_004
- Wygląda na to, że koncern istnieje od stu piętnastu lat. Nadali mu nazwę Xernagen Company, która nie uległa zmianie od tamtego czasu, w przeciwieństwie do logo. Najnowsze ma dopiero pięćdziesiąt dwa lata, zostało zarejestrowane w roku powstania i widnieje we wszystkich księgach identyfikacyjnych. – Coś szczęknęło mechanicznie, najprawdopodobniej pokrywa robota miksującego. Przez chwilę czytał w skupieniu, ignorując szum urządzenia. – Moloch był budowany od samego dołu, szczyt rozwoju budowlanego osiągnął w czasie stawiania trzeciej kondygnacji. Mniej więcej wtedy został odkupiony przez firmę Xernagen Company. Następne z dobudowywanych pięter różnią się architektonicznie. Na dole są magazyny. – Spojrzał w stronę kuchni, w której dziewczyna krzątała się przy blacie. – Ten układ pomieszczeń i struktura rozmieszczenia laboratorium tłumaczyłyby twój zjazd na dół. – Przesunął palcem po ekranie, przechodząc do dalszej części tekstu. – W pierwszych latach wzrastającego rozwoju Enklawy koncern brał pośredni udział w eksterminacji nieprzydatnych dzielnic. Przeprowadzali selekcję chemiczną, która z czasem stała się nieopłacalna. Stosowane środki powodowały zbyt duże skażenie środowiska, które przestawało być użytkowe. Na dole stoją same pustostany – stwierdził i zamrugał, kiedy dziewczyna wracając z kuchni wcisnęła mu do ręki szklankę soku owocowego.
- Nie wiem jak stały sprawy etyki, ale to brzmi groźnie – zauważyła, sięgając po nożyczki. Rozmawiali o zalegalizowanym ludobójstwie, na które przychylnie spoglądały rządowe oczy Enklawy. Klemens Schindler nie wydawał się być w ocenie M-0 bardziej etyczny niż jego poprzednicy. Wyglądało na to, że odpowiednie działania opakował w lepiej wyglądające powody i motywacje. Blondyn przesunął kciukiem po ekranie i odstawił szklankę na krawędź umywalki. Poczuł, jak dziewczyna uszczypnęła go w ramię. Podniósł wzrok i napotkał jej uparte, nieustępliwe oczy.
- Już jadłem – zaprotestował, skupiając spojrzenie na jej twarzy. Widział postępujące zmiany, nie była taka zapadnięta, zdawała się być młodsza. Oczy pozostawały jednak takie same. Ciężkie i zmęczone, oglądające w przeszłości rzeczy, których nie pamiętała. Zmarszczyła mocne brwi w grymasie wyrażającym upór, z którym nie mógł polemizować. Dopiero, kiedy sięgnął po szklankę i upił łyk, chwyciła pasmo włosów pomiędzy palce i wykonała pierwsze cięcie.
- Nie jestem w tym dobra. W sumie robię to po raz pierwszy – zastrzegła, tak samo jak dwa razy w ciągu poprzedniego wieczoru, kiedy wpadł na ten pomysł. Kolejne pasmo spłynęło z kościstego ramienia w prawie surrealistyczny sposób. M-0 obserwował je w zamyśleniu, zasłuchany w szczęknięcia nożyczek. Przesunął palcami po szklance i wrócił do czytania informacji, upijając uprzednio kolejny łyk soku.
- Schindler przejął firmę niecałe czterdzieści lat temu, wcześniej był w niej zatrudniony na stanowisku dyrektora jednego z sektorów. Czynnie udzielał się w interesach, jako pierworodny syn odziedziczył koncern i doprowadził do jego rozwoju w nowo powstałym sektorze farmakologii stosowanej po zabiegach ulepszeń cybernetycznych. Poprawione narządy lepiej reagowały z lekami nowej generacji. Wywindował firmę jeszcze wyżej, wtedy też stał się dość medialny. Unika wywiadów, wydaje się, że nie ma na nie czasu. Prywatnie nieżonaty, ale ma dorosłego syna – przeczytał i spojrzał na swoje odbicie. Prawa strona włosów, od skroni do umownego przedziałka, była już znacznie krótsza. Dziewczyna wskazała oczyma na szklankę. Przegrany uniósł ją do ust, szukając w notatkach charakterologicznych przyczyn takiego uporu. Nie rozumiał wielu składowych jej zachowania, ale nauczył się je tolerować. Po kilku minutach zrobili przerwę na zakroplenie oczu, potem sięgnęła po maszynkę. Poczuł jej metalowe ząbki blisko skóry i uznał to za dziwne. Obserwował, jak jego wygląd staje się diametralnie inny. Inny. To było jedyne słowo, jakim potrafił go określić. – Na ten moment firma wydaje się być całkowicie legalnym przedsiębiorstwem, przynoszącym ogromne zyski. Odważnie wchodzą na rynek, pozostając nieuchwytni dla konkurencji. Moim zdaniem pod tym wszystkim jest coś jeszcze. Ukryte w naprawdę genialny sposób. W mojej ocenie – stwierdził i zastanawiał się nad tym, co czuje w związku z całą sprawą. Zazwyczaj poszukiwanie informacji przynosiło satysfakcjonujące odpowiedzi. W tym przypadku generowało nowe pytania, jeszcze bardziej zawiłe i niejasne. Dziewczyna podniosła wzrok znad jego głowy, wygalając lewą skroń znacznie pewniejszym ruchem, niż prawą na początku. Patrzyli na siebie przez moment, oboje analizując, co oznacza dla nich osoba Klemensa Schindlera. Nie padły żadne słowa poprawiające sytuację. M-0 uznał, że będzie szukał dalej.
