyli zapinać zatrzaski jej koszuli, on od góry, ona od dołu. Upiła ostrożnie łyk wody, a kiedy jej żołądek nie zaprotestował, wypiła jeszcze trochę. Miała spierzchnięte wargi i suche oczy, ale powoli głowa przestawała być tak patologicznie ciężka.
- Dlaczego nam się nie udało? – zapytała, opierając lewą skronią o ścianę. Powieki opadały bez jej udziału, walka zdawała się być bezzasadna. Mikael siedział obok.
- Staram się tego dowiedzieć. Jak dojdziesz do siebie przeanalizujemy próbę jeszcze raz, we dwoje. Powtórzymy ją, jeżeli będzie trzeba. – Cały czas mówił cicho, jakby tego wymagała jej obolała głowa. Frederica spojrzała na niego i spróbowała ustalić, która strona rozdwajającego się obrazu jest autentyczna.
- Chcę. Muszę wiedzieć. – Każda kolejna sylaba była wypowiadana ciszej, w głosie nie zabrzęczał nawet cień determinacji. Była na to zbyt słaba. Przysunął się do niej w odpowiednim momencie, żeby przytrzymać lecącą do tyłu głowę.
- Teraz potrzebujesz większej ilości snu, Rica. Później wszystkiego się dowiemy – powiedział, ale nie był pewien, czy nie przekazał kłamstwa. Dziewczyna zdawała się tego nie analizować, łapiąc świadomością tylko ulotne zdrobnienie, którym ją określił. Ładnie. Zdążyła pomyśleć, zanim zasnęła z głową opartą na wystającej ramie jego obojczyków.
Kolejną próbę podjęli po sześciu dniach, kiedy stan dziewczyny można było uznać za unormowany. M-0 dokładnie przeanalizował wszystkie parametry, zanim zgodził się z jej empiryczną opinią. Zaczęła przyjmować normalną żywność po kilkunastu godzinach od wybudzenia. Początkowo zwracała, ale z każdym następnym posiłkiem udawało jej się przyswoić większą ilość kalorii. Dużo piła, zdawała się słuchać potrzeb swojego organizmu i szybko wracać do sprawności. M-0 podejrzewał, że wcześniej przyćmiona determinacja wróciła na swoje miejsce. Chociaż dziewczyna nie przypomniała sobie niczego, zdawała się być inna. Mężczyzna nie mógł pozbyć się myśli, że to dopiero początek.
Większość czasu pomiędzy pierwszą a drugą próbą poświęcili na analizowanie materiałów, które udało się zapisać. M-0 kładł największy nacisk na widoczne załamanie linii, w momencie przepuszczenia testowego impulsu. Tak często podkreślał ten moment na projekcji, że Frederice wydawał się pozostać podświetlony na stałe. Ją także najbardziej intrygowało to drobne załamanie. Analizując wykresy fal mózgowych zauważyła, że najwięcej zakłóceń koncentrowało się w części płatów potylicznych, niedaleko móżdżku. Zrozumiała dlaczego podczas próby ślepła. Fragmenty świadomości, w których odzyskiwała przytomność wracały do niej z opóźnieniem. Dopiero po czasie w pełni poczuła ulgę jaka rozlała się po ciele, kiedy mózg zarejestrował oczyma ostry obraz. Był w niej jakiś pierwotny, utajony lęk związany z pozostaniem w mroku. Przewinęła kolejne dwa wykresy i po raz kolejny zgodnie z M-0 stwierdziła, że pozostały zapis jest niejasny. Przerwał zbyt szybko, żeby zorientować się co się dzieje, a jednocześnie zbyt późno, żeby wyszła z tego bez szwanku. Byli w potrzasku. Mężczyzna spojrzał na nią i okręcił się na fotelu w jej stronę.
- Istnieje jedno logiczne rozwiązanie. Powinniśmy powtórzyć próbę z zastosowaniem słabszego ładunku przy jednoczesnym wydłużeniu procesu, w celu zobrazowania zachodzących interakcji. Będą widoczne na grafie i na mapach. – Wrócił oczyma do wyświetlonych przed nimi materiałów. – Generowanie takiego samego ładunku jest pozbawione sensu, ponieważ proces zostaje zblokowany. Użycie mocniejszego impulsu jest niemożliwe przy obecnym stanie twojego organizmu. Zintensyfikowana próba zwiększy prawdopodobieństwo śmierci mózgu do osiemdziesięciu dwóch procent – wyjaśnił i sięgnął po saszetkę. Wyssał ją jednym pociągnięciem i odrzucił od siebie opakowanie. Zmięta folia bezgłośnie prostowała się na blacie. Dziewczyna patrzyła na wykres ze zmarszczonymi brwiami, świadoma, że miał rację.
- Proces będzie wyglądał tak samo? – zapytała i skubnęła przedramię paznokciami, kiedy skinął głową. – Myślisz, że uda nam się odblokować chociaż fr…? – zaprotestował, zanim skończyła formułować pytanie.
