Wsunęła do ust cząstkę pomarańczy. Owoc był suchy, miąższ rozwarstwiał się na języku. Dziewczyna pozbawiona możliwości porównania sądziła, że jest pyszny. Oderwała kolejny kawałek i pochyliła się nad laptopem, nieświadoma, że soczewka kamery analizuje uwypuklony obraz jej twarzy, przesuwając się na boki po średnicy kilkunastu centymetrów. Nie wiedziała także o sztucznych oczach systemu monitorującego, zaklinowanych między rurami na suficie. Rzut z góry, z boku i po skosie. Migająca dioda na obudowie ekspresu do kawy nie wzbudzała podejrzeń, w milczeniu rejestrując obraz w najwyższej rozdzielczości. M-0 czuwał. Jego ciało pozostawało nieprzytomne od siedemnastu godzin. Robiąc przerwy w przeszukiwaniu Internetu, dziewczyna upewniała się, czy żyje. Przestawała uderzać w klawiaturę, nasłuchując cichego oddechu, a po chwili uspokojona wracała do poznawania topografii miasta. Analizowała układ Enklawy na rycinach poglądowych i starała się ułożyć w głowie najważniejsze fakty. Pięć kondygnacji. Na każdej z nich pięć platform głównych, poza najwyższą parcelą, gdzie wzrastała dopiero trzecia. Dwie najniższe kondygnacje miały wysokość mniej więcej od stu pięćdziesięciu, do stu osiemdziesięciu pięter, dwie środkowe około osiemdziesięciu, czwarta czterdzieści i najwyższa niecałe trzydzieści pięter. Na szczycie mieli dostęp do słońca. Do deszczu i powietrza. W jej głowie było to nieosiągalne miejsce dla ludzi z pulą Punktów Tolerancji niemieszczącą się w ramach rozumienia. Większość zakładów piątej kondygnacji stanowiły poważne przedsiębiorstwa, luksusowe punkty rozrywki lub monstrualne sale konferencyjne dla zgromadzeń rządowych. Przeglądając nieliczne zdjęcia mimowolnie rozchyliła usta. Miała wrażenie, że to był inny świat. Jeden z tych, które na zawsze pozostaną dla niej zamknięte. Próbowała znaleźć jakiekolwiek informacje na temat kondygnacji zero, uznając, że będzie poznawała Enklawę rozpoczynając od skrajności. Gdziekolwiek nie próbowała, wszędzie blokował ją niewzruszony komunikat „BRAK DANYCH”. Czując lekką frustrację, zajęła się ustaleniem obowiązującej waluty. Odkryła, że żetony stanowiące dla niej być albo nie być, przestawały znaczyć cokolwiek powyżej trzeciej kondygnacji. Waluta jaką posługiwano się wyżej nosiła nazwę Vern. Frederica nigdy nie widziała na żywo takich monet. Ich nominały wydały jej się absurdalne. W tym świecie posługiwanie się banknotem znikło w szufladzie z legendami. Pochylała się nad siecią komunikacyjną i rozmieszczeniem wind, kiedy kwadraty na ścianach zaczęły emitować jaśniejsze światło. W ciągu kilkunastu godzin spędzonych w bunkrze M-0, zorientowała się, że system oświetlenia imitował dobowy cykl słoneczny. Kiedy natężenie światła osiągnęło pik ostrości Frederica usłyszała, jak uruchamiają się klimatyzatory. Z narastającym pomrukiem rozpoczęły filtrowanie powietrza w pomieszczeniu. Zmarszczyła brwi, wyobrażając sobie jak tlen z czarnych korytarzy przesącza się przez kratki wentylacyjne i szumiące mechanizmy urządzeń. Zadrżała i pokręciła głową. Wizualizowanie sobie scenerii, która ją otaczała, przypominało obrazki morskich potworów kłębiących się pod nieświadomą, samotną łódką na wodzie. Czuła się jeszcze bardziej przygnieciona swoją sytuacją.
