*~*~*
Roxana siedziała na kanapie w swoim apartamencie, z szeroko rozsuniętymi nogami, opierając łokcie na kolanach. W zwieszonych dłoniach trzymała szklankę whisky. Poczuła gorycz w przełyku, posmak dymu po wewnętrznej stronie policzków i umykającą, owocową nutę na końcu języka. Starała się ignorować rumor w okolicach wyspy kuchennej, przy której stała kobieta. Mimowolnie, z każdym nowym szczęknięciem, zirytowana przymykała oczy. Z rozchylonych warg umykał mokry oddech, który starała się kontrolować. Nagie piersi podnosiły się i opadały miarowo, zadarła głowę ku górze. Wdech. Wydech. Spokój. Przestań walić tymi naczyniami, suko. Przesunęła dłonią po twarzy i zamknęła oczy, słysząc kolejną, wyrzygiwaną serię słów. Była zmęczona.
- To co robisz jest skrajnie nieodpowiedzialne. – Głos Maud był mocny, niski, energetyczny. Wwiercający się w skronie. Powtórzyła to mniej więcej piąty raz w przeciągu czterdziestu minut. To było bardzo nerwowe czterdzieści minut. Roxana uchyliła powieki i powiodła wzrokiem za kobietą, znajdującą się w polu widzenia. Miała wrażenie, że oddychając w jej towarzystwie prawie czuje na języku posmak wyniosłości i dumy. Nie pomagał fakt, że Maud była prawie dwa razy starsza od niej. Najlepszym słowem określającym twardą sylwetkę było ezoteryczna. Wysoka i szczupła, obwiązana zwiewnymi kreacjami z palety czerni, szarości i fioletu. Do prawie metafizycznego stroju nie pasowały chirurgiczne rękawice podciągnięte pod łokcie. Maud nerwowo zacisnęła drobne, krągłe wargi, obchodząc Roxanę dookoła i przyłożyła wykrojony kawałek gazy pomiędzy jej łopatki. Krople krwi wykwitły na nim jak małe różyczki. – Za trzy dni miałaś być ze mną na konferencji z nowym producentem bielizny erotycznej. Chcą dać naszemu przedsiębiorstwu wyłączność na ich markę. Wyłączność! Zdajesz sobie sprawę ile kosztuje pojedyncza para majtek od tego projektanta? Nie? Wcale mnie to nie dziwi. – Szarpnęła się, zabrała zakrwawiony opatrunek i poszła do kuchni, stukocząc wąskimi obcasami. W butach miała ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Poprawiła chustkę z drogiego materiału, zawiązaną na nagiej głowie w wymyślny turban i sięgnęła dłońmi do zlewu. Z odrazą wyjęła zakrwawioną igłę, która początkowo wypadła jej z palców i z grzechotem potoczyła się po dnie umywalki. Odetchnęła, napinając chudą szyję i policzyła do dziesięciu, starając się rozluźnić mięśnie twarzy. Roxana miała problem z odczytaniem jej nastawienia, ponieważ brwi kobiety nie były prawdziwe.
– Rozumiem, że ze mną nie pojedziesz? Powiedz mi to teraz, a nie godzinę przed konferencją, bądź łaskawa. – Maud syknęła, wywalając do kosza na odpady igłę, opatrunek, owalny szklany pojemniczek i coś w rodzaju długiego rysika. Zdejmowane rękawice strzeliły nieprzyjemnie. Wbiła wzrok w nagie plecy Roxany, starając się chyba zlikwidować tym spojrzeniem siny, opuchnięty wzór między łopatkami. Według niej wyglądał jak bydlęce piętno. Młodsza z kobiet pociągnęła kolejny łyk, wydęła policzki i przepłukała usta alkoholem.
- No nie pojadę, Maud. Przykro mi.
- Mhm. – Ciche mruknięcie. Było wibrujące, prawie erotyczne.
Roxana spojrzała na kobietę i jak zwykle nie mogła opanować nachalnej, gorzkiej myśli - nic dziwnego, że ojciec kochał cię przez całe życie. Podniosła się z kanapy i podeszła do części kuchennej, z centralną wyspą na środku. Mokre włosy, równo rozdzielone na karku, opadały w dwóch rzędach do przodu, zasłaniając biust. Rozszerzane na dole spodnie z wysokim stanem opinały biodra. Odstawiła szklankę głośniej niż zamierzała, widząc, że kobieta otwiera usta. Wyjęła z kapsuły mrożącej bryłę lodu i sięgnęła po szpikulec z wysuwanej szuflady. Odgłosy rytmicznych uderzeń i brzęk skruszonych kawałków na kamiennym blacie wydawał się prawie kojący. Hałas najwyraźniej nie zniechęcił Maud na zbyt długo.