- Nie podejmiemy takiego ryzyka. Przerwę próbę w momencie, w którym dowiemy się jaka jest przyczyna zablokowania procesu. Nie później. – Obserwował ją przez czterdzieści sekund. Determinacja oddalała ją od logiki, ale nie miał prawa się dziwić. Oboje byli postawieni pod ścianą i w pełni zdawali sobie z tego sprawę. Frederica skinęła głową i zacisnęła dłonie na kolanach. Zeszła z fotela i usiadła na ziemi, nie mając zamiaru rozbić sobie głowy w momencie, gdyby znów straciła przytomność. Zadrżała, słysząc znajomy grzechot elektrod, kiedy mężczyzna szperał w jednej z rozkodowanych skrzyń. Poplątany czarny kabel wydawał jej się czymś paskudnym. Przełknęła ślinę, kiedy poczuła jak pierwszy okrąg przylega do jej czoła. Skóra wciąż była czerwieńsza w tych miejscach. Krew zapulsowała w żyłach, żołądek drgnął niemrawo, próbowała się uspokoić. Zauważyła dobrze znany kod, jego linijki spadały z góry monitora jak kolorowe robaczki. Ten widok nie pokrzepiał. Miała wrażenie, że wiją się w jej głowie. M-0 pozmieniał parametry zasilania awaryjnego w razie gdyby uruchomienie go okazało się konieczne. Ostatnio zaskoczyło zbyt późno. Usiadł na podłodze obok dziewczyny i rozpoczął kalibrację programu do odpowiednich ustawień. Wybrał moc ładunku i po krótkiej analizie zmniejszył ją do niższego poziomu niż ten, który ustalili. Spojrzeli na siebie w milczeniu, przytaknęła zamknięciem oczu. Rozpoczął drugą próbę.
Proces był mniej bolesny niż poprzedni, ale i tak kompletnie pozbawiał ją poczucia komfortu. Słyszała jak rzęzi przez zaciśnięte zęby. Do tego dźwięku doszedł inny, płochliwy odgłos paznokci drapiących podłogę. Walczyła z tytaniczną pokusą zerwania elektrod z głowy. Wcisnęła dłonie między uda i starała się utrzymać pionową pozycję pomimo drgawek rzucających jej ciałem. Gdyby była w stanie skupić niknący wzrok na czymkolwiek, zauważyłaby, jak zmienia się mapa fal mózgowych i wykres nad nią. Wyglądało to tak, jakby jej mózg generował własny, sprzeczny ładunek o znacznie większej sile. Agresywnie bronił się przed prądem wysyłanym z zewnątrz. Mikael widział te zmiany, ale ich nie rozumiał. Zdawało mu się to czymś wypaczonym i nierealnym. Czymś, czego jeszcze nie doświadczył. Zauważył, że autonomiczny ładunek nabiera mocy, tak jakby mógł zwiększać ją bez końca. Szorowanie paznokci o podłogę stało się głośniejsze, usłyszał jak dziewczyna rzęzi i krztusi się śliną. Przerwał proces w momencie, kiedy oświetlenie zaczęło bzyczeć i migotać.
Chwycił ją kiedy się zachwiała, mógł poczuć jak jej mięśnie napinają się i kurczą pod suchą skórą. Powodowały ostry ból, piekący. Oddychała szybko i chrapliwie, szeroko otwarte oczy strzelały dookoła, chcąc nasycić się rozmytym widokiem. Ciemność ponownie się o nią upomniała. Serce dudniło w chudej piersi.
- Co się działo? Opowiedz – poleciła, próbując podnieść głowę i obejrzeć wygenerowany zapis na mapach. Pulsujące wnętrze czaszki i mroczki przed oczyma nie ułatwiały jej zadania.
- Generujesz własne impulsy – wyjaśnił i wyciągnął dłoń w stronę monitora. Fragment obrazu podświetlił się na czerwono, ukazując kulminacyjny moment procesu. – Silniejsze od tych z zewnątrz. Twój mózg broni się przed próbą odblokowania pamięci. Wpływa na otoczenie, nie możesz tego kontrolować. Dlatego wcześniej padło zasilanie. Podejrzewam, że siła twojego impulsu nie jest uzależniona od siły tego z zewnątrz. Nieustannie wzrasta – mówił rzeczowo, ale jego głos nie brzmiał pewnie. Na pewno nie tak jak wtedy, kiedy objaśniał jej porządek świata. Wkroczyli na obszary, których nie znał. Których ona nie znała i których dodatkowo oboje zaczęli się obawiać. Poczuła ucisk w przełyku i coś gryzącego, wzbierającego w kącikach oczu.
- Niemożliwe. – Była w stanie powiedzieć tylko tyle, chociaż bardziej przypominało to wybulgotanie treści. Dotknęła pulsującej głowy, włosy były w dotyku jak mocno naelektryzowany sweter. Poczuła, że znowu jej niedobrze. – Co to dla nas oznacza? – zapytała, znając odpowiedź. M-0 odwrócił głowę.
- Nie zdejmiemy blokady neuronalnej w ten sposób – przyznał. Nie zdejmą w żaden, chyba, że miał zamiar zadawać pytania martwej dziewczynie. Górujące nad nimi monitory wyświetlały nieprzystępną prawdę, która rosła w gardle dziewczyny, mając gorzki smak. Frederica poczuła coś nowego, dominującego w sposób stokrotnie mocniejszy od pozytywnych emocji. Rozczarowanie było ciężkie jak sensoryczny koc, który ktoś zarzucił na jej ramiona. Nie potrafiła się z niego wyplątać. Spojrzała na Mikaela wyglądającego tak, jakby czuł to samo. Odbierała jego emocje, śladowe i nieliczne, ale powoli jej się to udawało. Przybiła ją świadomość tego, co kłębiło się w jego wnętrzu. Zawiodła ich oboje.
*~*~*