Artysta, który minął się z powołaniem

[Gunnar]

Choć Grafomana już z nami nie ma, to obiecałem przeczytać całą jego powieść i zamierzam słowa dotrzymać.
Dlatego nadal będę proponował poprawki jak dotąd, choć nie będzie niestety komu je wprowadzić

Rozdział 6, część 1

– Nie! – wrzasnął inspektor. Nie mógł się obudzić, chociaż tak bardzo chciał przestać śnić. We śnie otworzył oczy po raz kolejny.

Znam to. Koszmarne uczucie gdy wiesz, ze śnisz a nie możesz się obudzić.

Lejka półprzytomnie rozejrzał się (po) pokoju, nie mogąc zrozumieć, gdzie się znajduje.

"po" się zgubiło

Długa szata zaszeleściła przy tym jedwabiście.

Hmm, jakoś trudno mi sobie wyobrazić to jedwabiste szeleszczenie

Lejka ostrożnie poruszył ręką, chcąc odpędzić od siebie wszystkie pytania i zagadki. Marzył tylko o tym, by jak najprędzej zasnąć, ale spokoju nie dawało mu nagłe przemienienie ordynatora, którego był świadkiem. Kim w istocie był ten, którego widział przez sobą? Czy był lekarzem, czy też demonem, udającym psychiatrę? A może jednym i drugim? Może dwie te istoty przenikają się, tworząc jedną, nierozerwalną, straszliwą całość?

No to pan inspektor powoli zdaje sobie sprawę w jakie bagno wdepnął