Rozszerzyła jedną z nowo otwartych map, upstrzoną czerwonymi punktami. Rozeznała się w położeniu miasta i zrozumiała, dlaczego kładziono tak wielki nacisk na zmilitaryzowanie służb. Byli jedyną Enklawą położoną przy naturalnym akwenie wodnym, który jeszcze dało się eksploatować. Takie usytuowanie było niewątpliwie korzystne, ale też zwracające uwagę chciwych oczu. Uzyskanie dostępu do wody, możliwość jej filtracji i wykorzystania potencjalnych zasobów otwierało szeroki wachlarz możliwości. Zamknęła mapę i zasięgnęła trochę informacji na temat Sortu, z zadowoleniem zauważając, że pokrywają się z tym, co powiedział M-0. Przez chwilę dziwiło ją, że Sieć nie była zablokowana, potem jednak doszła do wniosku, że stanowiła zbyt istotne narzędzie w rękach Rządu. Cały Sort Trzeci bazował na skomputeryzowaniu świata, wykorzystując coraz bardziej innowacyjne technologie. Odbierając obywatelom dostęp do wolnego Internetu jednocześnie odebraliby sobie trzy czwarte możliwości kontroli. Stworzenie świata, w którym pozorna wolność była narzędziem inwigilacji, wydała się Frederice potworna w swym geniuszu. Zastanawiała się ile z tych rzeczy było jej już znanych. Miała wrażenie, że w czasie pobytu w laboratorium dawano jej materiały objaśniające podstawowy porządek świata. Nie miała pewności, czy to nie podświadome myślenie życzeniowe. Nie podobała jej się własna nieporadność wynikająca z braku wiedzy. W naczelnym przekonaniu M-0 widziała prawdę – informacja dawała władzę. Jej dawała przewagę i poczucie większej pewności siebie. Przeżuwając kolejną cząstkę owocu wpisała w wyszukiwarkę współrzędne Sortu, chcąc się zorientować, gdzie dokładnie był położony i jaką zajmował powierzchnię. Klawisze przestały reagować, dziewczyna przestała żuć. Zmarszczyła brwi. Wyprostowała się w fotelu, widząc na monitorze ramkę komunikacyjną. Migający w pustym okienku kursor kuł ją w oczy.
„Mam coś dla ciebie.” Wiadomość pojawiła się i zniknęła mniej więcej po minucie. Jej miejsce zajęła fotografia. Czarno-biała, co wskazywało na zakwalifikowanie jej do materiałów archiwalnych. Frederica zerknęła niepewnie na M-0, który leżał w tej samej pozycji co trzy godziny temu. Odwrócony do ściany przypominał szkielet nakryty kocem z okazji ponurego żartu. Wróciła wzrokiem do monitora i przyjrzała się zdjęciu. Przedstawiało wysokiego mężczyznę stojącego na schodach. Za jego plecami rozpętane piekło osiągnęło punkt kulminacyjny, buchając jęzorami ognia zwęglającymi puszki mieszkalne rząd po rzędzie. Jedną nogą był na ostatnim stopniu, zza rozchylonej kurtki wystawał walcowaty tłumik pistoletu przymocowanego do pasa. Szerokie barki i wąskie biodra dodawały jego postawie czegoś agresywnego. Dziewczyna zwróciła uwagę na wojskowe buciory. Kojarzyły jej się z tymi, które widywała na fotografiach żołnierzy z Ósemki. Nie widziała twarzy mężczyzny. Wyglądało to tak, jakby autor zdjęcia złapał ujęcie chwilę przed tym, jak fotografowany odwrócił głowę. Zmarszczyła brwi i starała się zapamiętać jak najwięcej szczegółów, zbliżając twarz do monitora. Miał jasne włosy, na co wskazywał prawie biały kolor na fotografii, smukłe dłonie, opaskę na prawym nadgarstku. Zamrugała kiedy przed jej oczyma wyskoczyła kolejna ramka komunikacyjna.
„Adrian Gross. Znalazłem sprawcę podpalenia. Udało mu się poznać twój adres przy pomocy sortowego researchera.” Przez chwilę kursor migał w białym oknie rozmowy. Dziewczyna poczuła, że drętwieje.
„Nadal…
Komunikat się urwał, kursor zniknął. Poruszyła się niespokojnie i drgnęła, słysząc głos za plecami.
- …chcesz stąd wychodzić? – Dźwięczenie M-0 wydawało się bardziej mechaniczne niż wczoraj. Miała wrażenie, że jeszcze nie ustawił odpowiednich parametrów. Odwróciła się do niego napięta i zdezorientowana. Pocierał twarz pająkowatymi dłońmi, strącając z siebie resztki snu.