- Gotowe – powiedziała po chwili milczenia i zdjęła mu ręcznik z ramion. Wzdrygnął się, kiedy dmuchnęła mu w kark, zbliżył się do lustra i przesunął dłonią po prawie nagiej czaszce. Nie potrafił ocenić, czy wygląda dobrze, czy źle. Widział duże oczy pod szerokim czołem i wyraźniejszy kształt twarzy. Poza tym nic się nie zmieniło. Jego tęczówki zamigotały, okrągły robot do odkurzania przebudził się z piknięciem i wyjechał z niszy między toaletą i kabiną prysznicową. Z miarowym szuraniem zaczął pochłaniać rozsypane na ziemi pasma włosów. M-0 podziękował i podniósł stopy, kiedy odkurzacz dojechał do zajmowanej przez nich powierzchni. Wyszli z łazienki, dziewczyna zabrała ze sobą jego sok i ponownie wcisnęła mu szklankę w dłoń, wywracając oczyma, kiedy się skrzywił.
- Dwie saszetki. Tyle dzisiaj przyjąłeś. Ostatnio jesteś słabszy. Przypomnij sobie, co było tydzień temu. Prawie nie przeżyłeś ostatniej aktualizacji – powiedziała, obserwując z uwagą uwypuklony mostek. Położyła na nim dłoń ostrożnie, jakby miał się rozsypać. Mężczyzna przez chwilę patrzył analitycznie na ten gest, potem objął palcami jej nadgarstek. Przypominało to dotyk mechanicznej ręki zabawkowego robota.
- Nieprawda. To był prosty błąd w transferze, ciało nie ma tu nic do rzeczy. Pomyliłem się w obliczeniu możliwości. Rachunek prawdopodobieństwa bazował na błędnym założeniu – przyznał. – Zapotrzebowanie kaloryczne na poziomie ośmiuset kilokalorii utrzymuje ciało w odpowiedniej formie. Ilościowy i jakościowy dobór saszetek żywieniowych zapewnia mi odpowiednie zasoby. Dodając do tego pastylki i elektrolity zawarte w wodzie z dyspozytora czuję się dobrze odżywiony. Wszystko bazuje na odpowiednich obliczeniach – powiedział jakby na swoją obronę. Dziewczyna oderwała dłoń od kościstego mostka i złapała go za cienkie ramię. Jej palce były prawie połączone.
- To jest dobre odżywienie? – zapytała, przekrzywiając głowę i przyglądając mu się z uwagą. – Wykańczasz się. Mówisz o ciele tak, jakby było czymś obok, kompletne je bagatelizujesz. Gdybyś lepiej o nie zadbał, osiągnąłbyś większą wydajność, również w pracy – zauważyła i zaplotła ręce na piersi. To nie była ich pierwsza rozmowa na ten temat. M-0 pokręcił głową.
- Wyciszenie większości niepotrzebnych komunikatów i reakcji, pozwala mi zaoszczędzić więcej energii – wyjaśnił, upijając kolejny łyk soku, zanim odstawił szklankę na blat przy dyspozytorze, ostatecznie dając do zrozumienia, że już jej nie tknie.
- Jakich niepotrzebnych reakcji? – zapytała, podchodząc do blatu i opłukała dłonie pod kuchennym zlewem. Wytarła je w kolorową ścierkę, którą przemyciła w ostatnim zamówieniu.
- Mrugania, na przykład. Obliczyłem, że zrezygnowanie z tego odruchu pozwala mi zaoszczędzić całe sześć minut w perspektywie dwóch dni – zabrzęczał i spojrzał pytająco na jej minę. Uniosła brew, patrząc na niego z czymś na kształt niedowierzającego zainteresowania.
