one woman show (marlenie dietrich)

[Miranda Calle]

złotą farbą pomalowałam nogi
oplecione włosami igły 
wbiłam w skórę głowy
bolała jak diabli
twarz pięknie naciągnięta

wódka dobrze robi na bóle
subtelne frazowanie 
półtorej oktawy ach 
wszędzie ten sam aplauz
(rio warszawa monachium sydney)

żadnej fałszywej nuty
tapety nie mogą się odklejać
zasłony sięgać podłogi
nie dzwonić przed południem
ordnung schaffen

apartamenty w bristolu za ciasne
na moje futra i suknie 
płaszcz z puchu trzystu łabędzich piersi
scena ma być wyglansowana na błysk
tren śnieżnobiały

on mówił: kocham panią
dziesięć samotnych nocy w paryżu
czekał potem pod pociąg
ja nic mu nie byłam winna
głupi piękny szczeniak

nie wybaczyłam sobie starości
trzydzieści dwie tabletki na sen
wynieście mnie w worku na śmieci

pozostanie dwadzieścia pięć ton
rękawiczek kapeluszy butów
wypalonych zapałek
gipsowy odlew dłoni