- Możesz podstawić kubek pod ekspres do kawy? – zapytał, siadając na łóżku. Ta prośba wybrzmiała znacznie lepiej. Frederica podniosła się i spełniła ją, nie odrywając wzroku od mężczyzny. Cofnęła dłoń, kiedy ekspres ruszył, a odpowiedni program uruchomił się bez jej woli. Odwróciła się w stronę M-0, zaplatając ręce na piersiach i oparła się o blat, patrząc wyczekująco. Zsunął nogi z łóżka i poruszał przez chwilę palcami stóp, robiąc rozeznanie. Wyglądało to tak, jakby na nowo uczył się ruchów swojego ciała. Napotkał jej ostre spojrzenie i wstał, przez moment balansując w prawie niedostrzegalnej walce o pion.
- Kiedy moje ciało pozostaje w spoczynku przez tyle czasu, zaczynam być znudzony – wyjaśnił – Wtedy wędruję po urządzeniach. Kalibruję sprzęty domowe, naprawiam to co wymaga naprawy, lub zmieniam ustawienia. Przegrzebuję im duszę. Czasami, jak w tym przypadku, staram się zająć pilnym zleceniem, ale moja efektywność jest relatywnie niska. – Nie wspominał jej o ciągłym obserwowaniu tego, co dzieje się w mieszkaniu. Podziękował skinieniem głowy, przyjmując kubek i upił łyk kawy. Frederica zastanawiała się, kto jest w stanie pić wrzątek. Uznała, że nie powinna dziwić się niczemu. Sięgnęła po ścierkę i wytarła palce lepkie od pomarańczy.
- Dlaczego to zdjęcie trafiło do archiwum? Przedstawia podpalacza. – Nie miała co do tego wątpliwości. M-0 odstawił kubek i przygotował śniadanie. Dwie saszetki kaloryczne, pastylka tłuszczowa pod język i elektrolitowa do rozpuszczenia z wodą. Napełnił aluminiową szklankę pod dyspozytorem.
- Nie widać twarzy. Autor zdjęcia nie żyje, niektóre redakcje nie publikują materiału w takiej sytuacji. Nie wydaje się to logicznym rozwiązaniem, zdjęcie zyskałoby znacznie większy rozgłos wzmocnione tragiczną historią – skomentował i wyssał pierwszą saszetkę.
- Nie żyje? – Jej głos brzmiał na odrobinę poruszony. Podejrzewała, że wynika to bardziej z faktu poznania swojego prześladowcy, niż współczucia dla anonimowego dziennikarza.
- Gross się w końcu odwrócił. – Wyjaśnienie M-0 rozeszło się ciarkami po jej karku. Poczuła jakby ktoś dotknął ją zimnym palcem w kod identyfikacyjny. Mężczyzna wypił gorącą kawę trzema długimi łykami i dokończył śniadanie. Kiedy milczał, rozpuszczając tabletkę pod językiem, dziewczyna miała chwilę na sformułowanie pytania.
- Kim on jest? To żołnierz? – zapytała, nastawiając drugą kawę, tym razem dla siebie. Przez chwilę obserwowała dotykowy pulpit z wahaniem, ale ekspres pozostał tak samo martwy jak zazwyczaj. M-0 pokręcił głową.
- Nie ma go w sortowych raportach dotyczących Ósemki. Nie figuruje w żadnym spisie, przeanalizowałem dokumentację czterdzieści lat wstecz. Wiem, że ma trzydzieści trzy lata i czynnie towarzyszy Sortowi podczas prac eliminacyjnych i przy eksterminacji dzielnic. Nie jestem w stanie znaleźć żadnych śladów jego historii. Mam teorię, że został przeniesiony z innej Enklawy. Czasami deportują przestępców. W naszym mieście zamiast śmierci mógł znaleźć zrozumienie. Stoimy na sprzecznych fundamentach – wyjaśnił - To byłoby logiczne w kontekście braku jakichkolwiek konkretnych informacji na temat przeszłości. Aktualnie posiada status Łowcy. Nie znalazłem wielu danych na temat jego zleceń.
– To lepiej?
– Gorzej. – Potarł skroń palcami.
– Dobrego Łowcę rozpoznaje się po tym, że nie da się go powiązać ze zleceniem. Są oczywiście spekulacje, plotki i legendy. Ale fakty pozostają faktami. Pracując jako Łowca wykonuje co jakiś czas zlecenia dla Sortu. No i cię szuka.