- Chcesz mi powiedzieć, że wyłączyłeś funkcję mrugania, żeby oszczędzić na czasie i dlatego co chwilę zakraplasz oczy, marnując na to więcej skrupulatnie wyliczonej energii i czasu, na którym bardzo ci zależy? – zapytała, przekrzywiając głowę na bok. Milczenie, które zapadło między nimi było naprawdę długie. M-0 spojrzał na odkurzacz, który znalazł się w wyraźnym potrzasku. Obijał się od ścian kabiny i robota piorącego, potrzebując chwili na rozwiązanie sytuacji. Mniej więcej tak samo czuł się w tym momencie mężczyzna. Nie odpowiedział na jej pytanie, obejmując chudy brzuch ramionami. Zerknął na szklankę soku. – Przecież to bezsensowne – zauważyła. Wyczucie taktu lub instynkt nie drążenia sytuacji były rzeczami, których dopiero miała się nauczyć. Wychyliła się do przodu, żeby spojrzeć na jego twarz, kiedy odwrócił głowę. Był od niej znacznie wyższy, musiała się nagimnastykować, by wreszcie na nią spojrzał. – Przyznaj, że to nie jest logiczne – uparła się. Zasznurował usta i odwrócił się od niej. Przygotował cztery pastylki.
- Muszę to przeanalizować – stwierdził w końcu i rozpuścił dwie z nich w wodzie z dyspozytora. Spojrzał w jej stronę i poczuł coś na kształt zadowolenia, widząc, że nie będzie kontynuowała tematu. Ostatnio czuł coraz więcej nowych rzeczy. Pojawiły się też komunikaty, których do tej pory nie słyszał. Zastanawiał się nad ich użytkowością.
- Powiedz, jak mogę się do ciebie zwracać? – zapytał. Ani jemu ani jej nie wydawało się dziwne, że zadał to pytanie po czterech tygodniach wspólnego mieszkania.
- Frederica. Nie mam pojęcia, czy to imię do mnie pasuje, ale takie znalazłam w elektronicznej książce, w sklepie. – Wzruszyła ramionami. M-0 skinął powoli głową i przez moment mgła na jego oczach stała się jaśniejsza. Przyporządkowywał odpowiedni opis do poszczególnych komunikatów. Umieścił jej nazwę własną w miejscu każdego X podstawionego za imię i przez chwilę słuchał, jak rozchodzi się swoim brzmieniem wewnątrz czaszki. Wypił roztwór pastylek z wodą, pozostałe dwie włożył pod język i bez słowa poszedł do serwerowni. Spojrzała za nim, ale go nie zatrzymała. Nie zakodował drzwi, dzięki czemu mogła sądzić, że jego wewnętrzna analiza potrwa minimalnie półtorej, a maksymalnie cztery godziny. Starała się przyzwyczaić do tych przerw, momentów milczenia, w których jego umysł kalibrował nowe informacje i sortował emocje, które w nim wyzwalała. Zdawała sobie sprawę, że się zmieniał. Czasami miała wrażenie, że sprawia mu to nie-fizyczny ból. Dziwne rozszczepienie, bardzo nikłe na początku ich znajomości, zaczęło się pogłębiać. Nie rozumiała tego procesu, ale zdecydowała się go obserwować. Nauczyła się przy nim trafnego wyciągania wniosków.
Wrócił do niej za trzy godziny i siedemnaście minut. Liczyła, nudząc się nad kolejną z map umysłu, które miały przybliżyć ją do zrozumienia, jak działał mózg podczas zaplanowanej próby odzyskania pamięci. Pobrał i przeanalizował te materiały zanim pozwolił jej z nich korzystać, ale do tej pory nie powiedział niczego więcej. Podejrzewała, że jego wiedza w tym zakresie nie była zbyt rozbudowana, a nie chciał przekazać jej błędnych informacji. Usiadł na łóżku, nadal rozebrany od pasa w górę i położył tablet przed sobą. Dziewczyna poszła za nim i usiadła naprzeciwko, po turecku, tak jak mieli w zwyczaju każdego wieczoru. Gdyby ktoś spojrzał na nich z boku, zastanowiłby się, czy odczuwali wobec siebie wstyd. Czy czuli cokolwiek, co dałoby się zidentyfikować. Dotknął palcem ekranu, pomiędzy ich twarzami rozciągnął się panoramiczny widok obracającego się modelu głowy, uchwycony w 3D.
