18-06-2017, 22:32
W pierwszej chwili pomyslałem, zapewne za sprawą czcionki że jak na miniaturę to utwór ciut za długi. Tak czy inaczej, na przyszłość daj mniejszy rozmiar, bo ten nieco utrudnia lekturę.
Nie wiem czy to cyberpunk, czy też wizje bohatera wskutek zażycia "używki". Bez względu na przynależność gatunkową i fabułę utwór nie jest w mrocznym, ale dużo "jaśniejszym" klimacie. I dobrze.
Fabuła przywodzi na myśl pomysły Erazmusa, choć tu chyba jest w poważniejszym tonie. Chyba mało prawdopodobna historia w świecie faktów, ale piękna. Szkoda że zakończenie jest smutne.
"Tysiąc bezsensownych kawałeczków w kałuży herbaty." - wzruszający i piękny opis smutnego zakończenia spotkania.
Mógłbyś też popracować nad formą. A może także i nad treścią - wątkami opowiadania. Przynajmniej nad jednym. Albo usunąć go.
Nie wiem więc co ma wspólnego wspomniany na wstępie człowiek z resztą utworu?
"Był piątek trzynastego." - w związku z powyższym utwór mógłby zacząć się od tego fragmentu.
"Wyrastały z sinych szram po bokach pozbawionego ludzkich kończyn tułowia..."
Często myślę też o sekrecie, jakim się ze mną podzieliła. Że ludzie tak naprawdę nie lubią, gdy ktoś jest szczęśliwy…
Przekreślone detale opisałeś już wcześniej. Po co je powtarzać?
Zamiast zdań równie dobrze mógłbyś stosować gdzieniegdzie ich tzw. równoważniki. Na przykład zamiast "Pachniała słońcem", "Zapach słońca". Także synonimy pewnych wyrazów. Zamiast powtarzać "herbata" użyj słowa "napar" itp.
Rozumiem też że przekleństwa są dziś dla wielu osób częścią normalnego słownictwa; niemniej czy trzeba nna każym kroku wyrażać myśli, uczucia w ten sposób? Nie tylko wtedy, gdy ktoś jest pod wpływem gwałtownych, raczej negatywnych wrażeń? To chyba najbardziej prymitywny sposób.
Doczekam się ciągu dalszego tej historyjki?
Nie wiem czy to cyberpunk, czy też wizje bohatera wskutek zażycia "używki". Bez względu na przynależność gatunkową i fabułę utwór nie jest w mrocznym, ale dużo "jaśniejszym" klimacie. I dobrze.
Fabuła przywodzi na myśl pomysły Erazmusa, choć tu chyba jest w poważniejszym tonie. Chyba mało prawdopodobna historia w świecie faktów, ale piękna. Szkoda że zakończenie jest smutne.
"Tysiąc bezsensownych kawałeczków w kałuży herbaty." - wzruszający i piękny opis smutnego zakończenia spotkania.
Mógłbyś też popracować nad formą. A może także i nad treścią - wątkami opowiadania. Przynajmniej nad jednym. Albo usunąć go.
Nie wiem więc co ma wspólnego wspomniany na wstępie człowiek z resztą utworu?
"Był piątek trzynastego." - w związku z powyższym utwór mógłby zacząć się od tego fragmentu.
"Wyrastały z sinych szram po bokach pozbawionego ludzkich kończyn tułowia..."
Często myślę też o sekrecie, jakim się ze mną podzieliła. Że ludzie tak naprawdę nie lubią, gdy ktoś jest szczęśliwy…
Przekreślone detale opisałeś już wcześniej. Po co je powtarzać?
Zamiast zdań równie dobrze mógłbyś stosować gdzieniegdzie ich tzw. równoważniki. Na przykład zamiast "Pachniała słońcem", "Zapach słońca". Także synonimy pewnych wyrazów. Zamiast powtarzać "herbata" użyj słowa "napar" itp.
Rozumiem też że przekleństwa są dziś dla wielu osób częścią normalnego słownictwa; niemniej czy trzeba nna każym kroku wyrażać myśli, uczucia w ten sposób? Nie tylko wtedy, gdy ktoś jest pod wpływem gwałtownych, raczej negatywnych wrażeń? To chyba najbardziej prymitywny sposób.
Doczekam się ciągu dalszego tej historyjki?