- Powinnaś bardziej się zaangażować. Miałaś być twarzą firmy, wizytówką. Tymczasem zachowujesz się jak dziecko, któremu zabierają zabaweczki. Dorośnij wreszcie, nie wszystko kręci się wokół laboratorium. Prawie nie wychodzisz, z nikim się nie spotykasz. Jeszcze chwila i stracisz szansę na… – Roxana nie dowiedziała się na co. W korytarzu rozległo się bzyczenie, nadano komunikat o wizycie. Mechaniczny portier obwieścił, że skierował pana Coghlana standardowo na górę, do części apartamentowej. Maud skrzywiła wargi, nawet nie próbując powstrzymać jadowitego uśmiechu wypływającego na twarz.
- I o tym także mówię. To niebezpieczne, Roxana. Twoja matka dobrze o tym wiedziała – powiedziała i przez chwilę odnosiła tryumf pyszniący się w ciszy, która zapadła. Pokruszone kryształy lśniły we wpadającym przez okna blasku stłumionego słońca. Wewnątrz było prawie pomarańczowo. Roxana objęła dłonią szpikulec, czule, jakby obejmowała coś zupełnie innego. Uniosła twarz i spojrzała na Maud w milczeniu. Kobieta zauważyła, że jej wargi są czerwone, chociaż ich nie umalowała. Wyglądały jakby podbiegły ciemną krwią. W takich momentach jak ten, piękno młodszej z kobiet wydawało się trujące. Poczuła delikatną, chemiczną woń jej skóry i uniosła ręce na wysokość klatki piersiowej, w pozornie pokojowym geście. Nie byłaby jednak sobą, gdyby nie miała ostatniego słowa. Pochyliła się do ucha Roxany, prawie dotknęła go wargami.
– Jesteś idiotką. Piękną, białą idiotką – stwierdziła i odeszła, apodyktycznie stukocząc obcasami. Dotknęła panelu w korytarzu i rozsunęła drzwi w odpowiednim momencie, żeby minąć się z Olkiem. Spojrzała na niego z wyższością, w sposób mówiący, że według niej pasował do wnętrza jak kawał gruzu wrzucony do różanego ogródka. Mężczyzna uniósł brew i zrezygnował z grzecznościowego skinienia głową. Usłyszał grzechot, kiedy Roxana wrzuciła bryłki lodu do szklanki i wypełniła złotym płynem przestrzeń pomiędzy nimi.
- Cześć Roxi – przywitał się, wchodząc głębiej do pomieszczenia. Odstawiła szklankę, podeszła do niego z uśmiechem i położyła jego dłonie na swoich piersiach. Czuła szorstkie odciski i zgrubienia, suche pęknięcia na jego skórze. Olek znał ją dość długo, żeby zdać sobie sprawę, że nie będzie wesoło. Uśmiech był wąski, sztuczny i napięty.
- Znowu się tłuczesz – stwierdziła i odepchnęła od siebie jego ręce. Spojrzała na siniec na skroni, rozlany jak plama oleju na jasnej skórze. Przecięta warga, drobniejsze zasinienie na przedramieniu, tam, gdzie nie zakrywał go rękaw. Zmrużyła oczy.
- Już nie – zaprotestował mężczyzna, na co uniosła brwi i pokiwała głową z sarkastycznym uznaniem. Odwróciła się od niego i poszła w stronę sypialni, żeby się ubrać.
- Roxana, naprawdę nie. Ostatnio… co to jest? – zapytał, widząc szpetny wzór pomiędzy łopatkami kobiety. Wydawał się pulsować czymś niezdrowym, jakby wypełniała go ropa. Kojarzył mu się z ubarwieniem na kołnierzu kobry.
- Tatuaż. Moja serdeczna przyjaciółka ma taki sam. – Głos Roxany był taki, jak jej uśmiech – pozorny. Pozornie lekki i spokojny. Zniknęła w drugim pomieszczeniu, zostawiając mężczyznę z mieszaniną konsternacji i zniecierpliwienia na twarzy. Z czasem nauczył się szybko rozbijać w pył jej zmienne nastroje, jednak niejednokrotnie było to bardziej wymagające, niż przewidywał. Zanosiło się na to, że to będzie jeden z trudniejszych razy. Wróciła, wiążąc na szyi cienkie ramiączka bluzki z lejącego materiału, który nawet nie muskał skóry pleców. Dotyk powodował uczucie dyskomfortu. Sięgnęła po szklankę i wypiła połowę whisky, stojąc profilem i uparcie nie patrząc na Olka. Odwrócił ją do siebie delikatnie, ale stanowczo.
- Roxana, pierwszy raz zobaczyłaś mnie w klatce, tak czy nie? – zapytał, marszcząc brwi. W takich momentach jego twarz naprawdę nie zapewniała pozytywnych wrażeń. Kobieta zdawała się to ignorować, widząc dotychczas wystarczająco wiele by się go nie obawiać. Zaufanie, którym go obdarzała było silne. Według niektórych naiwne i niebezpieczne. Wydęła lekko wargi, jej nozdrza zapracowały miarowo, gdy odetchnęła głęboko, nadal rozedrganym oddechem.
