*~*~*
Podwyższone tętno. Osiemdziesiąt siedem uderzeń na minutę.
M-0 obserwował swoje stopy. Nie potrafił przywyknąć do kolorowych elementów stroju, a czerwone skarpety bezapelacyjnie zostały zweryfikowane jako kolorowy element. Zacisnął palce na pokrywce blendera, jednocześnie przypominając sobie, że trzyma ją w dłoni. Zamknął urządzenie i nastawił odpowiedni program. Po raz kolejny spojrzał w zamknięte drzwi łazienki, żeby po chwili wrócić wzrokiem do toreb stojących na blacie. Chcąc zrobić cokolwiek rozpakował zakupy, analizując jeden produkt po drugim w kategorii użytkowości, smakowitości i ceny. Będąc zmuszanym do przyjmowania normalnej żywności, starał się chociaż kontrolować, czym Frederica usiłuje go karmić. Sięgnął po pudełko z saszetkami i otworzył szafę chłodzącą. Wysunął pierwszy panel. Realizował listę zadań wyświetloną w płacie czołowym. Działanie tłumiło niepokój. Niepokój był nowym, nieprzyjemnym odczuciem i po krótkiej analizie M-0 odkrył, że jest ściśle związany z dziewczyną. Precyzyjniej z tym, że wychodziła po zakupy i pocztę. Udostępnił jej kody do mieszkania i adresy najlepiej zaopatrzonych sklepów, które były jednocześnie stosunkowo niewielkie i mało oblegane. Każdą wyprawę poprzedzał proces nawigacji Grossa i wyznaczenie jego położenia. Kiedy wspólnie dochodzili do wniosku, że dystans mężczyzny można uznać za bezpieczny, dziewczyna wychodziła. Kilku problemów nastręczało wdrożenie samej nawigacji w taki sposób, żeby nie zepsuć ponownie mechanizmu w płacie skroniowym Łowcy. M-0 poradził sobie z zabezpieczeniem, które najprawdopodobniej zainstalowano podczas naprawy nadajnika i dodał od siebie kilka drobnych zmian, mających zagwarantować im wiedzę o jego położeniu. Niepokój blondyna nie miał żadnych logicznych podstaw, a mimo to kluł się w gardle i spadał do żołądka.
Zauważył, że umieścił saszetkę obiadową w zakładce ze śniadaniowymi i przez chwilę przyglądał się tej niecodziennej pomyłce. Wyszedł z zawieszenia i wyrzucił pozostałą zawartość paczki byle jak na dno szafy. Zatrzasnął drzwi i oparł się o blat, obejmując dłońmi prawie łysą głowę. Od strzyżenia minęły trzy dni i zdążył się już przyzwyczaić do nowego odbicia. Zauważał, że uczy się je oceniać.
Podwyższone tętno. Osiemdziesiąt dziewięć uderzeń na minutę. Kolejny komunikat rozszedł się w kanale słuchowym. Mężczyzna wyłączył blender, napełnił dwie wysokie szklanki ulubionym sokiem dziewczyny i znowu spojrzał w zamknięte drzwi łazienki. Minęło jeszcze kilka minut, w trakcie których jego ciało zaczęło nerwowo poruszać stopą, zanim wyszła. Z miejsca wręczył jej szklankę soku, ale pokręciła głową.
- Nie. Żołądek wywraca mi się na drugą stronę – poskarżyła się i spojrzała na mężczyznę. Nie wyglądała znacznie lepiej od niego. Oboje byli bladzi i napięci. Podejrzewała, że on także odnotowałby tego dnia bliskie spotkanie z muszlą klozetową, gdyby zgodził się zjeść cokolwiek. Nie przyjął nawet tabletki śniadaniowej, tłumacząc, że ma supeł w brzuchu. Doskonale wiedziała o czym mówił. M-0 skinął głową i nie myśląc nad tym co robi, upił łyk ze swojej szklanki. Pewne czynności powoli szeregował jako naturalne, chociaż do określenia ich priorytetowymi potrzebował znacznie więcej czasu.