- Wytłumaczę ci na czym będzie polegało odzyskiwanie pamięci metodą, o której mówiłem – zaczął. Umówili się na to kilka dni temu. To był intensywny czas poszukiwania narzędzi i dostępów, które umożliwiłyby zidentyfikowanie sprzętu, z którego M-0 miał zamiar skorzystać. Głowa obracała się bezdźwięcznie, obserwując pustymi oczyma raz jego, raz ją. – Zastosujemy przezczaszkową stymulację prądem stałym. Będzie najłatwiejsza i najmniej ryzykowna, na to wskazują zebrane przeze mnie informacje. – Przesunął palec po ekranie, na widoku obracającej się głowy pojawiły się cztery czerwone punkty, jeden na czole, drugi poniżej potylicy, w miejscu oznaczającym kark i dwa na skroniach. – W tych miejscach umieszczę elektrody. Przepuszczę przez nie prąd o małym natężeniu, które będę mógł kontrolować, w zależności od twojego samopoczucia. Będziesz musiała się ze mną komunikować – i mocno mu zaufać, ale nad tym się nie zastanawiał. – Dobierzemy natężenie ładunku, zastosujemy go i odzyskamy część twojej pamięci. Nie jestem w stanie ocenić, na jak duży obszar zadziała ta metoda i jak wiele razy zajdzie potrzeba powtórnej stymulacji. Jedynym pytaniem, jakie powinienem ci teraz zadać jest to, kiedy chciałabyś podjąć pierwszą próbę? - zapytał i przez chwilę obserwował jej zmarszczone brwi i skupienie, z jakim przyglądała się wizualizacji. Wyciągnął dłonie i dotknął palcami jej skroni, po obu stronach czaszki. Panorama zafalowała, kiedy przepruł ją dotykiem.
- To bezpieczna metoda – powiedział, skupiając jej uwagę na swojej twarzy. Zaskoczył tym gestem obszary w swojej głowie, które pozostawały uśpione tak długo, że wydawały się nie istnieć. Chciał się wycofać, ale dotknęła jego przedramion. Chyba lekko się uśmiechnęła, analizując w głowie możliwe konsekwencje próby, którą jej proponował.
- Jak najszybciej – stwierdziła, odpowiadając na jego pytanie – Powinniśmy ruszyć naprzód, póki co odkrywamy tylko nowe pytania, na żadne nie ma odpowiedzi – powiedziała. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że usłyszał w jej głosie smutek. Uczył się odbierać takie komunikaty, wymykające się poziomom przekazu werbalnego. Przytaknął, opuścił dłonie i zminimalizował panoramę. Głowa kręciła się już tylko na wyświetlaczu. Zawiesił się nad tym widokiem wyrwany po chwili z zamyślenia przez głos Fredericy.
- Jak mogę się do ciebie zwracać? – zapytała. Wydało mu się to dziwnym pytaniem.
- M-0 – odpowiedział, kładąc dłonie na sterczących kolanach. Patrzyła na niego całkiem analitycznie, tak, jakby był niekompletny.
- Nie masz imienia, którym chciałbyś się posługiwać? – zapytała. Uśmiechnął się na to stwierdzenie, inaczej niż przy ich pierwszym spotkaniu. To był nowy, jeszcze nie do końca wytrenowany grymas. Bardziej niż do uśmiechu, był podobny do skurczu mięśni mimicznych.
- Mam wiele imion. Różnych, w zależności od tożsamości, którą się posługuję. W tym momencie dysponuję siedmioma, ale dwie z nich są prawie nieaktywne. Jeżeli wymaga tego sytuacja kontaktuję się pod wybranymi personaliami z drugim człowiekiem – wyjaśnił. Był pragmatykiem, zdążyła poznać go z tej strony. Mimo wszystko posługiwanie się kodem jako nazwą własną wydawało jej się okrutne. Może dlatego, że ją samą przez najprawdopodobniej dwadzieścia lat pozornego życia identyfikował ciąg cyfr. _0046.
- Dla mnie imię jest czymś ważnym. Sprawia, że człowiek jest mniej… błahy. – Zmarszczyła brwi, przed jej oczyma poruszała się animacja. Mężczyzna nic nie mówił. – Mogłabym wymyślić, jak się do ciebie zwracać? – zapytała. Wyczuł w sobie krótką chwilę wahania. Uznał, że będzie to po prostu kolejna tożsamość, mogąca ułatwić im współpracę. Skinął głową. – Mikael. Mogę mówić do ciebie Mikael? –Wyprostowała się i uniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. Zamigotał, odczytując na wewnętrznym serwerze w płacie skroniowym znaczenie tego imienia. Mikael – podobny do boga.
- Ładnie – przyznał i nie zrozumiał jej uśmiechu.
- Ładnie. – Przytaknęła, zauważając, że kiedy komentował imię, jego głos brzmiał po ludzku.
*~*~*