- Tak. I myślałam, że płacę ci wystarczająco, żebyś tam nie wracał – stwierdziła i po chwili wahania, połowicznie wbrew sobie, dotknęła sinej skroni. Wsunęła palce w rude włosy, ale nic nie mówiła. Mężczyzna dotknął jej nadgarstka i skierował dłoń z powrotem na dół. Nigdy bezpośrednio nie zapytała go o powody, ani o motywacje. Nie miał zamiaru się wyrywać.
- To naprawdę był ostatni raz. Widziałaś wiadomości? Łowca dorwał tego ważniaka. Właściciela. – Podejrzewał, że kobieta mogła o tym nie słyszeć. Zdawała się śledzić doniesienia tylko kilku flagowych tytułów, w których miała realną szansę się pojawić. Czasami miał wrażenie, że nadmierna kontrola treści publikowanych na jej temat zakrawa o nerwicę. Zapytał ją o to, na co poradziła mu, żeby spróbował przejść się w jej butach i wtedy postarał się zrozumieć. Pamiętał, że sceptycznie podszedł do tego pomysłu odpowiadając, że nosi cholernie niewygodne buty. Nie rozumiał, dlaczego się tak śmiała.
– Spotkaliśmy się przy jego motorze, zobaczyłem jak jakiś goguś próbuje majstrować przy silniku. Rozszczelnił zawór bezpieczeństwa, przy zaskoczeniu wodorówki facet wyleciałby w powietrze. Nakrył mnie przy maszynie. Chyba nigdy nie gadałem tak szybko, wycelował we mnie, to cholernie dziwne uczucie. – Przesunął szeroką dłoń na kark i przez moment nie patrzył na kobietę. Niekiedy nadal czuł w ustach posmak strachu i niepewności, czy drobne poruszenie się nie sprawi, że zniknie z tego świata. Roxana zaplotła ręce na piersiach, patrząc na niego w milczeniu, ale już innymi oczyma. Zdawał sobie sprawę, że wyglądała inaczej, ale nie potrafił ocenić skąd brało się to wrażenie. I dlaczego tak bardzo go niepokoi i mu się nie podoba.
- Dwa dni później mnie znalazł. Początkowo myślałem, że jednak zmienił zdanie i po prostu odstrzeli mi łeb, przy wszystkich. To było w barze. Zapytał, czy mógłbym podrasować mu nowy motocykl. Hyperion ma bebechy na wierzchu, rozumiesz, łatwo coś spierdolić. – Skinęła głową na znak, że rozumie. Zdawała się być niewrażliwa na jego prosty język. – Odstawiliśmy motor do warsztatu, chłopaki pozwolili mi skorzystać ze sprzętu, to było po godzinach. Przyspawałem mu tam kawał blachy, zainstalowałem zamek i…tyle. – Rozłożył ręce. – Zapłacił, postawił mi piwo i odjechał. Najbardziej porąbana akcja w życiu – dokończył i wsunął ręce do kieszeni. Przez chwilę lustrowali się wzrokiem, potem kobieta skinęła lekko głową. Okrążyła wyspę i sięgnęła po drugą szklankę. Po chwili wahania uznała, że nie ma ochoty jątrzyć tematu.
- W tym tygodniu zmienia mi się grafik. Jutro jest tak jak miało być, za dwa dni muszę przesunąć transport o trzy godziny. I nie pod firmę, tylko bezpośrednio do Centrum Medycznego. Mam tam spotkanie w sprawie próbek. Za trzy dni masz wolne. Jadę z Maud na konferencję z producentem bielizny erotycznej – wyjaśniła i wyjęła z kieszeni telefon. Ekran podświetlił się, rozpoznając jej twarz. Odczytała smsa z nieznanego numeru. Każdą wiadomość dotyczącą tej samej sprawy dostawała z innego. Jeszcze nie poznała nadawcy.
„Camelot 03-03-13-333. 23.30.”
Zmarszczyła brwi, wyczuwając cichą obsesję na punkcie trójki. Potwierdziła przybycie, dotykając palcem jednej z automatycznych odpowiedzi i schowała telefon. Czuła dziwne napięcie; niepokój opasujący jej żołądek.
Drgnęła, kiedy Olek objął ją ramionami. Odwróciła głowę, opuściła dłoń bezwiednie trzymającą szklankę i próbowała się uśmiechnąć.
- Napijesz się? – zapytała, dotykając palcami szklanego korka karafki. Mężczyzna zerknął na białą dłoń i nie zdążył zakamuflować pokusy, którą kobieta natychmiast zauważyła w jego oczach. Nie spróbował prawdziwego alkoholu dopóki jej nie poznał.
- Jestem autem – stwierdził, ale nie bardzo przekonany. Obserwował jak Roxana wysuwa się z jego objęć, wrzuca palcami skruszoną bryłkę lodu do szklanki i napełnia trunkiem. Wsunęła mu ją w dłoń, sięgnęła po swoją. Szkło brzęknęło cicho gdy wzniosła nieartykułowany toast.
- Myślałam, że zostaniesz. – Spojrzała na niego. Od pół roku był jedynym odbiorcą takiego spojrzenia.
Został.
*~*~*