- Gotowa? – Jego głos początkowo zabrzęczał mechanicznie, ale ostatnia samogłoska została wypowiedziana w inny sposób. Wydawał się Frederice bardziej rozmyty, normalniejszy. Zauważyła, że lewe oko mężczyzny połowicznie zaszło jaśniejszą mgłą, która cofnęła się w momencie zmiany głosu. Kilkukrotnie zamrugał; zaczął to robić drugiego dnia po ich rozmowie. Moment, w którym dziewczyna pierwszy raz zobaczyła tę zmianę był jednocześnie chwilą, w której poznała uczucie satysfakcji. Skinęła głową i uśmiechnęła się do niego blado, a on odwzajemnił się tym samym. Każdy z jego grymasów wyglądał identycznie, tak jakby zapamiętał sekwencje ruchu mięśni mimicznych i powtarzał w zależności od potrzeb.
Razem weszli do serwerowni. Nauczył się przebywać z nią w tym pomieszczeniu, a z czasem akceptacja przerodziła się w czerpanie korzyści z takiego stanu rzeczy. Wykorzystując fotograficzną pamięć dziewczyny pozwalał jej realizować mniejsze zlecenia, zapewniające przypływ środków w przerwach od pracy nad sprawą Punktu. Frederica czuła się znacznie lepiej, mogąc mu pomagać i dorzucić coś od siebie do wspólnego utrzymania. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Jeden z czterech ekranów na ścianie był wygaszony, nie licząc poziomej, białej kreski biegnącej przez środek obrazu. M-0 usiadł na swoim miejscu, ona zajęła swoje, roboczo składające się z salonowego fotela i nowej klawiatury. Na blacie przed nimi leżała niewielka skrzynka z wąskim panelem dotykowym na wieczku. Mężczyzna dotknął go palcami i wpisał czterocyfrowy kod.
- Podejmowana próba jest obarczona ryzykiem niepowodzenia na poziomie od trzydziestu do czterdziestu procent – powiedział, wieko skrzynki nieznacznie się podświetliło, na pokrywie uwidocznił się ciemnoczerwony X. – Spektrum uszkodzeń obejmuje brak odzyskania pamięci, poprzez kalectwo, do trwałej utraty przytomności. W konsekwencji, po bliżej nieoszacowanym czasie nastąpi śmierć mózgu – wyrecytował. Cztery trójkąty rozchyliły się przed nimi jak mechaniczny kwiat. Wewnątrz, splątane czarnym kablem, leżały cztery elektrody. Frederica wyciągnęła dłoń i dotknęła sprzętu palcami, starając się przełknąć nagromadzoną w ustach ślinę. Skinęła głową, czując, że ma sztywny kark. Pociły jej się dłonie, żołądek wywinął jeszcze jedno salto. Wyjęła dwie elektrody, Mikael trzymał w palcach dwie kolejne. Czarne kable pomiędzy ich dłońmi wyglądały jak pnącza. Dziewczyna poprawiła pozycję na krześle i wyprostowała plecy.
- Jestem gotowa – oświadczyła i oddała mu elektrody. Zagrzechotały jedna o drugą, było w tym coś niewypowiedzianie upiornego. Mężczyzna spojrzał na jeden z monitorów na blacie i zmrużył oczy, kiedy pulpit gwałtownie się podświetlił. Nastąpił proces skalibrowania jasności z siatkówką M-0 i po chwili mógł po raz kolejny spojrzeć na wykres fal mózgowych, który analizowali przez ostatnie tygodnie.
- Elektrody zewnętrzne wygenerują ładunek w twoim mózgu. Ładunek ten może zresetować przewodnictwo, umożliwiając normalne przekazywanie impulsów, lub spowoduje rozpad cząsteczek, które blokują przepływ tych impulsów na określonych synapsach. Innymi słowy, twoja pamięć może zostać odblokowana dwoma sposobami – wyjaśnił i przykleił pierwszą elektrodę na środku czoła dziewczyny.
Zanotowano drżenie rąk.
Kolejne dwie umieścił na jej skroniach, przez chwilę przytrzymując na nich palce. Nie spuszczali z siebie wzroku. Sięgnął dłonią za jej głowę i przymocował ostatnią z elektrod na karku, tuż pod linią krótkich, czarnych włosów. Opuścił ręce i przez moment analizował efekt swoich działań.