- Na czyje zlecenie? – zapytała od razu i mocniej zacisnęła palce na uchwycie kubka.
- Tego dowiem się zaraz. – Wyrzucił pomięte saszetki do kubła na odpady i napełnił butelkę wodą. Przez jego twarz przemknął cień, całkowicie inny od wszystkiego, co dziewczynie do tej pory udało się zaobserwować.
- Jest coś, pewne uczucie, kompletnie pozbawione sensu. Coś co wyczuwam patrząc na zdjęcie – powiedział i zerknął w stronę monitora. Szybko odwrócił wzrok i zderzył się z pytającym spojrzeniem dziewczyny. Przez chwilę zdawał się przeszukiwać swoją głowę, chcąc wybrać odpowiednie słowa. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał niepewnie. Mniej mechaniczne, bardziej ludzko. Frederica poza ciekawością poczuła dziwny ucisk.
- Myślę, że mnie zabił. To było dawno temu. – Zmarszczył jasne brwi, zaciskając palce na zakrętce butelki. Wypowiedzenie tak nielogicznego komunikatu wydawało mu się bluźniercze. Mina dziewczyny potwierdziła jego obawy, że mówi absurdalnie. Przez chwilę oboje milczeli.
- Nie można zostać zabitym i żyć – stwierdziła ostrożnie, przyglądając się jego twarzy. Dostrzegła kolejny przemykający przez nią cień. Jakby wyuczona reakcja mimiczna wymykała mu się spod kontroli.
- Właśnie dlatego powiedziałem, że jest to pozbawione sensu – przyznał i odwrócił się od niej, idąc do serwerowni. Podciągnął dresy zsuwające się ze sterczących kości miednicy. Najwyraźniej zapomniał o przebraniu się i porannej toalecie. Dziewczyna podrapała się po przedramieniu jak zawsze, kiedy stres opasywał jej głowę. Zastanawiała się nad ilością informacji rozpierających od wewnątrz jej czaszkę. I nad dziwnym uczuciem zimna, które pojawiło się w jej klatce piersiowej po tym co powiedział. Myślę, że mnie zabił. Przygryzła wargę.
- Człowiek nie może być pozbawiony historii. Pojawić się znikąd – stwierdziła cicho, patrząc na zdjęcie wciąż wyświetlone na pulpicie. Przełknęła kawą gorycz rodzącą się w przełyku. Ona sama znajdowała się przecież w takiej sytuacji. Wpadła do tego świata jak zbyt późno urodzone dziecko. Zastanawiała się, czy z Adrianem Grossem mogło być podobnie. Usłyszała piszczenie, kiedy M-0 zakodował drzwi, potem została sama. Znowu.
Mocniej wbiła paznokcie w skórę i stała przy blacie jeszcze długo po tym, jak blondyn zniknął w sterowni. Kiedy ponownie usiadła przy laptopie, odsunęła od siebie talerzyk z pomarańczą. Sylwetka mężczyzny na zdjęciu skutecznie odbierała jej apetyt. Obudził w jej żołądku strach. Był gdzieś tam, w plątaninie ulic miasta, w jego ciemnych zaułkach i korytarzach. Raz już prawie ją znalazł. Co stało na przeszkodzie, żeby zrobił to po raz drugi? Objęła ciało ramionami i oparła policzek na jednym z kolan. Sztywna faktura taniego jeansu drapała jasną skórę, co wydawało się kompletnie bez znaczenia. Czuła się jak zwierzę oglądane przez lunetę, które doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ktoś w nie wycelował.
Piszczenie rozkodowanych drzwi wyrwało ją z tępego zamyślenia i utraty poczucia czasu. Zamrugała i wyłączyła zdjęcie, nie chcąc już na nie patrzeć. Spojrzała na M-0 i zamarła, z palcami skierowanymi w stronę głowy. Zobaczyła oczy suche jak piach, w jednym pęknięte naczynko rozlane wężem krwi wokół tęczówki. Dostrzegła mokre spodnie i to, jak kurczowo trzymał się ściany, starając się zachować pion. Większość tych obserwacji straciła na znaczeniu gdy zadał jej pytanie.
- Wiesz kim jest Klemens Schindler?
Nie wiedziała.