- Mogę zacząć – podsumował. Dziewczyna skinęła głową, świadoma, że kiedy już zacznie, nie będzie w stanie odpowiedzieć. Zauważyła jak dotknął odpowiedniego kwadratu na klawiaturze i podniósł wzrok na wykres, wczytujący się w negatywie. Po chwili jego miejsce zastąpiły linijki kodu, nad którym pracował przez ostatnie tygodnie. Kod zmienił się nieznacznie po umieszczeniu elektrod na czaszce dziewczyny. Mężczyzna skalibrował parametry, co chwila klikając w jeden z paneli na klawiaturze. Robił to dość nerwowo. Zmrużył oczy i skinął głową sam do siebie, potwierdzając, że wszystko przebiega tak jak powinno. Przesłał próbny impuls, tak nikły, że mógł wywołać zaledwie lekkie drżenie. Przesunął widok na wykres i analizował płynącą po obrazie linię. Zadrżała i nieznacznie opadła, co wydało mu się nie do końca poprawne. Spojrzał na dziewczynę, analizującą obraz razem z nim. Skinęła głową. Zaczynaj. Zawahał się, ale dotknął odpowiedniego panelu i rozpoczął proces.
Poczuła ból i przestała na chwilę widzieć. Miała wrażenie jakby przed jej oczyma rozbłysła mocna lampa i za sekundę zgasła. Igiełki bólu przepruły nerw wzrokowy, wbijając się w miękką tkankę mózgu, poruszając się, drążąc. Nie wiedziała, czy dźwięk z jej ust to pisk czy krzyk. Nocyceptory wyły, mięśnie twarzy chwycił nagły skurcz, chrzęstnęły zęby. M-0 poczuł jak włoski na jego czaszce się podnoszą, powietrze zdawało się naelektryzowane. Spojrzał na palce Fredericy zatopione w siedzisku fotela jak w miękkim ciele i wystrzelił dłonią w stronę pulpitu. Chciał przerwać proces. Nie zdążył. Zaskoczyły go trzask i ciemność.
Wszystkie urządzenia padły jednocześnie, z piskiem rozciągniętym w niski, upiorny dźwięk. Usłyszał głuche tąpnięcie kiedy dziewczyna spadła z fotela i bzyczenie awaryjnego zasilania. Zaskoczyły podnoszące się z letargu maszyny. Światło rozproszyło tłusty mrok dookoła nich. Zsunął się z fotela i uklęknął obok nieprzytomnego ciała.
Wartość HR na poziomie 235.
Dotknął jej i w pierwszym odruchu cofnął dłonie. Była niezdrowo ciepła. Słyszał jak oddycha, płytko i mokro. Ten dźwięk wydawał się nienaturalny w zestawieniu z kompletnie bezwładnymi kończynami, rozrzuconymi jak u lalki. Odkleił elektrodę z mokrego czoła i zobaczył zaczerwienie z lekkimi wybroczynami, wypełniającymi odciśnięty okrąg. Usunął pozostały sprzęt. Musiał próbować kilkukrotnie, ze względu na to, jak trzęsły mu się palce. Usiadł obok Fredericy i zaczął przeszukiwać głowę. Chciał zastosować jakikolwiek schemat reakcji, który mógłby poprawić sytuację.
Nie odnaleziono sugestii. Lista zadań niedostępna.
- Pieprz się.
Wstał i pobiegł do kuchni. Zrolował kolorową ścierkę i zmoczył pod strumieniem zimnej wody. Wracając do serwerowni potknął się i podparł o rozsunięte drzwi. Położył okład na rozgrzanym czole dziewczyny i przez chwilę obserwował ją w ciszy, przerywanej płytkim oddechem. Próbował podnieść ją z podłogi. To były żałosne, absurdalne próby. Mówiła, że wyglądał lepiej i ma więcej energii. Najczęściej w tonie dobitnie wskazującym na to, że jej upór przynosił widoczne efekty. Zgadzał się z nią, też to widział, ale z pewnością nie były na tyle silny, by przenieść ją do łóżka. Wypadł z pomieszczenia i przez chwilę miotał się po salonie. Wrócił z butelką wody elektrolitowej i poduszką zabraną z jej części materaca. Układając na niej głowę dziewczyny dotknął potylicy i zlokalizował palcami najcieplejszy punkt. Zwilżył wodą spierzchnięte wargi, usiadł obok, kilkukrotnie wypowiedział jej imię. Odczekał trzy minuty, spróbował jeszcze raz.
- Frederica?
Dziewczyna się nie odezwała.
*~*~*